Η γελοία κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα έχει σχολιαστεί πάμπολλες φορές στο blog μας. Μπορεί όσο περνάει ο καιρός να γίνεται όλο και χειρότερη, αφού ο συνδυασμός βλακείας, ασχετοσύνης και αδράνειας είναι εκρηκτικός, αλλά δεν έχει νόημα να λες/γράφεις τα ίδια πράγματα.
Επομένως, δεν θέλουμε να ασχοληθούμε ξανά με τους πανηλίθιους ακροδεξιούς με τα αστεία ονόματα, τους εκβιασμούς των αγορών, τις ασυναρτησίες του Σύριζα και την αβάστακτη δουλοπρέπεια του έλληνα, που υποτίθεται ότι είναι βαρύμαγκας, αλλά έχει χρεώσει μέχρι και τα εγγόνια του για να μην χάσει τον μισθό των 400 ευρώ και τη σύνταξη των 500 ευρώ, που σύντομα θα γίνει 360 ευρώ.
Θεωρούμε ότι είναι προτιμότερο να ασχοληθούμε με κάποιους ήρωες που εδώ και μέρες μας βάζουν τα γυαλιά και προσφέρουνε δωρεάν μαθήματα θάρρους και αξιοπρέπειας στον υπόλοιπο πλανήτη. Μιλάμε για τον περήφανο κουρδικό λαό που μάχεται εναντίον των τζιχαντιστών στην πόλη Κομπάνι για να υπερασπιστεί τη ζωή του και μόνο αυτή. Ανεξάρτητα απο την έκβαση του πολέμου, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι μιλάμε για ένα θαύμα:
Αν οι Κούρδοι κερδίσουν θα πάρουν τα εύσημα απο τους κάθε λογής καλογυαλισμένους γραβατάκηδες σε Ευρώπη, Αμερική, Ασία και Αυστραλία, θα γίνουν αφιέρωμα στα παγκόσμια τηλεοπτικά κανάλια από τις δημοσιογραφικές πουτάνες, θα αναγνωριστεί η σωτήρια πράξη τους από τις δημοκρατικές κυβερνήσεις και τέλος. Θα συνεχίσουν να μην έχουν κράτος, να μην έχουν γεωγραφικά σύνορα και να μην ξέρουν κυριολεκτικά τι θα τους ξημερώσει αύριο.
Αν όμως χάσουν θα πεθάνουν όλοι με φρικτό τρόπο και οι πιο τυχεροί θα ζήσουν για να γίνουν σεξουαλικοί σκλάβοι των πανηλιθίων οπαδών του Μωάμεθ που θεωρούν ότι οι πάντες πρέπει να ασπαστούν το Ισλάμ στο 2014 για ένα καλύτερο μέλλον. Ο κουρδικός λαός παλεύει για την ύπαρξη του ενάντια σε όλους. Οι τούρκοι γείτονες τους περιμένουν το νικητή για να χαράξουν πολιτική και βρίσκουν την ιδανική ευκαιρία για να τους βομβαρδίσουν, οι ευρωπαίοι και τα τσιράκια τους, δηλαδή οι έλληνες, ξύνουν τα φρύδια τους στον καναπέ, οι βαλκάνιοι έχουν ξεκινήσει τον διαγωνισμού εθνικισμού με έπαθλο την ισόβια εξαθλίωση, ενώ οι αμερικάνοι και οι ρώσοι συμφωνούνε ότι πρέπει να αναλάβουν δράση "σε κάποια φάση".
Ο αδάμαστος κουρδικός λαός όμως συνεχίζει να πολεμάει με τρομερή αυταπάρνηση. Πολεμάει κάθε ώρα και κάθε μέρα εναντίον ενός πιο οργανωμένου και πιο εξοπλισμένου στρατού. Οι ικανότητες τον Κούρδων στον ανταρτοπόλεμο είναι εκπληκτικές. Δεν τους νοιάζει το χρηματιστήριο, οι αγορές, οι τράπεζες, τα μνημόνια, τα ομόλογα, τα άλογα και τα παράλογα. Σε περίπτωση νίκης δεν θα αλλάξει τίποτα στη ζωή τους, σε περίπτωση ήττας θα κρεμαστούν και θα χάσουν τα κεφάλια τους. Είναι μία όαση ελπίδας σε αυτή την κωλοεποχή που ζούμε και ταυτόχρονα είναι μία έμπρακτη απόδειξη οτι η λέξη Κούρδος συμπίπτει με την περσική λέξη Κιούρτ, που σημαίνει ήρωας.
Το ελάχιστο που έχουμε να κάνουμε είναι να ευχηθούμε μέσα απο την καρδιά μας καλή επιτυχία στους Κούρδους και στον τίμιο αγώνα τους.
Οι ένστολοι θυμίζουν στο Μαξίμου πως υπάρχει Σύνταγμα και Νόμοι
Γράφει ο Γρηγόρης Σταματιάδης
Το άγριο φιλελεύθερο κράτος που θέλει να πληρώνεται αλλά να μην πληρώνει, που θέλει να φυλακίζει για χρέη αλλά να μην φυλακίζεται, που θέλει να αυθαιρετεί κατά βούληση αλλά μην αμφισβητείται, βρίσκει το μάστορά του στους ένστολους.
Αποφάσεις των δικαστηρίων και ειδικότερα του Συμβουλίου της Επικρατείας δεν εφαρμόζονται. Δεν είναι η πρώτη φορά. Επεισοδιακή αρχή επι κυβερνητικής προεδρίας Σαμαρά, είχε γίνει, όταν έπεσε το μαύρο στην ΕΡΤ. Τότε το Μαξίμου και ειδικά το πρωθυπουργικό επιτελείο που είχε εισηγηθεί αυτή τη «δημοκρατική ανωμαλία» δεν εισάκουσε τις αποφάσεις της δικαιοσύνης, επαναφέροντας το σήμα στους δικούς του ρυθμούς και χρόνους. Ακόμη είχε χαρακτηρίσει ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ που είχαν αντιδράσει σφόδρα, ως παράγοντες αποσταθεροποίησης.
Σήμερα οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης για αποκατάσταση των μισθών σε συγκεκριμένες επαγγελματικές ομάδες, δεν εφαρμόζονται. Ο φρέσκος αλλά προκλητικός νέος υπουργός Οικονομικών αποδεικνύεται «γεράκι» των οικονομικών δεικτών, όταν δηλώνει πως τα δικαστήρια δεν ασκούν πολιτική..
Άρα για την αποκατάσταση της νομιμότητας ποια είναι υπεύθυνη και αρμόδια, μήπως η Τρόικα;; Οι Τράπεζες;; Τα λόμπυ;; Τα κτηματομεσιτικά funds;; Ποιος;
Επί της ουσίας αποδεικνύεται πως επί πρωθυπουργίας Αντώνη Σαμαρά ακόμη και οι παραδοσιακές «δεξιές» κοινωνικές ομάδες, όπως οι ένστολοι, αντιμετωπίστηκαν με φωτιά και τσεκούρι. Αντιμετωπίστηκαν με περίσσια προχειρότητα και αλαζονεία, αφού οι κόλακες της αυλής Μαξίμου, είναι πεπεισμένοι πως όσο και αν βασανίζεις τους παραδοσιακούς σου ψηφοφόρους αυτοί θα τρέχουν πίσω από τον Μέγα ηγέτη..
Λανθασμένος o συλλογισμός τύπου Κολομβίας. Αφού κάποια στιγμή, με κάποιο τρόπο ακόμη και στις πιο παρηκμασμένες αποικίες εφαρμόζεται κάποιος νόμος..
Αυτό ήρθε να θυμίσει η μήνυση των ενστόλων κατά Χαρδούβελη και Σταϊκούρα. Αν ακολουθήσουν κι άλλες μηνύσεις, ίσως οι ακραίοι σύμβουλοι του Μαξίμου, να υποχρεωθούν να ακούσουν τις κεντρώες φωνές της συγκυβέρνησης. Αν δεν συμμορφωθούν προς αυτό, τότε οι εκλογές φαντάζουν μονόδρομος.
Υ.Γ. Μιλάμε για τους ένστολους που αναχαιτίζουν στο Αιγαίο και σκοτώνονται για 1.000 ευρώ και για τους αστυνομικούς που τρώνε τη σφαίρα του κάθε διεστραμμένου Μαζιώτη και ανώμαλης Ρούπα για 800 ευρώ..
- NewsbombΤελευταία ανανέωση: Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2014 09:14
Το θέμα επιστροφής των γλυπτών του Παρθενώνα είναι και πάλι έντονα στην επικαιρότητα.
Ολα αυτά τα χρόνια, οι "αγώνες" Ελλήνων πολιτικών, όπως της αείμνηστης Μελίνας Μερκούρης- από την θέση της υπουργού πολιτισμού- είχαν "παγώσει". Τότε, δεν είχαμε το Σύγχρονο μουσείο της Ακρόπολης. Κάτι που οι Βρετανοί έβρισκαν ως δικαιολογία για να μην επιστρέψουν τις αρχαιότητες. Σήμερα όμως αυτό δεν στέκει ως δικαιολογία. Γι αυτό όλο και πληθαίνουν οι φωνές επωνύμων , για την επιστροφή των Γλυπτών στην Πατρίδα τους. Ας θυμηθούμε όμως πως έγινε η "κλοπή τους".
Η τελευταία επίσκεψη της δικηγόρου Αμάλ Αλαμουντίν-Κλούνεϊ αλλά και του προέδρου της διεθνούς επιτροπής για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα Ρόμπερτ Χιλ, άνοιξε πάλι το επίμαχο θέμα.
Η Αμάλ Αλαμουντίν χαρακτήρισε δίκαιο το ελληνικό αίτημα να επιστραφούν στη χώρα τους τα Γλυπτά του Παρθενώνα, κάτι που όπως είπε πρέπει να αναγνωρίσει και το Βρετανικό Μουσείο. Η σύζυγος του Τζορτζ Κλούνεϊ τόνισε επίσης ότι ο Παρθενώνας εκπροσωπεί την κοιτίδα του σύγχρονου πολιτισμού.
Την ίδια ώρα, στη βρετανική Βουλή έγινε στην κυριολεξία "χαμός".
Όλα άρχισαν, όταν ο Τζορτζ 'Αντριου κατέθεσε ερώτηση για να διερευνήσει τις προθέσεις της βρετανικής κυβέρνησης στην πρόταση της Ουνέσκο. Η ερώτηση είχε την εξής διατύπωση. "Ποια είναι η θέση της κυβέρνησης στην πρόταση της Ουνέσκο να μεσολαβήσει για την Ελλάδα στο Βρετανικό Μουσείο για τα Γλυπτά του Παρθενώνα;".
Ο βουλευτής των Φιλελεύθερων Δημοκρατών επισήμανε, όσο πιο εμφατικά μπορούσε, ότι η χώρα του θα πρέπει να ενεργήσει γενναιόδωρα: "Είναι γεγονός ότι η παρέλαση κλεμμένων λαφύρων από το κατά τ' άλλα εξαιρετικό Βρετανικό Μουσείο, είναι κάτι το οποίο πιστεύω ότι αποτελεί ντροπή γι' αυτή τη χώρα. Σίγουρα το Ηνωμένο Βασίλειο χρειάζεται τώρα να συμμετέχει εποικοδομητικά, να ενεργήσει γενναιόδωρα και να αναγνωρίσει ότι τα Γλυπτά του Παρθενώνα πρέπει να επιστρέψουν στην Αθήνα".
Υποστηρικτής του και ο βουλευτής των Εργατικών, Τζέρεμι Κόρμπιν, ο οποίος τόνισε ότι τα αντικείμενα αυτά έχουν βασικά κλαπεί από τον λαό της Ελλάδος. "Υπάρχουν πολύ δυνατά συναισθήματα γι' αυτό το θέμα στην Ελλάδα. Πιθανότατα οι σχέσεις μας με την Ελλάδα να βελτιωθούν αν υιοθετήσουμε εποικοδομητικά τη θέση επιστροφής κάποιων, αν όχι όλων των αντικειμένων", είπε χαρακτηριστικά.
Η θέση όμως της υφυπουργού Πολιτισμού, Έλεν Γκραντ, ήταν διαφορετική.
"Είναι ξεκάθαρο ότι τα γλυπτά ανήκουν νόμιμα στο Βρετανικό Μουσείο, στο οποίο έχουν πρόσβαση όλοι και μάλιστα δωρεάν".
Το χρονικό της αφαίρεσης των μαρμάρων
Βρισκόμαστε στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο Ναπολέων σκέφτεται να αποπειραθεί να εισβάλει στην Αγγλία. Αποφασίζει να μην το πράξει. Αντί αυτού εισβάλει στην Αίγυπτο αποσπώντας την από την τουρκική κυριαρχία, γεγονός που δυσαρεστεί πολύ τους Τούρκους. Διακόπτουν τις διπλωματικές σχέσεις με τη Γαλλία και κηρύσσουν πόλεμο. Η Βρετανία βρίσκει ότι αυτή είναι μια πρώτης τάξεως στιγμή να διορίσει πρεσβευτή στην Τουρκία. Τα καθήκοντα αναλαμβάνει ο Λόρδος Elgin. Ο λόρδος Έλγιν Ο Thomas Bruce, έβδομος κόμης του Elgin, που μόλις έχει παντρευτεί την όμορφη Mary Nisbett, υποσχέθηκε στην πλούσια σύζυγό του ένα υπέροχο αρχοντικό σπίτι ως δώρο για το γάμο. Εκείνη την εποχή κάθε τι ελληνικό είχε γίνει μόδα στη Μεγάλη Βρετανία. Η εκτίμηση του λόρδου Έλγιν για την ελληνική τέχνη και την αρχιτεκτονική συνδυασμένη με την επιθυμία του να γίνει ζηλευτός από τα υπόλοιπα μέλη της υψηλής Βρετανικής κοινωνίας τον παρακίνησε να προσλάβει τον Thomas Harrison, έναν αρχιτέκτονα που είχε σπουδάσει την ελληνική και τη ρωμαϊκή τεχνοτροπία, για να σχεδιάσει το νέο του σπίτι, το Broom Hall, με κλασσικό ελληνικό ύφος.
Ο αρχιτέκτονας του, του μιλάει για τα θαύματα της ελληνικής αρχιτεκτονικής και γλυπτικής και του λέει πως θα ήταν μια θαυμάσια ιδέα να κάνει αντίγραφα από τα πραγματικά έργα στην Αθήνα. «Θαυμάσιο πράγματι» λέει ο Elgin. Αρχίζει να συγκροτεί μια ομάδα ανθρώπων που θα μπορούσαν να κάνουν αρχιτεκτονικά σχέδια με επικεφαλής έναν ικανό ζωγράφο που δεν ήταν άλλος από τον ιταλό Giovanni Battista Lusieri.
Ο στόχος του Έλγιν ενδυναμώθηκε ακόμα περισσότερο το 1799, όταν διορίστηκε πρέσβης της Βρετανίας στην Οθωμανική αυτοκρατορία και μετατέθηκε στην Κωνσταντινούπολη, στην Τουρκία. Οι Τούρκοι είχαν ήδη κατακτήσει την Ελλάδα και κατείχαν και ήλεγχαν όλες τις περιοχές, συμπεριλαμβανομένης, φυσικά, της Αθήνας.
Το 1800 έστειλε τεχνίτες του στην Αθήνα. Το συνεργείο είχε αρχικώς την αποστολή να σχεδιάσει τα μνημεία και να λάβει εκμαγεία για τη διακόσμηση της έπαυλης του λόρδου στη Σκωτία. Την εποχή εκείνη ο Έλγιν δεν είχε διανοηθεί τη δυνατότητα αφαίρεσης γλυπτών από την Αθηναϊκή Ακρόπολη.
Όταν τα διεθνή πολιτικά γεγονότα οδήγησαν την Τουρκία σε συμμαχία με τη Μ. Βρετανία εναντίον της Γαλλίας, ο Σουλτάνος έδειξε την εύνοιά του στον Έλγιν ως βρετανό πρεσβευτή, ο οποίος και άδραξε την ευκαιρία για να ωφεληθεί προσωπικά και ν' αποκτήσει μια τεράστια συλλογή από αρχαιότητες. Τότε έστρεψε την προσοχή του στα μνημεία της Ακρόπολης (κυρίως στον Παρθενώνα), στα οποία ήταν πολύ δύσκολο να πλησιάσει κανείς και από τα οποία δεν είχε δοθεί ποτέ άδεια αφαίρεσης γλυπτών.
Πολλά έχουν ειπωθεί και συνεχίζονται να λέγονται για το πόσο λίγο ενδιαφέρον εκδήλωναν οι Τούρκοι για τους θησαυρούς της Ακρόπολης. Εν τούτοις, χρειάστηκαν 6 μήνες για να επιτραπεί η είσοδος στην ομάδα του Elgin. Αλλά τα κατάφεραν με 5 λίρες , στο χέρι του στρατιωτικού κυβερνήτη, για κάθε επίσκεψη. Αυτό εγκαινίασε μια διαδικασία δωροδοκίας και διαφθοράς των αξιωματικών που δεν θα σταματούσε μέχρι να συσκευαστούν και να φορτωθούν τα μάρμαρα για την Αγγλία.
Όμως όταν στήθηκαν οι σκαλωσιές και τα αντίγραφα ήταν έτοιμα να γίνουν, ξαφνικά έφθασαν φήμες για προετοιμασία στρατιωτικής δράσης των Γάλλων. Ο Τούρκος κυβερνήτης διέταξε την ομάδα του Elgin να κατέβει από την Ακρόπολη. Με 5 λίρες την επίσκεψη ή όχι, η πρόσβαση στην Ακρόπολη ήταν απαγορευμένη. Μόνο ένας τρόπος υπήρχε για να τους επιτραπεί η είσοδος ξανά. Να χρησιμοποιήσει ο Elgin την επιρροή του πάνω στο Σουλτάνο στην Κων/πολη, ν΄ αποσπάσει ένα έγγραφο το λεγόμενο φιρμάνι που θα διέταζε τις αρχές των Αθηνών να επιτρέψουν τη συνέχιση των εργασιών.
Ο Αιδεσιμότατος Hunt πηγαίνει στην Κων/πολη να συναντήσει τον Λόρδο Elgin. Ζητά στο έγγραφο να αναφέρεται ότι οι καλλιτέχνες είναι αποκλειστικά στην υπηρεσία του Βρετανού Πρεσβευτή . Ο Elgin επισκέπτεται την Πύλη τον Ιούλιο του 1801 και αποσπά το φιρμάνι.
Το κείμενο του εγγράφου είναι μάλλον ύπουλα συντεταγμένο:
«Οι καλλιτέχνες να μη συναντήσουν αντίδραση στο να περπατήσουν, να επιθεωρήσουν, να μελετήσουν τις μορφές και τα κτίρια που επιθυμούν να σχεδιάσουν ή να αντιγράψουν, ή στο να τοποθετήσουν σκαλωσιές γύρω από τον αρχαίο ναό, ή στο να αντιγράψουν σε ασβεστόλιθο ή σε γύψο τα αναφερόμενα κοσμήματα και μορφές ή στο να σκάψουν, αν το βρίσκουν αναγκαίο, σε αναζήτηση επιγραφών ανάμεσα στα απορρίμματα. Ούτε να παρεμποδιστούν από το να πάρουν οποιαδήποτε κομμάτια από πέτρες με επιγραφές ή με μορφές».
(Η μετάφραση του Hunt που παρουσιάστηκε αργότερα στην Εξεταστική Επιτροπή λέει «Qualche pezzi di pietra» δηλ. μερικά κομμάτια από πέτρα). Οι εντολές αυτές δόθηκαν στους Κυβερνήτες και το σημείο αυτό τονίζεται στο φιρμάνι, «χάριν των λαμπρών σχέσεων ανάμεσα στις δύο χώρες», «Ιδιαίτερα αφού δεν βλάπτουν τα αναφερόμενα κτίρια επιθεωρώντας τα, μελετώντας τα και σχεδιάζοντάς τα».
Ταυτόχρονα, με τα άφθονα δώρα προς τους Τούρκους της Κωνσταντινούπολης και της Αθήνας και με δωροδοκίες και εξαπατήσεις ο Έλγιν έπεισε τους Τούρκους προεστώτες της Αθήνας να σιωπήσουν όσο τα συνεργεία του αφαιρούσαν τα τμήματα του γλυπτού διακόσμου του Παρθενώνα που είχαν επιλέξει. Ο Έλγιν ποτέ δεν εξασφάλισε επίσημη άδεια από τον ίδιο το Σουλτάνο για την αφαίρεση του γλυπτού και αρχιτεκτονικού διακόσμου του μνημείου, αφού μόνο εκείνος είχε τη δικαιοδοσία να παραχωρήσει τέτοια άδεια.
Αντιθέτως χρησιμοποίησε με έντεχνο τρόπο την φιλική επιστολή του Καϊμακάμη, Τούρκου αξιωματούχου, ο οποίος εκείνη την εποχή αντικαθιστούσε τον Μέγα Βεζίρη στην Κωνσταντινούπολη. Η επιστολή που του δόθηκε ανεπίσημα ως χάρη, προέτρεπε τις Τουρκικές αρχές στην Αθήνα να επιτρέψουν στα συνεργεία του Έλγιν να σχεδιάσουν, να λάβουν εκμαγεία και να διενεργήσουν ανασκαφή γύρω από τα θεμέλια του Παρθενώνα, όπου ίσως βρισκόταν θαμμένη κάποια επιγραφή ή ανάγλυφο, με τον όρο ότι δεν θα βλάπτονταν με κανένα τρόπο τα μνημεία.
Πριν καλά καλά φθάσει το φιρμάνι στην Αθήνα, γίνεται μια φοβερή επίθεση πάνω σ΄ ένα οικοδόμημα που μέχρι σήμερα θεωρείται από πολλούς, η ευγενέστερη και ωραιότερη από τις ανθρώπινες δημιουργίες. Όταν έγινε η έφοδος στην πύλη των Καρυάτιδων ο πυρετός ανέβηκε τόσο που ο Αιδεσιμότατος Hunt έριξε την ιδέα να μετακινηθεί όλο το κτίριο αν από τη Βρετανική πολεμική μηχανή μπορούσε να αποσταλεί ένας άνθρωπος γι΄ αυτό. Ο Elgin ανατρίχιασε με την ιδέα και ζήτησε να σταλεί ένα καράβι. Το αίτημα δεν θεωρήθηκε εξωφρενικό, αλλά εκείνη τη στιγμή, δεν υπήρχε διαθέσιμο καράβι.
Από το 1801 έως το 1804 τα συνεργεία του Έλγιν δρούσαν στην Ακρόπολη, προκαλώντας σημαντικές ζημίες στα γλυπτά και το ίδιο το μνημείο, αποσπώντας και διαμελίζοντας ένα σημαντικό μέρος (περίπου το ήμισυ) από το σωζόμενο γλυπτό διάκοσμο του Παρθενώνα, μαζί με ορισμένα αρχιτεκτονικά μέλη, όπως ένα κιονόκρανο και ένα σπόνδυλο από κίονα. Σήμερα μεταξύ Αθήνας και Λονδίνου βρίσκονται διαμελισμένα πολλά τμήματα συχνά από το ίδιο γλυπτό.
Τον Ιανουάριο του 1804 έφτασαν στο Λονδίνο τα πρώτο 65 κιβώτια. Εκεί παρέμειναν για δύο χρόνια καθώς ο Έλγιν ήταν φυλακισμένος στη Γαλλία. Η κακή μεταχείριση την οποία υπέστησαν τα μάρμαρα ήταν αναπόφευκτη. Τοποθετήθηκαν στην υγρή και βρώμικη αποθήκη καθώς και έξω στο οικόπεδο της οικίας του Έλγιν, όπου και παρέμειναν για τρία χρόνια, παραδομένα στη διάβρωση που προκαλεί το υγρό κλίμα του Λονδίνου, ενώ εκείνος προσπαθούσε να βρει αγοραστή. Ο Έλγιν επιχείρησε να πουλήσει τα μάρμαρα στη βρετανική κυβέρνηση αλλά το ποσό που ζήτησε ήταν πολύ υψηλό με αποτέλεσμα να του αρνηθούν. Με το πέρασμα των χρόνων, τα μάρμαρα επηρέασαν τη ζωή των ανθρώπων στη Βρετανία. Εκκλησίες, κτίρια και σπίτια χτίζονταν σε κλασικό αρχαιοελληνικό ρυθμό.
Σε επιστολή του το 1815, ο Έλγιν παραδέχεται ότι τα μάρμαρα βρίσκονταν ακόμη στην καρβουναποθήκη του σπιτιού του στο Burlington, εκτεθειμένα στην καταστροφική υγρασία.
Τα «ελγίνεια» μάρμαρα στο Βρετανικό Μουσείο
Η μεταφορά με πλοία αυτών των ανεκτίμητης αξίας αρχαιοτήτων στην Αγγλία αντιμετώπισε δυσκολίες, αφού γινόταν από λιμάνι σε λιμάνι. Ένα πλοίο βούλιαξε και τα γλυπτά, ύστερα από παρατεταμένη έκθεση στην υγρασία των διάφορων λιμανιών, έφτασαν τελικά στη Βρετανία. Στο Λονδίνο μεταφέρθηκαν σε διάφορες αποθήκες, αφού ο Λόρδος Έλγιν είχε χάσει την περιουσία του, εξαιτίας των τεράστιων ποσών που δαπάνησε για τα συνεργεία του, τη μεταφορά των γλυπτών και τις δωροδοκίες των Τούρκων αξιωματούχων, έτσι ώστε να του είναι αδύνατο να τα στεγάσει σε δικό του χώρο. Έτσι ύστερα από την υποθήκευση της συλλογής του από το Βρετανικό κράτος, αναγκάστηκε να πουλήσει τα Μάρμαρα του Παρθενώνα στη Βρετανική Κυβέρνηση, η οποία και τα μετέφερε το 1816 στο Βρετανικό Μουσείο με δαπάνη του Sir Jozeph Duveen.
Πριν από αυτήν την τελική συναλλαγή είχε ανατεθεί σε ειδική Εξεταστική Επιτροπή να μελετήσει τα στοιχεία της υπόθεσης και τα πορίσματά της τέθηκαν υπόψη του Βρετανικού Κοινοβουλίου.
Κατά τη διάρκεια της Κοινοβουλευτικής συνεδρίας που έλαβε χώρα, ακούστηκαν πολλές φωνές που εξέφρασαν σκεπτικισμό και απόρριψη για τις ενέργειες του Έλγιν. Ακόμα και σκέψεις για την επιστροφή των Μαρμάρων διατυπώθηκαν τότε για πρώτη φορά. Ισχυρές ενστάσεις ακούστηκαν και εκτός Κοινοβουλίου, με θερμότερο υποστηρικτή τους το Λόρδο Βύρωνα.
Το Δεκέμβριο του 1940, η βουλευτής των Εργατικών κ. Keir ρώτησε τον πρωθυπουργό κ. Winston Churchill εάν τα μάρμαρα θα επιστρέφονταν στην Ελλάδα ως μερική αναγνώριση της αντίστασης που επέδειξε η χώρα αυτή ενάντια στους Γερμανούς και της θυσίας του λαού της. Η απάντηση ήταν αρνητική. Η ερώτηση της κ. Keir συμπίπτει χρονικά με μεγάλο αριθμό επιστολών υπέρ της επιστροφής των μαρμάρων στην Ελλάδα, τις οποίες δημοσιεύουν οι Times. Το 1941, ο αρχηγός της Εργατικής παράταξης κ.Clement Attlee, μέλος της κυβέρνησης συνασπισμού που βρισκόταν στην ηγεσία την περίοδο του πολέμου, απάντησε στην κ. Keir ότι δεν υπήρχε πρόθεση να ληφθούν μέτρα για την επιστροφή των μαρμάρων.
Από τους 97 σωζόμενους λίθους της ζωφόρου του Παρθενώνα, οι 56 βρίσκονται στο Λονδίνο και οι 40 στην Αθήνα. Από τις 64 σωζόμενες μετόπες, οι 48 βρίσκονται στην Αθήνα και οι 15 στο Λονδίνο. Από τις 28 σωζόμενες μορφές των αετωμάτων, οι 19 βρίσκονται στο Λονδίνο και οι 9 στην Αθήνα.
Η άγνωστη επιστολή του Adair
H επιστολή αυτή έχει ιδιαίτερη αξία για δύο λόγους: πρώτον, γιατί ο συντάκτης της ήταν ο επικεφαλής της βρετανικής διπλωματικής αντιπροσωπείας στην Κωνσταντινούπολη το διάστημα 1809-1810• και, δεύτερον, γιατί ήταν χάρη στις δικές του πολύμηνες προσπάθειες που εκδόθηκε το περίφημο «φιρμάνι» του 1810.
Ας πούμε πριν απ' όλα ότι η γνησιότητα της επιστολής (ακριβέστερα του προσχεδίου της που έχει σωθεί) είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Τόσο το μελάνι όσο και το χαρτί είναι της περιόδου στην οποία είναι χρονολογημένη. Επιπλέον μια σύγκριση με τον γραφικό χαρακτήρα του Adair, όπως αυτός μας δίνεται στις υπάρχουσες επιστολές του, δείχνει ξεκάθαρα ότι γράφτηκε από το χέρι του.
Το κείμενο της επιστολής: «Σε απάντηση του ερωτήματος της Εξοχότητάς σας σχετικά με τα μαρμάρινα Γλυπτά που η Εξοχότητά σας συγκέντρωσε στην Αθήνα και για την αποστολή των οποίων σ' αυτή τη χώρα μου ζητήθηκε από τον υπουργό των Εξωτερικών να αποταθώ για άδεια στην τουρκική κυβέρνηση πρέπει να σας πληροφορήσω ότι ο κ. Pisani περισσότερες από μία φορές με διαβεβαίωσε πως η Πύλη αρνείται απολύτως ότι έχετε οποιοδήποτε δικαίωμα κυριότητας σ' αυτά τα γλυπτά. Με την έκφραση αυτή κατάλαβα πως η Πύλη θέλει να πει ότι τα πρόσωπα που σας πούλησαν τα γλυπτά δεν είχαν κανένα δικαίωμα να το πράξουν.
Εν τούτοις επιτρέψτε μου να προσθέσω ότι η πληροφορία αυτή δεν μου δόθηκε σε κάποια επίσημη συζήτηση με τους τούρκους υπουργούς.
Έχω την τιμή να είμαι,
Λόρδε μου,
της Εξοχότητάς σας πειθήνιος και ταπεινός δούλος,
R. Adair
31 Ιουλίου 1811».
Οι διαπραγματεύσεις του Έλγιν
Εχουν περάσει ένας χρόνος και πέντε μήνες από την έκδοση του «φιρμανιού» που επέτρεψε την αναχώρηση της δεύτερης συλλογής από τον Πειραιά με προορισμό τη Μάλτα. H πρώτη απόπειρα του Έλγιν να πουλήσει τη συλλογή του στο βρετανικό κράτος κατέληξε σε αποτυχία στα μέσα του περασμένου Μαΐου. Ο λόγος ήταν η απροθυμία του πρωθυπουργού να εισηγηθεί στο Κοινοβούλιο ποσό μεγαλύτερο των 30.000 λιρών, τη στιγμή που ο Ελγιν ζητούσε περισσότερα από τα διπλά. Φαίνεται ότι εκείνη την εποχή κυκλοφορούσαν στο Λονδίνο διάφορες φήμες σχετικά με τον τρόπο που αποκτήθηκε η συλλογή του, σοβαρότερη από τις οποίες ήταν ασφαλώς ότι η τουρκική κυβέρνηση θεωρούσε την επιχείρηση αφαίρεσης των Γλυπτών παράνομη.
Πράγματι στο ξεκίνημα των διαπραγματεύσεων για την πώληση της συλλογής του ο Ελγιν συναντήθηκε με τον πρόεδρο της Βουλής των Κοινοτήτων Charles Abbot. Στο ημερολόγιό του ο τελευταίος σημειώνει με αρκετή ειρωνεία (29 Απριλίου 1811):
«Κατόπιν ήρθε ο λόρδος Έλγιν και είπε ότι αποφάσισε να πουλήσει τη συλλογή του, που περιλαμβάνει μαρμάρινα Γλυπτά, εκμαγεία, καλούπια και σχέδια, αντί ποσού ίσου με τις δαπάνες που υπέστη (για να τα συγκεντρώσει), το ύψος του οποίου θα υπολογίσει επιτροπή της Βουλής των Κοινοτήτων. Αντιπαρήλθε όλες τις ερωτήσεις σχετικά με το ζήτημα της ιδιοκτησίας και του δικαιώματος επ' αυτών, θεωρώντας τα όμως εξ ολοκλήρου δικά του. Κάτι το οποίο επιβεβαίωσε πρόσφατα ο κ. Adair, τέως πρεσβευτής μας στην Πύλη, ο οποίος λέει ότι πληροφορήθηκε με κατηγορηματικό τρόπο από την τουρκική κυβέρνηση ότι αυτή αρνείται πλήρως πως έχει δώσει ποτέ εξουσιοδότηση στον λόρδο Έλγιν να απομακρύνει οποιοδήποτε τμήμα της συλλογής του και ότι εξακολουθεί να μην επιτρέπει την απομάκρυνση κάποιων αντικειμένων που έχουν μείνει πίσω».
Δεν είναι γνωστό αν ο ίδιος ο Adair έπαιξε κάποιον ρόλο στη διάδοση της φήμης που τον ήθελε να έχει λάβει διαβεβαίωση από την τουρκική κυβέρνηση για τον παράνομο χαρακτήρα των δραστηριοτήτων του Έλγιν. H αρχή αυτής της φήμης θα πρέπει μάλλον να τοποθετηθεί στην περίοδο της θητείας του στην Κωνσταντινούπολη, όταν στο πλαίσιο των καθηκόντων του ενεργούσε για την έκδοση του «φιρμανιού» του 1810. Έγραφε τότε στον υπουργό Εξωτερικών Γεώργιο Κάνινγκ (25 Σεπτεμβρίου 1809):
«Με τη λήψη του ιδιαιτέρου σας μηνύματος σχετικά με τις αρχαιότητες που συγκέντρωσε ο λόρδος Ελγιν στην Ανατολή δεν παρέλειψα να επαναλάβω το αίτημα που είχα ήδη υποβάλει ιδιωτικώς στην οθωμανική κυβέρνηση για παροχή αδείας προκειμένου αυτές να φορτωθούν (σε πλοίο) στην Αθήνα. Επειδή οι προκαταρκτικές ενέργειες με στόχο τη φόρτωσή τους δεν πραγματοποιήθηκαν με την έγκριση ενός φιρμανιού, έχω συναντήσει μεγάλη δυσκολία στο να προωθήσω τις επιθυμίες της Εξοχότητάς του και ακόμα και τώρα είναι πολύ αμφίβολο κατά πόσον ο στόχος θα μπορούσε να επιτευχθεί το ίδιο σίγουρα με ένα φιρμάνι όσο με την υποβολή ιδιωτικού αιτήματος στον Βοεβόδα των Αθηνών».
Εδώ ο Adair αναφέρεται με κομψό τρόπο στην ουσία του προβλήματος. Με την έκφραση «οι προκαταρκτικές ενέργειες με στόχο τη φόρτωσή τους» εννοεί βέβαια «η διαδικασία από την αφαίρεση των Γλυπτών ως τη μεταφορά τους στον Πειραιά». Εχουμε επομένως ακόμη μία έγκυρη μαρτυρία ότι οι Τούρκοι ουδέποτε δέχθηκαν πως το «φιρμάνι» του 1810 κάλυπτε τις ενέργειες του Ελγιν, όπως συχνά διατείνονται οι σύγχρονοι υπερασπιστές του.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Έλγιν ήταν ενήμερος των φημών που κυκλοφορούσαν εις βάρος του. Θα τις θεώρησε πιθανώς υπαίτιες σε μεγάλο βαθμό για την πρόσφατη αποτυχία των συνεννοήσεών του με την κυβέρνηση για την πώληση της συλλογής του. Αποφάσισε λοιπόν να γράψει στον ίδιο τον πρωθυπουργό Spencer Perceval προκειμένου να άρει τις «παρεξηγήσεις». Προηγουμένως φαίνεται ότι έκρινε σκόπιμο να ζητήσει εξηγήσεις από τον Robert Adair, που εμφανιζόταν να βεβαιώνει παρανομίες του στην Αθήνα.
H στάση της Πύλης
H Υψηλή Πύλη δηλώνει απερίφραστα ότι αρνείται απολύτως πως ο Ελγιν έχει οποιοδήποτε δικαίωμα κυριότητας σε αυτά. H παραπάνω μαρτυρία του Adair αποκτά μεγάλη σημασία αν αναλογιστεί κανείς ότι προέρχεται από το πιο αξιόπιστο για τη βρετανική πλευρά πρόσωπο: τον πρεσβευτή της M. Βρετανίας στην Κωνσταντινούπολη. Ο Pisani εξάλλου που μεταφέρει στον Adair τη θέση των οθωμανικών αρχών δεν είναι άλλος από τον Bartolomeo Pisani, επί σειράν ετών πρώτο διερμηνέα της βρετανικής πρεσβείας. Ηταν εκείνος που διαπραγματεύτηκε το «φιρμάνι» του 1801 και επομένως άριστος γνώστης της υπόθεσης. Το γεγονός ότι σε αυτόν, και όχι στον Adair, ανακοίνωσαν οι τούρκοι αξιωματούχοι τον λόγο της άρνησής τους να δώσουν άδεια εξαγωγής οφείλεται στο ότι αυτή δεν ζητήθηκε αυτοπροσώπως από τον Adair, ίσως επειδή γνώριζε την άκαμπτη στάση τους στο θέμα της ιδιοκτησίας. Αλλωστε είναι γνωστό ότι τουλάχιστον σε μία περίπτωση απέφυγε να το κάνει. Ενα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο που τίθεται για πρώτη φορά με την επιστολή Adair είναι η αναφορά σε πρόσωπα από τα οποία ο Ελγιν υποτίθεται ότι αγόρασε τα Γλυπτά. Το πιθανότερο πρόκειται για τις αρχές της Αθήνας (βοεβόδας, δισδάρης), που δεν αποκλείεται να έδωσαν στον Lusieri απόδειξη πώλησης με τίμημα το ποσό με το οποίο δωροδοκήθηκαν.
Μόλις πήρε την επιστολή του Adair ο Ελγιν συνέταξε την επιστολή του προς τον πρωθυπουργό. Σε αυτήν απαριθμούσε τις άδικες διαδόσεις που ακούγονταν:
(i) ότι είχε λάβει σημαντικό μέρος των Γλυπτών ως δώρα από την Πύλη, χωρίς να υποβληθεί σε έξοδα,
(ii) ότι η επιχορήγηση των 10.000 λιρών που του δόθηκε το 1806 σχετιζόταν κατά κάποιον τρόπο με τις δαπάνες της συλλογής του και
(iii) ότι όσο ήταν πρέσβης δέχτηκε δώρα πέραν των συνηθιζομένων στις άλλες ευρωπαϊκές αυλές και δυσανάλογα πολλά σε σχέση με εκείνα που πήραν τα διάφορα πρόσωπα που συμμετείχαν στις επιχειρήσεις για την επανάκτηση της Αιγύπτου. Φαίνεται ότι η επιστολή του Adair δεν άφηνε περιθώρια για κανενός είδους επιχειρηματολογία. Αντί όμως να την αγνοήσει, όπως θα περίμενε κανείς, ο Ελγιν έκανε μια παράδοξη εκ πρώτης όψεως κίνηση. Τη χρησιμοποίησε ως επιχείρημα για να αντικρούσει τις υπόλοιπες φήμες:
«Δεν είχα κανένα πλεονέκτημα από την τουρκική κυβέρνηση πέρα από το φιρμάνι, το οποίο είχε δοθεί ομοίως σε άλλους άγγλους ταξιδιώτες. Οι διάδοχοί μου στην πρεσβεία δεν μπορούσαν να πάρουν άδεια για την απομάκρυνση αυτών που εγώ ο ίδιος δεν είχα πάρει. Και ο κ. Adair, στον οποίο δόθηκε επίσημα εντολή να αποταθεί για χάρη μου (στις αρχές για άδεια), κατάλαβε ότι "η Πύλη ηρνείτο πως τα πρόσωπα που μου πούλησαν αυτά τα Γλυπτά είχαν δικαίωμα να το πράξουν"».
Για να υποστηρίξει λοιπόν ότι δεν έτυχε ειδικής μεταχείρισης από μέρους των Τούρκων ο Ελγιν επικαλείται τις δυσκολίες που συνάντησε κατά την εξαγωγή της συλλογής του. Συγχρόνως προβάλλει ως επιπλέον ένδειξη μη φιλικής διάθεσης απέναντί του την αμφισβήτηση από την Πύλη της υποτιθέμενης αγοραπωλησίας των Γλυπτών, αφήνοντας τεχνηέντως ανοιχτό το ενδεχόμενο να τα έχει όντως αποκτήσει με αγορά! Θα πρέπει εδώ να τονιστεί ότι μπορεί ο ελιγμός αυτός του Ελγιν να μοιάζει σήμερα επικίνδυνος, δεν υπάρχει όμως αμφιβολία ότι τη στιγμή που έγινε εξυπηρετούσε τα συμφέροντά του.
Η διαχρονική καταστροφή
Ο Παρθενώνας διατηρήθηκε άθικτος έως και τους Μακεδονικούς χρόνους. Αντίθετα, μάλιστα, μετά τον Γρανικό, στον Παρθενώνα αναρτήθηκαν ως τρόπαια χρυσές ασπίδες, λάφυρα της νίκης του Αλέξανδρου. Οι πρώτες καταστροφές έγιναν επί Λάχαρη, τον οποίο όρισε τύραννο των Αθηνών ο Κάσσανδρος, σύμφωνα με την αφήγηση του Παυσανία. Αυτός απέσπασε τις ασπίδες από τον Παρθενώνα, το χρυσάφι και τα κοσμήματα από το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς. Καταστροφές υπέστη και ο οπισθόδομος του ναού, όταν τον χρησιμοποίησε ως προσωπικό του κατάλυμμα ο Δημήτριος ο Πολιορκητής.
Στους Ρωμαϊκούς χρόνους δεν καταγράφονται αλλαγές στον Παρθενώνα, που συνεχίζει να διατηρεί αναλλοίωτη τη φυσιογνωμία και την αίγλη του ακόμη και στους μεταχριστιανικούς αιώνες, παρόλο που επί εποχής Ιουστινιανού η πομπή των Παναθηναίων δεν ανέβαινε πια στον Παρθενώνα και είχε χαθεί πλέον κάθε λατρεία δημόσια ή ιδιωτική σύμφωνα με το Λατίνο ρήτορα Κλαύδιο Μαμερτίνο του 4ου αιώνα.
Τις μεγαλύτερες καταστροφές τις υπέστη ο Παρθενώνας από τους Βυζαντινούς χριστιανούς κατακτητές τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες κατά τη μετατροπή του σε εκκλησία. Στους Βυζαντινούς χρόνους, αν και γλύτωσε ο Παρθενώνας την καταστροφή από τα διατάγματα του Θεοδόσιου Β', στην Ακρόπολη –που μετονομάστηκε σε Κάστρο– μετατράπηκαν σε χριστιανικούς ναούς τόσο ο Παρθενώνας (ως ναός της Αγίας του Θεού Σοφίας αρχικά και Παναγίας τής Αθηνιώτισσας αργότερα) όσο και το Ερεχθείο (ως ναός του Σωτήρος Χριστου). Ο αρχαίος κυρίως ναός αποτέλεσε το ναό της χριστιανικής βασιλικής, ενώ το δυτικό μέρος αποτέλεσε το νάρθηκα.
Η ανατολική θύρα καταργήθηκε, κι εκεί έγινε το ιερό. Προκειμένου να μετατραπεί σε χριστιανικό ναό, ανοίχτηκαν πλευρικές είσοδοι, κατασκευάστηκε κλιμακοστάσιο στη ΝΔ γωνία του σηκού, αψίδα στην ανατολική πλευρά, ενώ ο γλυπτός διάκοσμος των μετοπων των δύο προσόψεων και τής βόρειας πλευράς υπέστη εκτεταμένη απολάξευση. Το ίδιο συνέβη και στα μεγαλύτερα αγάλματα του ανατολικού αετώματος, τα οποία καθαιρέθηκαν. Στη ζωοφόρο ανοίχτηκαν παράθυρα, που κατέστρεψαν αρκετά από τα γλυπτά της. Ανάμεσα στον Παρθενώνα και το Ερεχθείο κτίστηκε ναός τής Αγίας Τριάδας, ενώ τα Προπύλαια διαμορφώθηκαν σε ναό των Αρχαγγέλων.
Τον στ΄ αι. μ.Χ. ο Ιουστινιανός διέταξε την αφαίρεση των καλυτέρων μαρμάρων του Παρθενώνα, αλλά και άλλων σπουδαίων αρχαίων ναών, όπως των Δελφών, τής Μιλήτου, τής Εφέσου κ.ά. και τη μεταφορά τους στην Κωνσταντινούπολη για την ανέγερση τής Αγίας Σοφίας, των οποίων την επιστροφή ουδείς ρωμιός μέχρι σήμερα διανοήθηκε να αιτήσει.
Τον ιβ΄ αι. προστέθηκε στον Παρθενώνα η κατοικία των ορθόδοξων επισκόπων. (Βλ. «Η Θαμμένη Ελλάδα», έκδ. «Δαυλός» 2006.) Επί αιώνες οι χριστιανοί κατέστρεφαν αναίσχυντα τον Παρθενώνα κι έκτιζαν με τα μάρμαρά του τις πάμπολλες χριστιανικές εκκλησίες, που υπάρχουν γύρω από τον Ιερό Βράχο.
Επί Φραγκοκρατίας ο περί τον Παρθενώνα χώρος γίνεται τόπος ενδιαίτησης του πρώτου Φράγκου άρχοντα των Αθηνών, Όθωνα Ντελαρός, ενώ η Ακρόπολη γίνεται η έδρα της φραγκικής βαρωνίας και το κέντρο του ιστορικού βίου της πόλης, σε σημείο που η Αθήνα είναι γνωστή πλέον ως Castellum Athenarum. Ο Παρθενώνας αποδίδεται στη Ρωμαϊκή εκκλησία και γίνεται ναός Λατινικός, τιμώμενος στο όνομα της Θεοτόκου. Στη δυτική πλευρά προστέθηκε ένα κωδωνοστάσιο, που επί Τουρκοκρατίας έγινε μιναρές. Επί Ενετοκρατίας δεν παρατηρήθηκαν και δεν καταγράφτηκαν αλλαγές στο μνημείο.
Από τις αφηγήσεις μεταγενέστερων περιηγητών, όπως ο Ιταλός νοτάριος Νικόλαος Μαρτόνης που επισκέφθηκε την Ακρόπολη το 1395 ή ο Κυριακός ο Αγκωνίτης που ταξίδεψε το 1436 στην Αθήνα, έχουμε δύο περιγραφές του χριστιανικού Παρθενώνα. Ο πρώτος εκφραστής της μεσαιωνικής ιδεολογίας απορεί πως είναι δυνατόν να έχει χτιστεί ένα τόσο μεγάλο κτήριο ενώ ο δεύτερος, εκπρόσωπος της Ιταλικής Αναγέννησης, επικεντρώνεται στην ομορφιά των αρχαίων μνημείων.
Επί Τουρκοκρατίας η Ακρόπολη έπεσε στα χέρια των Τούρκων το 1458, οπότε και την επισκέφθηκε ο Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής. Ο ιερός βράχος έμεινε πλέον γνωστός με το όνομα Ατίνα Καλεσί, δηλαδή φρούριο των Αθηνών. Κατά τον 17ο αιώνα ο Παρθενώνας είναι πλέον τζαμί και έχει μιναρέ, που καταστράφηκε το 1687. Τζαμί, ωστόσο που δεν πληρούσε τις προδιαγραφές της ισλαμικής θρησκείας και για αυτό δεν έγινε ποτέ λατρευτικό τέμενος των Μωαμεθανών.
Κατά την εκστρατεία του Φραγκίσκου Μοροζίνι κατά των Αθηνών το 1687, ο Παρθενώνας υπέστη και το μεγαλύτερο πλήγμα το βράδυ της 16ης Σεπτεμβρίου, όταν οβίδα τίναξε την πυριτιδαποθήκη που είχε εγκαταστήσει ο Αλή αγάς (κάτι το οποίο γνώριζε ο Μοροζίνι), διοικητής του φρουρίου στον ναό. Το μεγαλύτερο τμήμα του ναού προς την ανατολική του πλευρά κατέρρευσε. Έκτοτε και μέχρι να παραδοθεί το μνημείο στην αρχαιολογία λεηλατήθηκε συστηματικά κυρίως από τον Λόρδο Έλγιν, ενώ υπέστη σημαντικές καταστροφές κατά την περίοδο της ελληνικής επανάστασης του 1821 και την πολιορκία του βράχου από τον Κιουταχή Μπέη.
Ο «καθαρισμός» των μαρμάρων
Ο «καθαρισμός» των μαρμάρων του Παρθενώνα διήρκεσε δεκαπέντε μήνες, από το 1938 έως το 1939. Κατά τον καθαρισμό αυτό, υπάλληλοι του μουσείου, χωρίς επίσημη έγκριση, χρησιμοποίησαν χάλκινα εργαλεία για να βγάλουν αυτό που πίστευαν ότι ήταν βρωμιά, το οποίο στην πραγματικότητα ήταν η οξείδωση της ιστορικής επιφάνειας που αποκτά ένα χρώμα σαν αυτό του μελιού. Επίσημη δήλωση που ανακοινώθηκε τότε και δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα The Times ανέφερε ότι η ανάθεση στη νέα πινακοθήκη του Λόρδου Duveen να στεγάσει τα γλυπτά θα παρείχε τη δυνατότητα να καθαριστούν και να βελτιωθεί η εμφάνιση της επιφάνειάς τους με την απομάκρυνση των σημείων που παρουσίαζαν αλλοίωση.
Στις 8 Οκτωβρίου 1938 η μόνιμη επιτροπή του βρετανικού μουσείου ανακάλυψε ότι «μετά από ακατάλληλες και χωρίς έγκριση προσπάθειες να βελτιωθεί το χρώμα των γλυπτών του Παρθενώνα για την πινακοθήκη του Λόρδου Duveen, μερικά πολύ σημαντικά κομμάτια είχαν υποστεί σοβαρές ζημιές». Αποτέλεσμα ήταν να ασκηθεί πειθαρχική δίωξη εναντίον δύο υπαλλήλων, του Frederic Pryce, τότε συντηρητή ελληνικών και ρωμαϊκών αρχαιοτήτων, στον οποίο «δόθηκε άδεια να αποσυρθεί από την υπηρεσία Εφόρων λόγω προβλημάτων υγείας», και του βοηθού του, Roger Hinks, ο οποίος επιπλήχθηκε επίσημα για παραμέληση καθήκοντος και τιμωρήθηκε με αφαίρεση δέκα ετών αρχαιότητας στην υπηρεσία και με μείωση μισθού. Έπειτα από αυτά παραιτήθηκε και ο καθηγητής Bernard Ashmole κλήθηκε να αναλάβει το τμήμα των ελληνικών και ρωμαϊκών αρχαιοτήτων ως επίτιμη ιδιότητα.
Ωστόσο, ο George Hill ( συντηρητής των ελληνικών και ρωμαϊκών αρχαιοτήτων στο βρετανικό μουσείο από το 1921 έως το 1930) αρνήθηκε ότι χρησιμοποιήθηκε αμβλύ χάλκινο εργαλείο και σε γράμμα του στην εφημερίδα The Times το 1939 δήλωσε ότι η μέθοδος καθαρισμού περιελάμβανε μόνο νερό και σαπούνι και η όποια ενδεχόμενη ζημιά δεν ήταν αντιληπτή από ένα άπειρο μάτι. Οι συντηρητές τομέων τέθηκαν υπεύθυνοι για τον καθαρισμό με καθήκον να εκδίδουν οδηγίες, να επιβλέπουν τη διαδικασία και να αναφέρουν κατευθείαν στους εφόρους του μουσείου και όχι στους διευθυντές.
Ο κ. Arthur Holcome, όμως, επικεφαλής της ομάδας καθαρισμού αρχαιοτήτων του μουσείου, δήλωσε σε συνέντευξη σε εφημερίδα στις 19 Μαίου 1939 ότι στα μέλη της ομάδας του: « δόθηκε διάλυμα σαπουνιού νερού και αμμωνίας. Αρχικά βουρτσίσαμε τη σκόνη από τα μάρμαρα με μαλακή βούρτσα. Έπειτα τα πλύναμε με το διάλυμα χρησιμοποιώντας την ίδια βούρτσα. Τα στεγνώσαμε με σφουγγάρι και ξαναπήραμε την επιφάνεια με απεσταγμένο νερό... Για να καθαρίσω μερικά από τα πιο βρώμικα σημεία, τα έτριψα με ένα αμβλύ χάλκινο εργαλείο. Ορισμένα από αυτά ήταν τόσο μαύρα από τη βρωμιά όσο και αυτή η σχάρα» είπε ο κ. Holcombe, δείχνοντας στο τζάκι του. Παραδέχτηκε ότι μερικοί από τους άνδρες του ακολούθησαν το παράδειγμά του αλλά ισχυρίστηκε ότι δεν υπήρχε κίνδυνος από την ενέργεια αυτή «διότι ο χαλκός είναι πιο μαλακός από την πέτρα.(!) Έχω χρησιμοποιήσει τα ίδια εργαλεία για να καθαρίσω μάρμαρα στο μουσείο με την άδεια τεσσάρων μέχρι τώρα διευθυντών.» (!!!)
Μια συλλογή περιοδικών με τον τίτλο «The Gymnasium of the Mind: the journals of Roger Hinks 1933-63» που εκδόθηκαν με επιμέλεια του John Goldsmith (1984), αποκαλύπτει περαιτέρω στοιχεία που υποδηλώνουν προσπάθεια συγκάλυψης. Στην πραγματικότητα ο καθαρισμός έγινε μετά από εντολή του Sir John Soames (διευθυντή τότε του βρετανικού μουσείου) για την ικανοποίηση σχετικού αιτήματος από τον Λόρδο Duveen. Δύο σημαντικές αναφορές της υποεπιτροπής έρευνας σχετικά με τον καθαρισμό καθώς και οι ένορκες καταθέσεις των υπαλλήλων παρέμεναν, το 1984, εκτός δημοσιότητας. Το γεγονός αυτό εντείνει περισσότερο τις αμφιβολίες σχετικά με την επίσημη άποψη ότι οι Pryce και Hinks, ως επίσημοι συντηρητές, θα έπρεπε να επιβλέψουν με μεγαλύτερη προσοχή μια διαδικασία η οποία κανονικά έπρεπε να είχε περιέλθει στην ευθύνη του Sir John Forsdyke, ο οποίος ανέλαβε καθήκοντα διευθυντή του βρετανικού μουσείου μετά τον Sir John Soames.
Στο Αρχείο, που βρίσκεται στο Kew, υπάρχει αναφορά σε κάποιο έγγραφο του υπουργείου εξωτερικών με τίτλο «Φροντίδα των Ελγινείων Μαρμάρων: χρήση χάλκινης βούρτσας για τον καθαρισμό των μαρμάρων με αποτέλεσμα την πρόκληση σοβαρών ζημιών στην επιφάνεια.» Ο φάκελλος έχει καταστραφεί. Η αναφορά σχετικά με το γεγονός την οποία υπέβαλε η μόνιμη επιτροπή στον Sir John Fosdyke στις 14 Ιανουαρίου 1939 πρόκειται να δοθεί στη δημοσιότητα..
Η διαμάχη σχετικά με τον καθαρισμό συνεχίστηκε το 1983, όταν το βρετανικό μουσείο κατηγορήθηκε ότι επιτάχυνε τη διαδικασία της διάβρωσης καθώς κάλυψε την επιφάνεια της καρυάτιδας με πλαστική επίστρωση που υποτίθεται ότι ήταν προστατευτική. Οι επικρίσεις εκτοξεύθηκαν από διακεκριμμένο Έλληνα συντηρητή, τον κ. Σκουλίδη, καθηγητή της φυσικής χημείας, ο οποίος ανήκει στην επιτροπή συντήρησης της Ακρόπολης. Παρά το γεγονός ότι κανένας δεν θα αμφισβητούσε τη γενική φροντίδα του βρετανικού μουσείου για τα μάρμαρα, το τελευταίο αυτό γεγονός προσδίδει μεγαλύτερο βάρος στην επιθυμία της ελληνικής κυβέρνησης να απαιτήσει την επανάκτηση των μαρμάρων.
Τις πληροφορίες παρείχε η Βρετανική Επιτροπή για την Επιστροφή των Ελγινείων Μαρμάρων. Πρόσθετα στοιχεία συγκεντρώθηκαν από το βιβλίο «Ελγίνεια Μάρμαρα: πρέπει να επιστραφούν στην Ελλάδα;» του Christopher Hitchens.
Ευθεία επίθεση στον Γιώργο Παπανδρέου και τους υποστηρικτές του πρώην πρωθυπουργού στο ΠΑΣΟΚ έκανε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, υπογραμμίζοντας ότι προσπαθεί να διορθώσει τις επιλογές του.
«Η πολιτική του ΠΑΣΟΚ είναι αυτή που εφαρμόζει και βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στις επιλογές της προηγούμενης ηγεσίας, τις οποίες η σημερινή ηγεσία προσπαθεί να διορθώσει», είπε χαρακτηριστικά ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, μιλώντας στον Alpha. Πρόσθεσε μάλιστα ότι η προηγούμενη ηγεσία έδωσε συγχωροχάρτι στις κυβερνητικές επιλογές που έγιναν στη χώρα την περίοδο 2004- 2009.
«Αυτοί που με κατηγορούν ότι υπηρετώ την πλουτοκρατία και δεν έχω φιλολαϊκή πολιτική είναι αυτοί που στήριξαν την ηγεσία από το 2009 έως το 2011», τόνισε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, χαρακτηρίζοντας ως «λόγια και φληναφήματα» τις θέσεις της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, ενώ παράλληλα ζήτησε συγκεκριμένες προτάσεις.
Για μία ακόμη φορά, ο κ. Βενιζέλος μίλησε για «πέμπτη φάλαγγα στο ΠΑΣΟΚ την οποία απαρτίζουν αυτοί που λένε ότι είναι ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν το ψηφίσαν» και πρόσθεσε «Ας αγωνιστούν δήλωσε σκωπτικά, για τους πολιτικούς χώρους στους οποίους μετακόμισαν, κι ας αφήσουν το ΠΑΣΟΚ να αναπνεύσει…».
«Η αντιπολίτευση έχει σκυλιάσει με αυτό που έχουμε πετύχει» τόνισε δε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ενώ αναφορικά με τις καταγγελίες Δραγασάκη είπε ότι «αυτό είναι συκοφαντική μεταφυσική που κυριαρχεί σε όλη τη χώρα. Αυτό είναι σταλινισμός».
Οι μνηστήρες-τοκογλύφοι της Ελλάδας τι τέλος θα έχουν μέσα στην Παγκόσμια Οδύσσεια της Οικονομίας;
Posted by olympiada στο Οκτωβρίου 18, 2014
Οι μνηστήρες-τοκογλύφοι της Ελλάδας τι τέλος θα έχουν μέσα στην Παγκόσμια Οδύσσεια της Οικονομίας;
Ο Οδυσσέας και ο Τηλέμαχος σκοτώνουν τους μνηστήρες (1812), έργο του Γάλλου ζωγράφου Christophe Thomas Degeorge.
Βλ. Clio Artemidou. Απάντηση στο άρθρο της «Guardian». Guardian: Η Οδύσσεια της Ελλάδας στην Ευρωζώνη δεν θα έχει καλό τέλος Ο οικονομικός συντάκτης Λάρι Έλιοτ γράφει στον «Guardian» ένα άρθρο που έχει πλήθος αναφορών στην ελληνική μυθολογία, αλλά, φυσικά, και στην τωρινή κατάσταση. Γράφει συγκεκριμένα: «Η Ελλάδα αγαπάει τα έπη και το μέγιστο όλωνείναι η Οδύσσεια. Στον Οδυσσέα πήρε 10 χρόνια για να φτάσει στην Ιθάκη μετά το τέλος του Τρωικού Πολέμου. Η μοντέρνα εκδοχή της Οδύσσειας ξεκίνησε για την Ελλάδα πριν από πέντε χρόνια. Τότε που κατηγορήθηκε ότι είχε ”πειράξει” τα νούμερα του προϋπολογισμού, έτσι ώστε να μη φαίνεται το πραγματικό μέγεθος του χρέους της. Κανείς δεν περίμενε τότε ότι το ταξίδι θα κρατήσει τόσο πολύ και ότι θα χρειαστεί να περάσουν από φουρτουνιασμένες θάλασσες της κρίσης».
Για να καταλήξει ο Έλιοτ: «Πολλές ευκαιρίες χάθηκαν, πολλά προβλήματα δεν τα είδαμε, πολλά λάθη καταγράφηκαν. Ο ελληνικός μύθος της Οδύσσειας λέει πως ο Οδυσσέας επέστρεψε στην Ιθάκη και βρήκε την Πηνελόπη του. Το ευτυχές τέλος δεν φαίνεται να έρχεται για την Ελλάδα και την Ευρωζώνη».
Μήπως μας πάνε για άλλα ¨κόλπα¨ και προετοιμάζουν την ψυχολογία μας με παράφραση από τα άφταστα Ομηρικά Έπη;
¨Ο προϋπολογισμός του 2015 θα είναι ο τελευταίος που θα εγκριθεί από τη Βουλή των Ελλήνων. Από το 2016 και μετά, τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο θα έχουν οι Βρυξέλλες καθώς η διαδικασία ψήφισης του από το ελληνικό κοινοβούλιο θα είναι τυπική. Η διαδικασία αυτή θα ισχύει για όλα τα κράτη μέλη που θα προσφεύγουν για βοήθεια στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (ESM) με την Ελλάδα να είναι έτοιμη… να σύρει πρώτη χορό από τη στιγμή που η υπαγωγή της στην προληπτική γραμμή στήριξης θεωρείται δεδομένη. Κατόπιν τούτου θα διατηρηθεί το καθεστώς της «ενισχυμένης εποπτείας» για την Αθήνα, η οποία, πριν καλά προλάβει να συνέλθει από τα δύο προηγούμενα προγράμματα προσαρμογής θα προχωρήσει στη σύναψη ενός νέου ειδικού τύπου Μνημόνιο. ¨ Σήμερα η Ελλάδα αισθάνεται σαν ένας ¨ χλευασμένος Οδυσσέας¨ που περιφέρεται σαν ζητιάνος έξω από το πλούσιο αρχοντικό του. Άλλωστε αυτό δεν μας λέει και το παραπάνω άρθρο… Όμως τι κάνει ο πρόγονος μας Οδυσσέας; ¨ Όταν ο Οδυσσέας φτάνει στην Ιθάκη, η μεγίστη επιθυμία του είναι.. Να Πάρει Πίσω Τον Κόσμο Του, τον κόσμο που του έκλεψαν. Παρά την μεγάλη του λαχτάρα, διατηρεί την ανωνυμία του και μεταμορφωμένος σε ζητιάνο από την Θεά Αθηνά, πηγαίνει στο παλάτι ώστε να ελέγξει την κατάσταση και να πάρει τις πληροφορίες που θέλει, υπομένοντας Καρτερικά Τις Προσβολές Και Την Χλεύη Των Μνηστήρων.¨ Ο πολυμήχανος Οδυσσέας έχει πλέον στοχοποιήσει τους μνηστήρες –λεηλατητές της ζωής του και γνωρίζει από την ονομασία του καθενός την επικινδυνότητα του.
¨Ο ισχυρότερος αντίπαλός του είναι ο ΑΝΤΙΝΟΟΣ. Η λέξη μιλά από μόνη της. Είναι η Αντί-Νόηση, είναι ο τρόπος με τον οποίο θολώνουν τις καταστάσεις και την πραγματικότητα ώστε Να Μην Σκεφτόμαστε Καθαρά Και έτσι μπορούν Να Μας Ελέγχουν καλύτερα. Ο επόμενος είναι ο ΕΥΡΥ-ΜΑΧΟΣ. Αυτός Που Μάχεται Με Κάθε Τρόπο, Με Εύρος, Με Κάθε Μέσον, Ο Δεινός Και Αδίστακτος Μαχητής. Με την σειρά έρχεται Ο ΑΜΦΙ-ΝΟΜΟΣ… Αυτός Που Διαστρεβλώνει Τον Νόμο Και Την Τάξη Των Πραγμάτων, Ο ΑΓΕ-ΛΑΟΣ… Αυτός Που Άγει Τον Λαό, Που Τον Παρασύρει Με Την Βοήθεια Του Αντί-Νόου. Που Τον Μετατρέπει σε κατευθυνόμενη Αγέλη!
Επειδή κανένα όνομα στα Ομηρικά έπη δεν είναι δοσμένο στην τύχη!
Θα έπρεπε ο παραπάνω αρθρογράφος να μας μιλήσει και για το οδυνηρό τέλος των ¨διεθνών¨ μνηστήρων. Ακριβώς γιατί τα Ομηρικά Έπη στον Ελληνικό χώρο διαδραματίσθηκαν ήδη πολλές φορές και επαναλαμβάνονται ακριβώς με την ίδια σειρά και δεν υπάρχουν παραλλαγές και νέες εκδοχές.
Αποφεύγει ο ανωτέρω αρθρογράφος να μας μιλήσει για ¨ τους μνηστήρες του ενεργειακού πλούτου¨ της χώρας μας αλλά ουσιαστικά αναφέρεται στα δυσεπίλυτα οικονομικά προβλήματα τους που φυσικά οδηγούν και στο τελολογικό τέλος .
¨ Κατά τον Έλιοτ, τρία ήταν και παραμένουν τα θέματα που προκάλεσαν την κρίση στην Ευρώπη. Πρώτον, ότι οι περισσότερες χώρες της Ευρωζώνης έχουν πρόβλημα ανταγωνιστικότητας. Η νομισματική ένωση είχε δώσει σε όλα τα μέλη του ενιαίου νομίσματος ένα κοινό επιτόκιο και χωρίς την ελευθερία να προσαρμόσουν τις συναλλαγματικές ισοτιμίες τους. Αυτό σημαίνει ότι αν μια χώρα έχει ένα υψηλότερο ποσοστό πληθωρισμού από τον γείτονά της, τα προϊόντα της για εξαγωγή θα γίνονταν σταδιακά πιο ακριβά. Αυτό είναι ό,τι είχε συμβεί στην Ιταλία κατά τη διάρκεια της μεταπολεμικής περιόδου, όταν ο πληθωρισμός της ήταν πάντα υψηλότερος απ’ ό,τι στη Γερμανία. Ένα δεύτερο πρόβλημα ήταν ότι οι ευρωπαϊκές τράπεζες φορτώθηκαν με υπερβολικές ποσότητες χρέους. Τα χαμηλά επιτόκια οδήγησαν σε ισχυρή ανάπτυξη τις χώρες της περιφέρειας της Ευρωζώνης, οι οποίες συνήθως οδηγούνται από τον τομέα του real estate. Όταν ήρθε η συντριβή, οι τράπεζες είχαν σοβαρό πρόβλημα. Πολλές από αυτές παραμένουν σε κρίσιμη κατάσταση. Το τρίτο πρόβλημα είναι ότι η Ευρώπη δεν είχε ποτέ ένα αναπτυξιακό μοντέλο στα προ κρίσης χρόνια και εξακολουθεί να μη διαθέτει. Για τη Γερμανία, η λύση είναι κάθε κράτος να αναλάβει τα χρέη του και να προσπαθήσει από μόνο του να γίνει ανταγωνιστικό. Αλλά σε αυτή την περίπτωση ο ανταγωνισμός της μιας χώρας θα είναι το πρόβλημα μιας άλλης. Εδώ και πέντε χρόνια η Ευρωζώνη είναι φυλακισμένη σε ένα παράδειγμα που εμπεριέχει αποπληθωρισμό, ανεργία και υποανάπτυξη¨.
Μήπως θα έπρεπε με όλα αυτά που αναφέρει να γράψει και ένα άρθρο με το τίτλο ¨ Το τέλος των μνηστήρων – ενεργειακών τοκογλύφων στην Παγκόσμια Οικονομική Οδύσσεια των επερχομένων γεωπολιτικών ανατροπών ¨ και να δώσει για υπότιτλο ¨ τα άψυχα οικονομικά κορμιά των μνηστήρων-τοκογλύφων πάνω από το ενεργειακό κελάρι της Ελλάδος¨.
Ο επιλεκτικός ανθρωπισμός και το Ισλάμ με... "προϋποθέσεις" τουρκικών συμφερόντων
Το Ισλάμ του τουρκισμού, οι σκοπιμότητες και η ομερτά των ψευτομουφτήδων
Γράφει ο Κωνσταντίνος Τερζής Πηγή "Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!" (Απαγορεύεται η αναδημοσίευση από το Defencenet)
Κατ' αρχήν θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως οι Έλληνες μουσουλμάνοι είναι κατά πολύ διαφορετικοί από τους μουσουλμάνους της Τουρκίας, των αραβικών χωρών και της εν γένει Μέσης και Εγγύης Ανατολής. Και η διαφορά τους έγκειται, κυρίως, στο ότι οι Έλληνες ζούνε σε μία χώρα που διέπεται από δημοκρατικές αρχές (ακόμη και στο χειρότερο σημείο που βρίσκεται σήμερα λόγω των μνημονίων) και φυσικά σέβεται και υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Το ζήτημα (ή πρόβλημα) εστιάζεται στον φανατισμό των ιμάμηδων που είναι "διορισμένοι" από τους ψευτομουφήδες και, άρα, απολύτως ελεγχόμενοι από την Τουρκία, αφού είναι γνωστή η λατρεία των ψευτομουφτήδων (Ξάνθης και Κομοτηνής) προς την "μητέρα πατρίδα". Οι Έλληνες μουσουλμάνοι αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της τουρκοποίησής τους (μέσω ψυχολογικής άσκησης πίεσης που γίνεται από τους φίλα προσκείμενους ιμάμηδες), ενώ ταυτόχρονα γίνονται θύματα αλλά και άτυποι πρωταγωνιστές ενός υποβόσκοντα τουρκικού εθνικισμού που έχει την τάση να αποκτήσει εξτρεμιστικά στοιχεία. Έτσι, μέσω της θρησκείας, δηλαδή του Ισλάμ, οι Έλληνες μουσουλμάνοι γίνονται κυριολεκτικά αντικείμενα χρήσης της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής προκειμένου να ασκηθεί ικανή πίεση από την πλευρά της Τουρκίας προς την Ελλάδα και πάντα προς την κατεύθυνση ικανοποίησης των τουρκικών (και όχι των Ελλήνων μουσουλμάνων) συμφερόντων.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι η πορεία - διαδήλωση συμπαράστασης που έγινε από τους Έλληνες μουσουλμάνους το καλοκαίρι, υπέρ των Παλαιστίνιων κατά τη διάρκεια της τελευταίας Ισραηλινής επίθεσης στη Λωρίδα της Γάζας. Ήταν μία κραυγή συμπαράστασης μέσα από μία πρωτοφανή στα χρονικά εμφάνιση μουσουλμάνων της Θράκης, που αν και δεν είχε όγκο, εντυπωσίασε με την σιωπή της! Ήταν η πρώτη φορά που οι μπροστάρηδες ψευτομουφτήδες κινήθηκαν δημόσια υπέρ ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Παλαιστινίων.
Στην πορεία αυτή συμμετείχαν και κάποιοι έλληνες εποχούμενοι διεθνιστές, υπέρ της πολυεθνικότητας και της κατάργησης των συνόρων που χωρίζουν τους λαούς, οι γνωστοί αδιάφοροι για το εάν αύριο η Θράκη ονομάζεται Trakyanistan (Τρακιανιστάν) ή Starxidistan (Σταρχιδιστάν)...
Στις ημέρες που διανύουμε, κι ενώ σφάζονται ανηλεώς σε καθημερινή βάση δεκάδες και εκατοντάδες άνθρωποι, ενώ μέχρι στιγμής έχουν υπάρξει περισσότερες από 300.000 θύματα των τζιχαντιστών, οι ψευτομουφτήδες της Θράκης δεν φαίνεται να συγκινούνται από την ανθρωποσφαγή και την γενοκτονία και δεν πραγματοποιούν καμία πορεία συμπαράστασης προς τους λαούς της Μέσης και της Εγγύς Ανατολής, οι οποίοι ως επί το πλείστον αποτελούνται από μουσουλμάνους!
Γιατί συμβαίνει αυτό; Η απάντηση είναι απλή. Επειδή δεν έδωσε εντολή το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής, επειδή δεν έχει προχωρήσει σε κάποια τέτοια κίνηση ο πρόεδρος Ερντογάν, ο οποίος ως πρωθυπουργός της Τουρκίας είχε καταδικάσει την επίθεση του Ισραήλ στην Λωρίδα της Γάζας... Δηλαδή, η ανθρώπινη συμπαράσταση, η ανθρωπιστική κραυγή των ψευτομουφτήδων (και των μουσουλμάνων της Θράκης που έχουν καταστεί υποχείρια και εργαλεία των τουρκοπροσκυνημένων) υπάρχει μόνο έαν δώσει εντολή ο... "μέγας σουλτάνος". Δεν ενδιαφέρει τους μουσουλμάνους θρησκευτικούς ψευτοηγέτες της Θράκης, το εάν σφάζονται μουσουλμάνοι, εάν βιάζονται γυναίκες, εάν αποκεφαλίζονται κάθε Παρασκευή δεκάδες ομόθρησκοί τους, εάν οι άνθρωποι έχουν γίνει εμπόρευμα στα χέρια των τζιχαντιστών. Δεκάρα τσακιστή δεν δίνουν οι ψευτομουφτήδες για όσα συμβαίνουν, αφού ο Ερντογάν σιωπά... Οι Κούρδοι του Κομπάνι είναι μουσουλμάνοι, αλλά ο Μετέ δεν έχει προσευχές γι αυτούς, ούτε πορείες και διαδηλώσεις, επειδή είναι Κούρδοι και αποτελούν εχθρό της Τουρκίας. Η θρησκευτική εντολή των ψευτομουφτήδων είναι η σιωπή, η ομερτά απέναντι στο έγκλημα που διαπράττεται από τους τζιχαντιστές και την εγκληματική - δολοφονική - γενοκτονική ολοκληρωτική συνεργασία του "σουλτάνου" Ερντογάν με τους εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας (όπως χαρακτηρίστηκαν από τον ΟΗΕ οι τζιχαντιστές). Η θρησκευτικότητα, η πίστη, των τουρκόφιλων ψευτομουφτήδων (και των υπόλοιπων μουσουλμάνων "πολιτικών παραγόντων") της Θράκης, δεν καλύπτει τους Κούρδους (σήμερα) και τους Αλεβίτες (αύριο). Η θρησκευτικότητα και ο ανθρωπισμός υπάρχουν εάν ο "σουλτάνος" Ερντογάν δώσει την εντολή...
Ίσως βέβαια, με το συγκεκριμένο θέμα, δηλαδή της ενημέρωσης για την αδράνεια των ψευτομουφτήδων, θα έπρεπε να ασχοληθεί τοπικός τηλεοπτικός σταθμός της Ξάνθης, που κατήργησε το δελτίο ειδήσεων στην Πομακική γλώσσα (λόγω οικονομικής δυσχέρειας και μη εύρεσης χορηγών - διαφημίσεων) και πραγματοποιεί δελτία ειδήσεων στην τουρκική γλώσσα (προφανώς βρέθηκαν χορηγοί και διαφημιζόμενοι για δελτίο ειδήσεων στα τουρκικά...). Ίσως, θα έπρεπε, λοιπόν, ο συγκεκριμένος τοπικός τηλεοπτικός σταθμός να κάνει ένα ρεπορτάζ στην τουρκική γλώσσα, όπου θα ενημερώνει τι κάνουν οι τζιχαντιστές, τι δεν κάνει ο Ερντογάν και πόσοι άνθρωποι δολοφονήθηκαν και δολοφονούνται καθημερινά, πόσες γυναίκες πουλιούνται ή γίνονται σκλάβες του σεξ από τους τζιχαντιστές... Ένα τέτοιο ρεπορτάζ, στην τουρκική γλώσσα, ίσως να δικαιολογούσε όχι μόνο την δημοσιογραφική αντικειμενικότητα, αλλά και την λειτουργία του δελτίου ειδήσεων στα τουρκικά.
Όσο για τους ψευτομουφτήδες και τα πολιτικά ανδείκελα (βλ. Ζεϊμπέκ κ.α.) είπαμε... Εάν δεν "πέσει σύρμα" από την Τουρκία, η αγάπη που διδάσκει το Ισλάμ, πετιέται στον κάλαθο των αχρήστων και στα σκουπίδια της σκοπιμότητας...
Οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους εκδιώχθηκαν από το Κομπάνι, την κουρδική πόλη κοντά στα σύνορα Συρίας- Τουρκίας, ύστερα από εβδομάδες σκληρών μαχών, σύμφωνα με το Russia Today. (VIDEO)
Το RT επικαλείται πληροφορίες από Κούρδο Διοικητή που λέει πως το Ισλαμικό Κράτος οπισθοχώρησε κατά τη διάρκεια της νύχτας, 2 χιλιόμετρα προς τα ανατολικά και 9 χιλιόμετρα προς τα δυτικά. Οι Κούρδοι μαχητές κάνουν τώρα εκκαθάριση της πόλης. Οι τζιχαντιστές φέρονται να έχουν αφήσει πίσω βομβιστές αυτοκτονίας, οι οποίοι κρύβονται ανάμεσα στα ερείπια σε διάφορα σημεία της πόλης. «Ακούμε ακόμα σποραδικούς πυροβολισμούς και εκρήξεις από τη μεριά του Κομπάνι», μεταδίδει ο ανταποκριτής του καναλιού, Μουράντ Γκαζντίεβ, από την τουρκική μεριά των συνόρων. Ωστόσο, ανακοίνωση της νίκης δεν έχει γίνει ακόμα από τους κούρδους μαχητές επειδή δεν έχει διασφαλιστεί η ασφάλεια σε όλη την πόλη. ... Μόλις μερικές πριν, το Κομπάνι είχε «ξεγραφτεί» και όλοι ανέμεναν πως θα πέσει στα χέρια του ΙΚΙΛ, το οποίο ελέγχει σχεδόν όλο το συνοριακό μέτωπο Συρίας – Τουρκίας και θα του ήταν στρατηγικά ζωτικό να καταλάβει τη μεθοριακή πόλη.
Η πόλη Kobanî απελευθερώθηκε
Οκτώβριος 17, 2014. Κουρδικές πηγές ανέφεραν, ότι οι εξτρεμιστές του ‘Ισλαμικού Κράτους’-‘ΙΚ’, έχουν εκδιωχθεί από την κουρδική πόλη που βρίσκεται στα σύνορα Συρίας- Τουρκίας, μετά από εβδομάδες σφοδρών μαχών.
Κούρδος διοικητής που μίλησε τηλεφωνικά με το δίκτυο RT, δήλωσε ότι οι εξτρεμιστές του ‘ΙΚ’ υποχώρησαν κατά τη διάρκεια της νύχτας, δύο χιλιόμετρα στα ανατολικά και 9 χλμ, δυτικά από την πόλη.
Οι Κούρδοι έχουν πλέον τον έλεγχο της πόλης. Οι ισλαμιστές άφησαν πίσω τους βομβιστές αυτοκτονίας που κρύβονται στα ερείπια διαφόρων κτηρίων της πόλης.
«Ακούγονται ακόμη σποραδικά πυρά και εκρήξεις που προέρχονται από την πόλη Kobanî, είπε ο Μουράτ Γκαζντίεφ από τα τουρκο-συριακά σύνορα.
Ωστόσο, δεν μπορούμε να πούμε ότι οι Κούρδοι μαχητές έχουν νικήσει, διότι το σύνολο της πόλης δεν έχει ακόμη εξασφαλισθεί.
Πριν από λίγες ημέρες η Kobanî είχε θεωρηθεί βέβαιο ότι θα έπεφτε στα χέρια των εξτρεμιστών, ακόμη και από τους ποιο στενούς συμμάχους των Κούρδων. Οι εξτρεμιστές του ‘Ισλαμικού Κράτους’ ελέγχουν σχεδόν ολόκληρα τα σύνορα μεταξύ της Συρίας και της Τουρκίας, για αυτό ήταν ζωτικής σημασίας για τους τζιχαντιστές να αποκτήσουν τον έλεγχο της κουρδικής πόλης στα σύνορα της Συρίας.
Την Τετάρτη και την Πέμπτη, περισσότεροι από 14 βομβαρδισμοί διεξήχθησαν κατά τους οποίους καταστράφηκαν 16 κτήρια στην πόλη Kobanî, σύμφωνα με πηγές της Haaretz.
Η εφημερίδα ανέφερε επίσης ότι περίπου το 20 τοις εκατό της πόλης εξακολουθεί να ελέγχεται από τους τζιχαντιστές. Η μάχη για την στρατηγικά σημαντική πόλη στα σύνορα έχει ήδη κοστίσει τη ζωή σε σχεδόν 600 ανθρώπους.
Η Κεντρική Διοίκηση των ΗΠΑ, ανακοίνωσε την Πέμπτη ότι οι αεροπορικές επιδρομές επιβράδυναν την πρόοδο των Ισλαμιστών, αλλά η κατάσταση στο έδαφος της Kobanî παραμένει αδύναμη. Επεσήμανε, μάλιστα, τη διεξαγωγή περισσότερων επιδρομών καθώς και την παροχή όπλων και πυρομαχικών στους Κούρδους για χερσαίες επιχειρήσεις επί του εδάφους.
Δεν αποκλείεται η απόσυρση των εξτρεμιστών να αποτελεί στοιχείο νέου σχεδιασμού κατά της κουρδικής πόλης στη Βόρεια Συρία.
