Είχα πάντοτε την απορία: είναι δυνατόν ένας ολόκληρος λαός να είναι τόσο ευκολόπιστος, να πιστεύει τον κάθε σαλτιμπάγκο και παραμυθά, τον κάθε λαοπλάνο πολιτικό που υπόσχεται πως θα ικανοποιήσει όλες τις επιθυμίες του λαού, ανεξάρτητα αν αυτές έχουν σχέση με τη λογική και την υπάρχουσα πραγματικότητα;
Τι είναι εκείνο που κάνει ένα ολόκληρο λαό να οδηγείται στην συλλογική αυταπάτη; να εμπιστεύεται την τύχη του, την περιουσία του, την τιμή και την αξιοπρέπειά του, το μέλλον των παιδιών του στον «πολιτικό» που με τη ρητορική του ικανότητα και -πιθανώς- χρησιμοποιώντας και την γοητεία της εξωτερικής του εμφάνισης, μηδενίζει το έργο και την προσωπικότητα των πολιτικών του αντιπάλων και πείθει πως αυτός, ως άλλος Μεγαλέξανδρος, θα κόψει όλους τους «Γόρδιους Δεσμούς», που φράζουν το δρόμο του λαού για την μεγάλη πορεία που οδηγεί στην κατάκτηση του κόσμου;