Τι Είμαστε; Άξιοι των επιλογών μας ή ένας λαός «πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος»;

Tweet

Είχα πάντοτε την απορία: είναι δυνατόν ένας ολόκληρος λαός να είναι τόσο ευκολόπιστος, να πιστεύει  τον κάθε σαλτιμπάγκο και παραμυθά, τον κάθε λαοπλάνο πολιτικό που υπόσχεται πως θα ικανοποιήσει όλες τις επιθυμίες του λαού, ανεξάρτητα αν αυτές  έχουν σχέση με τη λογική και την υπάρχουσα πραγματικότητα;

Τι είναι εκείνο που κάνει ένα ολόκληρο λαό να οδηγείται στην συλλογική αυταπάτη; να εμπιστεύεται την τύχη του, την περιουσία του, την τιμή και την αξιοπρέπειά του, το μέλλον των παιδιών του στον «πολιτικό» που με τη ρητορική του ικανότητα και -πιθανώς- χρησιμοποιώντας και την γοητεία της εξωτερικής του εμφάνισης, μηδενίζει το έργο και την προσωπικότητα των πολιτικών του αντιπάλων και πείθει πως αυτός, ως άλλος Μεγαλέξανδρος, θα κόψει όλους τους «Γόρδιους Δεσμούς», που φράζουν το δρόμο του  λαού για την μεγάλη πορεία  που οδηγεί στην κατάκτηση του κόσμου;

Στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους, εκτός από κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις, βρίθουν τα παραδείγματα, όπου ο λαός, με κλειστά τα μάτια της λογικής του, προτίμησε «τα  λόγια τα παχιά και τα μεγάλα», τα ευχάριστα στ’ αυτιά του, τα οποία, όμως, δεν είχαν καμιά σχέση με την πραγματικότητα και τη λογική.

Αντικατέστησε: τον δημιουργικό και σοβαρό Χαρίλαο Τρικούπη με τον πολλά υποσχόμενο Θεόδωρο Δεληγιάννη. Τον εμπνευσμένο άξιο και πανέξυπνο ηγέτη Ελευθέριο Βενιζέλο με τον Δημήτριο Γούναρη. Τον ρεαλιστή δυναμικό και αποτελεσματικό Κωνσταντίνο Καραμανλή με τον ωραιολόγο, λεξιθήρα και ετοιμόλογο Γεώργιο Παπανδρέου, και τον Κώστα Καραμανλή με τον Γεώργιο Παπανδρέου τον νεότερο. Για να θυμηθούμε τα νεώτερα, το 2009 δεν άρεσαν στον λαό οι δεσμεύσεις του Κώστα Καραμανλή πως θα εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα με τον κ. Αλμούνια για να εξέλθει η χώρα από την κρίση με περιορισμό των δημοσίων δαπανών κατά 30% και πάγωμα των μισθών και συντάξεων επί μια τριετία, και ανέδειξε στην πρωθυπουργία τον Γεώργιο Παπανδρέου, του "λεφτά υπάρχουν". 

Και παρά τα όλα όσα ο λαός υπέστη, εξακολουθώντας να ρέπει προς κάθε είδους ανεύθυνη υποσχεσιολογία και παροχολογία ανέδειξε τον εμφανιζόμενο ως μεσσία ριζικών αλλαγών Αλέξης Τσίπρα σε πρωθυπουργό.

Φταίει το ότι είμαστε ένας μεσογειακός λαός που λειτουργεί περισσότερο με το συναίσθημα, παρά με τη λογική;

Φταίει η ελλιπής -έως και ανύπαρκτη- παιδεία μας;
Φταίνε οι κακοί ξένοι, αυτοί οι «καταχθόνιοι εχθροί» της Ελλάδας, οι οποίοι κατά τους «συνωμοσιολόγους» μας παγιδεύουν κάθε φορά και μας οδηγούν σε καταστροφικές επιλογές;
Φταίει το πολιτικό μας σύστημα, που είναι κατά τέτοιο τρόπο οργανωμένο (κομματικές  «μάντρες» και εκλογικά συστήματα), ώστε να μην επιτρέπει την διακομματική επιλογή των αξιότερων υποψήφιων, οι οποίοι  θα μπορούσαν να αντιπροσωπεύσουν με επάρκεια, σοβαρότητα και υπευθυνότητα τον ελληνικό λαό στο Κοινοβούλιο;

Θα μπορούσε να πει κανείς  ότι το ιστορικό  φαινόμενο της χειραγώγησης του λαού μας από τους δημαγωγούς, που χαρακτηρίζει την πολιτική μας ζωή,  εξηγείται, όχι ως αποτέλεσμα μιας αιτίας αλλά ως συνδυασμός όλων των παραπάνω αιτιών.
Υπάρχει, παρ’ όλα αυτά, ένα λογικό κενό σ’ αυτή την ερμηνεία: ο ίδιος λαός, ο συναισθηματικός, ο αμόρφωτος ή ο ημιμαθής, ο κομματικά εγκλωβισμένος και φανατισμένος, σε κάποιες ιστορικές περιόδους, κατόρθωσε  με θαυμαστή ενότητα και ομοψυχία , να αντιμετωπίσει και τις αντιδράσεις των «κακών ξένων» και να καταγάγει σημαντικές νίκες, τόσο στο πολεμικό, όσο και στο ειρηνικό πεδίο.

Ποια ήταν η δύναμη που το 1821 ένωσε και ανέδειξε νικητές -στα πρώτα χρόνια της Επανάστασης- τον απλό λαό και τους αρειμάνιους κλεφταρματολούς μαζί με τους σπουδαγμένους στην Εσπερία, τους δασκάλους και τους ιερωμένους, τους προεστούς και τους καραβοκύρηδες μαζί με την φτωχολογιά, τον Ελληνισμό των παροικιών του εξωτερικού μαζί με τους  ραγιάδες της υπόδουλης στους Οθωμανούς Ελλάδας;

Και ποια ήταν η «κακή» δύναμη που ξύπνησε τον κακό δαίμονα του Ελληνισμού, τη φιλαρχία και την φιλοπρωτία, που οδήγησε στον εμφύλιο πόλεμο και ακύρωσε όσα με πρωτοφανείς θυσίες είχαν καταφέρει οι Έλληνες, στα πρώτα χρόνια του εθνικού ξεσηκωμού, με αποτέλεσμα η απελευθέρωση, τελικά, της επαναστατημένης Ελλάδας να πραγματοποιηθεί χάρη στην επέμβαση των Τριών Προστάτιδων Δυνάμεων, Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας.

Η «θαυματουργή» δύναμη στην έναρξη της Επανάστασης του 1821 ήταν η «Φιλική Εταιρία», η οποία ιδρύθηκε από Έλληνες του παροικιακού ελληνισμού, οι οποίοι  διακατέχονταν από άδολο κι αγνό πατριωτισμό, τον οποίον κατόρθωσαν να μεταλαμπαδεύσουν και σε όλους εκείνους που μύησαν στην ιδέα του εθνικού ξεσηκωμού. Απευθύνθηκαν πρώτα σε εκείνους τους ομοεθνείς τους που είχαν διακριθεί για την προκοπή τους σε κάποιο τομέα της κοινωνικής ζωής. Κριτήριό τους για τη συνένωση των εθνικών δυνάμεων απετέλεσε η αξία του κάθε Έλληνα, η ανθρώπινη ποιότητα και το έργο του. Δεν διέκριναν τους Έλληνες ούτε από την καταγωγή τους, ούτε από το επάγγελμά τους ή την κοινωνική τάξη στη οποίαν ανήκαν ούτε, βέβαια, από την… κομματική τους ταυτότητα. Έτσι κατόρθωσαν να συνεγείρουν ολόκληρο το ελληνικό έθνος στον αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας,

Πώς και γιατί ο νικηφόρος -αρχικά- αγώνας των επαναστατημένων Ελλήνων κατάντησε, μετά από τρία χρόνια, στον εμφύλιο πόλεμο για το ποιος θα έχει το «κουβέρνο» και για το ποιος θα εξασφαλίσει για την «πάρτη» του τη  «λεία» του πολέμου ή τη «μερίδα του λέοντος» στη μοιρασιά των «εθνικών δανείων»;
Η απάντηση είναι διότι ατόνησε ο εθνικός ρόλος της Φιλικής Εταιρίας, η οποία δεν είχε σχεδιάσει, πέρα από την έναρξη, και τη διαχείρισή της επανάστασης. Δεν είχε εξασφαλίσει τη συνέχεια του θερμουργού και εμπνευσμένου εθνικού της ρόλου μέσω μιας προσωπικότητας με το κύρος και τη δύναμη ενός Ι. Καποδίστρια. (ο οποίος επιστρατεύτηκε πολύ αργότερα, για να περισώσει -ευτυχώς- ό,τι είχε απομείνει από την ένδοξη επανάσταση και να διαχειριστεί την ευνοϊκή συγκυρία της επέμβασης των Προστάτιδων Δυνάμεων).

Η αδυναμία της Φιλικής Εταιρίας να ελέγξει δια του Δημ. Υψηλάντη τις ανομοιογενείς δυνάμεις, που είχαν συστρατευτεί στον αγώνα για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού, να τιθασεύσει τις φιλοδοξίες των φατριών και να εμπνεύσει το σεβασμό στη Αρχή των Νόμων, είχε ως αποτέλεσμα να διασπαστεί η ενότητα των εθνικών δυνάμεων και να επικρατήσουν ηγέτες , οι οποίοι, αντί της εθνικής συνείδησης κατευθύνονταν από το πνεύμα του τοπικισμού και, αντί της εξυπηρέτησης του εθνικού συμφέροντος, προέτασσαν το κομματικό ή ακόμα και το προσωπικό τους συμφέρον.
Κατ’ ανάλογο τρόπο μπορεί να ερμηνευθεί και η ιστορική εποποιία των βαλκανικών πολέμων, καθώς και η καταστροφική κατάληξη της Μικρασιατικής Εκστρατείας.

Συμπέρασμα: 

1. Η εθνική ενότητα αποτελεί τη βασική προϋπόθεση για την υπέρβαση των κρίσιμων περιστάσεων, την πρόοδο και την εθνική προκοπή.
2. Η  εθνική ενότητα δεν επιτυγχάνεται με διχαστικά συνθήματα ή με τις αλαζονικές διακηρύξεις ότι κάποιοι διαθέτουν -θεία χάριτι ή λόγω «ιδεολογικής καθαρότητας»- τη σοφία και τη μαγική δύναμη να αλλάξουν σύμφωνα με τις επιθυμίες τους την πραγματικότητα.
3. Ο γνήσιος πατριωτισμός των ηγετών αποδεικνύεται, όταν οι ηγέτες υπερβαίνουν  την εγωπάθεια και του ατομικισμό και όταν έχουν τη δύναμη να αίρονται  πάνω από τις κομματικές σκοπιμότητες, τις ιδεολογικές προλήψεις και προκαταλήψεις.

4. Ο πατριωτισμός του ηγέτη που αποδεικνύεται στην πράξη με τη θυσία του στενού κομματικού συμφέροντος, προκειμένου να υπηρετηθεί ο υπέρτερος στόχος της εθνικής ενότητας και το συμφέρον της πατρίδας, μπορεί στη συνέχεια να εμπνεύσει τα πατριωτικό συναίσθημα σε ολόκληρο το λαό και να αποτελέσει την ζωογόνο δύναμη για το σχεδιασμό, την ευόδωση και την τελεσφόρο κατάληξη της συλλογικής προσπάθειας.

Και για να επικαιροποιήσουμε τα συμπεράσματά μας: βρισκόμαστε λίγο πριν από την ολοκληρωτική αποτυχία της «αριστερής επανάστασης» που θα συμπαρασύρει ολόκληρη τη χώρα στο βάραθρο της χρεοκοπίας. Και απέχουμε μόλις δυο εβδομάδες από την μαύρη επέτειο της Μικρασιατικής Καταστροφής. Θα έπρεπε να είμαστε όλοι μια γροθιά. Αντί γι' αυτό τι βλέπουμε; Το κόμμα που μέχρι πριν λίγους μήνες δεν φανταζόταν καν ότι θα μπορούσε να ανέβει στην εξουσία, και που τους τελευταίους μήνες κυβερνάει την χώρα, να σπαράσσεται από εμφύλιο, ενώ η Βουλή αποφασίζει να παραδώσει την χώρα άνευ όρων. Ταυτόχρονα άλλα στελέχη της κυβέρνησης έχουν ανοίξει τα σύνορα στα στίφη των εξ ανατολών βαρβάρων έναντι πινακίου φακής. Και αναρωτιέμαι τι σχέση έχουν αυτοί που φεύγουν από την χώρα τους για μια καλύτερη ζωή με τους εκατοντάδες χιλιάδες γονείς μας και παππούδες μας που τα άφησαν όλα για να σώσουν τις ζωές τους από την σφαγή; 

Δυστυχώς, δεν αξιοποιήσαμε τα διδάγματα της ιστορίας μας, για να αποφύγουμε την επανάληψη μιας παρόμοιας σε μέγεθος και εξίσου οδυνηρής και δυσεπούλωτης καταστροφής, όπως η Μικρασιατική, και θα υποστούμε της συνέπειες. 

Μόνη μας ελπίδα πλέον η Υπέρμαχος Στρατηγός. ΚΑΛΗ ΠΑΝΑΓΙΑ!!!