Οσοι παρακολούθησαν τη χθεσινή συνεδρίαση στο Κοινοβούλιο, είτε από ενδιαφέρον και αγωνία είτε από επαγγελματική υποχρέωση, όπως οι άνθρωποι των μέσων ενημέρωσης, έμειναν έκπληκτοι από τους διαλόγους και τις εικόνες ντροπής που διαδραματίστηκαν. Εως την προηγούμενη σύνθεση του Κοινοβουλίου πιστεύαμε ότι η ποιότητα και ο πολιτικός λόγος δεν θα μπορούσαν να πέσουν χαμηλότερα. Και όμως, μπορεί να πέσει, όπως διαπιστώσαμε χθες, ακόμη πιο χαμηλά.
Προσωπικές αντεγκλήσεις, καβγάδες, ύβρεις, κατηγορίες και ένα τεράστιο εγώ πάνω από όλα! Αυτοί οι άνθρωποι μας κυβερνούν. Νομοθετικά και εκτελεστικά. Η εικόνα διάλυσης ήταν διάχυτη παντού. Το ίδιο και οι εικόνες ντροπής. Στην αίθουσα των επιτροπών -με λιγοστούς παρόντες- γινόταν πασαρέλα πολιτικαντισμού, που αυτές τις κρίσιμες ώρες προκαλούν θλίψη αλλά και οργή. Αντί να συζητούν για τη δολοφονική ουσία του Μνημονίου που ψηφίστηκε, αναλώθηκαν για ώρες στη διαδικασία. Με προεξέχουσα την πρόεδρο της Βουλής Ζωή Κωσταντοπούλου, από τη μια, σε ρόλο εισαγγελέα κατά του κόμματός της -και όχι μόνο (!)-, και, από την άλλη, ένα κυβερνητικό κόμμα που την «αδειάζει», αλλά δεν τολμά να της κάνει πρόταση μομφής, το μπάχαλο κράτησε για ώρες.
Πώς, λοιπόν, ο ελληνικός λαός να μην αναρωτιέται εάν αυτοί που τον εκπροσωπούν αυτές τις κρίσιμες στιγμές μπορούν πραγματικά να καθορίσουν τις τύχες του, την ώρα που με το Μνημόνιο 3 ο μεγαλύτερος εφιάλτης δεν χτυπά απλά την πόρτα, αλλά την έχει σπάσει και είναι μέσα σε κάθε ελληνικό σπίτι; Ανατρέπει ό,τι είχε απομείνει και μετατρέπει την Ελλάδα όχι απλώς σε Βουλγαρία, ενδεχομένως και σε κάτι χειρότερο από Ουγκάντα. Με «ειδικά δικαστήρια»-ειρηνοδικεία ετοιμάζουν δίκες-εξπρές για να παίρνουν τα σπίτια των πολιτών και αυτοί καβγάδιζαν ώρες για τη διαδικασία. Αντί να πουν «όχι», στέκονται στους τύπους και όχι στην ουσία.
Εάν πράγματι άνθρωποι με τέτοιες συμπεριφορές και νοοτροπίες μάς εκπροσωπούν στις διαπραγματεύσεις, τότε δεν χρειάζονται πολλά για να καταλάβουμε πώς φθάσαμε εδώ και γιατί οι δανειστές μάς αντιμετωπίζουν με αυτόν τον τρόπο. Και, κυρίως, γιατί βγαίνουμε πάντα χαμένοι...
