Ο στόχος τους είναι αφενός μεν να εξασφαλισθεί η επιστροφή των δανείων, η οποία προϋποθέτει την κατοχύρωση των προηγουμένων συμφωνιών, αφετέρου η πλήρης αποτυχία της χώρας μας, εάν δεν συμβιβαστεί άνευ όρων.
Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος
Ανήκουμε σε αυτούς που δεν είναι ενάντιοι στην κυβέρνηση – που δεν την αντιπαθούν και που είναι βέβαιοι για τις καλές της προθέσεις. Εν τούτοις, θεωρούμε πως όχι μόνο δεν ξέρει τι μπορεί να επιτύχει ή ποιά μέσα έχει στη διάθεση της αλλά επίσης, τι ακριβώς θέλει – ενώ δεν έχει καμία συγκεκριμένη στρατηγική, επιλέγοντας κάθε φορά αντικρουόμενες, ερασιτεχνικές και αβέβαιες τακτικές, οι οποίες δεν οδηγούν πουθενά.
Οι πρώτες μεγάλες αμφιβολίες μας δημιουργήθηκαν όταν επέβαλλε πρόωρες εκλογές, χωρίς να περιμένει υπομονετικά την όποια ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων της προηγούμενης κυβέρνησης, η οποία θα εξασφάλιζε τη χρηματοδότηση της χώρας – με αποτέλεσμα να αντιστραφεί η ελαφρά τότε θετική πορεία της οικονομίας, λόγω της πολιτικής αστάθειας.
Οι επόμενες, όταν «σπατάλησε» τη θετική αντιμετώπιση της διεθνούς κοινής γνώμης, η οποία είχε πεισθεί για την αποτυχία του προγράμματος που επιβλήθηκε στην Ελλάδα – μεταξύ άλλων με την υπογραφή της συμφωνίας της 20ης Φεβρουαρίου, χωρίς καμία πρόθεση τήρησης της, παράλληλα με την αναίρεση της πλέον βασικής προεκλογικής της δέσμευσης: της ονομαστικής διαγραφής ενός μεγάλου μέρους του χρέους (ανάλυση).
Περαιτέρω η κυβέρνηση, αφού κατάφερε να σπαταλήσει άσκοπα τις χρηματικές ρεζέρβες της χώρας, επιβάλλοντας ακόμη και καταναγκαστικά μέτρα, βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο – χωρίς να κατανοεί πως η Γερμανία σχεδιάζει ήδη από το 2012 την απομάκρυνση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, αφού πετύχει τουλάχιστον τα εξής:
(α) Την είσπραξη των απαιτήσεων της από τη χώρα μας, εξασφαλίζοντας εμπράγματες εγγυήσεις πολύ μεγαλύτερης αξίας, τις οποίες να μπορεί να κατασχέσει – υπενθυμίζοντας πως με το πρόγραμμα έκτακτης ρευστότητας των τραπεζών, μεταφέρονται τα περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων στην ΕΚΤ και επομένως έμμεσα στην κεντρική τράπεζα της Γερμανίας (άρθρο).
Με τον τρόπο αυτό εξυπηρετεί ταυτόχρονα τους υπόλοιπους δανειστές της χώρας μας, οπότε εξασφαλίζει τη συμμαχία τους – τη δημιουργία δηλαδή ενός «κοινού μετώπου» απέναντι μας, το οποίο προφανώς δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε.
Για να τα καταφέρει, για να μπορέσει να εξασφαλίσει δηλαδή την εξυπηρέτηση των δανείων, χρειάζεται πιθανότατα την υπογραφή ενός τρίτου μνημονίου, έτσι ώστε να κατοχυρωθούν όλα τα υπόλοιπα – το αγγλικό δίκαιο που επιβλήθηκε με το PSI, οι αποικιοκρατικές συμβάσεις, καθώς επίσης οτιδήποτε άλλο έχει υπογραφεί από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, μετά την υπαγωγή της Ελλάδας στην Τρόικα.
(β) Την πλήρη αποτυχία (φτωχοποίηση) της χώρας μας, εάν δεν συμβιβαστεί άνευ όρων – επιλέγοντας η ίδια είτε τη χρεοκοπία εντός της Ευρωζώνης, είτε την υιοθέτηση ενός παράλληλου νομίσματος, είτε την επιστροφή στη δραχμή.
Η αιτία είναι το ότι μόνο τότε θα δημιουργηθεί ένα «παράδειγμα προς αποφυγή» για όλα τα υπόλοιπα κράτη της Ευρωζώνης, γεγονός που θα συμβάλλει στην ολοκληρωτική υποταγή τους στη Γερμανία – ενώ φυσικά η Ελλάδα δεν θα είναι σε θέση να απαιτήσει τις πολεμικές επανορθώσεις, υπέρ των οποίων τοποθετούνται πλέον πολλοί Γερμανοί Πολίτες (ανάλυση).
Όπως έχουμε αναφέρει δε, ο εφιάλτης της Γερμανίας είναι η τυχόν επιτυχία της χώρας μας, εάν απομακρυνόταν από την Ευρωζώνη (άρθρο) – οπότε θα κάνει ότι μπορεί, για να αποκλείσει κάθε πιθανότητα να συμβεί κάτι τέτοιο.
Συνεχίζοντας, δυστυχώς για την Ελλάδα, επίσης για τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης αφού η μάχη στη χώρα μας θα κρίνει και τη δική τους εθνική ανεξαρτησία ή μη, η πρωσική κυβέρνηση της Γερμανίας δεν έχει μόνο μία συγκεκριμένη στρατηγική, σχεδιασμένη με κάθε λεπτομέρεια, την οποία ακολουθεί πιστά.
Συνεργάζονται επί πλέον σχεδόν όλα τα πολιτικά της κόμματα μεταξύ τους, καθώς επίσης τα περισσότερα ΜΜΕ, για την επιτυχία των κοινών στόχων – γεγονός που συμπεραίνεται, μεταξύ άλλων, από την «ομοβροντία» των δημοσιευμάτων εναντίον της Ελλάδας, όταν επίκειται μία σημαντική σύσκεψη, όπως η σημερινή του Euro Group.
Φυσικά τα διάφορα ΜΜΕ εναλλάσσονται έντεχνα μεταξύ τους, έτσι ώστε να μην είναι πάντοτε το ίδιο προκαλώντας την αντιπάθεια της κοινής γνώμης, η οποία τότε θα το χαρακτήριζε εμπαθές ή χειραγωγημένο – όπου χθες ήταν η σειρά της κυριακάτικης «FAZ», ενώ σήμερα της «DIE WELT», η οποία δημοσίευσε το παρακάτω γράφημα, ενώ όλες οι υπόλοιπες εφημερίδες ολοκληρώνουν το σκηνικό, αναδημοσιεύοντας τα άρθρα των εκάστοτε «πρωταγωνιστών» της ημέρας.
Περαιτέρω, με δεδομένο το ότι στην Ελλάδα συμβαίνουν ακριβώς τα αντίθετα, δεν υπάρχει δηλαδή καμία κυβερνητική στρατηγική, τα κόμματα δεν συνεργάζονται μεταξύ τους, ούτε τα ΜΜΕ, φαίνεται πως οι πιθανότητες επιτυχίας μας είναι μηδενικές – ενώ είναι απλά θέμα χρόνου να οδηγηθούμε σταδιακά, σαν τη «στυμμένη λεμονόκουπα», λεηλατημένοι και εξαθλιωμένοι, σε ένα νέο, αυστηρότερο μνημόνιο για να κατοχυρωθούν τα προηγούμενα, σε ένα παράλληλο νόμισμα, στη χρεοκοπία και στη δραχμή.
Στην ερώτηση τώρα εάν υπάρχουν ακόμη λύσεις, η απάντηση είναι θετική, τουλάχιστον για εκείνο το χρονικό διάστημα που η Ελλάδα έχει ακόμη πρωτογενή πλεονάσματα – υπό την προϋπόθεση όμως να υιοθετηθεί μία ακριβής, αναλυτική στρατηγική, με την πλήρη συναίνεση των μεγαλύτερων πολιτικών κομμάτων.
Επίσης, με τη συνεργασία των κυριότερων ΜΜΕ, έτσι ώστε να εξασφαλισθεί η σωστή ενημέρωση των Ελλήνων Πολιτών – σχετικά με το δρόμο που θα ακολουθήσει η χώρα τους, αφενός μεν για να μην υποδουλωθεί στο διηνεκές, αφετέρου για να μπορέσει τελικά να βγει από την κρίση. Η ρήξη πάντως (ανάλυση) δεν μπορεί να αποτελεί και δεν είναι απαγορευμένη λέξη – εάν δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος και υπό την προϋπόθεση των παραπάνω.
Βασίλης Βιλιάρδος, Senior Analyst (Macro-economics)
Πηγή Analyst
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος
Ανήκουμε σε αυτούς που δεν είναι ενάντιοι στην κυβέρνηση – που δεν την αντιπαθούν και που είναι βέβαιοι για τις καλές της προθέσεις. Εν τούτοις, θεωρούμε πως όχι μόνο δεν ξέρει τι μπορεί να επιτύχει ή ποιά μέσα έχει στη διάθεση της αλλά επίσης, τι ακριβώς θέλει – ενώ δεν έχει καμία συγκεκριμένη στρατηγική, επιλέγοντας κάθε φορά αντικρουόμενες, ερασιτεχνικές και αβέβαιες τακτικές, οι οποίες δεν οδηγούν πουθενά.
Οι πρώτες μεγάλες αμφιβολίες μας δημιουργήθηκαν όταν επέβαλλε πρόωρες εκλογές, χωρίς να περιμένει υπομονετικά την όποια ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων της προηγούμενης κυβέρνησης, η οποία θα εξασφάλιζε τη χρηματοδότηση της χώρας – με αποτέλεσμα να αντιστραφεί η ελαφρά τότε θετική πορεία της οικονομίας, λόγω της πολιτικής αστάθειας.
Οι επόμενες, όταν «σπατάλησε» τη θετική αντιμετώπιση της διεθνούς κοινής γνώμης, η οποία είχε πεισθεί για την αποτυχία του προγράμματος που επιβλήθηκε στην Ελλάδα – μεταξύ άλλων με την υπογραφή της συμφωνίας της 20ης Φεβρουαρίου, χωρίς καμία πρόθεση τήρησης της, παράλληλα με την αναίρεση της πλέον βασικής προεκλογικής της δέσμευσης: της ονομαστικής διαγραφής ενός μεγάλου μέρους του χρέους (ανάλυση).
Περαιτέρω η κυβέρνηση, αφού κατάφερε να σπαταλήσει άσκοπα τις χρηματικές ρεζέρβες της χώρας, επιβάλλοντας ακόμη και καταναγκαστικά μέτρα, βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο – χωρίς να κατανοεί πως η Γερμανία σχεδιάζει ήδη από το 2012 την απομάκρυνση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, αφού πετύχει τουλάχιστον τα εξής:
(α) Την είσπραξη των απαιτήσεων της από τη χώρα μας, εξασφαλίζοντας εμπράγματες εγγυήσεις πολύ μεγαλύτερης αξίας, τις οποίες να μπορεί να κατασχέσει – υπενθυμίζοντας πως με το πρόγραμμα έκτακτης ρευστότητας των τραπεζών, μεταφέρονται τα περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων στην ΕΚΤ και επομένως έμμεσα στην κεντρική τράπεζα της Γερμανίας (άρθρο).
Με τον τρόπο αυτό εξυπηρετεί ταυτόχρονα τους υπόλοιπους δανειστές της χώρας μας, οπότε εξασφαλίζει τη συμμαχία τους – τη δημιουργία δηλαδή ενός «κοινού μετώπου» απέναντι μας, το οποίο προφανώς δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε.
Για να τα καταφέρει, για να μπορέσει να εξασφαλίσει δηλαδή την εξυπηρέτηση των δανείων, χρειάζεται πιθανότατα την υπογραφή ενός τρίτου μνημονίου, έτσι ώστε να κατοχυρωθούν όλα τα υπόλοιπα – το αγγλικό δίκαιο που επιβλήθηκε με το PSI, οι αποικιοκρατικές συμβάσεις, καθώς επίσης οτιδήποτε άλλο έχει υπογραφεί από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, μετά την υπαγωγή της Ελλάδας στην Τρόικα.
(β) Την πλήρη αποτυχία (φτωχοποίηση) της χώρας μας, εάν δεν συμβιβαστεί άνευ όρων – επιλέγοντας η ίδια είτε τη χρεοκοπία εντός της Ευρωζώνης, είτε την υιοθέτηση ενός παράλληλου νομίσματος, είτε την επιστροφή στη δραχμή.
Η αιτία είναι το ότι μόνο τότε θα δημιουργηθεί ένα «παράδειγμα προς αποφυγή» για όλα τα υπόλοιπα κράτη της Ευρωζώνης, γεγονός που θα συμβάλλει στην ολοκληρωτική υποταγή τους στη Γερμανία – ενώ φυσικά η Ελλάδα δεν θα είναι σε θέση να απαιτήσει τις πολεμικές επανορθώσεις, υπέρ των οποίων τοποθετούνται πλέον πολλοί Γερμανοί Πολίτες (ανάλυση).
Όπως έχουμε αναφέρει δε, ο εφιάλτης της Γερμανίας είναι η τυχόν επιτυχία της χώρας μας, εάν απομακρυνόταν από την Ευρωζώνη (άρθρο) – οπότε θα κάνει ότι μπορεί, για να αποκλείσει κάθε πιθανότητα να συμβεί κάτι τέτοιο.
Συνεχίζοντας, δυστυχώς για την Ελλάδα, επίσης για τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης αφού η μάχη στη χώρα μας θα κρίνει και τη δική τους εθνική ανεξαρτησία ή μη, η πρωσική κυβέρνηση της Γερμανίας δεν έχει μόνο μία συγκεκριμένη στρατηγική, σχεδιασμένη με κάθε λεπτομέρεια, την οποία ακολουθεί πιστά.
Συνεργάζονται επί πλέον σχεδόν όλα τα πολιτικά της κόμματα μεταξύ τους, καθώς επίσης τα περισσότερα ΜΜΕ, για την επιτυχία των κοινών στόχων – γεγονός που συμπεραίνεται, μεταξύ άλλων, από την «ομοβροντία» των δημοσιευμάτων εναντίον της Ελλάδας, όταν επίκειται μία σημαντική σύσκεψη, όπως η σημερινή του Euro Group.
Φυσικά τα διάφορα ΜΜΕ εναλλάσσονται έντεχνα μεταξύ τους, έτσι ώστε να μην είναι πάντοτε το ίδιο προκαλώντας την αντιπάθεια της κοινής γνώμης, η οποία τότε θα το χαρακτήριζε εμπαθές ή χειραγωγημένο – όπου χθες ήταν η σειρά της κυριακάτικης «FAZ», ενώ σήμερα της «DIE WELT», η οποία δημοσίευσε το παρακάτω γράφημα, ενώ όλες οι υπόλοιπες εφημερίδες ολοκληρώνουν το σκηνικό, αναδημοσιεύοντας τα άρθρα των εκάστοτε «πρωταγωνιστών» της ημέρας.
Περαιτέρω, με δεδομένο το ότι στην Ελλάδα συμβαίνουν ακριβώς τα αντίθετα, δεν υπάρχει δηλαδή καμία κυβερνητική στρατηγική, τα κόμματα δεν συνεργάζονται μεταξύ τους, ούτε τα ΜΜΕ, φαίνεται πως οι πιθανότητες επιτυχίας μας είναι μηδενικές – ενώ είναι απλά θέμα χρόνου να οδηγηθούμε σταδιακά, σαν τη «στυμμένη λεμονόκουπα», λεηλατημένοι και εξαθλιωμένοι, σε ένα νέο, αυστηρότερο μνημόνιο για να κατοχυρωθούν τα προηγούμενα, σε ένα παράλληλο νόμισμα, στη χρεοκοπία και στη δραχμή.
Στην ερώτηση τώρα εάν υπάρχουν ακόμη λύσεις, η απάντηση είναι θετική, τουλάχιστον για εκείνο το χρονικό διάστημα που η Ελλάδα έχει ακόμη πρωτογενή πλεονάσματα – υπό την προϋπόθεση όμως να υιοθετηθεί μία ακριβής, αναλυτική στρατηγική, με την πλήρη συναίνεση των μεγαλύτερων πολιτικών κομμάτων.
Επίσης, με τη συνεργασία των κυριότερων ΜΜΕ, έτσι ώστε να εξασφαλισθεί η σωστή ενημέρωση των Ελλήνων Πολιτών – σχετικά με το δρόμο που θα ακολουθήσει η χώρα τους, αφενός μεν για να μην υποδουλωθεί στο διηνεκές, αφετέρου για να μπορέσει τελικά να βγει από την κρίση. Η ρήξη πάντως (ανάλυση) δεν μπορεί να αποτελεί και δεν είναι απαγορευμένη λέξη – εάν δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος και υπό την προϋπόθεση των παραπάνω.
Βασίλης Βιλιάρδος, Senior Analyst (Macro-economics)
Πηγή Analyst
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου