Η ταχεία Βερολίνου-Βαγδάτης σταθμεύει στην Αθήνα

Tweet

«Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη. Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ. Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη• διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. A, όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω. Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.  Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.» 

Κ. Καβάφης

Η σιδηροδρομική γραμμή Βερολίνου-Βαγδάτης άρχισε να κατασκευάζεται το 1903 και παρά το γεγονός ότι επενδύθηκαν τεράστια Γερμανικά κεφάλαια περατώθηκε τριανταεπτά χρόνια αργότερα το 1940. Το έργο αρχικά ενέπιπτε στην σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας, όχι μόνο για τις ανυπέρβλητες τεχνικές δυσκολίες που συνεπάγετο η κατασκευή 27 σηράγγων στην οροσειρά του Ταύρου, μήκους αρκετών χιλιομέτρων η κάθε μία, αλλά επειδή θα άλλαζε τις παγιωμένες γεωπολιτικές ισορροπίες αιώνων. Η Γερμανική πολιτική, όπως αυτή διαμορφώθηκε από τον Otto von Bismarck μετά την ενοποίηση της Γερμανίας, αποσκοπούσε στην παγκόσμια κυριαρχία, που βεβαίως θα ήταν αδύνατον να πραγματοποιηθεί χωρίς την σύγκρουση με την Ρωσία και την Βρετανική Αυτοκρατορία. Το μεγαλόπνοο σχέδιο περιλάμβανε την ενοποίηση ενός τεράστιου γεωγραφικού χώρου υπό Γερμανική κυριαρχία που εκτεινόταν κατά μήκος του γεωγραφικού άξονα Βορά-Νότου μεταξύ της Βόρειας Θάλασσας και του λιμένος της Μπάσρας στον Περσικό κόλπο και του χώρου μεταξύ του Ατλαντικού Ωκεανού και των Ρωσικών στεπών μέχρι το Βλαδιβοστόκ, στην διεύθυνση Ανατολής-Δύσης Είναι προφανές ότι το Γερμανικό στρατηγικό σχέδιο δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί παρά μόνο με την ομοιογενή χύτευση των πολιτικών, οικονομικών και πολιτισμικών στοιχείων της Οθωμανικής και της Γερμανικής Αυτοκρατορίας σε ένα ομοιογενές κράμα. Η μίξη των δύο πρώτων συνιστωσών ήταν ένα σχετικά εύκολο εγχείρημα να πραγματοποιηθεί μέσω μιας σειράς πολιτικών και οικονομικών συμφωνιών, ώστε οι δυο Αυτοκρατορίες να κατορθώσουν να ενοποιηθούν ουσιαστικά σε μια. Η Τρίτη συνιστώσα όμως θα απαιτούσε την αλλαγή ιδεολογιών και στερεοτύπων παγιωμένων από την εποχή που οι Τεύτονες ιππότες αντιμετώπιζαν τους Τούρκους στα τείχη της Βιέννης.

Το παγκόσμιο πολιτικό και ιμπεριαλιστικό όραμα του Αυτοκράτορα Wilhem II (1888-1918) ακολούθησε την πολιτική του Otto von Bismarck στην Ανατολή. Το Γερμανικό όραμα εσυνοψίζετο σε δύο ιστορικές φράσεις. «Επιτυχής πολιτική είναι αυτή που περιλαμβάνει μία καλή εμπορική συμφωνία με την Ρωσία» και «η μοίρα των αδυνάμων είναι να φαγωθούν από τους δυνατούς». Η μεταγενέστερη ερωτική σχέση μεταξύ του εθνικοσοσιαλισμού και του Ισλάμ έχει τις ρίζες της στην εποχή του Kaiser, αφύσικα παθιασμένου με την μεταφυσική οντολογία του Ισλάμ ώστε να χρησθεί μέχρι και χατζής στην Μέκκα. Η πολιτική στροφή του Γερμανικού κόσμου προς Ανατολάς δεν θα ήταν καθόλου δύσκολο να πραγματοποιηθεί, αφού ο Kaiser είχε πλέον ταυτισθεί ιδεολογικά με το Ισλάμ. Είχε ήδη μεταθέσει στα μετόπισθεν την κυριαρχία στην Γερμανική κοινωνία των πολιτικών αρχών του Ελληνικού Κλασικού κόσμου, με τον ίδιο τρόπο που τα πολιτικά κόμματα σήμερα στην Ελλάδα αποποιούνται τις αρχές του «Νεοελληνικού Διαφωτισμού» πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε η πολιτική ιδεολογία του Ελληνικού κράτους μετά την επανάσταση του 1821.

Το κατάλληλο άτομο για την υλοποίηση της αυτοκρατορικής πολιτικής του «τέλους εποχής, (fin-de-siècle)» στην Ευρώπη, ανεζητήθει στο πρόσωπο του παρανοϊκού Βαρόνου von Oppenheim, εγγονού του τραπεζίτη Salomon Oppenheim [1]. Αποτελεί τραγική ιστορική ειρωνεία το γεγονός ότι ένας Γερμανός πολίτης Εβραϊκού θρησκεύματος ενέπνευσε και καλλιέργησε στον Kaiser και τον Γερμανικό λαό τις ιδεολογικές αρχές του φανατικού αντισημιτισμού και ανθελληνισμού, ώστε σαράντα χρόνια αργότερα να οδηγηθούν τα τέκνα του Ισραήλ στα κρεματόρια, ενώ δεν έχουν συνέλθει ακόμα από τις φρικτές πολιτικές και οικονομικές επιπτώσεις της Κατοχής οι υιοί του Διός. Ο θρίαμβος της παράνοιας του Βαρόνου θα ολοκληρωθεί με την απόφαση του Kaiser να υλοποίηση την εκκρεμούσα «τελική λύση» της γενοκτονίας των ορθόδοξων χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ώστε να εξουδετερωθεί η Ρωσική επιρροή στην Μικρά Ασία και ταυτόχρονα να αφαιρεθεί το επικερδές εμπόριο της Ανατολής από τα χέρια των Αρμενίων και των Ελλήνων [2]. Το αντιχριστιανικό μένος του Βαρόνου δεν κάμφθηκε στο ελάχιστο από τις σφαγές του χριστιανικού πληθυσμού στην Μικρά Ασία από τον πολιτικό απεσταλμένο του Kaiser Lieman von Sanders που υπήρξε και αρχηγός του Τουρκικού Στρατού, όπως και ο Erich von Falkenhayn πριν από αυτόν [3]. Αργότερα ο Βαρόνος θα έφερνε σε επαφή με τον Χίτλερ τον φίλο του Αμίν αλ-Χουσεϊνί, Μεγάλο Μουφτή της Ιερουσαλήμ και φανατικό αντισημίτη. Ήταν αυτός ο Χουσεϊνί που οργάνωσε μαζί με τον Heinrich Luitpold Himmler τα μουσουλμανικά τάγματα των Παλαιστινίων εθελοντών στα Βαλκάνια που κατακρεούργησαν τελετουργικά χιλιάδες Εβραίους στην Γιουγκοσλαβία, ενώ ταυτόχρονα το Παλαιστινιακό Τάγμα των SS, που στρατοπέδευε στο Λαύριο, θα κανιβάλιζε, με τον ίδιο τρόπο όπως στην Βοσνία τον Ελληνικό πληθυσμό στο Δίστομο και την Στερεά Ελλάδα.

Είκοσι χρόνια αργότερα, η Γερμανίδα διανοούμενη Sigrid Hunke (1913-1999), μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού κόμματος NSDAP και φίλη του Heinrich Luitpold Himmler, έγινε διάσημη με ένα έργο που κυκλοφόρησε στην Γαλλία το 1960, με τίτλο «Ο ήλιος του Αλλάχ φωτίζει την δύση» [4]. Εδώ παρουσιάζεται «ένας Ευρωπαϊκός κόσμος διεφθαρμένος από τον Ιουδοχριστιανισμό και ο οποίος οφείλει τον πολιτισμό του στο Ισλάμ». Μετά τον πόλεμο η Sigrid έζησε στην Βιέννη και μετατρέπεται σε ηγετική μορφή μιας συγκεκριμένης ακροαριστερής ιδεολογίας η οποία απορρίπτει την φιλοσοφική επιρροή του ιουδοχριστιανισμού στον δυτικό άνθρωπο και τον οποίον κρίνει oriental και «artfrem, ξένο προς το γερμανικό είδος», ενώ εγκωμιάζει τις αξίες μιας παγανιστικής Ευρώπης που θα έχει τις ίδιες πολιτιστικές αξίες με το Ισλάμ. Η Hunke επηρέασε σημαντικά την αριστερή διανόηση μετά τον πόλεμο, οι εκπρόσωποι της οποίας επάνδρωσαν σε μεγάλο ποσοστό την γραφειοκρατική νομενκλατούρα των Βρυξελλών, ώστε το 2002 το Ευρωπαϊκό συμβούλιο να δημοσιεύσει μια μακροσκελή αναφορά του κ. M. de Puig, η οποία καλεί την Ευρώπη να αναθεωρήσει το κεφάλαιο των Ευρωπαϊκών βιβλίων της ιστορίας της που αναφέρεται στο Ισλάμ. Εδώ λοιπόν έχουμε την εξάσκηση των βασικών αρχών του ολοκληρωτισμού, όπου τα θεσμικά πολιτικά όργανα απαιτούν να ξαναγραφτεί η ιστορία επί τη βάσει αποφάσεων διαφόρων πολιτικών οργάνων. Είναι η αριστερή αντισημιτική Ευρωπαϊκή διανόηση, που επηρεασμένη από τον Γερμανικό ιδεαλισμό του εθνικοσοσιαλισμού άνοιξε τις πύλες της Ευρώπης στα ισλαμικά μεταναστευτικά κύματα, θριαμβολογεί o αντί-οριενταλιστής και αντισημίτης Παλαιστίνιος φιλόσοφος Edward Said [5].

Σήμερα, την κατασκευή της νέας «σιδηροδρομικής γραμμής Βερολίνου-Βαγδάτης» την έχει αναλάβει η Ουάσινγκτον. Η «γραμμή» θα μεταφέρει το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο του Κατάρ, της Σαουδικής Αραβίας και των Αραβικών Εμιράτων του Κόλπου στην καρδία του Βερολίνου. Η νέα «σιδηροδρομική γραμμή» έχει τον στρατηγικό στόχο να καταστρέψει τις υφιστάμενες εμπορικές οδούς και πολιτικές γέφυρες μεταξύ της Ρωσίας και της Ευρώπης. Η υλοποίηση του νέου έργου όμως, όπως και αυτή του μητρικού εκατό χρόνια νωρίτερα, θα πρέπει να συνοδεύεται και από την αναγκαία σφαγή των χριστιανικών πληθυσμών των περιοχών από τις οποίες θα περάσει η νέα «σιδηροδρομική γραμμή», ενώ ταυτόχρονα απαιτεί και τον επανασχεδιασμό του Βαλκανικού χάρτη ώστε να αποκλεισθεί η όποια πιθανή μελλοντική επέκταση του Ρώσο-Τουρκικου αγωγού προς δυσμάς. Αυτό που φαινομενικά φαίνεται να απουσιάζει από την νέα εξίσωση σε σχέση με την παλαιά του 1915, είναι η γενοκτονία του Ελληνικού λαού. Η νέα γενοκτονία όμως σήμερα πραγματοποιείται αθορύβως, αργά και σταθερά μέσω του οικονομικού θανάτου της χώρας, της μετανάστευσης των νέων Ελλήνων στο εξωτερικό και της αντικατάστασης του χριστιανικού πληθυσμού της χώρας από νέους και δυνατούς μουσουλμάνους εποίκους.

Το νεοταξικό σχέδιο του σύγχρονου ολοκαυτώματος του Ελληνικού λαού υλοποιείται με τη συνειδητή αρωγή και συναίνεση αμφότερων των γερμανόφιλων μνημονιακών και αριστερών αντιμνημονιακών πολιτικών δυνάμεων που αντλούν την βαθύτερη ιδεολογική τους εξάρτηση από τον Γερμανικό ιδεαλισμό του εικοστού αιώνα. Η παθολογική λατρεία που εκδηλώνουν και οι δυο πολιτικοί σχηματισμοί προς το Ισλάμ, αποτέλεσμα της οποίας υπήρξε και η ψήφιση της τροπολογίας περί τεμένους στην Αθήνα, είναι βαθύτατα ιδεολογική. Η βασική πολιτική αρχή που πρεσβεύουν και τα δυο πολιτικά ρεύματα είναι ο δογματικός φιλοευρωπαϊσμός και συνεπώς ο κρυφός και μυστικιστικός φιλογερμανισμός που ολοκληρώνεται σε εμμονικό διεθνισμό και φανατικό φιλοϊσλαμισμό. Οι ιδεολογικές εμμονές των πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα, αντίστοιχες με αυτών του Γ’ Ράιχ, εμποδίζουν να αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά η μεγαλύτερη πρόκληση στην Ελληνική ιστορία, ισόποση της Μικρασιατική Καταστροφής, που είναι ο ισλαμικός εποικισμός της χώρας. Από τον ιδιοτελή και καλά αμειβόμενο διεθνισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης εκπορεύεται και ο βαθύς ιδεολογικός ανθελληνισμός και ο κρυφός αντισημιτισμός των νεοφιλελεύθερων και αριστερών πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα. Η ψήφιση του νομοσχεδίου περί τεμένους από τα νεοταξικά και αριστερά κόμματα, που νομιμοποιεί πολιτικά την έξωθεν επιβαλλόμενη ισλαμική συνιστώσα στην χώρα, οι κυρίες Τασούλες, τα διάφορα Δουβλίνα, οι ΜΚΟ και οι «συμπαθείς ψυχοπονιάρηδες» των ΜΜΕ, όλοι αυτοί μας έχουν πείσει ότι η αμαξοστοιχία Βερολίνου-Βαγδατης σταθμεύει πλέον στην Αθήνα. Ας έχουν πάντως υπ’ όψιν τους οι ψηφίσαντες το νομοσχέδιο ότι από όπου περνά και σταθμεύει η ταχεία Βερολίνου-Βαγδάτης φέρνει μόνο πόνο, αίμα και δάκρυα.

[1] Sean McMeekin, “The Berlin-Bagdad Express: The Ottoman Empire and Germany’s bid for world power, 1898-1918, Belknap Press 2010.
[2] Κωνσταντίνος Φωτιάδης, «Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου», Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων, Αθήναι 2004.
[3] George Horton, «Η μάστιγα της Ασίας» Βιβλιοπωλείο της Εστίας, Αθήναι 2007.
[4] Sigrid Hunke, « Allahs sonne über der Abendland.Unser arabisches Erbe. Stuttgart, Paris 1960.
[5] Edward Said «Freud and the non-Europeans», Published by Verso in Association with Freud Museum, London 2003.

Ο Αλκιβιάδης-Κωνσταντίνος Κεφάλας είναι Διδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστήμιου του Manchester, UK, Δντης Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, Ινστιτούτο Θεωρητικής και Φυσικής Χημείας.