Του Σάββα Καλεντερίδη
Αναμένοντας τα αποτελέσματα της… διαπραγμάτευσης που υποτίθεται ότι κάνει τους τελευταίους τέσσερις μήνες η κυβέρνηση με τους δανειστές, θα επιχειρήσουμε να κάνουμε μια ανασκόπηση των όσων έλαβαν χώρα αυτό το διάστημα.
Κατ’ αρχάς, όταν ξεκινάς μια διαπραγμάτευση, έχεις σαφές σχέδιο για το ποιος είναι ο στόχος σου και το πώς θα τον πετύχεις.
Η κυβέρνηση, όπως θα αποδειχτεί στη συνέχεια, ξεκίνησε χωρίς σχέδιο και χωρίς ξεκάθαρο στόχο, ενώ δεν είχε έτοιμη ούτε την ομάδα που θα έφερνε σε πέρας το σχέδιο και εννοούμε την διαπραγματευτική ομάδα, αφού τον βασικό «παίχτη» ο πρωθυπουργός στην ουσία τον μάζεψε από το δρόμο ή για την ακρίβεια από τα τηλεοπτικά στούντιο, αφού προηγουμένως αυτός είχε δώσει τις συμβουλές του στον ΓΑΠ, ενώ φέρεται να είχε κάποιου είδους σχέσεις και με τον Σόρος!
Το μεγαλύτερο λάθος η κυβέρνηση το έκανε στην αρχή, υπογράφοντας τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, οπότε από τη μια πλευρά όχι μόνο δεν πήρε χρήματα αλλά δέχτηκε να φύγουν από τον έλεγχό μας τα 11,5 δις του ΤΧΣ, και από την άλλη αποδέχτηκε και στην ουσία νομιμοποίησε το σύνολο του χρέους, υπογράφοντας μάλιστα τον επαχθή όρο περί ισχύος του αγγλικού δικαίου και της δικαιοδοσίας του δικαστηρίου του Λουξεμβούργου.
Όταν όμως υπογράφεις μια τέτοια συμφωνία με τους συγκεκριμένους όρους, στην ουσία «καις» το ισχυρότερο διαπραγματευτικό σου όπλο, που είναι το χαρτί της ρήξης και της άρνησης του χρέους και άρα τερματίζεις την διαπραγμάτευση.
Αυτό αποδείχτηκε τις μέρες, τις εβδομάδες και τους μήνες που ακολούθησαν, διάστημα στο οποίο άδειασαν στην κυριολεξία οι τράπεζες, οδηγώντας στο χείλος της καταστροφής το ελληνικό τραπεζικό σύστημα και επιδεινώθηκαν όλοι οι δείκτες της οικονομίας, αφαιρώντας από το διπλωματικό και διαπραγματευτικό μας οπλοστάσιο και τα τελευταία ισχνά όπλα που μας είχαν απομείνει, μετά την τραγική συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου.
Έτσι από τούδε και στο εξής η κυβέρνηση και η πατρίδα μας πορεύεται με μοναδικό όπλο την απειλή της εθνικής αυτοκτονίας, η οποία ελπίζουμε ότι θα προκαλέσει φόβο και οίκτο στους δανειστές και τους εταίρους μας, για να πετύχουμε μια κάποια λύση στο τεράστιο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα.
Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι αφού συνέβησαν όλα αυτά, το πολιτικό σύστημα, αφού δημιούργησε το ίδιο ένα περιβάλλον που μόνο ως κόλαση μπορεί να το παρομοιάσει κανείς, έχει το θράσος να θέλει να χρησιμοποιήσει ανερυθρίαστα και πάλι τους πολίτες, για να καλύψει τα εγκληματικά του λάθη, που φθάνουν μέχρι τα όρια της εθνικής προδοσίας.
Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς τις πράξεις πολιτικών προσώπων και κομμάτων, που αντί να συνεννοηθούν σε εθνικό επίπεδο για να ξεπεραστεί ανώδυνα η κρίση, όπως ζητούσε ο Κώστας Καραμανλής, την άνοιξη του 2009, χρησιμοποίησαν ως πολιορκητικό κριό κατάληψης της εξουσίας το θέμα της εκλογής του προέδρου της δημοκρατίας, προκαλώντας πρόωρες εκλογές και βάζοντας τη χώρα στη μέγγενη του ΔΝΤ, της Τρόικας και των μνημονίων.
Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την πρεμούρα προσώπων και κομμάτων, που αντί να διδαχτούν από το λάθος του ΓΑΠ, έκαναν κι αυτοί το ίδιο εγκληματικό και προδοτικό λάθος, χρησιμοποιώντας και πάλι τους πολίτες και εκβιάζοντας εκλογές ακριβώς για τον ίδιο λόγο, τον Ιανουάριο του 2015, χωρίς να έχουν κανένα σχέδιο, βάζοντας σε ακόμα μεγαλύτερες περιπέτειες τη χώρα;
Και τώρα, που δημιούργησαν με τα εγκληματικά τους λάθη το μεγαλύτερο πρόβλημα από τότε που εμφανίστηκε η κρίση, αυτοί οι ίδιοι θέλουν να χρησιμοποιήσουν και πάλι τους πολίτες, για να επιλέξουν και πάλι τους λιγότερο κακούς, για να συνεχίζεται η πορεία της χώρας προς την καταστροφή.
Άραγε δεν αντιλαμβάνονται οι πολιτικοί ότι η συνεχής χρησιμοποίηση των πολιτών και των εκλογικών διαδικασιών ως πλυντήριο και ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τα εγκληματικά τους λάθη, εξαλείφει και τα τελευταία ψήγματα δημοκρατίας σε αυτή τη δύσμοιρη χώρα που την γέννησε;
Ο λαϊκισμός, η εξουσιομανία και η ανευθυνότητά τους έχει φθάσει μέχρι το σημείο να γκρεμίσουν και τα τελευταία θεμέλια της πατρίδας μας;
Δημοσιεύεται στην εφημερίδα "κυριακάτικη δημοκρατία"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου