Να διευκρινίσω κάτι ευθύς εξ΄ αρχής. Το κείμενο αυτό, το είχα γράψει πάνω από δύο μήνες. Η επικαιρότητα όμως, δεν το άφησε να ξεμυτίσει. Σκέφτηκα να το αφήσω να ωριμάσει και όλο και κάποια αφορμή θα έδινε ο υπαρκτός σοσιαλισμός, ντόπιος και ξένος, ώστε να έλθει
στο φως το πόνημά μου αυτό. Κάτι σαν τα χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας δηλαδή, που γράφτηκαν τον 1ο με 2ο αιώνα και ήρθαν στο φως τον 20ο.
Όταν ήμουν πιτσιρικάς, εκεί στο Περιστέρι, το οποίο, τότε, ήταν ένα προάστιο της… Μόσχας, είχα σχηματίσει μία γνώμη για τους κομμουνιστές, την οποία μου την είχαν διαμορφώσει οι εικόνες που έβλεπα γύρω μου και τις οποίες συναντούσα σε κάθε βήμα. Εδώ να θυμίσουμε, αφού τάχουμε ξαναπεί αυτά, ότι κάθε μεγάλος άνδρας που σέβεται τον εαυτό του, γεννήθηκε στο Περιστέρι, στην Κοκκινιά (ποτέ Νίκαια) στο Αιγάλεω και ποτέ στην Εκάλη ή στην Κηφισιά. Εκεί καταλήγουν μετά, όταν οι αγώνες τους δικαιώνονται. Τότε λοιπόν στο Περιστέρι, οι κομμουνιστές φάνταζαν στα μάτια μου σαν σκληροτράχηλοι από την σκληρή βιοπάλη άνθρωποι, που ξεκινούσαν για το μεροκάματο από τα εφτά ξημερώματα ως τα εννιά ηλιοβασιλέματα. Και έτσι ήταν. «Σφυρίζ’ η φάμπρικα μόλις χαράξει, οι εργάτες τρέχουν για τη δουλειά. Για να δουλέψουνε όλη τη μέρα, γεια σου περήφανη κι αθάνατη εργατιά». Έλεγε το τραγούδι του Βασ. Τσιτσάνη «Οι φάμπρικες», κάπου εκεί το 1950. Κι’ έτσι ήταν.
Βιοπαλαιστές, που δεν είχαν πού την κεφαλήν κλίναι. Σαν τον γείτονά μου τον σερβιτόρο τον κυρ Βασίλη, που φτωχός ξεκίνησε και θεόφτωχος πέθανε, αλλά πάντα με την «ΑΥΓΗ» στη τσέπη. Και δεν ήταν μόνον η «πλέμπα», κατά την μαρξιστική ορολογία, που ζούσε φτωχά και ταπεινά. Και η ηγεσία του κομμουνισμού έτσι ήταν. Ας θυμηθούμε:
Επειδή θέλω να δείξω τον μετασχηματισμό της κοινωνίας μας και κυρίως του κομμουνιστικού κινήματος, το οποίο άρπαξε την κουτάλα και αντιγράφον πιστώς την μπουρζουαζία και την αστικοτσιφλικάδικη συνείδηση (πάλι το χόντρυνα) βούτηξε στη χύτρα με τον τραχανά και του δίνει και καταλαβαίνει, έτσι που από τσαγκαράδες και καπνεργάτες, γίνανε όλοι σύμβουλοι και σχεδιαστές ανύπαρκτων στρατηγικών.
Δεν γνωρίζω αν η νομενκλατούρα του ΣΥΡΙΖΑ, βλέπει παλιό Ελληνικό κινηματογράφο, αλλά μάλλον βλέπει και μάλιστα έχει αποστηθίσει και κλασικές σκηνές.
Όπως εκείνη στην ταινία «Λόλα» που ο Μαύρος (Σπ. Καλογήρου) τάχει «αρπάξει» για να σκοτώσει τον φίλο του Άρη (Ν. Κούρκουλο). Προσπαθώντας λοιπόν να δικαιολογήσει την πράξη του ο Μαύρος, εκστομίζει το αμίμητο: «Είναι πολλά τα λεφτά Άρη»…
Διάβαζα τις προάλλες στην «δημοκρατία»: «Μία μοναδική έκθεση αυτοκινήτων – έργων τέχνης – εγκαινιάστηκε στο πάρκο Σοκόλνικι της Μόσχας, για την 95η επέτειο της ίδρυσης του Γκαράζ Ειδικού Σκοπού (τίτλος κι’ αυτός…). Είχε δημιουργηθεί το 1920 με εντολή του Λένιν και σε αυτό μετεφέρθησαν όλα τα οχήματα της αυλής του τσάρου Νικολάου του ΙΙ, τα οποία μετά την Επανάσταση (κάποτε θα πούμε και δυό λόγια για το πώς πέτυχε εκείνη η επανάσταση και ποια ήταν η κυρία εξαγγελία της,) έγιναν…δημόσια. Η έκθεση φιλοξενεί επίσης τα οχήματα που χρησιμοποιούσε η ηγεσία του σοβιετικού κόμματος από της εποχής του Λένιν και του Στάλιν».
Μόλις τελείωσα το διάβασμα, άρχισα να τραγουδάω: «Τα λερωμένα τ’ άπλυτα τα παραπεταμένα…». Θα με ρωτήσετε τη σχέση έχει αυτό το τραγούδι με το θέμα μας. Ε, άμα είσαι έτοιμος να λαλήσεις, όλα γίνονται σχετικά. Ρε άει σιχτίρ…
Υ.Γ.: Πριν λίγες μέρες πέθανε ο πολύ καλός σκηνοθέτης Κώστας Κουτσομύτης. Όλα τα ΜΜΕ κατακλίσθηκαν από αφιερώματα και επαίνους για τον εκλιπόντα. Ουδείς όμως, πλην της «δημοκρατίας», ανέφερε ότι ο Κουτσομύτης άρχισε την καριέρα του, με τον «Άγνωστο Πόλεμο» το 1971. Ήταν κι’ αυτό μια πράξη αντίστασης για τα «αντικειμενικά» (με 1.000 εισαγωγικά η λέξη) μέσα. Και μετά κριτικάρουμε με μεγάλη αυστηρότητα τον Ερντογάν πασά επειδή φίμωσε την «Ζαμάν»… Ουαί δε υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί…
στο φως το πόνημά μου αυτό. Κάτι σαν τα χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας δηλαδή, που γράφτηκαν τον 1ο με 2ο αιώνα και ήρθαν στο φως τον 20ο.
Όταν ήμουν πιτσιρικάς, εκεί στο Περιστέρι, το οποίο, τότε, ήταν ένα προάστιο της… Μόσχας, είχα σχηματίσει μία γνώμη για τους κομμουνιστές, την οποία μου την είχαν διαμορφώσει οι εικόνες που έβλεπα γύρω μου και τις οποίες συναντούσα σε κάθε βήμα. Εδώ να θυμίσουμε, αφού τάχουμε ξαναπεί αυτά, ότι κάθε μεγάλος άνδρας που σέβεται τον εαυτό του, γεννήθηκε στο Περιστέρι, στην Κοκκινιά (ποτέ Νίκαια) στο Αιγάλεω και ποτέ στην Εκάλη ή στην Κηφισιά. Εκεί καταλήγουν μετά, όταν οι αγώνες τους δικαιώνονται. Τότε λοιπόν στο Περιστέρι, οι κομμουνιστές φάνταζαν στα μάτια μου σαν σκληροτράχηλοι από την σκληρή βιοπάλη άνθρωποι, που ξεκινούσαν για το μεροκάματο από τα εφτά ξημερώματα ως τα εννιά ηλιοβασιλέματα. Και έτσι ήταν. «Σφυρίζ’ η φάμπρικα μόλις χαράξει, οι εργάτες τρέχουν για τη δουλειά. Για να δουλέψουνε όλη τη μέρα, γεια σου περήφανη κι αθάνατη εργατιά». Έλεγε το τραγούδι του Βασ. Τσιτσάνη «Οι φάμπρικες», κάπου εκεί το 1950. Κι’ έτσι ήταν.
Βιοπαλαιστές, που δεν είχαν πού την κεφαλήν κλίναι. Σαν τον γείτονά μου τον σερβιτόρο τον κυρ Βασίλη, που φτωχός ξεκίνησε και θεόφτωχος πέθανε, αλλά πάντα με την «ΑΥΓΗ» στη τσέπη. Και δεν ήταν μόνον η «πλέμπα», κατά την μαρξιστική ορολογία, που ζούσε φτωχά και ταπεινά. Και η ηγεσία του κομμουνισμού έτσι ήταν. Ας θυμηθούμε:
- Μάρκος Βαφειάδης. Επάγγελμα καπνεργάτης. Αργότερα βέβαια έγινε… ανώτατος Αξιωματικός και τον Δεκέμβριο του 1947 έγινε «Πρωθυπουργός» στην «Κυβέρνηση του Βουνού» (ΚτΒ). Ο Λεωνίδας Κύρκος, τον χαρακτηρίζει απλώς… γελοίο!
- Γιώργης Βουντίτσιος ή Γούσιας. Επάγγελμα τσαγκάρης. Αντγος του ΔΣΕ. Ο Ντίνος Κυβέλος, εξέχον στέλεχος του ΚΚΕ λέει για τον Γούσια: «Έμαθα ποιος είναι ο Γούσιας. Είναι ο Γιώργος Βοντίτσιος, τον είχαμε συγκρατούμενο στην Ακροναυπλία, καλό παιδί, χωρίς όμως παιδεία, δεν μπορούσε να παρακολουθήσει και το πιο απλό μάθημα» (Διαδικτυακή έκδοση της «Αυγής»).
- Γιάννης Ιωαννίδης, πτυχιούχος… Δημοτικού. Κουρέας. Διετέλεσε «Αντιπρόεδρος» στην «ΚτΒ».
- Γιώργης Σιάντος. Πτυχιούχος… Δημοτικού. Καπνεργάτης.
- Άρης Βελουχιώτης, πρόδρομος του συμφώνου συμβίωσης και καταδικασθείς για αδικήματα που προβλέπονται από τα ¾ του Κοινού Ποινικού Κώδικα. Το πορτραίτο του φωτίζει, τον νου και τα βήματα του υπουργού Υποδομών κ.λπ. κ. Χρήστου Σπίρτζη.
- Ο τραγουδιστής της αντίστασης και της πλέριας πάλης κατά των τσιφλικάδων (μάλλον το χόντρυνα λίγο…) Βασίλης Παπακωνσταντίνου, είχε ένα κάποιο χαμόγελο με την βουλγαρική εφορία…
- Ο κ. Γιώργος Σταθάκης, είχε ξεχάσει να δηλώσει ένα… χωριό σπίτια που έχει.
- Ο κ. Ι Ζαφειρόπουλος υποδιευθυντής κεντρικού υποκαταστήματος της Εθνικής Τραπέζης και υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ, κατηγορείται ότι ζήτησε 6.0000 ευρώ για γρηγορόσημο και 4.000 η σύζυγός του από φοροτεχνικός δικηγόρος. Εμείς τι να πούμε πιά. Άντε και Διευθυντής.
- Ο συμπαθέστατος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ (να τον χαίρεται η ΝΔ που τον είχε στην ΕΤ3) Αλεξ. Τριανταφυλλίδης, ζήτησε να επιβληθούν δίδακτρα στα σχολεία. Πόσο κομμουνισμό να αντέξουμε πιά;
- ΣΥΡΙΖΑίος ράπερ και όλη του η οικογένεια, διορίζονται ολούθε. Από βουλή μέχρι ΟΛΘ. Προσόντα που διαθέτει; Η γιαγιά του είχε πει σε μία φίλη της, εκεί που πίνανε καφέ το 1939, ότι ο Μεταξάς κακώς έκανε την Δικτατορία του την 4η Αυγούστου. Έπρεπε να την κάνει στις 6 Αυγούστου που ήδη ήταν αργία, ώστε να μη χάνουν και άλλη μία μέρα οι εργάτες. Με τέτοια αντιστασιακή πράξη πώς να μη γίνει τουλάχιστον σέντερ φορ στην Μπαρτσελόνα….
- ΜΚΟ, που δεν είναι βέβαια και Χρυσή Αυγή, θησαυρίζουν εις βάρος αναξιοπαθούντων λαθρομεταναστών και προσφύγων, και σταματώ εδώ…
- Σύντροφοι κυριών και συντρόφισσες κυρίων, διορίζονται με ρυθμούς πολυβόλου, σε οτιδήποτε έχει γραφείο.
- Σε 9 ώρες κατακυρώνεται διαγωνισμός ύψους 14 εκατομ. για οικήματα λαθρομεταναστών και προσφύγων. Τώρα, πότε είδανε τις προσφορές, πότε τις αξιολογήσανε ούτε που το καταλάβαμε, που έλεγε και ο Σταυρίδης στα «Κίτρινα Γάντια».
- Σύντροφος από τα παλιά του κ. Τσίπρα, διορίζεται σύμβουλος στρατηγικού σχεδιασμού (ή κάτι τέτοιο) και μετά το δικό του βόλεμα, τακτοποιεί και την φουκαριάρα την αδελφούλα του στον ΟΛΘ
Επειδή θέλω να δείξω τον μετασχηματισμό της κοινωνίας μας και κυρίως του κομμουνιστικού κινήματος, το οποίο άρπαξε την κουτάλα και αντιγράφον πιστώς την μπουρζουαζία και την αστικοτσιφλικάδικη συνείδηση (πάλι το χόντρυνα) βούτηξε στη χύτρα με τον τραχανά και του δίνει και καταλαβαίνει, έτσι που από τσαγκαράδες και καπνεργάτες, γίνανε όλοι σύμβουλοι και σχεδιαστές ανύπαρκτων στρατηγικών.
Δεν γνωρίζω αν η νομενκλατούρα του ΣΥΡΙΖΑ, βλέπει παλιό Ελληνικό κινηματογράφο, αλλά μάλλον βλέπει και μάλιστα έχει αποστηθίσει και κλασικές σκηνές.
Όπως εκείνη στην ταινία «Λόλα» που ο Μαύρος (Σπ. Καλογήρου) τάχει «αρπάξει» για να σκοτώσει τον φίλο του Άρη (Ν. Κούρκουλο). Προσπαθώντας λοιπόν να δικαιολογήσει την πράξη του ο Μαύρος, εκστομίζει το αμίμητο: «Είναι πολλά τα λεφτά Άρη»…
Διάβαζα τις προάλλες στην «δημοκρατία»: «Μία μοναδική έκθεση αυτοκινήτων – έργων τέχνης – εγκαινιάστηκε στο πάρκο Σοκόλνικι της Μόσχας, για την 95η επέτειο της ίδρυσης του Γκαράζ Ειδικού Σκοπού (τίτλος κι’ αυτός…). Είχε δημιουργηθεί το 1920 με εντολή του Λένιν και σε αυτό μετεφέρθησαν όλα τα οχήματα της αυλής του τσάρου Νικολάου του ΙΙ, τα οποία μετά την Επανάσταση (κάποτε θα πούμε και δυό λόγια για το πώς πέτυχε εκείνη η επανάσταση και ποια ήταν η κυρία εξαγγελία της,) έγιναν…δημόσια. Η έκθεση φιλοξενεί επίσης τα οχήματα που χρησιμοποιούσε η ηγεσία του σοβιετικού κόμματος από της εποχής του Λένιν και του Στάλιν».
Μόλις τελείωσα το διάβασμα, άρχισα να τραγουδάω: «Τα λερωμένα τ’ άπλυτα τα παραπεταμένα…». Θα με ρωτήσετε τη σχέση έχει αυτό το τραγούδι με το θέμα μας. Ε, άμα είσαι έτοιμος να λαλήσεις, όλα γίνονται σχετικά. Ρε άει σιχτίρ…
Χρήστος Μπολώσης, Υποστράτηγος ε.α.
Υ.Γ.: Πριν λίγες μέρες πέθανε ο πολύ καλός σκηνοθέτης Κώστας Κουτσομύτης. Όλα τα ΜΜΕ κατακλίσθηκαν από αφιερώματα και επαίνους για τον εκλιπόντα. Ουδείς όμως, πλην της «δημοκρατίας», ανέφερε ότι ο Κουτσομύτης άρχισε την καριέρα του, με τον «Άγνωστο Πόλεμο» το 1971. Ήταν κι’ αυτό μια πράξη αντίστασης για τα «αντικειμενικά» (με 1.000 εισαγωγικά η λέξη) μέσα. Και μετά κριτικάρουμε με μεγάλη αυστηρότητα τον Ερντογάν πασά επειδή φίμωσε την «Ζαμάν»… Ουαί δε υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί…
1 σχόλιο:
Δημοσίευση σχολίου