Έτσι συνόψισε ο Θουκυδίδης την καταστροφική αδυναμία της Αθηναϊκής Πολιτείας να αντιληφθεί τα πραγματικά διακυβεύματα και να τα αντιμετωπίσει με ορθή προτεραιότητα.
KAΘΕ ΦΟΡΑ που η μικρή (αλλά θαυματουργή) Ελλάδα προσπαθούσε να σηκώσει κεφάλι (π.χ. μετά την Επανάσταση του 1821 ή μετά την αποχώρηση των ναζιστικών δυνάμεων) τα... τσακάλια όλων των αποχρώσεων μύριζαν αίμα και κατέφθαναν -στη βασανισμένη πατρίδα- να εισπράξουν το... κατιτίς τους! Οι βρικόλακες...
ΚΑΙ ΠΩΣ θα το έπαιρναν αυτό που «τόσο πολύ ήθελαν», αν δεν δίχαζαν (επιστημονικά) τον λαό; Τα ίδια συμβαίνουν -όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο- και τώρα, που η χώρα, πληγωμένη απο την πενταετία των καταστροφικών Μνημονίων, παλεύει όχι για να επιστρέψει στην ευμάρεια της γελοιότητας του 2005, του 2006 και του 2007, αλλά για να επιτύχει να έχει μισή κουταλιά ζάχαρη το «λάθος φάρμακο».