Ο πολιτικός κόσμος της χώρας, σε μια επίδειξη πρωτοφανούς ανευθυνότητας και αμοραλισμού, μετατρέπει την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας -που, ασχέτως των περιορισμένων αρμοδιοτήτων του, έχει έναν συμβολισμό εθνικής ενότητας- σε διαδικασία ευτελισμού του πολιτεύματος και της ίδιας της πολιτικής.
Η οικονομική κρίση, που είναι το επιστέγασμα μιας πολιτικής ελλειμμάτων δεκαετιών, τα οποία προκαλούνταν και πάλι λόγω της ανευθυνότητας των πολιτικών, εκτός από τις αδυναμίες και τα εγκληματικά λάθη εκείνων που κυβέρνησαν τη χώρα και την έφτασαν στη σημερινή κατάσταση ανέδειξε και τα πιο περιθωριακά στοιχεία που δρούσαν είτε μέσα σε κόμματα είτε στα όρια της συνταγματικής τάξης και τα έφερε στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής.
Σε μια εποχή όπου θα έπρεπε να προαχθεί η ποιότητα του ήδη καταβαραθρωμένου πολιτικού λόγου και του διαλόγου, αυτά τα περιθωριακά στοιχεία άρπαξαν την «ευκαιρία» και, ανταγωνιζόμενα το ένα το άλλο σε δημαγωγία, δημοκοπία και ανευθυνότητα, άρχισαν να κλίνουν σε όλες τις κλίσεις το ένα και μοναδικό επιχείρημα που είχαν να αντιτείνουν στις πολιτικές της κυβέρνησης: το «είμαστε αντιμνημονιακοί».
Αντί να ασκήσουν δημιουργική και αποτελεσματική αντιπολίτευση σε κυβερνήσεις που στελεχώθηκαν με υπουργούς άλλοτε ανίκανους, άλλοτε βουτηγμένους στη διαφθορά και άλλοτε και τα δύο, αντί να διαμορφώσουν πειστικό πρόγραμμα για τη διαχείριση και τη λύση του προβλήματος, που θα οδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από την κρίση, αντί να επεξεργαστούν επιχειρήματα που θα δίνουν πειστικές απαντήσεις για το πού θα βρεθούν τα λεφτά την επόμενη ημέρα που θα καταργήσουν τα Μνημόνια και όλους τους μνημονιακούς νόμους, ανέπτυξαν το εξής ένα επιχείρημα: «Θα υποχρεωθούν να μας λύσουν οι Ευρωπαίοι το πρόβλημα, γιατί, αν δεν το λύσουν, θα υποχρεωθούν να πληρώσουν κι αυτοί μεγάλο τίμημα». Χωρίς να έχουν απάντηση για το τι θα κάνουν, αν οι Ευρωπαίοι για κάποιον λόγο αποφασίσουν το αντίθετο από το αναμενόμενο.
Αντί να επεξεργαστούν προγράμματα για τον πολιτικό και οικονομικό εκσυγχρονισμό της Ελλάδας, που θα περιορίσουν την εξάρτηση της χώρας από τους δανειστές και τις αγορές, εκτοξεύουν πομφόλυγες σε ένα ακροατήριο χτυπημένο από την κρίση, το οποίο είναι έτοιμο να αρπαχτεί ακόμα και από τα... μαλλιά του, λέγοντας ότι «θα παίζουμε εμείς τη λύρα και θα χορεύουν οι αγορές πεντοζάλη», τη στιγμή που οι αγορές κλυδωνίζονται και οδηγούν σε οικονομική κρίση τη Ρωσία, μια διαστημική, πυρηνική και στρατιωτική υπερδύναμη, με τον μεγαλύτερο φυσικό πλούτο στον κόσμο.
Φυσικά, το χωράφι της ανευθυνότητας και του αμοραλισμού, στο οποίο φύτρωσαν όλα αυτά τα «μπουμπούκια», το λίπαναν με τον καλύτερο τρόπο οι κυβερνήσεις που διαχειρίστηκαν την κρίση, οι οποίες στελεχώθηκαν σε μεγάλο βαθμό από ανίκανους και διεφθαρμένους πρωθυπουργούς και υπουργούς, τινές εκ των οποίων έχουν το θράσος να θέλουν να... ξανασώσουν τη χώρα.
Επειδή η ίδια η ζωή μάς υποχρεώνει να αναζητούμε πάντα την ελπίδα, τη φορά αυτή η ελπίδα δεν φαίνεται να υπάρχει πουθενά. Εκτός κι αν τη δημιουργήσουμε εμείς, οι πολίτες.
Σάββας Καλεντερίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου