Η δεκαετία του '60 ήταν μια ταραγμένη δεκαετία, στην οποία το έθνος δεν αντιλήφθηκε την παγίδα που έστηνε ο... διεθνής παράγοντας, μια παγίδα η οποία οδήγησε στο πραξικόπημα του 1967, στην απόσυρση της μεραρχίας από την Κύπρο, στη συνέχεια στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, στην αλλαγή βάρδιας στη χούντα, στην εκδήλωση του πραξικοπήματος στην Κύπρο και στη δημιουργία του «άλλοθι» που έδωσε την ευκαιρία στην Τουρκία να εισβάλει στην Κύπρο .
Ολη εκείνη την περίοδο το ελληνικό έθνος ήταν διχασμένο σε Κύπρο και Ελλάδα, μια κατάσταση που έδωσε τη δυνατότητα πρώτα στους πολιτικούς και στη συνέχεια στους πραξικοπηματίες να προβούν σε εκείνες τις πράξεις, που οδήγησαν στην εθνική τραγωδία της Κύπρου.
Τώρα Κύπρος και Ελλάδα βρισκόμαστε και πάλι σε μια κρίσιμη καμπή. Οι γεωπολιτικές εξελίξεις είναι τέτοιες που, κατά την άποψή μας, καθιστούν επιβεβλημένη τη δρομολόγηση εξελίξεων γύρω από τα ζητήματα των θαλάσσιων ζωνών και της εκμετάλλευσης των υποθαλάσσιων ενεργειακών αποθεμάτων στην αν. Μεσόγειο, στο Λιβυκό, στο Ιόνιο και στο Αιγαίο . Τις ελληνικές θάλασσες, δηλαδή. Και τις ονομάζουμε έτσι όχι μόνο επειδή είναι ελληνικές (κυπριακές και ελλαδικές) με βάση το διεθνές δίκαιο, αλλά γιατί οι περισσότερες, αν όχι όλες οι παράλιες πόλεις που την περικλείουν, χτίστηκαν από Ελληνες και μέχρι σήμερα έχουν ελληνικά ονόματα.
Αυτό είναι προσωπική μας εκτίμηση, αλλά πρέπει να την πούμε. Η εν γένει πορεία των εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή αλλά και στον τομέα της ενέργειας μας δείχνει ότι εμπλέκονται στο ζήτημα της εκμετάλλευσης των ενεργειακών αποθεμάτων τέτοιες δυνάμεις, που καθιστούν επιβεβλημένη τη δρομολόγηση διαδικασιών από τις κυβερνήσεις της Λευκωσίας και της Αθήνας για τον χωρισμό των θαλάσσιων οικοπέδων και την προκήρυξη διεθνών διαγωνισμών.
Αν δεχτούμε ως σωστή την ως άνω εκτίμηση, γεννάται ένα ερώτημα: Εχουν η Λευκωσία και η Κύπρος μια ολοκληρωμένη κοινή στρατηγική για το θέμα, μια στρατηγική που από τη μια θα έχει χαραχτεί έτσι που να είναι προσαρμοσμένη στη γεωπολιτική συγκυρία και θα λαμβάνει υπ' όψιν της τις υπερκρατικές δυνάμεις που εμπλέκονται στην περιοχή και στο ως άνω ζήτημα, και από την άλλη θα λαμβάνει υπ' όψιν τους αντίστοιχους σχεδιασμούς της Αγκυρας αλλά και τους τρόπους που είναι σε θέση και με τους οποίους σκοπεύει να αντιδράσει;
Οσον αφορά τους τουρκικούς σχεδιασμούς στην περιοχή, θα το εξετάσουμε στο επόμενο άρθρο μας.
Ομως, όσον αφορά την κοινή στρατηγική Λευκωσίας και Αθήνας, μια στρατηγική που με τους τρόπους που ενδείκνυται θα έπρεπε να έχει παρουσιαστεί στο ελληνικό έθνος, το οποίο θα κληθεί να τη στηρίξει και να πληρώσει τα σπασμένα, σε περίπτωση λαθών ή προδοσίας η εντύπωσή μας είναι ότι κάτι τέτοιο δεν υπάρχει.
Αυτό αποδεικνύεται από τη δήλωση που έκανε στην κυπριακή κρατική τηλεόραση ο πρώην κύπριος υπουργός Νίκος Ρολάνδης, σύμφωνα με την οποία η κυβέρνηση Σημίτη, με ΤΠΕΞ τον Γ. Παπανδρέου, το 2003, όταν η Κύπρος έκανε συμφωνία με την Αίγυπτο, όπου ακολουθήθηκε η αρχή της μέσης γραμμής για την οριοθέτηση της ΑΟΖ, ζήτησε να τραβηχτεί η κυπριακή ΑΟΖ μερικά μίλια ανατολικά για να μη θεωρήσει η Τουρκία ότι υπολογίζεται η ΑΟΖ του νησιωτκού συμπλέγματος της Μεγίστης (Καστελόριζο) και αντιδράσει.
Επίσης, η απουσία κοινής στρατηγικής αποδεικνύεται από το γεγονός ότι η Ελλάδα αντιμετώπισε περίπου με κατανόηση την πειρατική εισβολή του «Μπαρμπαρός» στην κυπριακή ΑΟΖ, ενώ όσο οι Τούρκοι παραβίαζαν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου η ελληνική κυβέρνηση έκανε κοινό υπουργικό συμβούλιο με την Τουρκία και δεχόταν την επίσκεψη του Νταβούτογλου στο ελληνικό φυλάκιο στον Εβρο σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Ομως, όπως προαναφέραμε, το χρονοδιάγραμμα των εξελίξεων είναι αμείλικτο και όταν κλείσει αυτός ο κύκλος, εκείνος που έχει κάνει τον καλύτερο σχεδιασμό, τους καλύτερους υπολογισμούς και έχει προετοιμάσει αναλόγως τον κρατικό μηχανισμό θα βγει κερδισμένος ή θα μετρήσει τις λιγότερες απώλειες.
Προς γνώσιν των πολιτών και των πολιτικών!
Σάββας Καλεντερίδης
Ομως, όσον αφορά την κοινή στρατηγική Λευκωσίας και Αθήνας, μια στρατηγική που με τους τρόπους που ενδείκνυται θα έπρεπε να έχει παρουσιαστεί στο ελληνικό έθνος, το οποίο θα κληθεί να τη στηρίξει και να πληρώσει τα σπασμένα, σε περίπτωση λαθών ή προδοσίας η εντύπωσή μας είναι ότι κάτι τέτοιο δεν υπάρχει.
Αυτό αποδεικνύεται από τη δήλωση που έκανε στην κυπριακή κρατική τηλεόραση ο πρώην κύπριος υπουργός Νίκος Ρολάνδης, σύμφωνα με την οποία η κυβέρνηση Σημίτη, με ΤΠΕΞ τον Γ. Παπανδρέου, το 2003, όταν η Κύπρος έκανε συμφωνία με την Αίγυπτο, όπου ακολουθήθηκε η αρχή της μέσης γραμμής για την οριοθέτηση της ΑΟΖ, ζήτησε να τραβηχτεί η κυπριακή ΑΟΖ μερικά μίλια ανατολικά για να μη θεωρήσει η Τουρκία ότι υπολογίζεται η ΑΟΖ του νησιωτκού συμπλέγματος της Μεγίστης (Καστελόριζο) και αντιδράσει.
Επίσης, η απουσία κοινής στρατηγικής αποδεικνύεται από το γεγονός ότι η Ελλάδα αντιμετώπισε περίπου με κατανόηση την πειρατική εισβολή του «Μπαρμπαρός» στην κυπριακή ΑΟΖ, ενώ όσο οι Τούρκοι παραβίαζαν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου η ελληνική κυβέρνηση έκανε κοινό υπουργικό συμβούλιο με την Τουρκία και δεχόταν την επίσκεψη του Νταβούτογλου στο ελληνικό φυλάκιο στον Εβρο σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Ομως, όπως προαναφέραμε, το χρονοδιάγραμμα των εξελίξεων είναι αμείλικτο και όταν κλείσει αυτός ο κύκλος, εκείνος που έχει κάνει τον καλύτερο σχεδιασμό, τους καλύτερους υπολογισμούς και έχει προετοιμάσει αναλόγως τον κρατικό μηχανισμό θα βγει κερδισμένος ή θα μετρήσει τις λιγότερες απώλειες.
Προς γνώσιν των πολιτών και των πολιτικών!
Σάββας Καλεντερίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου