Αυτός είναι το τίτλος του άρθρου που υπογράφει ο Σάιμον Νίξον ενόψει του σημερινού νέου κρίσιμου Eurogroup για την Ελλάδα. Eλάχιστο είναι το κοινό έδαφος Ελλάδας και Ευρωζώνης για να καταλήξουν σε συμφωνία γράφει ο Νίξον ο οποίος επισημαίνει ότι «οι τεχνικές συζητήσεις ήταν μια υποχώρηση από τη νέα ελληνική κυβέρνηση, η οποία είχε προηγουμένως αποκλείσει τυχόν διαπραγματεύσεις με την «τρόικα» των διεθνών δανειστών:
Η Αθήνα ζητά τώρα την αναδιάρθρωση του χρέους και όχι διαγραφή χρέους και λέει ότι θα συμμορφωθεί με το 70% των μεταρρυθμίσεων που απαιτούνται από το ισχύον πρόγραμμα διάσωσης της.
Είναι ο κ Τσίπρας, ο οποίος ανέλαβε τα καθήκοντά του υποσχόμενος να δώσει ένα τέλος στις διασώσεις και την εποπτεία της τρόικας, έτοιμος να καταπιεί ένα τέτοιο πικρό πολιτικό χάπι;
Αλλά το να μιλάμε.. δεν σημαίνει τίποτα. Ακόμα και αυτό το τελευταίο βήμα ήταν δυνατό μόνο μετά από μεγάλες διαφωνίες. Η Ευρωζώνη επιμένει ότι ο σκοπός των συζητήσεων είναι να αξιολογήσει τα σχέδια της ελληνικής κυβέρνησης με σκοπό την επέκταση του υφιστάμενου σχεδίου διάσωσης, γεγονός που θα διασφαλίσει την Αθήνα την οικονομική ανάσα για να διαπραγματευτεί μια νέα μακροπρόθεσμη συμφωνία. Η Αθήνα αναφέρει ότι ο σκοπός των συζητήσεων είναι να προετοιμάσει το έδαφος για ένα εντελώς νέο πρόγραμμα, η επέκταση του παλιού είναι εκτός συζήτησης.
Λίγοι πιστεύουν ότι οι υπουργοί Οικονομικών θα βρουν λύση σε αυτό το αδιέξοδο στο σημερινό έκτακτο Eurogroup ή ακόμα και μέχρι το τέλος της εβδομάδας, οπότε και θα είναι πολύ αργά για εξασφαλιστεί η αναγκαία κοινοβουλευτική επικύρωση από διάφορα κράτη μέλη για την παράταση του υφιστάμενου προγράμματος.
Οποιαδήποτε ελπίδα για συμφωνία εξαρτάται από το τι σημαίνει Αθήνα το «70% του προγράμματος» και αν ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας μπορεί να πιέσει για επαρκείς δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις και παραχωρήσεις για να μπορέσει να «πουλήσει» μια επέκταση ως «νέο» πρόγραμμα. Το κρίσιμο σημείο τριβής είναι η επιμονή της Ελλάδας για την αναστροφή των βασικών μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας. «Αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο», λέει ανώτερος Γερμανός αξιωματούχος. «Θεωρούμε αυτές είναι το 80% του προγράμματος» προσθέτει ο ίδιος.
Αντιμέτωποι με τον κίνδυνο να επιτρέψει η Ελλάδα την λήξη του τρέχοντος προγράμματος στο τέλος του μήνα, ορισμένοι αξιωματούχοι της ευρωζώνης έχουν αρχίσει να συζητούν πώς θα κάνουν μια έξοδο από το πρόγραμμα όσο πιο «καθαρή» γίνεται. Αυτό θα περιλαμβάνει τον καθορισμό ένα σαφούς χρονοδιαγράμματος για τις διαπραγματεύσεις για ένα νέο πρόγραμμα, συμπεριλαμβανομένης της προθεσμίας για την επίτευξη συμφωνίας, λέει ένας από τους αξιωματούχους.
Η ελπίδα είναι ότι αυτό θα ενθαρρύνει τους Έλληνες να κρατήσουν τα χρήματά τους στις τράπεζες και θα πείσει την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να συνεχίσει να επιτρέπει στις τράπεζες να λαμβάνουν χρηματοδότηση έκτακτης ανάγκης. Αυτό θα έδινε επιπλέον λίγο χρόνο για να διαπραγματευτεί η Ελλάδα μια νέα μακροπρόθεσμη συμφωνία.
Ως σχέδιο Β, αυτό είναι βαθιά προβληματικό
Η ελληνική οικονομία συρρικνώθηκε κατά 0,2% το τέταρτο τρίμηνο του 2014, σε τριμηνιαία βάση, διαψεύδοντας τις προσδοκίες ανάπτυξης 0,4%. Τα φορολογικά έσοδα ήταν 20% χαμηλότερα του στόχου, τον Ιανουάριο και περίπου 14 δισ. € από καταθέσεις έχουν αποσυρθεί από τις τράπεζες από τα τέλη του περασμένου έτους,υποχρεώνοντας την ΕΚΤ την περασμένη εβδομάδα να αυξήσει το ανώτατο όριο για την ενίσχυση της ρευστότητας έκτακτης ανάγκης στα € 60 δισεκατομμύρια. Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πότε θα ξεμείνει η Αθήνα από χρήματα, αλλά εκφράζονται φόβοι ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί τον Μάρτιο. Ωστόσο, οι αξιωματούχοι λένε ότι η διαπραγμάτευση μιας νέας συμφωνίας θα διαρκέσει τουλάχιστον δύο έως τρεις μήνες.
Άλλωστε, δεν είναι σαφές ότι υπάρχει επαρκές κοινό έδαφος για την Ελλάδα και την ευρωζώνη να δεσμευτούν αξιόπιστα στην κατάληξη μιας νέας μακροπρόθεσμης συμφωνίας με βάση τις σημερινές θέσεις τους. Η Αθήνα, με τα σημερινά δεδομένα βρίσκεται εκτός αγορών με το κόστος δανεισμού τριετούς διάρκειας να αγγίζει το 20%. Κάθε νέο πρόγραμμα θα πρέπει λοιπόν να χρηματοδοτήσει την Ελλάδα για τουλάχιστον τα επόμενα δύο χρόνια, στη διάρκεια των οποίων θα πρέπει να δοθούν πάνω από € 24 δισεκατομμύρια . Και αυτό το νέο πακέτο διάσωσης θα έρθει αναπόφευκτα με όρους που με τη σειρά τους θα απαιτούν τον έλεγχο των δανειστών. Είναι ο κ Τσίπρας, ο οποίος ανέλαβε τα καθήκοντά του υποσχόμενος να δώσει ένα τέλος στις διασώσεις και την εποπτεία της τρόικας, έτοιμος να καταπιεί ένα τέτοιο πικρό πολιτικό χάπι;
Κυρίως, είναι σχεδόν βέβαιο ότι κάθε νέο πρόγραμμα θα περιλαμβάνει το ΔΝΤ. Αυτό είναι ένα κόκκινη γραμμή για τη Γερμανία και άλλα κράτη-μέλη. Το ΔΝΤ είναι απαραίτητο, εν μέρει επειδή οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης βοήθησαν πρόσφατα στην ενίσχυση του Ταμείου και θα θελήσουν να χρησιμοποιήσουν αυτή τη φθηνή χρηματοδότηση για να μειωθεί το δικό τους φορτίο. . Το πιο σημαντικό, το ΔΝΤ έχει πιστωτικό καθήκον προς τους μετόχους του να εξασφαλίσει ότι κάθε νέος δανεισμός είναι βιώσιμος. Η συμμετοχή του λοιπόν είναι μια σημαντική πηγή διαβεβαίωσης προς τα κοινοβούλια της ευρωζώνης ότι οι φορολογούμενοι θα πρέπει να πάρουν τα χρήματά τους πίσω.
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι κάθε νέο πρόγραμμα θα περιλαμβάνει το ΔΝΤ. Αυτό είναι ένα κόκκινη γραμμή για τη Γερμανία και άλλα κράτη-μέλη
Ωστόσο, η συμμετοχή του ΔΝΤ είναι πιθανό να περιπλέξει την αναζήτηση μιας νέας συμφωνίας, ιδιαίτερα εάν η ευρωζώνη επιμείνει στην μη διαγραφή του χρέους, και η Αθήνα εξακολουθεί να επιμένει στην εφαρμογή του οικονομικού προγράμματος της. Υπάρχουν δύο προβλήματα.
Το πρώτο είναι το ζήτημα των δημοσιονομικών στόχων της Ελλάδας και οι επιπτώσεις τους στην τροχιά του χρέους. Ακόμη και αν υποτεθεί ότι μια χαλαρή δημοσιονομική πολιτική δίνει μια σημαντική ώθηση, μια μείωση του στόχου για πρωτογενές πλεόνασμα στο 1,5% από το 4,5% θα μπορούσε να οδηγήσει την Ελλάδα στην ανάγκη να δανειστεί επιπλέον € 42 δισεκατομμύρια μέχρι το 2020, σύμφωνα με τον Zsolt Darvas της δεξαμενής σκέψης Bruegel. Μερικές από τις επιπτώσεις θα μπορούσε να αντισταθμιστούν από ένα γενναιόδωρο νέο πακέτο διάσωσης που επεκτείνει τις λήξεις των υφιστάμενων δανείων κατά 10 χρόνια και μειώνει το επιτόκιο για να ταιριάζει με το κόστος χρηματοδότησης της ευρωζώνης. Αλλά αυτό δεν θα σταματήσει την αύξηση της αναλογίας του χρέους προς το ΑΕΠ πολύ περισσότερο απ' ότι με βάση το παλιό πρόγραμμα.
Το δεύτερο θέμα είναι οι αναπτυξιακές παραδοχές στις οποίες στηρίζεται κάθε ανάλυση για την μελλοντική βιωσιμότητα του χρέους στην Ελλάδα. Το ΔΝΤ είναι πιθανό να είναι δύσπιστο για την πίστη της Αθήνας σε μια κατανάλωση με γνώμονα την αύξηση του κατώτατου μισθού, την επαναπρόσληψη πολλών από τους απολυμένους δημοσίους υπαλλήλους, την αποκατάσταση των μισθολογικών διαπραγματεύσεων, τη μείωση των φόρων και την ενίσχυση της κοινωνικής πρόνοιας. Το ΔΝΤ εδώ και πέντε χρόνια επιμένει σε μέτρα που αποσκοπούν στην ενθάρρυνση των επενδύσεων συμπεριλαμβανομένων των μεταρρυθμίσεων για προϊόντα και αγορά εργασίας και ιδιωτικοποιήσεις, πολλά με οποία ο κ Τσίπρας είναι αντίθετος. Πράγματι, η επιλογή του ΔΝΤ να εμμείνει στη θέση του συνέβαλα στην πτώση της προηγούμενης κυβέρνησης. Είναι απίθανο να αλλάξει τις απόψεις του τώρα.
Αν ο κ Τσίπρας θεωρεί ότι δε μπορεί να κάνει τις αναγκαίες υποχωρήσεις για να εξασφαλίσει μια βραχυπρόθεσμη επέκταση του προγράμματος μπορεί να διαπιστώσει ότι οι παραχωρήσεις που απαιτούνται για μια μακροπρόθεσμη συμφωνία είναι ακόμη πιο δύσκολες».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου