Γράφει ο Μελέτης Μελετόπουλος
Στην Ελλάδα υπάρχει η εξής πολιτική «παράδοση»: όταν το αποτέλεσμα των εκλογών δεν αρέσει σε κάποιους κύκλους, αυτοί αρχίζουν να συζητούν τι νέοι συνδυασμοί και τι συμμαχίες μπορούν να γίνουν μέσα στην Βουλή, ώστε να ανατραπεί η ανεπιθύμητη κυβέρνηση και να βγει σαν λαγός από το καπέλλο μία άλλη, της αρεσκείας τους.
Φυσικά δεν θα είναι αυτή που εξέλεξε το εκλογικό σώμα, αλλά θα έχει την τυπική νομιμοποίηση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Κορυφαίο παράδειγμα το 1965, με τα γνωστά αποτελέσματα. Αλλά φαίνεται ότι το παρελθόν δεν διδάσκει και δεν συνετίζει.
Εδώ και λίγες εβδομάδες, καλλιεργείται σε μνημονιακούς κύκλους και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ο εξής ευσεβής πόθος: ένα μέρος του ΣΥΡΙΖΑ με τον πρωθυπουργό, τον αντιπρόεδρο κλπ. θα συμμαχήσουν, υποτίθεται, με τα πάλαι ποτέ κόμματα της συγκυβέρνησης (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) ου μην αλλά και το «Ποτάμι», προκειμένου να περάσουν μία νέα δανειακή σύμβαση με τους αναγκαίους επαχθείς όρους.
Σύμφωνα με το σενάριο αυτό, το πιο ριζοσπαστικό μέρος του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και οι ΑΝΕΛ, θα αποσχισθούν δυσαρεστημένοι, καταγγέλλοντας το νέο μνημόνιο. Αλλά δεν πειράζει, καλύτερα, γιατί έτσι θα απαλλαγούν οι μνημονιακοί από τους «ενοχλητικούς» Λαφαζάνηδες, που αντιδρούν στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Το κενό θα καλύψουν οι γνωστοί μνημονιακοί, θα υπερψηφιστεί το νέο μνημόνιο και θα παραμείνουμε στην ευρωζώνη με 700 ευρώ μισθούς και 300 ευρώ συντάξεις, και –κυρίως– στην σφαίρα επιρροής του Βερολίνου.
Το σενάριο έχει δύο παραλλαγές: η πρώτη είναι η παραμονή του σημερινού πρωθυπουργού επικεφαλής μίας άλλης, μνημονιακής κυβέρνησης, με υπουργούς που θα ορίσουν το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και το «Ποτάμι», δηλαδή υπουργούς που θα έχουν την έγκριση των δανειστών. Σε αυτό το σενάριο, αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα κόμματα που χρεοκόπησαν τη χώρα, που συνετρίβησαν στις εκλογές και που έστειλε ο ελληνικός λαός στην αντιπολίτευση και στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, θα επανέλθουν στην εξουσία από την πίσω πόρτα, με αντιδημοκρατικό και απαράδεκτο τρόπο. Επίσης, εύκολα αντιλαμβάνεται κάποιος ότι, σε μία τέτοια κυβέρνηση, ο σημερινός πρωθυπουργός θα είναι πρωθυπουργός μόνον κατ΄όνομα και στην ουσία όμηρος των συγκυβερνώντων κομμάτων. Τέλος, ακόμη πιο εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς την οργή του κόσμου, που ανέδειξε μια αντιμνημονιακή πλειοψηφία στη Βουλή και βλέπει να προκύπτει μία μνημονιακή κυβέρνηση.
Η δεύτερη παραλλαγή είναι να σχηματιστεί μία δήθεν «οικουμενική» κυβέρνηση, με το μέρος του ΣΥΡΙΖΑ που θα δεχθεί νέο μνημόνιο, και με τα μνημονιακά κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, «Ποτάμι»), με πρωθυπουργό τον Γιάννη Στουρνάρα ή κάποιον άλλο «λαγό» που θα βγάλει το μνημονιακό μπλοκ από το καπέλο. Και σε αυτήν την περίπτωση, η λαϊκή εντολή θα έχει προδοθεί. Η αντίδραση ασφαλώς θα είναι ανεξέλεγκτη. Την ώρα που θα έρθει στη Βουλή προς ψήφιση ένα νέο μνημόνιο, οι λαϊκές αντιδράσεις θα κάνουν τους Αγανακτισμένους να μοιάζουν με πάρτι.
Συμπέρασμα: καλύτερα το φιλομνημονιακό μπλοκ να σιωπήσει. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, με τη φαυλότητα και την ανικανότητά τους, μέσα σε τριάντα χρόνια κατέστρεψαν ό,τι είχε οικοδομήσει ο ελληνικός λαός με κόπους μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τώρα ας αφήσουν μία πολιτική παράταξη που δεν έχει κυβερνήσει ποτέ, να δοκιμάσει τη διαπραγματευτική της τακτική. Οι «κόκκινες γραμμές» δεν πρέπει να παραβιαστούν. Καλύτερα να επέλθει ρήξη με τους δανειστές, παρά να γίνουμε αποικία με μισθούς και συντάξεις κεντρώας Αφρικής.
Πηγή KontraNews
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Στην Ελλάδα υπάρχει η εξής πολιτική «παράδοση»: όταν το αποτέλεσμα των εκλογών δεν αρέσει σε κάποιους κύκλους, αυτοί αρχίζουν να συζητούν τι νέοι συνδυασμοί και τι συμμαχίες μπορούν να γίνουν μέσα στην Βουλή, ώστε να ανατραπεί η ανεπιθύμητη κυβέρνηση και να βγει σαν λαγός από το καπέλλο μία άλλη, της αρεσκείας τους.
Φυσικά δεν θα είναι αυτή που εξέλεξε το εκλογικό σώμα, αλλά θα έχει την τυπική νομιμοποίηση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Κορυφαίο παράδειγμα το 1965, με τα γνωστά αποτελέσματα. Αλλά φαίνεται ότι το παρελθόν δεν διδάσκει και δεν συνετίζει.
Εδώ και λίγες εβδομάδες, καλλιεργείται σε μνημονιακούς κύκλους και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ο εξής ευσεβής πόθος: ένα μέρος του ΣΥΡΙΖΑ με τον πρωθυπουργό, τον αντιπρόεδρο κλπ. θα συμμαχήσουν, υποτίθεται, με τα πάλαι ποτέ κόμματα της συγκυβέρνησης (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) ου μην αλλά και το «Ποτάμι», προκειμένου να περάσουν μία νέα δανειακή σύμβαση με τους αναγκαίους επαχθείς όρους.
Σύμφωνα με το σενάριο αυτό, το πιο ριζοσπαστικό μέρος του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και οι ΑΝΕΛ, θα αποσχισθούν δυσαρεστημένοι, καταγγέλλοντας το νέο μνημόνιο. Αλλά δεν πειράζει, καλύτερα, γιατί έτσι θα απαλλαγούν οι μνημονιακοί από τους «ενοχλητικούς» Λαφαζάνηδες, που αντιδρούν στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Το κενό θα καλύψουν οι γνωστοί μνημονιακοί, θα υπερψηφιστεί το νέο μνημόνιο και θα παραμείνουμε στην ευρωζώνη με 700 ευρώ μισθούς και 300 ευρώ συντάξεις, και –κυρίως– στην σφαίρα επιρροής του Βερολίνου.
Το σενάριο έχει δύο παραλλαγές: η πρώτη είναι η παραμονή του σημερινού πρωθυπουργού επικεφαλής μίας άλλης, μνημονιακής κυβέρνησης, με υπουργούς που θα ορίσουν το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και το «Ποτάμι», δηλαδή υπουργούς που θα έχουν την έγκριση των δανειστών. Σε αυτό το σενάριο, αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα κόμματα που χρεοκόπησαν τη χώρα, που συνετρίβησαν στις εκλογές και που έστειλε ο ελληνικός λαός στην αντιπολίτευση και στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, θα επανέλθουν στην εξουσία από την πίσω πόρτα, με αντιδημοκρατικό και απαράδεκτο τρόπο. Επίσης, εύκολα αντιλαμβάνεται κάποιος ότι, σε μία τέτοια κυβέρνηση, ο σημερινός πρωθυπουργός θα είναι πρωθυπουργός μόνον κατ΄όνομα και στην ουσία όμηρος των συγκυβερνώντων κομμάτων. Τέλος, ακόμη πιο εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς την οργή του κόσμου, που ανέδειξε μια αντιμνημονιακή πλειοψηφία στη Βουλή και βλέπει να προκύπτει μία μνημονιακή κυβέρνηση.
Συμπέρασμα: καλύτερα το φιλομνημονιακό μπλοκ να σιωπήσει. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, με τη φαυλότητα και την ανικανότητά τους, μέσα σε τριάντα χρόνια κατέστρεψαν ό,τι είχε οικοδομήσει ο ελληνικός λαός με κόπους μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τώρα ας αφήσουν μία πολιτική παράταξη που δεν έχει κυβερνήσει ποτέ, να δοκιμάσει τη διαπραγματευτική της τακτική. Οι «κόκκινες γραμμές» δεν πρέπει να παραβιαστούν. Καλύτερα να επέλθει ρήξη με τους δανειστές, παρά να γίνουμε αποικία με μισθούς και συντάξεις κεντρώας Αφρικής.
Πηγή KontraNews
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου