Τον κατηγορεί ότι του λείπει η παιδεία, ότι τα ελληνικά του δεν είναι άριστα, ότι έχει άγνοια των κανόνων της ελεύθερης οικονομίας, ότι από ξένες γλώσσες «έτσι και έτσι» κ.ά. Η λαϊκή Δεξιά από την άλλη -μεταφέρω κάτι που ειπώθηκε- λέει ότι προτιμά σε αυτή τη φάση έναν «ερασιτέχνη πλην πατριώτη» παρά έναν «επαγγελματία πλην ξενόδουλο» (σενάρια οικουμενικής κυβέρνησης). Είναι πολύ νωρίς να προεξοφλήσω τι από όλα αυτά ισχύει, το μέλλον θα δείξει. Ωστόσο δεν γίνεται να μην αντιπαραβάλω σήμερα τις δύο σχολές σκέψης που δοκιμάσαμε τα τελευταία τρία χρόνια, πρώτα από τον νυν αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αντώνη Σαμαρά και τώρα από τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα.
Η φιλοσοφία της στρατηγικής Σαμαρά κατά την άσκηση της εξουσίας ταίριαξε απόλυτα με την κοσμοθεωρία του: Πήγε με τα νερά της Ευρώπης, εξίσου των Αμερικανών, σταθεροποίησε τη χώρα, εξυγίανε τα δημόσια οικονομικά, κληροδότησε πλεονάσματα, πέτυχε τη συμφωνία για το χρέος, προέκρινε τον TAP, πολέμησε τον αντισημιτισμό των άκρων, γύρισε την πλάτη στον Πούτιν (ΔΕΠΑ), έπαιξε με το σύστημα χωρίς ενοχές. Κλασικός αστός Δυτικός ηγέτης. Οταν όμως ήρθε η ώρα να δρέψει καρπούς για την ευρωατλαντική νομιμοφροσύνη του, Αμερικανοί (ΔΝΤ) και Γερμανοί «τον πούλησαν. Η δε τοπική διαπλοκή, πλην ενός ισχυρού εκδότη, αποστασιοποιήθηκε. Η μέθοδος της σύνεσης μας έφερε ως εδώ πάντως, πάνω στα αποτελέσματά της πατά ο Τσίπρας για να κάνει τον μάγκα. Ο Σαμαράς υπήρξε χρήσιμος πρωθυπουργός, ο ηγέτης που χρειαζόταν η χώρα το 2012: Την παρέλαβε με το ένα πόδι έξω από το ευρώ, με έλλειμμα 9,5%, ύφεση -7,5%, και την παρέδωσε και με τα δύο πόδια μέσα στο ευρώ, με πρόβλεψη ανάπτυξης 2,5%. Αυτή η μέθοδος, της σύνεσης όμως, εξάντλησε τη χρησιμότητά της.
Η χώρα πρέπει να πάει παρακάτω. Η μέθοδος την οποία εφαρμόζει ο Τσίπρας σήμερα στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, η μέθοδος του μη δεδομένου, είναι επίσης αυτό που χρειάζεται η χώρα για να πάει παρακάτω, για να καλύψει με Μνημόνιο το -γνωστό στους πάντες από το 2013- χρηματοδοτικό κενό των 30 δισ. ευρώ. Αρέσει για την ώρα στον κόσμο που ο πρωθυπουργός της χώρας μιλά με τον Πούτιν παραμονή της διαπραγμάτευσης, αρέσει που κάνει τους Αμερικανούς να τρέχουν στην Αθήνα με ειδικούς απεσταλμένους για τον αγωγό. Αρέσει που «χειροδικεί» με την καγκελάριο για τις συντάξεις. Και οι χρεοκοπημένοι έχουν φωνή. Αν θέλουν οι Γερμανοί την Ελλάδα βαλκανικό προγεφύρωμα ασφαλείας και οι ΗΠΑ βάση για τη Μέση Ανατολή, ας βάλουν πλάτη. Και καλά παιδιά και λιτότητα εις τη νιοστή δεν γίνεται.
Βεβαίως πάντα θα υπάρχουν οι «αντικειμενικοί Ελληνες» να υπενθυμίζουν τι έπαθε ο Κώστας Καραμανλής, όταν επιχείρησε να μετατρέψει την Ελλάδα σε ανεξάρτητο κράτος. Να σας πω κάτι; Καθείς ορίζεται από το ίχνος του. Προτιμητέες, λένε οι μετρήσεις, σε αυτή τη φάση είναι οι ηγεσίες που δίνουν μάχη για την εθνική ανεξαρτησία παρά οι εκσυγχρονισμένοι «οικουμενικοί», που θα πουλήσουν την εξουσία τους στους πάτρωνες από τα σκαλιά του Μαξίμου. Υπό μία προυπόθεση όμως, προσθέτω εγώ: Οτι γνωρίζουν μέχρι πού φτάνει ο ίσκιος της χώρας και δεν θα ρισκάρουν τις ζωές μας. Ετσι, ναι. Διαφορετικά, θα τις γράψει με μαύρα γράμματα η Ιστορία.
Μανώλης Κοττάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου