Αναδρομική αλητεία

Tweet

Χρ. Μπολώσης, Υποστράτηγος ε.α.

Αν αυτό δεν είναι αλητεία, τότε τι είναι;
Διάβασα στις εφημερίδες (όχι σε όλες, διότι μερικές το πνίξανε), ότι η αριστερή κυβέρνηση (ρε δε μας παρατάνε, μας έχουν πρήξει τα μέζεα πιά…), αποφάσισε να περάσει διάταξη, επαναφέροντας το, εν υπνώσει από το 2011, αίτημα 117 συνταξιούχων βουλευτών, για χορήγηση αναδρομικών, που θα φθάνουν, σε μερικές περιπτώσεις, μέχρι και τις 240.000 ευρώ για τον καθένα.
Η προσφυγή είναι νόμιμη, αφού στηρίζεται σε απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου, είναι όμως και ηθική; Για να μη ξεχνάμε και λόγια μεγάλων ανδρών.

Όχι. Δεν είναι ηθική. Είναι εντελώς ανήθικη και παντελώς ανέντιμη.
Δεν έχουν αντιληφθεί οι συνταξιούχοι (αλήθεια ξέρετε πόσα χρόνια έχουν «δουλέψει» και παίρνουν σύνταξη;), ότι ενώ είναι αποκλειστικώς υπεύθυνοι για την κατάντια της όμορφης Πατρίδος μας, την οποία κυριολεκτικώς ξεκοκκάλισαν όταν ήταν εν ενεργεία και χωρίς ντροπή, συνεχίζουν ακόμη το άρμεγμα, με τη λογική του ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι’ ό,τι αρπάξει ο…., άντε να μη πω ποιος.
Μέσα στους «δικαιούχους» είναι και ο Τσοχατζόπουλος (διάβασα ότι αργότερα παρητήθη του…δικαιώματος). Τόσα έκλεψε, δεν χόρτασε ο αφιλότιμος; Είναι και 62 πρώην βουλευτές της ΝΔ. Και μετά αναρωτιούνται οι νεοδημοκράτες, γιατί άραγε θα αργήσουν πολύ να ξαναδούν εξουσία. Αυτή είναι η ηθική, του άλλοτε κραταιού κόμματος; Αυτό μήπως θα πρέπει να το ξαναδούν;
Δεν θα μπω στην διαδικασία να αναφέρω πόσοι άλλοι κλάδοι πενομένων Ελλήνων, έχουν δικαιωθεί από τα αρμόδια όργανα για το πετσόκομμα των αποδοχών τους.
Δεν έχει η Πατρίδα, δεν δίνει και τα σκυλιά δεμένα. Για τους βουλευτές όμως βρήκε, έστω και αν αυτοί εξελέγησαν για μόλις 2 συνόδους της βουλής και μετά βυθίστηκαν στην ανυπαρξία τους, από την οποία και προσωρινώς είχαν ανασυρθεί.
Υπάρχει χρόνος να περισωθεί ό,τι είναι δυνατόν να περισωθεί από υπολειπομένη και καταρρακωμένη τιμή του κοινοβουλίου, καίτοι δεν είδα αντίδραση από άλλο κόμμα, πλην της Χρυσής Αυγής και του Ποταμιού, που θα πει ότι άπαντες συμπλέουν και κάνουν, κατά το κοινώς λεγόμενο, τον «Μοσκιό» (για το ποιος ήταν ο Μοσκιός, παρακαλώ αναζητήστε σχετικές πληροφορίες για το Έγκλημα στου Χαροκόπου, που συγκλόνισε την Αθήνα του 1931).
Ουδείς λοιπόν αντιδρά ίνα πληρωθεί το ρηθέν: «Την δόξα πολλοί εμίσησαν, την μάσα ουδείς…». Δεν λέει ακριβώς έτσι το ρηθέν, αλλά όταν εφευρέθηκε, δεν υπήρχαν τέτοιοι βουλευτές, οπότε μπορεί να ήταν και χειρότερο…
Στην κλασική πλέον Ελληνική ταινία του Αλ. Σακελλάριου «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες» του 1960, η θεία Παρασκευούλα (Τζ. Γαρμπή) προσπαθεί να κάμψει τις αντιρρήσεις του φιλήσυχου ανεψιού της Στέλιου Κοντογιώργη (Ντ. Ηλιόπουλος), ώστε να δεχθεί να σκοτώσει τον μισητό εχθρό Θωμά Μακρυκώστα (Κ. Χατζηχρήστος). Αφού έχει εξαντλήσει όλα τα επιχειρήματά της χωρίς αποτέλεσμα, ρωτά τον ανεψιό της: «Και όταν πάς στο χωριό μωρέ, δεν θα ντραπείς το πλατάνι στην πλατεία, που έχει ποτισθεί από το αίμα του ξαδέρφου σου;…».
Είμαι βέβαιος ότι αυτοί και όχι βέβαια μόνον οι αναιδείς 117, αλλά και όσοι συναινέσουν ψηφίζοντας «Ναι» στην λαθροχειρία, δεν θα ντραπούν ούτε το πλατάνι, αλλά, το κυριότερο, ούτε τον εαυτό τους. Εκτός βέβαια εάν, κατά τα εσχάτως ειωθότα, ψηφίσουν μεν «Ναι», αλλά εννοούν «Όχι», πράγμα που δεν το νομίζω.
Τουλάχιστον, όταν θα έρθει η ώρα του κυρίαρχου λαού (ω ρε αρλούμπες που μας έχουν γεμίσει…), ας τους το θυμίσουν οι ψηφοφόροι τους και ο δυστυχισμένος ο λαός, ο καλός κι’ αγαπημένος, ο πάντοτε ευκολόπιστος και πάντα προδομένος.
Άντε και καλή χρονιά, με τον Καμίνη να πετυχαίνει επί τέλους την αλλαγή του χρόνου

Χρήστος Μπολώσης

Υ.Γ.: Είχα τελειώσει το παραπάνω κείμενο, απογευματάκι Πρωτοχρονιάς και ετοιμαζόμουνα να δω για ακόμη μία φορά μια Ελληνική ταινία, μιά και είμαι λάτρης του είδους και οικτίρω τον εαυτό μου, που προτιμώ την Αλίκη και τον Αυλωνίτη από τον Κούντερα, όταν χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας. Ήταν ένα οικογενειακός φίλος, ας τον πούμε Στέφανο, που ήρθε να μας επισκεφθεί.
Η κουβέντα, άρχισε από όπου μπορεί να φαντασθεί κανείς και κατέληξε εκεί που κανένας δεν μπορεί να διανοηθεί, όταν με ένα περίεργο ύφος ο Στέφανος, είπε:

• Με συγχωρείτε πολύ, αλλά θα ήθελα μία μεγάλη χάρη.
• Ό,τι θέλεις Στέφανε.
• Να, συνέχισε κομπιάζοντας ο Στέφανος, θα ήθελα να μου δανείσετε ένα ποσόν μέχρι το Σάββατο.

Αλλάξαμε γρήγορες ματιές με την γυναίκα μου και πήρα τον λόγο εγώ:

• Τώρα μάλιστα. Εσύ τουλάχιστον ρε Στέφανε ξέρεις την κατάστασή μας.

Ο φίλος μου κάτι μουρμούρισε, ότι δεν ήξερε σε ποιον άλλον να απευθυνθεί και ότι είμαστε η τελευταία του ελπίδα και άλλα τέτοια, με τέτοιο απελπισμένο ύφος, που η γυναίκα μου, έτσι για να πει κάτι, τον ρώτησε, ενώ μέσα της φτερούγιζαν ποσά 1.000 ή και 2.000 ευρώ:

• Και σου χρειάζονται πολλά ρε Στέφανε;
• Ένα πενηντάρι!...

Μα ένα πενηντάρι μας είπε, μα ότι ο σε λίγο ο κ. Σταθάκης επρόκειτο να δωρίσει τα 38 σπίτια του σε άστεγους λαθρό, που τους έχει ερωτευτεί, ένα και το αυτό ήταν . Η ίδια τουβλιά μας ήρθε κατακέφαλα.

• Τι λες ρε Στέφανε, όσο για ένα πενηντάρι, κάτι θα γίνει από τα δώρα που έκαναν τα παιδιά στον Χρήστο στη γιορτή του. Μη σκας, είπε η γυναίκα μου και έτρεξε να φέρει το πενηντάρι.

Ο Στέφανος μας ευχαρίστησε με ένα κόμπο στο λαιμό λέγοντας: «Ευτυχώς γιατί είσαστε η τελευταία μου ελπίδα, το Σάββατο θα σας το επιστρέψω». Και έφυγε.
Τότε σηκώθηκα κι’ εγώ κάθισα μπροστά στον υπολογιστή μου και μουρμουρίζοντας «φτου σας ρε άχρηστοι», άλλαξα τον τίτλο του παρόντος και από «Αναδρομική απληστία» τον έκανα όπως τον έκανα.
Στην τηλεόραση, είχαν αρχίσει να τρέχουν οι τίτλοι της ταινίας «Έξω οι κλέφτες»…