Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος
Από την αφετηρία των Μνημονίων το 2010 στην Ελλάδα ως τοπική παράμετρος μιας διεθνούς οικονομικής κρίσης του χρηματιστηριακού καπιταλισμού οι διεθνείς συνθήκες και η διεθνής συγκυρία έχουν αλλάξει. Η Ευρώπη της γερμανικής ηγεμονίας δείχνει να προσβάλλεται απ' όλο και περισσότερους δομικούς τριγμούς. Πέραν της απώλειας της όποιας συνοχής της στην εναρμόνιση των οικονομιών της ευρωζώνης και την εμπέδωση ενός υψηλού βιοτικού επιπέδου για τον μέσο Ευρωπαίο πολίτη, το Προσφυγικό -όπως προέκυψε από τα θερμά μέτωπα συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή- τίναξε απολύτως στον αέρα την ψευδαίσθηση που προσέφερε το όραμα του Μάαστριχτ για μια Ευρώπη χωρίς εθνικά εσωτερικά σύνορα.
Μια Ευρώπη χωρίς Σένγκεν αλλά και χωρίς εναρμονισμένες οικονομικές πολιτικές, με διασφαλισμένα το κοινωνικό κράτος και το βιοτικό επίπεδο της Δύσης δεν γίνεται πλέον αντιληπτή ως Ευρωπαϊκή Ενωση. Η παρούσα Ευρώπη αποτέλεσε αρχικά το μεταπολεμικό όραμα του Ουίνστον Τσόρτσιλ, απέναντι στην εμπέδωση της ισχύος της Σοβιετικής Ρωσίας στην ευρωπαϊκή ενδοχώρα.
Ηταν γνωστό ότι ο Τσόρτσιλ τότε προσέβλεπε στη συγκρότηση μιας νέας Αντάντ με την γκολική Γαλλία που θα μπορούσε χωρίς την κυριαρχία των ΗΠΑ και της Ρωσίας να δημιουργήσει τον τρίτο και καθοριστικό πόλο ισχύος εναρμόνισης ταυτόχρονα των ανταγωνιστικών συμφερόντων και των φιλοδοξιών των δύο υπερδυνάμεων. Αυτά όλα έπεσαν στο κενό, δεν προέκυψαν ιστορικά ποτέ και ο Ψυχρός Πόλεμος με τον διπολισμό Δύσης και Ανατολής που κυριάρχησε στα ερείπια του Βερολίνου της ναζιστικής Γερμανίας και του Γ' -κατά σειρά- Ράιχ δεν επέτρεψε στην Ευρώπη τον αυτοκαθορισμό της. Το γαλλικό όραμα στη βάση των εθνικών κρατών και μιας εξωστρεφούς Ενωμένης Ευρώπης (από τον Ατλαντικό έως τα Ουράλια) προς τις παγκόσμιες αγορές των πρώην αποικιών της για επέκταση και οικονομική ισχυροποίηση δεν προέκυψε ως μοντέλο παγκοσμιοποίησης. Αντ' αυτού, η ηττημένη Γερμανία υπό καθεστώς κατοχής ακόμη στους νικητές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, που σύντομα από τη δεκαετία του '50 απέμειναν μόνον δύο, οι ΗΠΑ και η Ρωσία, κατόρθωσε να συμμετάσχει με τον μερκαντιλισμό του μάρκου και τη σύντομη ανασυγκρότηση της βαριάς βιομηχανίας της -με τα κεφάλαια και την απόσβεση χρεών υπέρ της- σε καθοριστικό παράγοντα της ευρωπαϊκής συσσωμάτωσης.
Η Συνθήκη του Μάαστριχτ στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου και η οικονομική-νομισματική ζώνη του ευρώ είχαν στην προδιαγραφή τους τη γερμανική Ευρώπη, αφού οι αντιλήψεις και οι εκβιασμοί του Βερολίνου για τη συμμετοχή του μάρκου στο ευρώ είχαν ως αποτέλεσμα χωρίς τη συμμετοχή της αγγλικής λίρας ή τη θεσμοποιημένη σχέση του ευρώ με το αμερικανικό δολάριο, την παράδοση άνευ όρων της Ευρώπης στη Γερμανία. Η αντίληψη, επίσης, ότι στο πλαίσιο της επιχειρούμενης δυτικής παγκοσμιοποίησης των υπερεθνικών διεθνών αγορών χρήματος θεωρείτο πολύ θετικός παράγοντας η διαρχία του γερμανογαλλικού άξονα, με το Βερολίνο των Μέρκελ - Σόιμπλε να κυριαρχεί από την αρχή στο Παρίσι του Σαρκοζί, εγκλώβισε ακόμη περισσότερο την ευρωπαϊκή υπόθεση. Η διεύρυνση της Κοινότητας προς Ανατολάς και Βαλκάνια είχε ήδη πριν από το ευρώ ναρκοθετήσει το μέλλον.
Στην παρούσα φάση, όμως, και με όσα εξελίχθηκαν στο μέτωπο Μέσης Ανατολής - Αφρικής μετά την επονομαζόμενη Αραβική Ανοιξη, άλλαξαν πλήρως τα δεδομένα για την Ευρώπη. Παρά την εμπλοκή στο μέτωπο της Ουκρανίας που ενεθάρρυνε η Γερμανία για να διατηρήσει την παγκόσμια προσοχή στο μέτωπο της Ευρασίας, η τζιχάντ, το Χαλιφάτο, η σύγκρουση στη Συρία, το δυνάμει Κουρδιστάν, η άρση των κυρώσεων στο Ιράν, οι νέες συμμαχίες στην Αν. Μεσόγειο με Ισραήλ, Ελλάδα, Κύπρο, Αίγυπτο, ο άξονας Τουρκίας - Σαουδικής Αραβίας, η ρήξη Τουρκίας - Ρωσίας, η σύγκρουση πλέον σουνητών - σιιτών αφοπλίζουν την Ευρώπη της γερμανικής ηγεμονίας και των ηπειρωτικών Δυνάμεων και τη στέλνουν στα αζήτητα, επαναφέροντας την αναγκαιότητα για μια ευρωμεσογειακή σύγκλιση και το τέλος της τζιχάντ.
Πηγή "Δημοκρατία"
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Από την αφετηρία των Μνημονίων το 2010 στην Ελλάδα ως τοπική παράμετρος μιας διεθνούς οικονομικής κρίσης του χρηματιστηριακού καπιταλισμού οι διεθνείς συνθήκες και η διεθνής συγκυρία έχουν αλλάξει. Η Ευρώπη της γερμανικής ηγεμονίας δείχνει να προσβάλλεται απ' όλο και περισσότερους δομικούς τριγμούς. Πέραν της απώλειας της όποιας συνοχής της στην εναρμόνιση των οικονομιών της ευρωζώνης και την εμπέδωση ενός υψηλού βιοτικού επιπέδου για τον μέσο Ευρωπαίο πολίτη, το Προσφυγικό -όπως προέκυψε από τα θερμά μέτωπα συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή- τίναξε απολύτως στον αέρα την ψευδαίσθηση που προσέφερε το όραμα του Μάαστριχτ για μια Ευρώπη χωρίς εθνικά εσωτερικά σύνορα.
Μια Ευρώπη χωρίς Σένγκεν αλλά και χωρίς εναρμονισμένες οικονομικές πολιτικές, με διασφαλισμένα το κοινωνικό κράτος και το βιοτικό επίπεδο της Δύσης δεν γίνεται πλέον αντιληπτή ως Ευρωπαϊκή Ενωση. Η παρούσα Ευρώπη αποτέλεσε αρχικά το μεταπολεμικό όραμα του Ουίνστον Τσόρτσιλ, απέναντι στην εμπέδωση της ισχύος της Σοβιετικής Ρωσίας στην ευρωπαϊκή ενδοχώρα.
Ηταν γνωστό ότι ο Τσόρτσιλ τότε προσέβλεπε στη συγκρότηση μιας νέας Αντάντ με την γκολική Γαλλία που θα μπορούσε χωρίς την κυριαρχία των ΗΠΑ και της Ρωσίας να δημιουργήσει τον τρίτο και καθοριστικό πόλο ισχύος εναρμόνισης ταυτόχρονα των ανταγωνιστικών συμφερόντων και των φιλοδοξιών των δύο υπερδυνάμεων. Αυτά όλα έπεσαν στο κενό, δεν προέκυψαν ιστορικά ποτέ και ο Ψυχρός Πόλεμος με τον διπολισμό Δύσης και Ανατολής που κυριάρχησε στα ερείπια του Βερολίνου της ναζιστικής Γερμανίας και του Γ' -κατά σειρά- Ράιχ δεν επέτρεψε στην Ευρώπη τον αυτοκαθορισμό της. Το γαλλικό όραμα στη βάση των εθνικών κρατών και μιας εξωστρεφούς Ενωμένης Ευρώπης (από τον Ατλαντικό έως τα Ουράλια) προς τις παγκόσμιες αγορές των πρώην αποικιών της για επέκταση και οικονομική ισχυροποίηση δεν προέκυψε ως μοντέλο παγκοσμιοποίησης. Αντ' αυτού, η ηττημένη Γερμανία υπό καθεστώς κατοχής ακόμη στους νικητές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, που σύντομα από τη δεκαετία του '50 απέμειναν μόνον δύο, οι ΗΠΑ και η Ρωσία, κατόρθωσε να συμμετάσχει με τον μερκαντιλισμό του μάρκου και τη σύντομη ανασυγκρότηση της βαριάς βιομηχανίας της -με τα κεφάλαια και την απόσβεση χρεών υπέρ της- σε καθοριστικό παράγοντα της ευρωπαϊκής συσσωμάτωσης.
Η Συνθήκη του Μάαστριχτ στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου και η οικονομική-νομισματική ζώνη του ευρώ είχαν στην προδιαγραφή τους τη γερμανική Ευρώπη, αφού οι αντιλήψεις και οι εκβιασμοί του Βερολίνου για τη συμμετοχή του μάρκου στο ευρώ είχαν ως αποτέλεσμα χωρίς τη συμμετοχή της αγγλικής λίρας ή τη θεσμοποιημένη σχέση του ευρώ με το αμερικανικό δολάριο, την παράδοση άνευ όρων της Ευρώπης στη Γερμανία. Η αντίληψη, επίσης, ότι στο πλαίσιο της επιχειρούμενης δυτικής παγκοσμιοποίησης των υπερεθνικών διεθνών αγορών χρήματος θεωρείτο πολύ θετικός παράγοντας η διαρχία του γερμανογαλλικού άξονα, με το Βερολίνο των Μέρκελ - Σόιμπλε να κυριαρχεί από την αρχή στο Παρίσι του Σαρκοζί, εγκλώβισε ακόμη περισσότερο την ευρωπαϊκή υπόθεση. Η διεύρυνση της Κοινότητας προς Ανατολάς και Βαλκάνια είχε ήδη πριν από το ευρώ ναρκοθετήσει το μέλλον.
Στην παρούσα φάση, όμως, και με όσα εξελίχθηκαν στο μέτωπο Μέσης Ανατολής - Αφρικής μετά την επονομαζόμενη Αραβική Ανοιξη, άλλαξαν πλήρως τα δεδομένα για την Ευρώπη. Παρά την εμπλοκή στο μέτωπο της Ουκρανίας που ενεθάρρυνε η Γερμανία για να διατηρήσει την παγκόσμια προσοχή στο μέτωπο της Ευρασίας, η τζιχάντ, το Χαλιφάτο, η σύγκρουση στη Συρία, το δυνάμει Κουρδιστάν, η άρση των κυρώσεων στο Ιράν, οι νέες συμμαχίες στην Αν. Μεσόγειο με Ισραήλ, Ελλάδα, Κύπρο, Αίγυπτο, ο άξονας Τουρκίας - Σαουδικής Αραβίας, η ρήξη Τουρκίας - Ρωσίας, η σύγκρουση πλέον σουνητών - σιιτών αφοπλίζουν την Ευρώπη της γερμανικής ηγεμονίας και των ηπειρωτικών Δυνάμεων και τη στέλνουν στα αζήτητα, επαναφέροντας την αναγκαιότητα για μια ευρωμεσογειακή σύγκλιση και το τέλος της τζιχάντ.
Πηγή "Δημοκρατία"
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου