Μύθοι για το Μακεδονικό.

Tweet

• “…η συμμετοχή μας στις διαδικασίες που μας επιβάλλονται άνωθεν για δήθεν σύνθετες ονομασίες για όλες τις χρήσεις και πράσινα άλογα -γιατί αυτό που θα γίνει τελικά είναι να παραμείνει το όνομα «Μακεδονία»- αποτελεί απαράδεκτη υποχώρηση, που θίγει την σοβαρότητα και την αξιοπρέπειά μας. Πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά ότι η στάση αυτή δεν ταιριάζει σε λαούς όπως ο δικός μας, που είχε το θάρρος να αντιταχθεί στους ισχυρούς σε δύσκολες και κρίσιμες περιόδους προστατεύοντας την ιστορία του, την τιμή και την υπερηφάνεια του.” 
• Μίκης Θεοδωράκης

Γράφει ο Τηλέμαχος Μιχαηλίδης.

Μύθος 1. Για όλα φταίει ο Σαμαράς.  Τι στο καλό οργάνωσε εκείνα τα συλλαλητήρια σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Έχτισε καριέρα πάνω στο Μακεδονικό.

Πραγματικότητα. Ο Σαμαράς διαχειρίστηκε το Μακεδονικό ως υπουργός εξωτερικών από τον Δεκέμβριο του 1991, όταν ανέκυψε και στη συζήτηση των υπ.εξ. της ΕΕ επέβαλλε τους τρεις όρους ως επίσημη θέση της ΕΕ (ένας από τους οποίους ήταν περί ονόματος), ως τις 13 Απριλίου 1992 όταν απεπέμφθη. Ο τότε πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης πήρε ο ίδιος το υπουργείο εξωτερικών και παρέμεινε πρωθυπουργός για 18 περίπου μήνες, ως τον Σεπτέμβριο του 1993. Ακολούθησαν 16 χρόνια μέχρι ο Σαμαράς να ξαναγίνει υπουργός, υπουργός πολιτισμού. Δηλαδή μεσολάβησαν 18 μήνες + 19 χρόνια ανίκανων πολιτικών (ως το 2012 που έγινε πρωθυπουργός ο Σαμαράς) να λύσουν ένα  θέμα και τα χρεώνουν όλα στον προκάτοχό τους;

Το πρώτο συλλαλητήριο οργανώθηκε από τη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης στις 14 Φεβρουαρίου 1992 (επί υπουργίας Σαμαρά και πρωθυπουργίας Μητσοτάκη) και το δεύτερο οργανώθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 1992 στην Αθήνα, δηλαδή 8 μήνες αφού ο Σαμαράς είχε αποπεμφθεί από υπουργός εξωτερικών και 2 μήνες αφού ο Σαμαράς είχε παραιτηθεί και από βουλευτής και δεν ήταν καν στη Βουλή. Έγινε δε, επί υπουργίας καιπρωθυπουργίας Κ. Μητσοτάκη. Όσο για την καριέρα που έχτισε ο Σαμαράς, του πήρε 15 χρόνια από το 1992 να ξαναγίνει βουλευτής (το 2007) και 17 να ξαναγίνει υπουργός (το 2009).

Μύθος 2. Αχ, γιατί είχαμε αρνηθεί το «Πακέτο Πινέϊρο», τώρα θα είχε λυθεί το θέμα και δεν θα είχαμε δαπανήσει όλο μας το διπλωματικό κεφάλαιο σχεδόν 25 χρόνια.

Πραγματικότητα. Το Πακέτο Πινέϊρο προέβλεπε την ονομασία «Νέα Μακεδονία». Προτάθηκε την 1η Απριλίου 1992. Είχε προηγηθεί σύσκεψη πολιτικών αρχηγών στις 18/2/1992 όπου ομόφωνα συμφωνήθηκε από όλα τα κόμματα να μη γίνει δεκτό κανένα όνομα με τον όρο Μακεδονία. Ακολούθησε νέα σύσκεψη αρχηγών 12 ημέρες μετά την πρόταση Πινέϊρο, στις 13 Απριλίου 1992, στη διάρκεια της οποίας: πρώτον αποπέμφθηκε ο Σαμαράς από τον Κ. Μητσοτάκη, και δεύτερον, επαναλήφθηκε η ίδια ομόφωνη απόφαση των πολιτικών αρχηγών (χωρίς υπουργό εξωτερικών, μια που τον ρόλο ανέλαβε αυτόματα ο κ. Μητσοτάκης) με τη σύσκεψη του Φεβρουαρίου, δηλαδή καμία αποδοχή του ονόματος Μακεδονία. Έτσι, απορρίφθηκε ομόφωνα και πάλι, η πρόταση Πινέϊρο. Στο μεταξύ, ούτε ο Γκλιγκόρωφ το αποδέχθηκε ποτέ. Το απέρριψε εξ αρχής και κατηγορηματικά.

Μύθος 3. Κακώς ακολουθήθηκε σκληρή στάση απέναντι στα Σκόπια. Έπρεπε να αποκτήσουμε καλές οικονομικές σχέσεις και μέσω της εξομάλυνσης και μίας «οικονομικής διείσδυσης» θα τους μαλακώναμε με τα χρόνια.

Πραγματικότητα. Αν εξαιρέσει κανείς τους λίγους μήνες που η κυβέρνηση Αν. Παπανδρέου επέβαλλε οικονομικό αποκλεισμό (embargo) στα Σκόπια, από τις αρχές του 1995 μέχρι σήμερα ακολουθήθηκε ακριβώς η πολιτική της οικονομικής διείσδυσης. Εκατοντάδες ελληνικές επιχειρήσεις έφτιαξαν παραρτήματα στα Σκόπια, χιλιάδες Έλληνες εργάστηκαν εκεί, έγινε ανταλλαγή φοιτητών, άνοιξαν ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα και φιλοξένησαν φοιτητές από τα Σκόπια, τα οποία ανθούν μέχρι σήμερα, υπήρξαν διευκολύνσεις μετάβασης μεταξύ Ελλήνων και Σκοπιανών. Όχι απλώς εφαρμόστηκε κατά γράμμα η θεωρία της οικονομικής διείσδυσης και της σύσφιξης των οικονομικών σχέσεων, αλλά εφαρμόστηκε υπέρ του δέοντος. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής; μαλάκωσαν; όχι. Το αντίθετο. Σκλήρυναν περισσότερο. Έφτασαν να κάνουν κυβέρνηση το VMRO, το οποίο τα πρώτα χρόνια θεωρούνταν το ακραίο εθνικιστικό κόμμα της χώρας. Μετά την πολιτική αυτή άλλαξαν τα βιβλία Ιστορίας τους και γαλούχησαν μία γενιά στο ότι είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. [Σημείωση: απλώς περιγράφω τα γεγονότα. Δεν ισχυρίζομαι ότι έπρεπε να συνεχιστεί ο οικονομικός αποκλεισμός].

Μύθος 4. Καιρός είναι να παραδεχθούμε ότι χάσαμε διπλωματικά τη μάχη του ονόματος. Άλλωστε, πέρασαν τα δέκα χρόνια και φαίνεται ότι το έχουμε ξεχάσει.

Πραγματικότητα. Λάθος. Βάσει της ενδιάμεσης συμφωνίας του 1995 αίρεται το εμπάργκο, εισάγεται η χώρα στον ΟΗΕ με το προσωρινό όνομα πΓΔΜ και ξεκινάει μία αιώνια διαπραγμάτευση για το τελικό όνομα. Ναι, υπάρχουν πολλά κράτη που αναγνώρισαν τα Σκόπια ως «Μακεδονία» στις διμερείς τους σχέσεις μέχρι και σήμερα. Όμως η μάχη δεν χάθηκε. Δεν χάθηκε ακριβώς επειδή σε όλους τους διεθνούς οργανισμούς, στον ΟΗΕ, στην ΕΕ, στη ΔΟΕ, παντού, το επίσημο όνομα της χώρας δεν μπορεί να είναι άλλο από το πΓΔΜ. Το αν κάποιος ατομικά ή έστω κάποιο κράτος διμερώς το ονομάζει «Μακεδονία», αυτό δεν αποτελεί ελληνική ήττα. Ελληνική ήττα θα ήταν να γίνει αποδεκτό το όνομα σε κάποιον διεθνή οργανισμό. Την Ανατολική Γερμανία δεν την αναγνώρισε ποτέ η Δυτική Γερμανία. Μέχρι την επανένωσή τους στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Το ότι οι Έλληνες δεν το έχουν ξεχάσει το θέμα είναι προφανές. Μόνο ας δούμε τις αντιδράσεις των Ελλήνων σε ξένα ΜΜΕ μέχρι και σήμερα, όταν γίνονται αναφορές ως σκέτο «Μακεδονία». Όσο οι Έλληνες δεν ξεχνούμε το όνομα, ούτε σε ένα, ούτε σε δέκα, ούτε σε τριάντα, ούτε σε εκατό χρόνια, το θέμα παραμένει ανοιχτό.

 http://www.antibaro.gr/article/14646