AMYNA News and Views

12 Νοεμβρίου, 2014

Στο χέρι - στο χέρι με τον Καρατζαφέρη

Θυμόσαστε τότε που ο Γιώργος Καρατζαφέρης είχε πάει στον υπουργό Εθνικής Άμυνας Βαγγέλη Μεϊμαράκη να διαμαρτυρηθεί επειδή δεν παραλαμβάνουμε τα υποβρύχια που γέρνουν, ο Μεϊμαράκης τον είχε πετάξει έξω και ο Γιώργαρος είχε πει ότι ο Βαγγέλης είναι γνωστός στην πιάτσα με το προσωνύμιο «μπροστάντζας»; Θυμάστε που οι βουλευτές του ΛΑΟΣ κατέθεταν κάθε τρεις και λίγο ερωτήσεις υπέρ της αγοράς εξοπλισμών;

Μην ανησυχείτε, απλές ασκήσεις μνήμης κάνουμε, ουδεμία σχέση έχουν αυτά με την αποκάλυψη της Real News ότι ο εισαγγελέας ερευνά το ενδεχόμενο να έχουν κατατεθεί σε οφ σορ Καραϊβικής του Καρατζαφέρη 1,65 εκατομμύρια ευρώ από την εταιρεία που μεσολάβησε για την προμήθεια των ελικοπτέρων Super Puma. Άλλωστε η οφ σορ στην οποία φέρεται ότι έγινε το έμβασμα ονομάζεται Homeric, δηλαδή «Ομηρική», οπότε είναι βέβαιο ότι τα χρήματα, αν υπήρξαν, θα διατέθηκαν σε σκοπούς εθνικούς. ...

Το τεκμήριο της αθωότητας το έχουν άπαντες, ακόμη κι ο Καρατζαφέρης. Η απάντηση, ωστόσο, του προέδρου του ΛΑΟΣ έχει μεγάλο ενδιαφέρον: "Σχετικά με τη βασιμότητα και έκταση των αναφερομένων στο δημοσίευμα της εφημερίδας 'Real News' δηλώνω ότι αγνοώ παντελώς τα πρόσωπα που αναφέρονται σε αυτό. Εκτιμώ την προσπάθεια της εφημερίδας να ρίξει άπλετο φως σε τέτοιες υποθέσεις, που άλλωστε είναι ξένες στον αξιακό και πολιτικό κώδικα και χαρακτήρα μου. Προσωπικά, θα κάνω τις επιλογές μου ώστε να διευκολύνω την απρόσκοπτη λειτουργία του κόμματος, έως ότου λάμψει η αλήθεια. Πάντως στέλνω προς όλους το μήνυμα ότι είμαι εδώ, όρθιος και 'έχουν γνώσιν οι φύλακες'". Ούτε λέξη για την ύπαρξη οφ σορ, ούτε λέξη για τα λεφτά, η υπερασπιστική γραμμή περιορίζεται στην άγνοια των προσώπων και στον αξιακό κώδικο, που με το που λες «Καρατζαφέρης» το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στον νου είναι ο κώδικας ο αξιακός.

Αν, λέω αν, η Δικαιοσύνη επιβεβαιώσει κάτι απ' όλα τούτα, θα αποδειχτεί ότι οι μίζες των εξοπλιστικών δεν πήγαιναν μόνο σε αυτούς που κυβερνούσαν, πήγαιναν και στους λομπίστες, σε όσους δηλαδή μπορούσαν να επηρεάσουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τις αποφάσεις. Αν, λέω αν, ο Καρατζαφέρης εμπλέκεται με τις μίζες, ο κόλαφος δεν θα πέσει μόνο στον ίδιο, θα πέσει και σε όσους τον μετέτρεψαν από γραφικό ακροδεξιό σε ισχυρό παράγοντα του δημόσιου βίου. Θα πέσει στο ΠΑΣΟΚ του 2000, που τον έβγαζε στα κανάλια για να κόβει ψήφους από τη Ν.Δ., θα πέσει στους πρετεντέρηδες που τον φιλοξενούσαν σε δελτία και εκπομπές, θα πέσει στον ΓΑΠ, τον Σαμαρά και τον Παπαδήμο που τον έβαλαν στην κυβέρνηση, θα πέσει σε όσους θέλουν να τον ξαναφέρουν στη Ν.Δ. μπας και αποφύγουν την πανωλεθρία.

Αν, λέω αν, ισχύει κάτι απ' όλα τούτα, δικαιώνεται για πολλοστή φορά ο Βασίλης Ραφαηλίδης, που έλεγε ότι οι εθνικιστές χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, τους βλάκες και τους απατεώνες που πλουτίζουν εκμεταλλευόμενοι τους βλάκες.

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη από avgi μοντάζ greki

Προφητικόν..*

     Η έρευνα έγινε για να βρεθεί το ποσοστό τής παιδικής φτώχειας στις ΗΠΑ.
     Αφορά την επί της % αναλογία παιδιών που ζουν σε νοικοκυριά με εισόδημα λιγότερο από το 60% του μέσου μισθού.
     Δηλαδή σαν να λέμε, εδώ, με μέσο μισθό 817 ευρώ στο δημόσιο και 630 ευρώ ''καθαρά'' στον ιδιωτικό τομέα, το 60% αντιστοιχεί σε 490 εως 378 ευρώ τον μήνα. Ολόκληρη οικογένεια! Με παιδιά!

     Και, surprise! Ενώ οι ΗΠΑ βρίσκονται στην έκτη θέση με 33% περίπου,
     ..ποιά χώρα είναι πρώτη, με 42% παιδικής φτώχειας στον κόσμο;
     Η Ελλάδα μας!
     Των ''ευεργετικών'' μνημονίων, του success story, της συγκυβέρνησης του αίσχους.

   Ποιά Τουρκία και ποιές παραβιάσεις, ω προδότες του λαού;
     Ποιές προεδρικές εκλογές και ποιοί υποψήφιοι πρόεδροι, ω εγκληματίες;
     Και ποιά νομοσχέδια, και ποιά λάσπη στον ανεμιστήρα, και ποιά ποτάμια, ρυάκια και βόθροι, μπορούν να απασχολήσουν την καθημερινότητα του κοσμάκη, όταν προσπαθεί να επιβιώσει με τέτοια νούμερα και τέτοια πραγματικότητα;

     Αυτό δεν επιδιώκατε άλλωστε; Εσείς και τ' αφεντικά σας που σας ταϊζουν για να κάνετε την ''βρώμικη δουλειά'';
     Να καταστρέψετε την ζωή του καθενός μας, ώστε να μην μπορεί μέσα στο άγχος της καθημερινής επιβίωσης, να σταθεί εμπόδιο στα  ΒΡΩΜΙΚΑ, ΠΡΟΔΟΤΙΚΑ ΣΑΣ ΣΧΕΔΙΑ;
     Ε! Το καταφέρατε!
     Με αναστεναγμούς ξυπνάμε, με κλάματα κοιμόμαστε.
     Αυτό δεν θέλατε;
     Σε λίγο όμως θα δείτε και τί θέλουμε εμείς.

     Πιέστε μας λίγο ακόμα, ω υπάνθρωποι,
     ..εξαθλιώστε μας κι άλλο,
     ..και δεν θα σας πιάνει ο ύπνος, ούτε για να δείτε εφιάλτες!
     Δεν το λέμε εμείς.
     Το λέει η Ιστορία!..

     * Το blog ζητάει συγγνώμη που χρησιμοποίησε σαν τίτλο του σχολίου τον τίτλο του αριστουργηματικού μέρους ''Προφητικόν'' από το Άξιον Εστί του μεγάλου Ελύτη.
     Ας το ξαναδιαβάσουμε άλλη μιά φορά: http://diaelefsis.pblogs.gr/2010/09/profhtikon-toy-odyssea-elyth-apo-to-axion-esti.html

Αποκαλύπτουμε τι προσπαθούν να ψελλίσουν Σαμαράς και Βενιζέλος και δεν τολμούν!

Posted by economikos

Γράφει ο Economikos

Αποκαλύπτουμε τι συζητούν τόσες μέρες στο Μαξίμου Σαμαράς και Βενιζέλος για την τρόικα, η οποία δεν λέει να έρθει.

Η τριμερής επιτροπή, λοιπόν, δεν έρχεται γιατί επιμένει να ανοίξουν όλα τα “καυτά” ζητήματα, τα οποία ομως έχουν πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση και είναι πολύ δύσκολο να περάσουν από την ελληνική βουλή ! (Εδώ προσπαθούν να βρουν τους 180, ρισκάρουν να χάσουν κανέναν βουλευτή λόγω κάποιου νομοσχεδίου;)

Σαμαράς και Βενιζέλος γνωρίζουν επίσης ότι ο χρόνος που απομένει μέχρι τις 8 Δεκεμβρίου δεν είναι αρκετός για να επιστρέψει η τρόικα, να κάνουν πως διαπραγματεύονται και να κατατεθούν τα νομοσχέδια την ίδια περίοδο που πρέπει να περάσει και ο προϋπολογισμός του 2015.

Αφήστε που οι αποφάσεις για την “επόμενη ημέρα” που εμμέσως προσπαθεί να φέρει ως σλόγκαν το Μαξίμου, θα πρέπει να περάσουν από τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια τα οποία κλείνουν στα μέσα Δεκεμβρίου για τις γιορτές των Χριστουγέννων.

Έτσι, ο Βενιζέλος προσπαθεί να ψελλίσει ότι το πρόγραμμα (μνημόνιο) θα πάρει παραταση, όπως ακριβώς μας πιέζει η τρόικα. Κι αυτό για να μην μείνουν “ορφανά”, χωρίς μνημόνιο τα μέτρα που εκκρεμούν!

Γι’ αυτό ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης λέει τώρα οτι αν δεν προλάβουμε δεν χάλασε ο κόσμος και ότι τη συμφωνία θα την έχουμε πριν την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και πριν προκύψουν νέες ανάγκες για τη χώρα. Στην ουσία πρόκειται για “κυβιστηση” της κυβέρνησης, αφού βλέπει οτι αυτά που έλεγε δεν βγαίνουν!

Ας βάλουμε λοιπόν, κατω τις ημερομηνίες:

α) η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας θα ξεκινήσει τον Φεβρουάριο και
β) οι νέες ανάγκες της Ελλάδας ξεκινούν στις αρχές Φεβρουαρίου, όταν και θα λήξουν ομολογα 2 δις ευρώ!

Αφήστε που τυπικά ο προϋπολογισμός του 2014 κλείνει και επίσημα στο τέλος Φεβρουαρίου..

Όμως, αν υπάρξει τρόπος να επεκταθεί το τρέχον μνημόνιο μέχρι τον Μάρτιο που πιέζει η τρόικα, θα “συμπέσει” χρονικά με κατι ακόμα: η προληπτική πιστωτική γραμμή του ESM, στην οποία θα προσφύγει η Ελλάδα, θα είναι αναγκαστικά (με βάση το καταστατικό του μηχανισμού) για ένα χρόνο, δηλαδή μέχρι τον Μάρτιο του 2016.

Τι γινεται τότε; Λήγει το πρόγραμμα του ΔΝΤ το οποίο δεν πρόκειται να φύγει μέχρι τότε από την Ελλάδα..

TEVA LUXLEAKS – Αποκάλυψη: Στέλνουν τον Έλληνα στον τάφο με πακιστανικά γενόσημα για να γεμίζουν λογαριασμοί οφσορ στις Βερμούδες!

Posted by olympiada

ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ!

“ΡΙΧΤΑΔΙΚΟ” ΣΤΟ ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟ ΕΣΤΗΣΕ Η TEVA ΜΕ ΤΑ ΑΝΩΝΥΜΑ ΓΕΝΟΣΗΜΑ ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΕΒΑΛΑΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!

ΒΡΩΜΙΚΗ ΔΙΑΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΣΤΙΣ ΒΕΡΜΟΥΔΕΣ, ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΤΗΣ ΜΙΖΑΣ.

ΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΡΙΞΑΝ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΟΝ ΚΑΙΑΔΑ; ΝΑ ΕΠΕΜΒΕΙ ΤΩΡΑ Ο ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ.

Εδω πέφτουν οι μάσκες για τα καθάρματα του ΔΝΤ, που έβαλαν τα ¨βρωμικα” γενόσημα από την πίσω πόρτα, όπως ακριβώς στην Αργεντινή.

Το να προωθεί ένα ολόκληρο “πρόγραμμα” προϊόντα που κατασκευάζονται στο Πακιστάν, φορολογούνται στο Λουξεμβούργο και ξεπλένονται στις Βερμούδες, αποτελεί καταστροφή για την ίδια την οικονομία! Αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά αυτό που υποστηρίζουμε από την πρώτη στιγμή:

Όπου παρεμβαίνει το ΔΝΤ, συνοδεύεται από εταιρείες – βρυκόλακες και vulture funds που επιτίθενται και κάνουν πλιάτσικο στην τοπική οικονομία. Η Αργεντινή χρειάστηκε 13 ολόκληρα χρόνια για να συνέλθει από τον εφιάλτη των κορακιων του φαρμάκου, που εξόντωσαν την τοπική βιομηχανία αφήνοντας την χώρα έρμαιο του εκβιασμού του ΔΝΤ. Είχε άξιους ηγέτες όμως και κατάφερε να τους εξοντώσει, σώζοντας τον λαό της.

Στην Ελλάδα όμως εκτός από την γενοκτονική πολιτική, με αυτή την αποκάλυψη των Luxleaks μιλάμε πλέον και για οικονομική δολοφονία! Δηλαδή το δημόσιο χρήμα κατευθύνεται σε εταιρείες που εξασφάλισαν “κέλυφος” Λουξεμβούργου με αντίκλητο στις …Βερμούδες! Όλως τυχαίως με το που μπήκαν από την πίσω πόρτα στην Ελληνική αγορά.

Ο οικονομικος εισαγγελέας πρέπει να παρέμβει τώρα και να βάλει τέλος στο πλιάτσικο από τα παγκόσμια κοράκια. Η συγκάλυψη είναι συνενοχή.

Αναρωτιόμαστε γιατί ο κόσμος πηγαίνει κατά διαόλου;

Θερίζουμε ό,τι σπέρνουμε...

Το παρακάτω κείμενο κάνει το γύρο του διαδικτύου. Δεν είναι μια παρά μια μικρή εξομολόγηση, μια αφορμή για σκέψη και προβληματισμό.

Λίγη λογική παρακαλώ…Η μόνη μας ελπίδα είναι να βρούμε και πάλι το Θεό πριν να είναι πολύ αργά… Η εξομολόγησή μου:

Δεν μου αρέσει να με αποπαίρνουν επειδή είμαι Εβραίος και πιστεύω ότι ούτε στους χριστιανούς αρέσει να τους αποπαίρνουν επειδή είναι χριστιανοί. Θεωρώ ότι όλοι οι άνθρωποι που πιστεύουν στο Θεό έχουν κουραστεί να παρενοχλούνται εξαιτίας της θρησκείας τους.
Δεν έχω καμία ιδέα από που προέκυψε το ότι η Αμερική είναι ρητά μια άθεη χώρα. Δεν μπορώ να το βρω στο Σύνταγμα…

Για να το θέσω αλλιώς: ποιος είπε ότι μπορούμε να λατρεύουμε τους celebrities αλλά όχι το Θεό;
Υποθέτω ότι αυτό είναι ένα σημάδι του ότι γερνάω…
Αλλά νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί που αναρωτιούνται, απο πού ήρθαν όλοι οι αυτοί οι διάσημοι και πού πήγε η Αμερική που γνωρίζαμε.
Συνηθίζουμε να στέλνουμε αστεία ο ένας στον άλλο για να γελάσουμε.
Αλλά αυτό δεν είναι αστείο, δεν είναι για να γελάσετε αλλά για να σκεφτείτε:

Νομίζω ότι όλα ξεκίνησαν όταν η Madeleine Murray O’Hare (η οποία δολοφονήθηκε και το σώμα της βρέθηκε πριν από μερικά χρόνια) παραπονέθηκε ότι δεν ήθελε να γίνεται προσευχή στα σχολεία μας και εμείς είπαμε ΟΚ.

Στη συνέχεια, κάποιος είπε πως είναι καλύτερα να μην διδάσκεται η Αγία Γραφή στα σχολεία (η Αγία Γραφή που λέει ου φονεύσεις, ου κλέψεις και αγάπα τον πλησίον σου..) και πάλι είπαμε ΟΚ.

Μετά, ο Δρ Steven Benjamin Spock είπε ότι δεν πρέπει να δέρνουμε τα παιδιά μας όταν παρεκτρέπονται, γιατί κάτι τέτοιο θα έπληττε την προσωπικότητά τους και θα μπορούσε να βλάψει την αυτοεκτίμησή τους (ο γιος του Δρ Spock αυτοκτόνησε). Θεωρήσαμε ότι ένας ειδικός γνωρίζει καλύτερα και πάλι είπαμε ΟΚ.

Τώρα αναρωτιόμαστε γιατί τα παιδιά μας δεν έχουν συνείδηση, γιατί δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το σωστό από το λάθος και γιατί έχουν καταλήξει να σκοτώνουν ξένους, τους συμμαθητές τους, τους εαυτούς τους.

Πιθανότατα, αν το καλοσκεφτούμε, θα καταλάβουμε.
Νομίζω ότι η απάντηση βρίσκεται στην παροιμία που λέει «θερίζουμε ό,τι σπέρνουμε».

Είναι αστείο το πόσο εύκολο είναι για τους ανθρώπους να πετάνε το Θεό στα «σκουπίδια» και μετά να αναρωτιούνται γιατί ο κόσμος πηγαίνει κατά διαόλου.

Είναι αστείο το πόσο εύκολα πιστεύουμε όσα λένε οι εφημερίδες αλλά αμφισβητούμε όσα λέει η Αγία Γραφή.

Είναι αστείο το πόσο εύκολα προωθούμε e-mail με αστεία, ενώ όταν το περιεχόμενο τους αφορά στο Θεό, το σκεφτόμαστε πολύ σοβαρά.

Είναι αστείο το ότι άσεμνα, χυδαία και βίαια άρθρα κυκλοφορούν ελεύθερα στο διαδίκτυο, ενώ η δημόσια συζήτηση για τα θρησκευτικά πιστεύω απαγορεύεται στα σχολεία και τους χώρους εργασίας.

Γελάτε ακόμα;

Είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν θα προωθήσετε αυτό το κείμενο σε πολλούς παραλήπτες, επειδή δεν είστε σίγουροι για το τι πιστεύουν ή επειδή φοβάστε τι θα σκεφτούν για εσάς επειδή τους το στείλατε.

Είναι γελοίο το ότι ανησυχούμε περισσότερο για το τι σκέφτονται οι άλλοι για εμάς, από το τι σκέφτεται ο Θεός για εμάς.

Αν νομίζετε ότι έχει κάποια αξία, προωθήστε το.

Αν όχι, τότε απλά διαγράψτε το … κανείς δεν θα το μάθει.
Αλλά, αν απορρίπτετε την τροφή για σκέψη, μετά μη διαμαρτύρεστε για την κατάσταση του κόσμου…

11 Νοεμβρίου, 2014

Τον τάπωσε στην καρέκλα του, η μικρή μαθήτρια… "Ναι έχουμε Χούντα" η Ιωννα που αποστόμωσε Αδωνι και Πρετεντέρη

Μόλις άκουσε τη λέξη "χούντα" από την Ιωάννα, την φιλοξενούμενη στην εκπομπή του, μαθήτρια της Β' Λυκείου, τσίμπησε ο Ντερμπεντέρης

"Χούντα, είναι μεγάλη κουβέντα. Εγώ ήμουν στο σχολείο μαθητής, επί χούντας και σε διαβεβαιώ, πως, ήταν πολύ μαύρη η κατάσταση", της είπε.

Η μικρή συνέχισε ακάθεκτη:
Ετσι ακριβώς είναι και σήμερα κύριε Πρετεντέρη. Είμαστε φιμωμένοι. Μας φέρνουν τα ΜΑΤ και τον εισαγγελέα. Δεν μπορούμε να πούμε τα αιτήματα μας. Τι διαφορά έχει?

Ο Ντερμπεντέρης, αμήχανα, στριφογύριζε μαζί με την περιστρεφόμενη καρέκλα του. Κι ακόμη.. γυρίζει. Ζαλίστηκε
Τα δυο παιδιά, η Ιωάννα και ο Ευθύμης, έφεραν έναν αέρα ζωντάνιας σε αυτή την εκπομπή, που μύριζε μούχλα και φορμόλη.

Ακούγοντας την Ιωάννα να μιλάει για χούντα, ο Αδωνις, στο διάλειμμα την χαρακτήρισε "διάδοχο του Τσίπρα".

Ο Ευθύμης το πιάσε κι όταν ξαναβγήκαν στον αέρα, τον ρώτησε από που προκύπτει αυτό και γιατί το είπε. Ο συνήθως θρασύς Αδωνις το
βούλωσε. Κι ο Ντερμπεντέρης έσπευσε να τα μπαλώσει, μ' ένα καλαμπουράκι: Αυτό είναι κοπλιμάν.
Σ' ενα άλλο απρόοπτο λίγο νωρίτερα, ο παρουσιαστής ζήτησε από τον "βοηθό" του, τηλεπλασιέ, να μαζέψει από το πάτωμα το μικρόφωνο που είχε πέσει από το πέτο του Φορτσάκη. Όπερ και εγένετο τάχιστα (λόγω της μεγάλης τηλεοπτικής εμπειρίας του Αδώνιδος, όπως επεσήμανε ο Ντερμπεντέρης)...

nonews-news

Σαμαράς Πρετεντέρης, φιλιούνται αγκαλιάζονται… Αυτό δεν έχει ξαναγίνει στα ιστορικά του ελληνικού κοινοβουλίου.

Ο Πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς ανέβηκε στο βήμα της Βουλής όχι για να μιλήσει για την κυβέρνησή του αλλά για να υπερασπιστεί τον Γιάννη Πρετεντέρη τον οποίο όπως είπε «στοχοποιεί» ο ΣΥΡΙΖΑ.

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Γιάννα Αγγελοπούλου: «τον χώρισα γιατί ήταν φτωχός»

Σχετικό: "My Greek Drama": Η Γιάννα Αγγελοπούλου αποκαλύπτει, με στοιχεία και ντοκουμέντα (Ιντριγκαδόροι, αριβίστες, ανεπαρκείς, τυχοδιώκτες, επικίνδυνοι..) όλα όσα υποψιαζόμαστε για τους Έλληνες πολιτικούς!
Τώρα που η Γιάννα Αγγελοπούλου παίρνει πάλι τη θέση που της αξίζει στην πολιτική μας επικαιρότητα, ήρθε η ώρα να πάρουν τον λόγο οι επαΐοντες.

Ανήκω λοιπόν σε αυτούς που έχουν διαβάσει με προσοχή τις 472 σελίδες του βιβλίου της (τόσες είναι και όντως τις διάβασα) και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τα συμπεράσματά μου.

Ήθελα από καιρό να μιλήσω γι’ αυτό το βιβλίο, και η συνάντησή της με τον Αλέξη Τσίπρα μού έδωσε την αφορμή.

Του Κωνσταντίνου Πουλή

Η πλήξη στις αυτοβιογραφίες προέρχεται συνήθως από τον εξωραϊσμό. Από την απομάκρυνση του ασήμαντου ή αυτού που θα έ
πρεπε να προκαλεί ντροπή. Το συναρπαστικό στοιχείο της αυτοβιογραφίας της Γιάννας Αγγελοπούλου, η πηγή της λογοτεχνικότητάς της, με μια έννοια, είναι η μέχρι ανατριχίλας ωμότητα, ο διάχυτος κυνισμός της, που την καθιστά ένα πραγματικά απολαυστικό ανάγνωσμα. Ένα μάθημα ανθρωπογνωσίας, και συγκεκριμένα ένα μάθημα ανθρωπογνωσίας μέσα στον καπιταλισμό.

Το βιβλίο είναι γεμάτο από μικρές ιστορίες με μεγάλη διεισδυτικότητα, όπως (καλά, τηρουμένων των αναλογιών) όταν ο Αγαμέμνων πατάει το πορφυρό χαλί στην Ορέστεια: πρόκειται για χειρονομίες που συμπυκνώνουν και συμβολίζουν το πρόσωπο. Όταν κάποιος υπουργός κάνει το λάθος να μετακινήσει την τσάντα croco Hermès που ήταν τοποθετημένη δίπλα στον πρωθυπουργό Σημίτη, η Γιάννα αντιδρά λέγοντας: «ΠΟΤΕ, ΜΑ ΠΟΤΕ να μην ξαναγγίξεις την τσάντα μου ή τα προσωπικά μου έγγραφα!» και ο Σημίτης συμπληρώνει: «Η θέση της κυρίας Αγγελοπούλου είναι εδώ, δίπλα στη δική μου».

Στο βιβλίο αυτό μπορεί κανείς να ακούσει τη Γιάννα να εξηγεί πώς χώρισε τον πρώτο άντρα της γιατί ήταν (συγκριτικά) φτωχός: «Έδειχνε εύπορος, έδειχνε να έχει καλή δουλειά και λαμπρές προοπτικές για το μέλλον – ή πάντως έτσι άφηνε να εννοηθεί […] Όμως αντί για τη δουλειά, αυτός προτιμούσε να παίζει τάβλι (σ.76). Η εικόνα συμπληρώνεται ακόμη γλαφυρότερα όταν αναφέρει ότι «έφτασ[ε] να τον βοηθήσ[ει] οικονομικά – πράγμα που δεν έχει γίνει ευρύτερα γνωστό» – απλώς το έγραψε στο βιβλίο (143).

Μαθαίνουμε, επίσης, πώς κατάφερε να εξασφαλίσει μια πρόσκληση στο δείπνο της οικογένειας Αγγελοπούλου που της άλλαξε τη ζωή, στο Φανάρι. Οι λεπτομέρειες για την επιμονή της, τα αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα σε αγνώστους, σε εκκλησιαστικούς, σε πολιτικούς, μέχρι να καταφέρει να γνωρίσει τον Θόδωρο, είναι συναρπαστικότατες. Γιατί κανονικά ο ...

άνθρωπος της εξουσίας ντρέπεται να αποκαλύψει το γλείψιμο που τον οδήγησε ώς εκεί. Η Γιάννα όμως δεν ντρέπεται. Δεν ντρέπεται καθόλου. Η οικογένεια Αγγελοπούλου κάλυπτε τα έξοδα μετάβασης και διαμονής για το τραπέζι στο Φανάρι, με τη γενναιοδωρία που μόνο μια τέτοια οικογένεια ξέρει να επιδεικνύει. Ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος ήταν και αφοσιωμένος υποστηρικτής της Εκκλησίας (121), η οποία εκκλησία προφανώς επίσης δεν ντρεπόταν για αυτές τις συναναστροφές. Αναγορεύτηκε Μέγας Λογοθέτης, «το ανώτατο αξίωμα της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας», που σήμερα κατέχει ο Θόδωρος. Εξάλλου τον γιό τους βάφτισε ο ίδιος ο Οικουμενικός Πατριάρχης, τελώντας για πρώτη φορά αυτοπροσώπως ένα τέτοιο μυστήριο (144). Ουδέν σχόλιον, για να μην ξεστρατίσουμε από τα του βιβλίου. Όταν λοιπόν καταφέρνει να συναντήσει τον μπαμπά Αγγελόπουλο η Γιάννα, του λέει: «Θέλω να ξέρετε πόσο στενοχωρήθηκα που υπήρξα επίμονη για την πρόσκληση. Όμως ήθελα τόσο πολύ να είμαι εκεί και να θαυμάσω το έργο σας» (125) και πιο κάτω «ήθελα να τον ευχαριστήσω, τον ίδιο και την οικογένειά του, που είχαν δημιουργήσει κάτι τόσο σημαντικό για τον Ελληνικό (με αρχικό κεφαλαίο) λαό» (133). Υπέροχο δείγμα της αφοπλιστικής ειλικρίνειας της συγγραφέως, όταν αφηγείται τη στιγμή κατά την οποία στο εν λόγω γεύμα χύνεται κρασί στο φόρεμά της και κάποιος φωνάζει «Γούρι, κυρία Δασκαλάκη, λεφτά θα σας έρθουν!» (128).

Μέσα σε αυτή τη γιορτή της ειλικρίνειας διαβάζουμε φράσεις-διαμάντια όπως: «είχα εκτονώσει όλον τον φυσιολογικό ιδεαλισμό του νέου ανθρώπου» (78) και, όταν αναφέρει πως ξεκίνησε την πολιτική της σταδιοδρομία στη Νέα Δημοκρατία, παραδέχεται με συγκινητική αφέλεια όπως πάντα: «ασφαλώς, την επιλογή μου αυτή τη διευκόλυνε το γεγονός ότι η ΝΔ έδειχνε να πλησιάζει πάλι στην εξουσία» (79).

Και βεβαίως η εμβέλειά της δεν περιορίζεται στην ψωρο-Κώσταινα. Βλέποντας κανείς την αφίσα του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ που γιορτάζει τα πενήντα χρόνια της Γιάννας, αντιλαμβάνεται την κατάντια των ιδρυμάτων που προκειμένου να χαρτζιλικώνουν κάποιον σπασίκλα για να μελετά τα σανσκριτικά, πρέπει να σβήνουν κεράκια στη Γιάννα και να της δίνουν θέσεις για να παριστάνει τη διανοούμενη και να οργανώνει συνέδρια. Η ίδια, με χαρακτηριστική ηλιθιότητα γράφει «προφανώς κι εγώ άφησα κάποια εντύπωση με το πέρασμά μου – το βιογραφικό μου ήταν τέλεια προσαρμοσμένο στις νέες φιλοδοξίες του Χάρβαρντ». Περιγράφει την πρώτη της ομιλία: «προετοιμάστηκα με ιδιαίτερη επιμέλεια, από το εντυπωσιακό φόρεμα του Yves Saint-Laurent μέχρι την προσεκτικά δομημένη ομιλία μου» (187).

Η συγγραφέας μάς μιλά για το σπίτι των 2.800m² που αγόρασαν με τον Θόδωρο στο Λονδίνο, όπου ένιωθε μια περίεργη οικειότητα γιατί είχε κι εκεί μανόλιες, όπως το σπίτι της στην Αθήνα, και συνεχίζει με ένα στιγμιότυπο βγαλμένο από κωμωδία, με τη μάνα της να θυμιατίζει περιφέροντας το λιβάνι στο σπίτι των τριών στρεμμάτων.

Η σημασία που έχει αυτή η ιστορία είναι τεράστια, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτή η κοινωνία σε συντριπτικά ποσοστά αγκάλιασε την αθλιότητα των ολυμπιακών αγώνων. Το ενδιαφέρον είναι ότι πρόκειται για το μοναδικό σκάνδαλο που συνέβη με τέτοια τρομακτικά ποσοστά κοινωνικής αποδοχής.

Όταν ξεκινά την αφήγηση για τη διεκδίκηση των ολυμπιακών η Γιάννα γράφει «αυτή η πρωτιά δεν είναι τίποτα μπροστά στην έλξη που μου ασκούσε η πατριωτική διάσταση – η ευκαιρία να υπηρετήσω την Ελλάδα σε αυτή την ιστορική αποστολή». Αναφέροντας μετά ότι η διεκδίκηση ήταν «ιδέα του Γιώργου Λιάνη που την είχε αγκαλιάσει ο Ανδρέας Παπανδρέου» (209-10) συμπληρώνεται η εικόνα του πατριωτισμού. Η Γιάννα ταξίδεψε σε όλη την Ελλάδα για «να μεταδώσει το μήνυμα ενός πατριωτισμού νέου είδους» (333). Η εικόνα αυτή διαπερνά το βιβλίο, αφού η κραυγή «Ελλάς-Ελλάς» αντηχεί με την ανακοίνωση της ανάληψης, καθώς για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες «οι Έλληνες βρέθηκαν όλοι ενωμένοι – ένας περήφανος λαός, έτοιμος να καταλάβει τη θέση που δικαιωματικά τού ανήκε στη δημόσια σκηνή» (258). Αυτές οι περιγραφές φαντάζουν σαν εικόνες από παιδάκι στις κούνιες που τρίζουν, στην αρχή ενός θρίλερ, με την κατάλληλη μουσική. Και, σαν από καπρίτσιο της τύχης, ενσκήπτει πάντα ένα στοιχείο κωμικής ταξικότητας σε αυτές τις στιγμές της εθνικής ομοψυχίας: Όταν ανακοινώνεται η ανάληψη των αγώνων, ξεκινά μια αληθινή πανδαισία, όπου όλοι την αρπάζουν και την αγκαλιάζουν, τόσο ώστε «συνεχώς χρειαζόταν να περιμαζεύω τα μαργαριταρένια σκουλαρίκια μου» (258). Το ίδιο όταν ανοίγει το παράθυρο από το αυτοκίνητο για να ενωθεί με τον λαό κατά τους πανηγυρισμούς για την κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου το 2004. Γράφει: «τόσο ενθουσιάστηκα, που άνοιξα το παράθυρο και άρχισα να χαιρετάω όποιον έφθανα. Η ασφάλεια συνοδείας δεν έδειχνε ευτυχής: γνώριζα όμως ότι ούτε εγώ κινδύνευα, ούτε το μονόπετρο!» (341).

Ξεκινά, μετά την ανάληψη της διεκδίκησης, μια περίοδος σκληρής εργασίας, στην αρχή από τον πρώτο όροφο της Μεγάλης Βρετανίας, που τον έκλεισε και τον πλήρωνε μόνη της (219). Αναφέρεται στη συνήθειά της να καπνίζει πούρα και στην άνεση που ένιωθε δίπλα στους εστεμμένους, γιατί ανήκε στον κόσμο τους και μιλούσε τη γλώσσα τους. «Ήταν αδιανόητο να το σπαταλήσω αυτό το πλεονέκτημα παριστάνοντας ότι ήμουν κάτι μέτριο, μόνο και μόνο για να μην ταράξω τη συνείδηση των σοσιαλιστών» (235).

Η διανοητικότητα δεν είναι ανάμεσα στις αρετές του βιβλίου, ευτυχώς. Υπάρχουν μετρημένες αναφορές σε βιβλία, όμως εντελώς καίριες: Ένα κεφάλαιο επιγράφεται (στα σοβαρά) «Ο Σουν Τσου, ο Μακιαβέλι κι εγώ» (304). Εξηγεί ότι οι πολιτικοί ήταν πάντοτε εμπόδιο στα σχέδιά της και ότι έπρεπε διαρκώς να εξασφαλίζει ότι θα ψηφίζονταν κατεπειγόντως νόμοι που θα επιτάχυναν πλήθος διαδικασιών (282). Μιλά ευγενικά για «μεταβολές στην προσέγγιση των νόμων που κάλυπταν τα μεγάλα κατασκευαστικά έργα» (284). Ομολογεί: «Όντως το κόστος δημιουργίας υποδομών απογειώθηκε. […] για χρόνια διαδίδονταν φήμες ότι οι κατασκευαστικές εξασφάλιζαν συμβάσεις μέσα από πολιτικές επαφές. Ποτέ δεν ολοκλήρωναν τα έργα έγκαιρα και χωρίς υπερβάσεις. Και, ναι, η Ελλάδα κλήθηκε να πληρώσει ψηλό τίμημα. […] Οι διαγωνισμοί δεν έβρισκαν ανταπόκριση μέχρις ότου οι τιμές να ανέβουν στο επίπεδο εκείνο που οι εταιρείες έκριναν ικανοποιητικό, δηλαδή στο επίπεδο το οποίο οι ίδιες είχαν διαμορφώσει. Η κυβέρνηση δεν διέθετε τη γνώση, την πείρα, ή ίσως-ίσως την πολιτική βούληση, να αντισταθεί στις επιχειρηματικές συμπλεύσεις. Βρισκόμασταν στο έλεος των κατασκευαστικών εταιρειών, κι εκείνες έλεος δεν έδειχναν (326). Κατασκευάστηκαν γήπεδα σε μέρη που ήδη υπήρχαν, δαπανήσαμε 1,5 δις. ευρώ για την ασφάλεια, ποσό εξαπλάσιο από του Σίδνεϋ το 2000».

Ας μην ασχολούμαστε με τα δισεκατομμύρια, όμως. Ο Μακρυγιάννης της νεώτερης Ελλάδας (όπως είχε χαρακτηρίσει ο Γεωργουσόπουλος τον Παπαϊωάννου) της διάλεξε ένα υπόλευκο φόρεμα –περίπου στο αχνό μπεζ- και τη δίδαξε πώς να περπατήσει σαν να ανεβαίνει σε σύννεφο. Οι μόνοι που δεν μπορούν να τα εκτιμήσουν αυτά λέει η Γιάννα είναι οι «αιώνια δυσαρεστημένοι», δηλαδή εγώ. Φτάνει η μεγάλη στιγμή, σε έναν χώρο γεμάτο υψηλούς προσκεκλημένους που αναφέρονται ονομαστικά: βασιλιάδες, πρωθυπουργοί κ.τ.ό., ενώ «εγώ απλώς και μόνο λάμπω – μια φλόγα συγκίνησης φωτίζει το πρόσωπό μου» (357). Παρακολούθησαν 2 δις. τηλεθεατές ‒ ο Βακαλόπουλος έγραφε ότι οι ολυμπιακοί κατ’ εξοχήν μεταμορφώνουν τον πλανήτη σε πλανήτη τηλεθεατών.

Από όλον αυτόν το συρφετό όμως της λατρείας των χρημάτων και της προβολής, που κορωνίδα του υπήρξαν οι ολυμπιακοί αγώνες και το κιτσαριό της εθνικής περηφάνιας των τελετών, μένει ένα πράγμα που αξίζει να ξανασκεφτούμε τώρα που άλλαξαν οι καιροί και οι άνθρωποι δεν ζητούν μεγαλεία, αλλά απλώς τη δουλειά τους ή τη σύνταξή τους. Και αυτό είναι τι κατά βάθος θέλουμε. Η Γιάννα ξέρει τι θέλει, και το πέτυχε. Εμείς; Είναι κάπως φθαρμένοι οι στίχοι του Γέιτς που έχει χρησιμοποιήσει η Ντόρα Μπακογιάννη αλλά και η Ναόμι Κλάιν: The best lack all conviction, while the worst are full of passionate intensity. Οι καλύτεροι δίχως πεποίθηση καμιά, ενώ οι χειρότεροι ωθούνται από την ένταση του πάθους. Η Ναόμι Κλάιν επιμένει και ρωτά: θέλεις να μη γίνει ο πόλεμος στο Ιράκ, τόσο όσο ο Ντικ Τσένι θέλει να γίνει; Θέλεις να μη γίνει ένα περιβαλλοντικό έγκλημα, τόσο όσο η Shell θέλει να γίνει; Η ιστορία της Γιάννας Αγγελοπούλου είναι η ιστορία (μεταξύ άλλων) του ολυμπιακού εγκλήματος με το βλέμμα μιας γυναίκας που το έβαλε αμέτι μουχαμέτι, το πέτυχε και το καταφχαριστήθηκε. Εσύ, εγώ, πόσο πείσμα διαθέτουμε για να στηρίξουμε κι εμείς τα όνειρά μας;

Και ‒για να κλείσω με μια ακόμη επικαιρική νότα, όπως στο ξεκίνημα‒ ο ΣΥΡΙΖΑ; Αυτό το κόμμα της Αριστεράς που πλησιάζει στην εξουσία, τι ακριβώς επιδιώκει; Καλά ο Στέφανος Κασιμάτης που πήρε συνέντευξη από τη Γιάννα «στο υπέρκομψο γραφείο της στο Μαρούσι, ήπιε τσάι με τη Fuehrerin από φλυτζάνι με το μονόγραμμά της, θαύμασε τη δερμάτινη επένδυση των τοίχων και, βεβαίως, τον πίνακα του Μαξ Ερνστ στο βάθος». Κασσιμάτης είναι αυτός, ταιριάζει με το περιβάλλον, «βρήκε η μύξα το μανίκι», όπως λέει ο λαός. Ο Τσίπρας;

Υ.Γ. Το βιβλίο μού το δώρισε ένας φίλος, δημοσιογράφος, που διαθέτει το σπάνιο προτέρημα να μπορεί να καταλαβαίνει ταυτοχρόνως τι δηλώνει για την Ελλάδα η ιστορία της Γιάννας, αλλά και να διασκεδάζει με τις τσάντες, τα παπούτσια της και το λιβάνι στο σπίτι των τριών στρεμμάτων. Τον ευχαριστώ και για τα δύο και του αφιερώνω το πόνημά μου.

Ξεσάλωσε πάλι ο Πάγκαλος-Πρότεινε τη Γιάννα για Πρόεδρο!

Ξεσάλωσε για άλλη μια φορά ο Θόδωρος Πάγκαλος, από τη συχνότητα του ΒΗΜΑ FM όπως κάθε Τρίτη, δεν άφησε τίποτα ασχολίαστο και πέρασε γενεές 14 τους δημοσίους υπαλλήλους. Τάχθηκε υπέρ της υποψηφιότητας της Γιάννας Αγγελοπούλου για την Προεδρία της Δημοκρατίας και υπεραμύνθηκε τα όσα είπε η πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων είναι… ενάντια στο σύστημα!

Κοπρίτες οι δημόσιοι υπάλληλοι

Την ανικανότητά μας να αξιολογήσουμε τους δημοσίους υπαλλήλους θα την καλύψουμε με την τρόικα; Ό,τι μας ζητάει η τρόικα, δεν πρέπει να το κάνουμε; Γιατί να μην αξιολογηθούν οι κοπρίτες που απουσιάζουν κατά δεκάδες χιλιάδες από τα γραφεία τους; Όλοι είναι κοπανατζήδες! Οι μισοί την κοπανάνε και οι άλλοι μισοί είναι εκεί. Είναι Δημόσιο αυτό; Και γιατί να μην το αξιολογήσουμε; Όλοι είναι στο σύστημα που δεν καταδικάζεται κανείς κοπρίτης ποτέ και δεν εξοβελίζεται κανείς κοπρίτης ποτέ και τα συνδικαλιστικά όργανα καλύπτουν τους κοπρίτες που δεν θέλουν την αξιολόγηση. Και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει την αξιολόγηση, που είναι η μελλοντική κυβέρνηση, όπως ισχυρίζεται.

Η Γιάννα Αγγελοπούλου

Στη χώρα μας πρέπει να εκφράζεται η συναίνεση μεταξύ των δύο μεγαλύτερων κομμάτων. Δηλαδή της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ. Π.χ. η Γιάννα Αγγελοπούλου, η οποία δεν έχει πάρει θέση ούτε υπέρ ούτε εναντίον της μίας ή της άλλης παράταξης και έχει ένα παρελθόν αξιόλογο.

Το σύστημα, αν εννοεί τον τρόπο που λειτουργούν οι θεσμοί και τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν στην οικονομία και στο δημόσιο τομέα και το κράτος, προσυπογράφω τα πάντα (που είπε ότι είναι κόντρα στο σύστημα). Κι εγώ είμαι κόντρα στο σύστημα. (…) Δεν είπα ότι είναι το καταλληλότερο ή το πλέον κατάλληλο, αλλά ότι είναι κατάλληλη. (…) Έχει και ένα γιο, απ’ ό,τι διαβάζω στις εφημερίδες, που είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και αυτό σημαίνει ότι στο σπίτι της υπάρχει μια πολυφωνία και δυνατότητα διαμόρφωσης ξεχωριστών ιδεών, προς τιμήν της. Αυτό το θεωρώ καλό πράγμα και χαίρομαι κι εγώ που τα τρία παιδιά μου έγιναν όλοι Ολυμπιακοί και όχι Παναθηναϊκοί… Πράγμα το οποίο θα με εξόργιζε, γιατί θα επέτρεπα σε κάποια από τα παιδιά μου να γίνει ΣΥΡΙΖΑ σίγουρα, αλλά δεν ξέρω για Παναθηναϊκός!

Η τρόικα και το Μνημόνιο

Θεωρώ ότι χρήσιμο ήταν το οικονομικό μέρος του μνημονίου, της τρόικας και του ΔΝΤ που αποτελούσε προϋπόθεση για τη χρηματοδότηση, διότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν συμφωνούσε για πρωτοβουλίες του ΔΝΤ και άρα γι’ αυτό αξίζει την «κατάρα» μας. Δεν θα υπήρχε τότε μνημόνιο, χρηματοδότηση και τώρα θα ήμασταν χρεοκοπημένοι, με το βιοτικό μας επίπεδο 30-50% κάτω από αυτό που είναι ήδη σήμερα. Πρέπει κανείς να ξέρει γιατί μιλάει. Έχουμε δυσκολία και τι μας προτείνουν οι συνομιλητές; Μέτρα για να είναι πιο ανταγωνιστική η οικονομία, όπως να είναι ανοιχτά τα καταστήματα την Κυριακή ή να αξιολογείται το προσωπικό του κράτους και να έχουμε καλύτερους δημοσίους υπαλλήλους ή να συντομευτεί επιτέλους ο γολγοθάς των Ελλήνων που περιμένουν 10 και 15 χρόνια για να δικαιωθούν από τη Δικαιοσύνη. Αυτά λοιπόν είναι καλά πράγματα και είναι ντροπή ότι δεν τα κάναμε τόσο καιρό και ότι είμαστε ανίκανοι να τα κάνουμε.

Τα ελληνοτουρκικά και οι άσχετοι Τούρκοι

Κάθε φορά που έχουμε εσωτερικό πρόβλημα, η Τουρκία κινείται επιθετικά, διότι είναι μεγαλομανείς και άσχετοι με την πραγματικότητα, για μια σειρά από λόγους. Πρώτον, διότι εμείς έχουμε πάντα ή σχεδόν πάντα εσωτερικό πρόβλημα και επομένως θα έπρεπε να είμαστε συνέχεια στα χαρακώματα, και εμείς και οι Τούρκοι.

Δεύτερον, διότι οι Τούρκοι – και κατά την άποψή μου – είναι πολύ μεγάλη δύναμη για να ασχολείται με τα εσωτερικά της Ελλάδας. Δεν είναι αυτό που τους κινητοποιεί. Τώρα, τι έκαναν; Ο Ερντογάν, ο οποίος έχει αρχίσει και τα χάνει και καβαλάει σοβαρά το καλάμι, είναι σοβαρός κίνδυνος για τους πολιτικούς και έχει αυτή τη στιγμή κάνει τη χώρα του μέρος του προβλήματος.

Χρηματοδοτεί και ενισχύει τους ισλαμιστές, έχασε τον έλεγχο επί των Κούρδων και λειτουργούν στα σύνορά του αυτεξούσιες κουρδικές οντότητες που αργά ή γρήγορα θα θέλουν να ενωθούν σε κράτος και θα το κάνουν μέσα στο έδαφός του, δημιουργώντας ένα τεράστιο πρόβλημα. Και κάθε φορά που έχουν τεράστιο πρόβλημα, η τουρκική στρατιωτική ηγεσία που είναι πάντα η ίδια και δεν αλλάζει ποτέ σε αποχρώσεις ή σε ό,τι αφορά τη θρησκεία και τις ιδιαίτερες προτιμήσεις της, ψάχνει να βρει τον αδύνατο που θα διοχετεύσει σ’ αυτόν το πρόβλημα. Και αδύνατος είμαστε εμείς, κατά την άποψή τους. Και η Κύπρος, βέβαια, ακόμη περισσότερο, διότι δεν έχει Αεροπορία.

Αυτά είναι μπούρδες (η αξιοποίηση των κοιτασμάτων στην ΑΟΖ) και θα σας θυμίσω ότι τέτοιες μπούρδες εκτοξεύονται κάθε φορά εναντίον του ελλαδικού χώρου και της Ελλάδας, της Ελληνικής Δημοκρατίας. Αντίστοιχες και λίγο πιο θρασείς είναι οι επιθέσεις κατά της Κύπρου, διότι νομίζουν ότι είναι πιο αδύνατοι στην Κύπρο.