Του Σάκη Μουμτζή
Κανένα πολιτικό επιχείρημα που συγκροτείται με τον ορθό λόγο, καμία επικολυρική πρόταση που απευθύνεται στο θυμικό, καμία θεωρητική κατασκευή που ακουμπά τις πιο απόμακρες και περίπλοκες περιοχές του εγκεφάλου μας, τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να αποδομήσει έναν πολιτικό χώρο, όσο η γελιοποίηση του, πολύ δε περισσότερο η αυτογελοιοποίησή του.
Αυτές τις μαγικές στιγμές ζούμε με τον εξευτελισμό του ΣΥΡΙΖΑ που έχει συντρίψει όλα τα ρεκόρ ταχύτητας. Τέσσερις μήνες ακριβώς μετά τις εκλογές, γνωρίζει έναν πρωτοφανή διασυρμό σε όλα τα μέτωπα της πολιτικής του δραστηριότητας.
Τι να θυμηθούμε; Την αήθη συμπεριφορά της κ. Γεροβασίλη σε δημοσιογράφο της κρατικής τηλεόρασης επειδή δεν της άρεσε η ερώτηση της;
Την ΕΥΠ που φρουρούσε το Νομισματοκοπείο για να μην μπουκάρουν οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ;
Την ανοησία των ασφαλιστικών εισφορών των ελεύθερων επαγγελματιών που τους αφήνει να ζήσουν με το 5% του εισοδήματος τους;
ή να θυμηθούμε την συμπεριφορά του Σκουρλέτη στους μεταλλωρύχους των Σκουριών, για να κάνει το χατίρι στο τοπικό ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ και στους απανταχού της γης μπαχαλάκηδες; (να υπενθυμίσω την πρόσφατη σύλληψη 69 αλλοδαπών ταραξιών στην περιοχή του εργοστασίου).
Με τους διορισμούς των συριζαίων δεν ασχολούμαι, γιατί ουδέποτε «μάσησα» το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς. Απεναντίας, ανέκαθεν υποστήριζα πως αυτός ο χώρος βαρύνεται με τόσες ανομίες και εγκλήματα, υπερασπίσθηκε ιστορικά τα πλέον βάρβαρα και ανελεύθερα καθεστώτα, ασπάσθηκε τις πιο αποκρουστικές πολιτικές συμπεριφορές, άρθρωσε τον πιο χυδαίο λαϊκιστικό λόγο, που οι διορισμοί συγγενών, φίλων, ερωμένων και λοιπών κολλητών ήταν πράξεις ανάξιες να μνημονευθούν. Ήταν πταίσματα.
Θα μου πείτε αρκούν αυτά για να συνειδητοποιήσει η κρίσιμη μάζα του κόσμου με τι έχει να κάνει;
Υπάρχει μία οριακή στιγμή σε όλες τις καταστάσεις, που ένα ασήμαντο-κατά τα άλλα- γεγονός αναδεικνύεται σε καθοριστικό, που ανατρέπει τις δεδομένες ισορροπίες, γιατί επικάθεται σε μία στοίβα προηγούμενων γεγονότων, είναι η μοιραία σταγόνα. Και αυτή ήταν, όχι ο διορισμός της οικογένειας του γραμματέα της νεολαίας, αλλά η αιτιολόγηση της. Η επιθετικότητα του λόγου, η περιφρόνηση προς το κοινό αίσθημα. Ο τσαμπουκάς.
Και το χειρότερο όλων είναι πως τον δικαιολόγησαν, τον κάλυψαν, τον χειροκρότησαν τον 28χρονο παίδα. Μέσα σε τέσσερις μήνες αποκόπηκαν από την κοινωνία, κλείσθηκαν στον κόσμο τους και θα πληρώσουν τις συνέπειες γι’ αυτό. Καλώς ή κακώς, ένα μέρος της κοινής γνώμης είχε αποδεχτεί τον μύθο της ηθικής ανωτερότητας της αριστεράς. Ήταν η συγκολλητική ουσία του με αυτόν τον χώρο. Αυτός ο μύθος λοιπόν κατέρρευσε, δια της γελιοποιήσεως και του εξευτελισμού.
Και διαισθάνομαι πως διερράγησαν και οι δεσμοί αυτού του κόσμου με την αριστερά. Κάπου εδώ βρισκόμαστε τώρα.
Πηγή Liberal
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Κανένα πολιτικό επιχείρημα που συγκροτείται με τον ορθό λόγο, καμία επικολυρική πρόταση που απευθύνεται στο θυμικό, καμία θεωρητική κατασκευή που ακουμπά τις πιο απόμακρες και περίπλοκες περιοχές του εγκεφάλου μας, τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να αποδομήσει έναν πολιτικό χώρο, όσο η γελιοποίηση του, πολύ δε περισσότερο η αυτογελοιοποίησή του.
Αυτές τις μαγικές στιγμές ζούμε με τον εξευτελισμό του ΣΥΡΙΖΑ που έχει συντρίψει όλα τα ρεκόρ ταχύτητας. Τέσσερις μήνες ακριβώς μετά τις εκλογές, γνωρίζει έναν πρωτοφανή διασυρμό σε όλα τα μέτωπα της πολιτικής του δραστηριότητας.
Τι να θυμηθούμε; Την αήθη συμπεριφορά της κ. Γεροβασίλη σε δημοσιογράφο της κρατικής τηλεόρασης επειδή δεν της άρεσε η ερώτηση της;
Την ΕΥΠ που φρουρούσε το Νομισματοκοπείο για να μην μπουκάρουν οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ;
Την ανοησία των ασφαλιστικών εισφορών των ελεύθερων επαγγελματιών που τους αφήνει να ζήσουν με το 5% του εισοδήματος τους;
ή να θυμηθούμε την συμπεριφορά του Σκουρλέτη στους μεταλλωρύχους των Σκουριών, για να κάνει το χατίρι στο τοπικό ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ και στους απανταχού της γης μπαχαλάκηδες; (να υπενθυμίσω την πρόσφατη σύλληψη 69 αλλοδαπών ταραξιών στην περιοχή του εργοστασίου).
Με τους διορισμούς των συριζαίων δεν ασχολούμαι, γιατί ουδέποτε «μάσησα» το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς. Απεναντίας, ανέκαθεν υποστήριζα πως αυτός ο χώρος βαρύνεται με τόσες ανομίες και εγκλήματα, υπερασπίσθηκε ιστορικά τα πλέον βάρβαρα και ανελεύθερα καθεστώτα, ασπάσθηκε τις πιο αποκρουστικές πολιτικές συμπεριφορές, άρθρωσε τον πιο χυδαίο λαϊκιστικό λόγο, που οι διορισμοί συγγενών, φίλων, ερωμένων και λοιπών κολλητών ήταν πράξεις ανάξιες να μνημονευθούν. Ήταν πταίσματα.
Θα μου πείτε αρκούν αυτά για να συνειδητοποιήσει η κρίσιμη μάζα του κόσμου με τι έχει να κάνει;
Υπάρχει μία οριακή στιγμή σε όλες τις καταστάσεις, που ένα ασήμαντο-κατά τα άλλα- γεγονός αναδεικνύεται σε καθοριστικό, που ανατρέπει τις δεδομένες ισορροπίες, γιατί επικάθεται σε μία στοίβα προηγούμενων γεγονότων, είναι η μοιραία σταγόνα. Και αυτή ήταν, όχι ο διορισμός της οικογένειας του γραμματέα της νεολαίας, αλλά η αιτιολόγηση της. Η επιθετικότητα του λόγου, η περιφρόνηση προς το κοινό αίσθημα. Ο τσαμπουκάς.
Και το χειρότερο όλων είναι πως τον δικαιολόγησαν, τον κάλυψαν, τον χειροκρότησαν τον 28χρονο παίδα. Μέσα σε τέσσερις μήνες αποκόπηκαν από την κοινωνία, κλείσθηκαν στον κόσμο τους και θα πληρώσουν τις συνέπειες γι’ αυτό. Καλώς ή κακώς, ένα μέρος της κοινής γνώμης είχε αποδεχτεί τον μύθο της ηθικής ανωτερότητας της αριστεράς. Ήταν η συγκολλητική ουσία του με αυτόν τον χώρο. Αυτός ο μύθος λοιπόν κατέρρευσε, δια της γελιοποιήσεως και του εξευτελισμού.
Και διαισθάνομαι πως διερράγησαν και οι δεσμοί αυτού του κόσμου με την αριστερά. Κάπου εδώ βρισκόμαστε τώρα.
Πηγή Liberal
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου