Πολλοί, είναι η απάντηση. Ή έστω αρκετοί. Νυν και πρώην υπουργοί, κυβερνητικά στελέχη, κρατικοί αξιωματούχοι, διορισμένα ΔΣ τραπεζών και δημόσιων επιχειρήσεων…
Μπορεί η ατιμωρησία να κρατεί καλά εδώ και καιρό, με την προστασία σειράς διατάξεων που είτε προϋπήρχαν (όπως ο νόμος περί –μη– ευθύνης υπουργών), είτε ψηφίστηκαν για να προσφέρουν ασυλία και να παραγράψουν αδικήματα, με τη βοήθεια της «τυφλής δικαιοσύνης» και της «μουγκής» δημοσιογραφίας, όμως τα πράγματα θα είναι πολύ διαφορετικά αν η νέα Βουλή επιλέξει να ασχοληθεί με την αλήθεια σε μια σειρά υποθέσεων…

Τι έχουν να φοβούνται ο Α. Σαμαράς, ο Γ. Παπανδρέου, ο Ε. Βενιζέλος, ο Γ. Παπακωνσταντίνου, ο Γ. Στουρνάρας;

Ποιοι είναι οι τρόποι με τους οποίους μπορεί η Βουλή να ξαναασχοληθεί με υποθέσεις, όπως η υπαγωγή της χώρας στα Μνημόνια;

Μπορούν να στοιχειοθετηθούν κατηγορίες για εσχάτη προδοσία; Για ποιους;

Τι θα γίνει με τις 100 δικογραφίες για κυβερνητικά πρόσωπα, που αραχνιάζουν στα συρτάρια της Βουλής, από όταν τις απέστειλαν οι δικαστικοί λειτουργοί;

Τι γίνεται με την ζημία που προξένησαν στο δημόσιο τα στελέχη του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, χαρίζοντας τα λεφτά του ελληνικού λαού στους τραπεζίτες;

Τι θα γίνει με τις ευθύνες του Ε. Βενιζέλου στην υπόθεση των υποβρυχίων που… γέρνουν;

Θα τιμωρηθούν όσοι εισέπραξαν τις μίζες της Siemens; Όσοι εκχώρησαν τις ψηφιακές συχνότητες, την έκταση του Ελληνικού, τον ΟΠΑΠ και άλλα «φιλέτα» σε εξευτελιστικές τιμές μέσω φωτογραφικών διαγωνισμών;

Έχουν δικαίωμα οι Έλληνες πολίτες να μάθουν αν και για ποιους προκύπτουν ευθύνες για όλα όσα έχουν υποστεί από τις κυβερνήσεις των Μνημονίων;

Θα τολμήσει ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει αυτό που έχει πολλάκις υποσχεθεί, να αποδώσει δικαιοσύνη;