ΦΟΒΟΙ ΓΙΑ ΥΠΟΥΛΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ
Μόνο για «μίζες» και εξάρτηση χρειαζόμαστε αυτή την τεράστια, πανάκριβη στρατιωτική μηχανή, που δεν θέλουμε όχι να χρησιμοποιήσουμε, αν, ο μη γένοιτο, χρειαστεί, αλλά ούτε καν να επιδείξουμε;
Δεν εννοούμε ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις πρέπει να αναλάβουν σε αυτή τη φάση τη manu military ανακοπή των τουρκικών «δραστηριοτήτων» στις Κυπριακές θάλασσες. Εννοούμε ότι, για να μην χρειαστεί να το κάνουν αύριο, θα έπρεπε σήμερα να «δείχνουν τη σημαία τους» στην Κύπρο και να συντηρούν έναν βαθμό αβεβαιότητας στον αντίπαλο.
Ισραηλινοί, Ρώσοι, Βρετανοί, αλωνίζουν στις κυπριακές θάλασσες, Γερμανοί και Γάλλοι χρησιμοποιούν το αεροδρόμιο «Ανδρέας Παπανδρέου» (θα τρίζουν τα κόκαλα του μακαρίτη). Μόνον οι Έλληνες απουσιάζουν από την περιοχή. Τα βλέπει αυτά η Άγκυρα και έτσι που πάμε θα στείλει αλεξιπτωτιστές στο Σύνταγμα…
Η παθητικότητα έναντι της τουρκικής επιθετικότητας και της παρασκηνιακής αμερικανικής ανοχής –αν όχι παρότρυνσης- προς την Άγκυρα θα αυξήσει, δεν θα μειώσει τα προβλήματα Αθήνας και Λευκωσίας και, πολύ φυσιολογικά, θα αποθρασύνει την Άγκυρα.
Μακροχρόνια συνιστά στρατηγική αναδίπλωση από την Ανατολική Μεσόγειο, είδος «γεωπολιτικής αυτοκτονίας» του Ελληνισμού. Η Ελλάδα παραιτείται από τα τεράστια πλεονεκτήματα που της δίνει η στρατηγική θέση της Κύπρου για τη δική της άμυνα, όχι όμως από τα προβλήματα που αναπόφευκτα της δημιουργεί η κυπριακή άμυνα!
Σύμφωνα με όσα γράφει το περιοδικό «Επίκαιρα», τεύχος 261 και ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος τα χυπήματα είναι απανωτά!
Η παραβίαση της Κυπριακής ΑΟΖ από την Τουρκία συνιστά τη σοβαρότερη έμπρακτη επιβουλή κατά της κυπριακής κυριαρχίας μετά την εισβολή του 1974. Η μη ουσιαστική αντίδραση του Ελλαδικού και Κυπριακού πολιτικού προσωπικού όπως και των δύο κρατών –και της ΕΕ- διευκολύνει την περαιτέρω κλιμάκωση της εξωτερικής πίεσης, που θα μπορούσε να συνδυαστεί και με οικονομικές επιθέσεις κατά της Ελλάδας και της Κύπρου, αλλά και να χρησιμοποιηθεί αύριο για να εκβιαστεί μία τυχόν «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση σε Αθήνα ή Λευκωσία, αν υπάρξει.
Γι αυτό και τα συμβαίνοντα συνιστούν έμμεση πλην σαφή προειδοποίηση και στην Κουμουνδούρου. Για να μπορέσει να αναλάβει κυβερνητικά καθήκοντα και, μάλιστα, στις σημερινές τραγικές συνθήκες, αμφισβητώντας τους νεοαποικιακούς δεσμούς των Μνημονίων, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να διαθέτει πολύ επεξεργασμένη εξωτερική και διεθνή πολιτική και σε βάθος αίσθηση του διεθνούς περιβάλλοντος. Αλλιώς δεν θέλουμε ούτε να φανταστούμε τι μπορεί να συμβεί.
Η επίθεση στην Κυπριακή ΑΟΖ είναι η τέταρτη μείζων επίθεση στην ανεξαρτησία, κυριαρχία και κρατική του υπόσταση που δέχεται ο ελληνικός λαός μετά το 2010.
Πρώτη ήταν η Δανειακή και το Μνημόνιο.
Δεύτερη το PSI και το αγγλικό δίκαιο.
Τρίτη η επίθεση κατά των Κυπριακών τραπεζών και το Κυπριακό Μνημόνιο.
Με τα πρώτα τρία «χτυπήματα» ο ελληνικός λαός παραιτήθηκε του μεγαλύτερου μέρους των δικαιωμάτων που διαθέτουν τα σύγχρονα κράτη, εισερχόμενος ταυτόχρονα σε κοινωνικο-οικονομική «σπείρα θανάτου» και διαδικασία υποδούλωσης / αποικιοποίησης.
Η επίθεση στην Κυπριακή ΑΟΖ σηματοδοτεί το πέρασμα από την καθαρά οικονομική στη γεωπολιτική επίθεση κατά του ελληνικού χώρου, του ελληνικού έθνους – κράτους και του πολλαπλώς αλληλοεξαρτώμενου με αυτό Κυπριακού κράτους.
«Καρπαζιές» από τους…προστάτες
Από τις αντιδράσεις Ουάσιγκτον – Λονδίνου και των εντεταλμένων δορυφόρων τους στη «Νέα Ευρώπη» (Φινλανδία, Σουηδία, Ουγγαρία) έγινε τελείως φανερό ότι η Άγκυρα δεν κινείται μόνη της, ενθαρρύνεται από τον άξονα των «ναυτικών δυνάμεων» (με την ανοχή –τουλάχιστον- της «Αυτοκρατορίας του Χρήματος»).
Αυτό πια δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς, εντούτοις αρκετοί αναλυτές του «πατριωτικού χώρου» το αποδίδουν αποκλειστικά στις τακτικές των ΗΠΑ να εξασφαλίσουν την τουρκική συμμαχία κατά του «Ισλαμικού Κράτους» και όχι στις αμερικανικές επιδιώξεις στην Κύπρο.
Μία τέτοια ερμηνεία θέλει να αποσιωπήσει το γεγονός ότι, πολύ προτού υπάρξει οποιοδήποτε «Ισλαμικό Κράτος», ΗΠΑ και Βρετανία ενθάρρυναν διαχρονικά την Τουρκία προκειμένου να αποκτήσουν αυτοί και όχι βέβαια να τον δώσουν στην Άγκυρα, τον έλεγχο της Κύπρου.
Αυτή την επιδίωξη εξυπηρέτησαν, άλλωστε, το οργανωμένο από τις ΗΠΑ πραξικόπημα και η εισβολή του 1974, μετά η αποικιακή παγίδα του Κίσινγκερ («διζωνική – δικοινοτική ομοσπονδία») που κατάπιαν αμάσητη –αν όχι με ενθουσιασμό- Αθήνα και Λευκωσία, όπως και οι τρομερές πιέσεις να περάσει το Σχέδιο Ανάν το 2004.
Δυστυχώς δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι ταυτόχρονα Έλληνας πατριώτης και φίλος των Ηνωμένων Πολιτειών. Να θυμίσουμε τώρα ότι προ μερικών εβδομάδων η κυβέρνηση του Νίκου Αναστασιάδη χαρακτήριζε την Αμερική «στρατηγικό εταίρο»;
Η επιδίωξη όσων ενθαρρύνουν την Τουρκία στην Κυπριακή ΑΟΖ είναι να επαναφέρουν μία παραλλαγή του Σχεδίου Ανάν κι αυτό ακριβώς το αποτέλεσμα θα έχουν οι διακοπείσες διαπραγματεύσεις Αναστασιάδη – Έρογλου αν ευοδωθούν, γι αυτό και δεν καταλαβαίνουμε από πού συμπεραίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι σκοπός της Τουρκίας είναι να τορπιλίσει τις διαπραγματεύσεις!
Φυσικά, η παραμένουσα αντίδραση των Κυπρίων πολιτών στην κατάλυση του κράτους τους, ενδέχεται να ενεργοποιήσει και το plan B του διεθνούς παράγοντα, που είναι η προτιμώμενη λύση της Άγκυρας, τα «δύο κράτη» που ανέφερε ο Νταβούτογλου. Με μία σημαντική, βέβαια, διευκρίνιση: ότι δεν θα επιτραπεί ποτέ στο ελληνικό κράτος που θα προκύψει να ασκήσει τα δικαιώματα πλήρως ανεξάρτητου κράτους.
Η διχοτόμηση («ταξίμ») δεν ήταν ποτέ κεντρική επιδίωξη του αγγλοαμερικανικού παράγοντα στην Κύπρο. Χρησιμοποιήθηκε διαχρονικά από Λονδίνο και Ουάσιγκτον όχι για να πραγματοποιηθεί η ίδια, αλλά για να ματαιωθούν δι αυτής τα δικαιώματα της συντριπτικής Ελληνικής πλειοψηφίας του κυπριακού πληθυσμού.
Η προτιμητέα λύση του «διεθνούς παράγοντα» ήταν πάντα και παραμένει ο «ζουρλομανδύας» («διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία»), μία λύση που θα ακυρώνει την πλήρη ελληνική ή τουρκική κυριαρχία και θα ξανακάνει την Κύπρο αποικία της Αγγλίας, της Αμερικής και των διεθνών τραπεζών (που, σημειωτέον, αποκτούν ήδη τον έλεγχο του Κυπριακού τραπεζικού τομέα).
Αν τυχόν πηγαίναμε τελικά σε διχοτόμηση υπό τις παρούσες συνθήκες και αγγλο-αμερικανική εποπτεία, η διχοτόμηση αυτή δεν θα ήταν πλήρης, δεν θα απέδιδε, δηλαδή, «κανονικό» ελληνικό κράτος στην Κύπρο χωρίς δουλειές και περιορισμούς. Θα είχαμε όλα τα μειονεκτήματα χωρίς κανένα από τα πλεονεκτήματα της διοχτόμησης.
Το καταπληκτικό με την πολιτική των κυβερνώντων σε Ελλάδα και Κύπρο είναι ότι ευθυγραμμίζονται σε όλα τα θέματα τα desiserata των οικονομικών και γεωπολιτικών «προστατών», παίρνοντας σε αντάλλαγμα μόνο οικονομικές και γεωπολιτικές «καρπαζιές» από αυτούς.
Να πάρουμε πυραύλους εδάφους – θαλάσσης από τη Ρωσία, προτείνει αίφνης η συμπαθής «Κερυνειώτικη Ηχώ». Πώς όμως μπορούμε να το κάνουμε αυτό, όταν εμείς οι ίδιοι επιβάλαμε εμπάργκο στον εαυτό μας, δεσμευόμενοι δια των κυρώσεων να μην αγοράσουμε όπλα που χρειαζόμαστε από τη Μόσχα;
Αυτό είναι ένα μόνο από τα πολλά παραδείγματα της αδυναμίας στοιχειώδους οικονομικής και γεωπολιτικής άμυνας του ελληνικού έθνους ως αποτέλεσμα της ξένης εξάρτησης και της πολιτικής διαρκούς υποτέλειας. Μόνο μία πολιτική που θα ανέτρεπε αυτό το καθεστώς θα μπορούσε να διακόψει την πορεία καταστροφής / αποικιοποίησης του ελληνικού λαού. Ζητείται πολιτική δύναμη να κάνει κάτι τέτοιο!
ΣΥΡΙΖΑ και Κυπριακό
Για να επανέλθουμε στο ζήτημα που θέσαμε παραπάνω, τυχόν αμφισβήτηση της μνημονιακής πορείας από τον ΣΥΡΙΖΑ προϋποθέτει διασαφήνιση των βασικών παραμέτρων της εξωτερικής – αμυντικής πολιτικής αυτού του κόμματος. Ποια είναι π.χ. η θέση του στο Κυπριακό; Θέλει επαναφορά του Σχεδίου Ανάν ή την απορρίπτει;
Η Ελλάδα χρειάζεται επίσης ριζική τροποποίηση του αποτρεπτικού της δόγματος, ώστε να δημιουργεί μείζονα αβεβαιότητα στην Τουρκία για την ελληνική απάντηση σε περίπτωση κρίσης. Εννοείται ότι για να έχουν νόημα αυτά πρέπει να συνοδεύονται από εκείνες τις συμπεριφορές που θα το καθιστούσαν πειστικά, όπως και από πλήρως αναβαθμισμένη επαναφορά του ενιαίου αμυντικού δόγματος.
Χρειάζεται, επίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ να ξεχάσει ενδεχόμενες ψευδαισθήσεις για τον πιθανό ρόλο ΔΝΤ και ΗΠΑ.
Το «δόγμα» Ελλάδας και Κύπρου σήμερα είναι το «δώσ’ τα όλα στους ξένους», «κάνε ό,τι σου λένε οι Δυτικοί», «σφάξε με αγά μου, ν’ αγιάσω». Ελλάδα και Κύπρος διαλύονται μπροστά στα μάτια μας υπό την συνδυασμένη πίεση «Αγορών», ΕΕ, ΝΑΤΟ, Γερμανίας και ΗΠΑ.
Τα δύο κράτη μοιάζει να στερούνται πολιτικού προσωπικού στοιχειωδώς ικανού να κυβερνήσει υπερασπιζόμενο τα πιο αυτονόητα δικαιώματα του ελληνικού λαού. Υπάρχει πολιτική δύναμη να αμφισβητήσει τέτοια πορεία, να αποτρέψει περαιτέρω καταστροφές;
πηγη
