ΕΛΛΑΔΑ, η χώρα των… 10 ΟΣΚΑΡ, ζητείται συναίσθηση
Σε κρουαζιερόπλοιο ο πλοίαρχος κάνει την ακόλουθη ανακοίνωση:«Αγαπητοί επιβάτες και πλήρωμα, έχω να σας ανακοινώσω μία δυσάρεστη και μία ευχάριστη είδηση. Ποια από τις δύο προτιμάτε να ακούσετε πρώτα;»
«Την ευχάριστη, την ευχάριστη», απάντησαν οι πιο πολλοί.
«Πολύ καλά, το ευχάριστο είναι ότι πάμε για 10 Όσκαρ»… λέει ο πλοίαρχος και συνεχίζει:
«Και τώρα η δεύτερη… το πλοίο βυθίζεται».
Αντίστοιχη είναι και η κατάσταση που αντιμετωπίζει η Ελλάδα σήμερα.
Αφού επί σχεδόν 40 χρόνια η χώρα, ή για την ακρίβεια οι κυβερνήσεις που εξέλεγε κάθε φορά ο ελληνικός λαός έφτιαξαν και φόρεσαν γύρω από τον λαιμό της (χώρας) μια θηλιά και στη συνέχεια τριγυρνούσε στο διεθνές περιβάλλον ως χαζοχαρούμενη, άνετη και ξέγνοιαστη, το τράβηγμα της θηλιάς και η θανατηφόρα ασφυξία που αυτό προκάλεσε, αιφνιδίασε τους πάντες, το πολιτικό προσωπικό και τους ψηφοφόρους.
Από ότι αποδεικνύεται όμως, ούτε αυτό το σοκ αποδείχθηκε αρκετό ώστε να μην επαναλαμβάνονται οι δοκιμασμένες για 40ετία πρακτικές.
«Στα τέλη του 2014 βγαίνουμε από το μνημόνιο», θριαμβολογούσε η κυβέρνηση μέχρις ότου η έξοδος αποδείχθηκε μάλλον… του Μεσολογγίου, καθώς οι αγορές (που καλώς ή κακώς περιμένουμε να μας δανείσουν, αλλιώς… τραβιέται αυτόματα η θηλιά που λέγαμε παραπάνω) έδειξαν με πολύ εμφανή τρόπο την άποψη τους.
«Υποτελείς και προσκυνημένοι δεν διαπραγματεύεστε καλά, θα βάλουμε τη χώρα στη σωστή πορεία», αντέτεινε η αντιπολίτευση, η οποία παρουσιάζεται να έχει στο τσεπάκι τη σούπερ λύση που θα διαλύσει τον εφιάλτη που η χώρα βιώνει την τελευταία πενταετία.
Τι και αν η υποδοχή των αγορών στους σχεδιασμούς ήταν τουλάχιστον χλιαρή, ή αν οι κυβερνήσεις των χωρών που έχουν σήμερα στα χέρια τους το ελληνικό χρέος θα πρέπει να αυτοχειριασθούν ομαδικώς ζητώντας από τους φορολογούμενους πολίτες τους διαγραφή ή κούρεμα του ελληνικού χρέους, ή όπως αλλιώς μπορεί να ονομαστεί, σε εφαρμογή των ιδεών της μείζονος αντιπολίτευσης.
Τη στιγμή μάλιστα που ουδείς δείχνει να συγκινείται από τη «συνταγή ανάκαμψης» που προτείνεται από ελληνικής πλευράς. Εδώ κόντεψε να γίνει επανάσταση στην Ολλανδία και τη Βρετανία – δεν την απέφυγαν ακόμα… – όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση τους ανακοίνωσε ότι θα πρέπει να καταβάλουν στον προϋπολογισμό της από μερικές εκατοντάδες έως 2 δισεκατομμύρια ευρώ επιπλέον!
Σοβαρά πιστεύουμε ότι υπάρχει σήμερα «εταίρος» διατεθειμένος να χαρίσει λεφτά; Ας το δούμε και ανάποδα: Εάν εμείς ήμασταν στη θέση Ολλανδών και Βρετανών, τι ακριβώς θα κάναμε; Ας μη βιαστούμε να πούμε ότι θα συμπεριφερόμασταν διαφορετικά. Αν και με τη νοοτροπία που επικρατεί στη χώρα, με την πλειοψηφία να νομίζει ότι το χρήμα τυπώνεται δίχως επιπτώσεις κατά το δοκούν και μοιράζεται, τίποτα δεν μπορείς να αποκλείσεις.
Για να επιστρέψουμε όμως στα δικά μας, ουδείς βέβαια εκ των δύο, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, έχει την τόλμη να επισημάνει στην κουρασμένη και υπό καθεστώς συλλογικής κατάθλιψης κοινωνία, ότι το «παγόβουνο» που βούλιαξε τη χώρα όχι μόνο βρίσκεται μπροστά μας, αλλά θα συνεχίσει να είναι για πολλά χρόνια ακόμα.
Θυμάται άραγε κανένας ότι το «μονοπώλιο» που είχε επιβληθεί από τη χρεοκοπία του 1893 καταργήθηκε το 1978; Ούτε λίγο ούτε πολύ 85 χρόνια. Μια ματιά στο άρθρο του Μιχάλη Ψαλιδόπουλου θα ήταν διαφωτιστική: http://www.kathimerini.gr/430864/article/epikairothta/ellada/apo-thn-ptwxeysh-toy-1893-sto-goydi
Γιατί όμως δεν λένε την αλήθεια; Μα για τον απλούστατο λόγο, ότι το χρέος που έχει συσσωρευτεί από δεκαετίες αφασίας είναι τόσο μεγάλο που αποτελεί βρόγχο όχι μόνο για τις παρούσες, αλλά το κυριότερο και οδυνηρότερο, για τις επερχόμενες γενεές, οι οποίες κυριολεκτικά καλούνται να πληρώσουν «αμαρτίες γονέων».
Επίσης, δεν λένε την αλήθεια, διότι οι γενεσιουργές αιτίες του προβλήματος δεν αντιμετωπίστηκαν ριζικά, αλλά απλώς εξωραΐστηκαν με ημίμετρα, τα οποία αποσκοπούσαν στο να μη θίξουν τα συμφέροντα κοινωνικών ομάδων, κυρίως όμως, το ΣΥΣΤΗΜΑ ΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.
Αν ακόμη και σήμερα δεν έχει γίνει αντιληπτό και αποδεκτό, ότι η χώρα έχει παγιδευτεί σε μία επώδυνη κατάσταση που θα διαρκέσει για πολλά χρόνια και ότι η έξοδος από την παγίδα απαιτεί, δυστυχώς, ιδρώτα και αίμα, τότε απλά θα συνεχίσουμε να πέφτουμε από νάρκη σε νάρκη με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Αν ακόμη και σήμερα δεν έχει γίνει αντιληπτό και αποδεκτό, ότι όπως είχαμε συνηθίσει να κάνουμε τα πάντα σε αυτή τη χώρα, απλώς βάλαμε τη θηλιά στο λαιμό μας και περιφερόμενοι επιδεικτικά περιμέναμε κάποιον να μας τη σφίξει (όπως αποδείχθηκε υπήρξαν πολλοί που το έκαναν και μάλιστα με ευχαρίστηση), τότε είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα πάθουμε πάλι τα ίδια.
Η χώρα, έστω κι αν αυτό φαίνεται ότι δεν αρέσει σε πολλούς (υπάρχει άραγε κανείς που χαρούμενα δέχεται το «ξεβόλεμα»;), χρειάζεται ριζικές μεταρρυθμίσεις που αφού επί δεκαετίες δεν έγιναν σταδιακά, θα πρέπει πλέον να γίνουν άμεσα και οδυνηρά, ώστε σε περιφερειακό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο να αποκτήσει ρόλο και θέση.
Για να επανεκκινήσει η οικονομία της χώρας, απαιτείται μαζική εισροή κεφαλαίων από το εξωτερικό για επενδύσεις και φυσικά εθνικός στρατηγικός σχεδιασμός για την παράλληλη ανασυγκρότηση του παραγωγικού μοντέλου, ώστε να μην είμαστε απλώς οι καταναλωτές των προϊόντων και των υπηρεσιών της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.
Διαφορετικά πάμε για πολύ περισσότερα από τα 10 Όσκαρ του πλοιάρχου του εισαγωγικού ανεκδότου… σε κάθε περίπτωση η εκπληκτική φωτογραφία του διεθνούς ειδησεογραφικού πρακτορείου REUTERS, δεν θα μπορούσε με καλύτερο τρόπο να αποτυπώσει την πραγματικότητα που βιώνει ο τόπος… ζητείται όμως συναίσθηση της κατάστασης από όλους…
ΠΗΓΗ
