Επιστολή στους “Sunday Times” ως Απάντηση στο παραπλανητικό ρεπορτάζ της Ανθής Καρασσάβα, για την Αμφίπολη
Posted by sarafo στο Δεκεμβρίου 3, 2014
}
Καθημερινή ενημέρωση των Αποστράτων Αξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας. Εθνικά θέματα - Ιστορικά - Πολιτική - Οικονομία - Μισθολογικά ΄- Τεχνολογικές εφαρμογές - Εξωτερική πολιτική - Ελλάδα - Κύπρος - Ελληνοτουρκικά - Μειονότητα
Η γενναία κούρδισσα αλεβίτισσα βουλευτής Σαμπαχάτ Τουντζέλ, καλό είναι να έλθει στην Ελλάδα, να διδάξει πολιτική και ανθρωπιά σε ορισμένες συναδέλφους της στο Ελληνικό Κοινοβούλιο! |
«Ναι, ίσια ίσια αυτό θέλουμε κι εμείς, να μπούμε στη χορεία των εθνών και στο δρόμο του πολιτισμού. Αλλά πώς να μπούμε και πως να προχωρήσουμε, αν όχι με τα δικά μας πόδια; Πώς θα μας αγκαλιάσουν τα άλλα έθνη, αν δεν έχουμε δικιά μας αξία, για να συμβάλουμε κι εμείς στο γενικό καλό;
Κι από πού θα τη βγάλουμε αυτή την αξία, αν δεν εκμεταλλευτούμε τον φυσικό πλούτο της χώρας μας και δεν καλλιεργήσουμε τους υλικούς και πνευματικούς θησαυρούς μας;
Να ξεριζώσουμε…λοιπόν τ’ αμπέλια και τις ελιές για να φυτέψουμε καφέδες και μπανάνες;
Κάθε τόπος έχει και τον τρόπο που προκόβει, καλλιεργώντας εκείνο που προσφέρεται στην ζωή του. Γιατί τότε αναπτύσσει τον πλούτο τον δικόνε του, υλικό και πνευματικό και αποκτά δύναμη και λευτεριά, που μόνον αυτή προκόβει τους λαούς».
«Αλλά παιδεία θα ειπεί γλώσσα. Και η ελληνική γλώσσα είναι πρώτα δουλειά της Μάνας. Οι μαστοί της είναι τρεις. Οι δύο για το γάλα και ο τρίτος το στόμα της, η λαλιά της, η γνήσια και άδολη πηγή της γλώσσας. Αγράμματη, αμόρφωτη, πες ό,τι θέλεις. Είναι όμως κεφαλάρι αστείρευτο βαθύτατης και φυσικής σοφίας. Στις λέξεις που πέφτουν από τα χείλη της, με την ησυχία και την ομορφιά του σταλαχτίτη, στο τρυφερό αυτί του παιδιού, γενεές γενεών έχουν κλείσει νόηση και αίσθημα, πείρα και Ιστορία-όλη την ουσία της ζωής τους. Έτσι δίνει στο νήπιο, που το κρατά στην αγκαλιά της η μάνα, μαζί με το γάλα και την πρώτη παιδεία. Γιατί παιδεία δεν είναι μονάχα το απόσταγμα μνημείων του γραπτού λόγου. Αυτή έρχεται πολύ αργότερα, και είναι θυγατέρα μιας άλλης, παμπάλαιης και άγραφτης παιδείας, που οι ρίζες της χάνονται στα βάθη των αιώνων, μιας σοφίας που μιλεί με το παραμύθι, το τραγούδι και το νανούρισμα…». (Β.Περσείδη, «Το εθνικό μας τραγούδι», σελ. 140-141, Αθήνα 1983).
«…Αγωγή αγιότητας γινόταν και με τον λαϊκό κατηχητικό λόγο, που μάθαιναν οι μανάδες στα παιδιά τους:
Ένας είναι ο Κύριος, δεύτερη είναι η Παναγιά, τρίτος είναι ο Πρόδρομος, τέσσερα τα Ευαγγέλια, πέντε οι Παρθένες, έξι τα εξαπτέρυγα, επτά είναι τα μυστήρια, οκτώ το οκτωήχι, εννιά είναι τα τάγματα, δέκα είναι οι εντολές, έντεκα τα εωθινά, δώδεκα οι Απόστολοι.
Όλα αυτά τα μάθαιναν οι μανάδες στα παιδιά τους ψέλνοντάς τα.
Και το παιδομάνι -τότε οι άνθρωποι κάνανε πολλά παιδιά- κατέβαζε αυτήν την πρόσθεση και την έκανε αφαίρεση:
Δώδεκα οι Απόστολοι, έντεκα τα εωθινά, δέκα είναι οι εντολές…. ένας είναι ο Κύριος!
Αγωγή, ακόμα, γινόταν και με το νανούρισμα:
Στο πάπλωμα σου κέντησα αετούς να σε στολίζουν
σου κέντησα μια Παναγιά, στ’ αχνό προσκέφαλό σου
κι ακόμα την Αγιά-Σοφιά να’ χεις στο μαγουλό σου.
Αγωγή γινόταν και με την ευχή: Η Παναγιά μαζί σου, που περιέχει ολόκληρη την ορθόδοξη παράδοση!
Ποιο παιδί φεύγει σήμερα για το σχολείο του και κάποιος βρίσκεται πίσω του να το σταυρώσει και να του πει: να ‘χεις την ευχή μου, η Παναγιά μαζί σου; Ακόμα και από την ευχή μας έχουμε στερήσει τα παιδιά μας». («Αγιότητα, ένα λησμονημένο όραμα», συλλογικό έργο, σελ. 218, εκδ. «Ακρίτας»).
«Ω Παναγιά μου, Δέσποινα και του Χριστού μητέρα
σε σένα παραδίνομαι, νύχτα και την ημέρα,
κι όντες κοντύνει η γλώσσα μου και θαμπωθεί το φως μου
τότε κυρά μου Παναγιά, να στέκεις βοηθός μου».