να γυρεύης εις τα ξένα / άλλα χέρια δυνατά.
Μοναχή το δρόμο επήρες, εξανάλθες μοναχή
δεν είν’ εύκολες οι θύρες, εάν η χρεία τες κουρταλή.
Του Σάββα Καλεντερίδη
Τις ημέρες αυτές ένας λαός, στην άλλη άκρη της Μεσογείου ή για την ακρίβεια στις ακτές του Ατλαντικού, ανακτά την αξιοπρέπειά του, στο βαθμό που αυτή είχε χαθεί με την υπαγωγή της χώρας του στο μνημόνιο.
Ο λαός αυτός έχει κάθε λόγο να αισθάνεται εθνικά υπερήφανος, γιατί κυβέρνηση, αντιπολίτευση και πολίτες, ακολουθώντας τον καλύτερο δρόμο για τα συμφέροντα της χώρας τους και όχι κάνοντας πολιτικό ανταρτοπόλεμο εναντίον της κυβέρνησης και της πατρίδας,κατόρθωσαν να διαχειριστούν με αίσθημα υπευθυνότητας και εθνικής ευθύνης μια κρίσιμη κατάσταση, ξεπλήρωσαν τα χρέη τους στο ΔΝΤ και πλέον είναι ελεύθεροι και πραγματικά εθνικά υπερήφανοι.
Πρόκειται για τους Πορτογάλους και την Πορτογαλία, που βγήκε από το μνημόνιο το 2014, νωρίτερα απ’ ότι προβλεπόταν και θα αποπληρώσει νωρίτερα από την καθορισμένη ημερομηνία δάνειο 25 δισ. ευρώ, που έχει λάβει από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Σχεδόν τον ίδιο δρόμο ακολούθησε και η Ιρλανδία και η Κύπρος.
Έτσι, οι Πορτογάλοι, έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται εθνικά υπερήφανοι, αφού ξεπέρασαν μια δύσκολη κατάσταση και τώρα η χώρα τους είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις χρηματοπιστωτικές της ανάγκες.
Παρατηρώντας την τραγική κατάσταση της Ελλάδας, διαπιστώνει ότι οι Πορτογάλοι έχουν έναν επιπλέον λόγο να αισθάνονται ικανοποιημένοι και εθνικά υπερήφανοι. Ότι, σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε, κατόρθωσαν να τα κάνουν όλα αυτά χωρίς να διχαστεί η κοινή γνώμη και χωρίς να αναζητούν και να επιρρίπτουν ευθύνες στους άλλους, εσωτερικούς "μειοδότες" και εξωτερικούς "εχθρούς", για τα δεινά της χώρας τους.
Στον αντίποδα της Πορτογαλίας, η Ελλάδα αδυνατεί να βγει από το μνημόνιο και να απαλλαγεί από τον έλεγχο που ασκούν οι δανειστές στα εσωτερικά της χώρας, έλεγχος που αποτελεί δέσμευση και υποχρέωση της πατρίδας μας, που είναι ένα οδυνηρό αντίτιμο στα χρήματα που μας δάνεισαν για να ξεπεράσουμε την κρίση.
Εμείς οι Έλληνες διακατεχόμαστε από ένα σύνδρομο, που είναι χαρακτηριστική αδυναμία του έθνους μας. Στις όποιες συμφορές μας έχουν βρει, πάντα μα πάντα αναζητούμε τους ενόχους εκτός των τειχών, πάντα μας φταίνε οι άλλοι, οι ξένοι, κάτι που από τη μια δίνει έδαφος και στους κάθε είδους λαϊκιστές, οπουρτουνιστές και συνωμοσιολόγους, και από την άλλη δεν επιτρέπει να εντοπίσουμε τα κακώς κείμενα αλλά και τα λάθη που έχουμε κάνει ως λαός και ως κράτος.
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το ολιγαρχικό κομματοκεντρικό πολιτικό μας σύστημα έχει αποκλεισμένους τους πολίτες από όλες τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων, έχουν δημιουργήσει μια εξαιρετικά ανησυχητική κατάσταση στην ελληνική κοινωνία. Έχει επηρεαστεί η ευθυκρισία και η ευβουλία των πολιτών και σε κάποιο βαθμό έχει χαθεί η λεγόμενη λαϊκή σοφία.
Αυτό μπορεί κανείς να το διακρίνει στον τρόπο με τον οποίο άγονται και φέρονται οι Έλληνες πολίτες από ανεύθυνους πολιτικάντηδες πότε απο δω και πότε από κει, από την στιγμή που εμφανίστηκε η κρίση, με αποτέλεσμα σήμερα η χώρα μας, μετά από πέντε χρόνια λιτότητας, να βρίσκεται σε τραγικό αδιέξοδο και υπό την απειλή ενός τρίτου μνημονίου, απομονωμένη από όλες τις χώρες της Ευρώπης και με έναν λαό αποπροσανατολισμένο, να αναζητεί ανάκτηση της εθνικής του υπερηφάνειας, με απλωμένο το χέρι στους δανειστές.
Την ίδια στιγμή οι πολιτικοί μας ταγοί, αγνοώντας το στίχο του εθνικού μας ποιητή, που μας υπενθυμίζει ότι «δεν είν’ εύκολες οι θύρες, εάν η χρεία τες κουρταλή», εκεί που πρέπει να δημιουργήσουν συμμαχίες, τις οποίες χρειάζεται η χώρα, με αλλοπρόσαλλες κινήσεις στο εσωτερικό και το εξωτερικό, επιδεινώνουν την κατάσταση, διαγράφοντας ένα δυσοίωνο μέλλον για την πατρίδα μας.
Ευχόμαστε να τους φωτίσει το πνεύμα της… Αριστεράς, μια που οι περισσότεροι δηλώνουν με υπερηφάνεια ότι δεν πιστεύουν στο Θεό και να κατανοήσουν ότι η εθνική υπερηφάνεια δεν χαρίζεται αλλά κατακτιέται όχι με λόγια και προπαγάνδα, αλλά με έργα και κόπους!
Δημοσιεύεται στην "κυριακάτικη δημοκρατία"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου