Ιάκωβος Ιωάννου
Η κυβέρνηση, αμέσως μετά την εκλογή της, όπου ξεκίνησε να διαπραγματεύεται με τους δανειστές, είχε αναμφίβολα έναν πολύ ισχυρό αντίπαλο απέναντι της: τη μετά-ναζιστική Γερμανία, ο ρατσισμός της οποίας δεν είναι πλέον φυλετικός, αλλά άμεσα συνδεδεμένος με τον πλούτο και τη φτώχεια, με την επιτυχία και την αποτυχία.
Άρχισε λοιπόν έντιμα την αποστολή της, η οποία δεν ήταν άλλη από την πιστή τήρηση των προεκλογικών της δεσμεύσεων, έχοντας εκ των πραγμάτων ένα μεγάλο μειονέκτημα: το ότι εκπροσωπούσε μία χώρα υπερχρεωμένη η οποία, στα μάτια της Γερμανίας, είναι ρατσιστικά κατώτερη. Στα πλαίσια αυτά, η μοναδική δυνατότητα για να μπορέσει να ξεπεράσει την, κατά τη Γερμανία, «ρετσινιά», δεν ήταν άλλη από το να καταφέρει αυτά ακριβώς που απαιτούσε – εξισορροπώντας τη φτώχεια με την επιτυχία.
Δυστυχώς όμως, παρά το ότι τα πρώτα βήματα της ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση, αναίρεσε προκαταβολικά, χωρίς να δώσει καμία μάχη, τη βασική της διεκδίκηση: τη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους της χώρας, έχοντας το πλεονέκτημα του ηθικού ερείσματος που της προσέφερε η πλήρης αποτυχία των μέτρων της Τρόικας, σε συνδυασμό με τη μεγάλη απάτη που είχε ως θύμα τόσο την Ελλάδα, όσο και τους Ευρωπαίους Πολίτες (άρθρο).
Το ότι δηλαδή ουσιαστικά μεταφέρθηκαν με έντεχνο τρόπο τα χρέη της Ελλάδας, από τους διεθνείς επενδυτές και τις ευρωπαϊκές τράπεζες, προς τους φορολογουμένους Πολίτες των εταίρων της – αντί να επιλεχθεί ως όφειλε από την αρχή, από το Μάιο του 2010 δηλαδή, η αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους (διαγραφή, επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, χαμηλά επιτόκια), όπου οι «αντισυμβαλλόμενοι» ήταν κατά 100% οι ιδιώτες κάτοχοι των ομολόγων της χώρας.
.
Με τον τρόπο αυτό λοιπόν εισέπραξε και τη δεύτερη «ρατσιστική ρετσινιά», την αποτυχία, αφού συμβιβάσθηκε πριν ακόμη συναντηθεί με το βασικό της αντίπαλο – αναιρώντας εκείνη την προεκλογική δέσμευση, επάνω στην οποία στηρίζονταν όλες οι υπόλοιπες. Το χειρότερο δε όλων, ηττήθηκε χωρίς καν να πολεμήσει για να τα καταφέρει – χαρακτηριζόμενη ως εκ τούτου «δειλή» από τον συνήθη «εκπρόσωπο» της Γερμανίας, από τον κ. Σόιμπλε.
Η αιτία είναι βέβαια προφανής. Το ότι δεν ήταν αρκετά αποφασισμένη, όσον αφορά τον εναλλακτικό δρόμο που θα επέλεγε, τη στάση πληρωμών δηλαδή, εάν δεν κατάφερνε να πείσει για την απαιτούμενη διαγραφή χρέους - χωρίς την οποία δεν υπάρχει μέλλον για την Ελλάδα.
Από εκείνη τη στιγμή και μετά, η ήττα κατά κράτος της ελληνικής κυβέρνησης ήταν σε μεγάλο βαθμό προδιαγεγραμμένη – αφού έχασε τους βασικούς της συμμάχους, τους Πολίτες των χωρών του Νότου, μαζί με τις κυβερνήσεις τους.
Δυστυχώς, προβλέπεται πως η συνέχεια του δράματος θα είναι εξαιρετικά επώδυνη για τους Έλληνες, όσο και αν γίνεται προσπάθεια ωραιοποίησης του. Οι δανειστές θα είναι πολύ πιο αυστηροί, συγκριτικά με την προηγούμενη κυβέρνηση, θα απαιτήσουν περισσότερα, θα λεηλατήσουν ολοσχερώς τη δημόσια και ιδιωτική περιουσία, θα εξαθλιώσουν εντελώς τις μικρομεσαίες εισοδηματικές τάξεις, θα εξευτελίσουν διεθνώς τη χώρα και θα την μετατρέψουν σε ένα άβουλο, πειθήνιο προτεκτοράτο τους.
Όσον αφορά ειδικά τη Γερμανία, η μεταναζιστική ρατσιστική συμπεριφορά της απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση θα κλιμακωθεί - όπως συνέβη στο παρελθόν με την Ανατολική Γερμανία, την οποία η Δυτική εξευτέλισε και λεηλάτησε, παρά το ότι επρόκειτο για την ίδια της τη χώρα.
Ευτυχώς υπάρχει μία ακόμη ελπίδα για να ανατραπεί το μοιραίο: η διεκδίκηση του κατοχικού δάνειου και των γερμανικών επανορθώσεων, πριν από όλα με την υπογραφή της απόφασης του Αρείου Πάγου από τον υπουργό Δικαιοσύνης. Εάν παρ’ ελπίδα δεν συμβεί, τότε η Ελλάδα είναι καταδικασμένη.
.
ΥΓ: Ο μεταναζιστικός οικονομικός ρατσισμός της Γερμανίας δεν περιορίζεται μόνο στους Έλληνες, στους Ευρωπαίους του Νότου ή στους ξένους μετανάστες που διαμένουν στη χώρα. Αφορά και τους ίδιους τους Γερμανούς φτωχούς, οι οποίοι θεωρούνται ένοχοι, όταν δεν είναι πλούσιοι, πόσο μάλλον όταν χρεοκοπήσουν, επειδή δεν τα κατάφεραν στη ζωή τους.
Η φτώχεια δηλαδή θεωρείται «ρατσιστική ρετσινιά» και για τους ίδιους τους Γερμανούς Πολίτες – πολλοί από τους οποίους, βιώνοντας τέτοιες καταστάσεις, φοβούνται περισσότερο από εμάς την επιστροφή του ναζισμού, όταν καταφέρει τελικά να μετατρέψει εντελώς την Ευρώπη σε γερμανική, η πρωσική ηγεσία της.
Όσον αφορά τους ξένους μετανάστες που διαμένουν στη Γερμανία, εάν είναι πλούσιοι και επιτυχημένοι, δεν βιώνουν κανέναν ρατσισμό. Αντίθετα, οι Γερμανοί τους υπηρετούν και τους συμπεριφέρονται απείρως καλύτερα, συγκριτικά με τη δική τους μεσαία ή κατώτερη εισοδηματική τάξη.
Δεν πρόκειται για την καθαρά φυλετική εκδοχή του, αλλά για μία άλλου είδους συμπεριφορά, συνδεδεμένη με τον πλούτο και τη φτώχεια – όπου τη θέση των Εβραίων του παρελθόντος έχουν πάρει οι Έλληνες, καθώς επίσης ο Ευρωπαϊκός Νότος
«Η ελληνική κυβέρνηση ήθελε κυρίως να καταργήσει τα μνημόνια των δανειστών, να στείλει την Τρόικα στο σπίτι της, καθώς επίσης να μην δανειστεί καθόλου νέα χρήματα, τα οποία θα συσσωρεύονταν στα παλιά.
Τελικά τα μνημόνια παρέμειναν ως είχαν, η Τρόικα έγινε Τέθριππο με την επί πλέον επικίνδυνη συμμετοχή του ESM, του μελλοντικού ευρωπαϊκού ΔΝΤ, ενώ ο πρωθυπουργός παρακαλάει για νέο δανεισμό – ξεχνώντας τα περί διαγραφής του δημοσίου χρέους.
Οι μόνες επιτυχίες μίας κυβέρνησης που ήθελε να κάνει τα πάντα διαφορετικά, να τα αλλάξει όλα, δεν είναι άλλες από την λυπηρή υιοθέτηση διαφορετικών ονομάτων, για τις ίδιες διαδικασίες – γεγονός που γελοιοποίησε την Ελλάδα στα μάτια όλων των εταίρων της, οι οποίοι χρησιμοποιούν πλέον λέξεις όπως «Θεσμοί» ή «Ομάδα των Βρυξελών», για να διακωμωδήσουν τις αλλεπάλληλες κυβιστήσεις».
Άποψη
Άρχισε λοιπόν έντιμα την αποστολή της, η οποία δεν ήταν άλλη από την πιστή τήρηση των προεκλογικών της δεσμεύσεων, έχοντας εκ των πραγμάτων ένα μεγάλο μειονέκτημα: το ότι εκπροσωπούσε μία χώρα υπερχρεωμένη η οποία, στα μάτια της Γερμανίας, είναι ρατσιστικά κατώτερη. Στα πλαίσια αυτά, η μοναδική δυνατότητα για να μπορέσει να ξεπεράσει την, κατά τη Γερμανία, «ρετσινιά», δεν ήταν άλλη από το να καταφέρει αυτά ακριβώς που απαιτούσε – εξισορροπώντας τη φτώχεια με την επιτυχία.
Δυστυχώς όμως, παρά το ότι τα πρώτα βήματα της ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση, αναίρεσε προκαταβολικά, χωρίς να δώσει καμία μάχη, τη βασική της διεκδίκηση: τη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους της χώρας, έχοντας το πλεονέκτημα του ηθικού ερείσματος που της προσέφερε η πλήρης αποτυχία των μέτρων της Τρόικας, σε συνδυασμό με τη μεγάλη απάτη που είχε ως θύμα τόσο την Ελλάδα, όσο και τους Ευρωπαίους Πολίτες (άρθρο).
Το ότι δηλαδή ουσιαστικά μεταφέρθηκαν με έντεχνο τρόπο τα χρέη της Ελλάδας, από τους διεθνείς επενδυτές και τις ευρωπαϊκές τράπεζες, προς τους φορολογουμένους Πολίτες των εταίρων της – αντί να επιλεχθεί ως όφειλε από την αρχή, από το Μάιο του 2010 δηλαδή, η αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους (διαγραφή, επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, χαμηλά επιτόκια), όπου οι «αντισυμβαλλόμενοι» ήταν κατά 100% οι ιδιώτες κάτοχοι των ομολόγων της χώρας.
.
Με τον τρόπο αυτό λοιπόν εισέπραξε και τη δεύτερη «ρατσιστική ρετσινιά», την αποτυχία, αφού συμβιβάσθηκε πριν ακόμη συναντηθεί με το βασικό της αντίπαλο – αναιρώντας εκείνη την προεκλογική δέσμευση, επάνω στην οποία στηρίζονταν όλες οι υπόλοιπες. Το χειρότερο δε όλων, ηττήθηκε χωρίς καν να πολεμήσει για να τα καταφέρει – χαρακτηριζόμενη ως εκ τούτου «δειλή» από τον συνήθη «εκπρόσωπο» της Γερμανίας, από τον κ. Σόιμπλε.Η αιτία είναι βέβαια προφανής. Το ότι δεν ήταν αρκετά αποφασισμένη, όσον αφορά τον εναλλακτικό δρόμο που θα επέλεγε, τη στάση πληρωμών δηλαδή, εάν δεν κατάφερνε να πείσει για την απαιτούμενη διαγραφή χρέους - χωρίς την οποία δεν υπάρχει μέλλον για την Ελλάδα.
Από εκείνη τη στιγμή και μετά, η ήττα κατά κράτος της ελληνικής κυβέρνησης ήταν σε μεγάλο βαθμό προδιαγεγραμμένη – αφού έχασε τους βασικούς της συμμάχους, τους Πολίτες των χωρών του Νότου, μαζί με τις κυβερνήσεις τους.
Δυστυχώς, προβλέπεται πως η συνέχεια του δράματος θα είναι εξαιρετικά επώδυνη για τους Έλληνες, όσο και αν γίνεται προσπάθεια ωραιοποίησης του. Οι δανειστές θα είναι πολύ πιο αυστηροί, συγκριτικά με την προηγούμενη κυβέρνηση, θα απαιτήσουν περισσότερα, θα λεηλατήσουν ολοσχερώς τη δημόσια και ιδιωτική περιουσία, θα εξαθλιώσουν εντελώς τις μικρομεσαίες εισοδηματικές τάξεις, θα εξευτελίσουν διεθνώς τη χώρα και θα την μετατρέψουν σε ένα άβουλο, πειθήνιο προτεκτοράτο τους.
Όσον αφορά ειδικά τη Γερμανία, η μεταναζιστική ρατσιστική συμπεριφορά της απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση θα κλιμακωθεί - όπως συνέβη στο παρελθόν με την Ανατολική Γερμανία, την οποία η Δυτική εξευτέλισε και λεηλάτησε, παρά το ότι επρόκειτο για την ίδια της τη χώρα.
Ευτυχώς υπάρχει μία ακόμη ελπίδα για να ανατραπεί το μοιραίο: η διεκδίκηση του κατοχικού δάνειου και των γερμανικών επανορθώσεων, πριν από όλα με την υπογραφή της απόφασης του Αρείου Πάγου από τον υπουργό Δικαιοσύνης. Εάν παρ’ ελπίδα δεν συμβεί, τότε η Ελλάδα είναι καταδικασμένη.
.
ΥΓ: Ο μεταναζιστικός οικονομικός ρατσισμός της Γερμανίας δεν περιορίζεται μόνο στους Έλληνες, στους Ευρωπαίους του Νότου ή στους ξένους μετανάστες που διαμένουν στη χώρα. Αφορά και τους ίδιους τους Γερμανούς φτωχούς, οι οποίοι θεωρούνται ένοχοι, όταν δεν είναι πλούσιοι, πόσο μάλλον όταν χρεοκοπήσουν, επειδή δεν τα κατάφεραν στη ζωή τους.
Η φτώχεια δηλαδή θεωρείται «ρατσιστική ρετσινιά» και για τους ίδιους τους Γερμανούς Πολίτες – πολλοί από τους οποίους, βιώνοντας τέτοιες καταστάσεις, φοβούνται περισσότερο από εμάς την επιστροφή του ναζισμού, όταν καταφέρει τελικά να μετατρέψει εντελώς την Ευρώπη σε γερμανική, η πρωσική ηγεσία της.
Όσον αφορά τους ξένους μετανάστες που διαμένουν στη Γερμανία, εάν είναι πλούσιοι και επιτυχημένοι, δεν βιώνουν κανέναν ρατσισμό. Αντίθετα, οι Γερμανοί τους υπηρετούν και τους συμπεριφέρονται απείρως καλύτερα, συγκριτικά με τη δική τους μεσαία ή κατώτερη εισοδηματική τάξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου