Γράφει ο Σάββας Καλεντερίδης Στις 18 Δεκεμβρίου του 2010 ξεκίνησε ένα κύμα διαδηλώσεων στις αραβικές χώρες της Βόρειας Αφρικής, της Μέσης Ανατολής και του Περσικού Κόλπου, το οποίο ονομάστηκε Αραβική Άνοιξη.
Οι διαδηλώσεις εκδηλώθηκαν στην Τυνησία, στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, στο Μπαχρέιν, στη Συρία, στην Υεμένη, στην Αλγερία, στο Ιράν, στο Ιράκ, στην Ιορδανία, στο Μαρόκο, στο Ομάν κ.α. Κάποιες από τις διαδηλώσεις εξελίχθηκαν σε εξεγέρσεις και άλλες σε εμφύλιο πόλεμο.
Όσον αφορά τις αιτίες της πρόκλησης αυτής της «αλυσιδωτής αντίδρασης», ασφαλώς θα πρέπει να τις αναζητήσουμε στον χαρακτήρα των καθεστώτων, τα οποία, εν πολλοίς, είναι αυταρχικά και ολιγαρχικά, όμως δεν θα πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας ότι ακριβώς αυτού του είδους τις αδυναμίες εκμεταλλεύονται υπέρτερες δυνάμεις, όταν θέλουν να εξυπηρετήσουν δικά τους ζωτικά συμφέροντα.
Τελικά, το κύμα των διαδηλώσεων και των εξεγέρσεων οδήγησε στην επέμβαση στη Λιβύη με στόχο την ανατροπή του Μουαμάρ Καντάφι, η οποία οδήγησε αυτή τη μεγάλη και πλούσια χώρα στο χάος και στην καταστροφή.
Επίσης, συνέχεια της Αραβικής Ανοιξης είναι ο εμφύλιος πόλεμος στην Υεμένη και, φυσικά, ο εθνοφυλετικός και θρησκευτικός πόλεμος που είναι σε εξέλιξη στη Συρία, ενώ θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο πόλεμος που είναι σε εξέλιξη στο Ιράκ είναι ένα άλλης τάξεως ζήτημα, οι ρίζες του οποίου φτάνουν έως το 1991 και την επιχείρηση «Καταιγίδα της Ερήμου».
Στις άλλες χώρες που έγιναν διαδηλώσεις ή εκδηλώθηκαν εξεγέρσεις, ανεξάρτητα αν είχαμε ή όχι ανατροπές καθεστώτων και κυβερνήσεων, η κατάσταση έχει σχεδόν σταθεροποιηθεί.
Αυτή είναι η κατάσταση στον γεωπολιτικό μας περίγυρο, από την οποία επηρεάζονται τα κύματα μεταναστών προς την Ευρώπη, ενώ πρέπει να προσθέσουμε ότι τα κύματα ενισχύονται από μεταναστευτικές ροές που προέρχονται από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Μπανγκλαντές και διάφορες χώρες της Αφρικής, για λόγους που σχετίζονται με εμφύλιες συγκρούσεις αλλά και με τη συνεχιζόμενη φτώχεια.
Την κατάσταση που περιγράψαμε παραπάνω, που μπορούμε να πούμε ότι είναι παγιωμένη τα τελευταία τρία χρόνια, τη διαχειριζόταν η πατρίδα μας με το εξής δόγμα: Περιφρούρηση των χερσαίων συνόρων, κατασκευή φράχτη στον Έβρο, περιπολίες στη θάλασσα και συνεργασία με τη Frontex, η παρουσία της οποίας, πέραν του ελέγχου των μεταναστευτικών ροών προς τη χώρα μας, είχε και μια άλλη -διττώς εθνική- σημασία.
Από τη μια πλευρά εντόπιζε έγκαιρα τις ομάδες των μεταναστών μέσα στο τουρκικό έδαφος και έδινε τις απαραίτητες πληροφορίες στις τουρκικές Αρχές, οι οποίες ήταν υποχρεωμένες να επέμβουν, ανεξάρτητα από το πόσα λεφτά είχαν πάρει διάφοροι αξιωματούχοι για την επιχείρηση δημογραφικής αλλοίωσης, αποσταθεροποίησης και ισλαμοποίησης της Ελλάδας!
Από την άλλη πλευρά, η παρουσία των αεροπορικών μέσων της Frontex στον Έβρο, κυρίως, όμως, στον εναέριο χώρο μεταξύ των ελληνικών νησιών του Αιγαίου και των μικρασιατικών ακτών, έδινε έναν εξ αντικειμένου ευρωπαϊκό ορισμό των θαλάσσιων συνόρων μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας, τα οποία δεν έχουν οριστεί, με εξαίρεση την περιοχή της Δωδεκανήσου, τα σύνορα της οποίας είχαν οριστεί με συμφωνία Ιταλίας - Τουρκίας.
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην αντιπολίτευση, δίνοντας ρεσιτάλ ανευθυνότητας και λαϊκισμού, κατηγορούσε τις προηγούμενες κυβερνήσεις για την πολιτική που ακολουθούσαν στο Μεταναστευτικό και εξήγγειλε διάφορα μέτρα, πάντα με βασικό πυλώνα την αρχή των ανοιχτών συνόρων.
Όταν διάφοροι προέβαλαν ενστάσεις και προειδοποιούσαν την αντιπολίτευση ότι σε περίπτωση που εφαρμοστεί μια τέτοια πολιτική η Ελλάδα θα γίνει ελκυστική και θα είναι σαν να καλούμε τους «πονεμένους και τους πεινασμένους» όλου του κόσμου να έλθουν στη χώρα, με την ελαφρότητα του ανεύθυνου αντιπολιτευομένου, έλεγαν ότι το θέμα δεν είναι ελληνικό αλλά ευρωπαϊκό και παγκόσμιο και ότι «θα δώσουμε χαρτιά στους πρόσφυγες και θα πάνε όπου θέλουν». Για τις ύβρεις και τις αθλιότητες που εκτόξευαν εναντίον εκείνων που είχαν άλλη άποψη δεν γίνεται λόγος!!!
Η παρούσα κυβέρνηση θα μπορούσαμε να πούμε ότι επιτέλους πέτυχε σε έναν τομέα που εφάρμοσε την πολιτική της. Αφού έκλεισε τα κέντρα κράτησης, αφού δήλωσε ότι δεν θα επισκευάσει τον φράχτη στον Έβρο, αφού έκοψε τις θαλάσσιες περιπολίες και απαξίωσε τη Frontex, αφού δήλωσε διά χειλέων της αρμόδιας υπουργού ότι η Ελλάδα ακολουθεί πολιτική ανοιχτών συνόρων, κατέστησε όντως την πατρίδα μας πόλο έλξης των μεταναστών και των προσφύγων, με αποτέλεσμα να έχουν στοιβαχτεί κατά χιλιάδες οι άνθρωποι αυτοί είτε στα νησιά είτε στις απέναντι μικρασιατικές ακτές, όπου περιμένουν για να εισέλθουν στην πατρίδα μας. Απόδειξη αυτού που λέμε είναι το γεγονός ότι δεν στοιβάζονται στα σύνορα Τουρκίας - Βουλγαρίας, γιατί η βουλγαρική κυβέρνηση ακολουθεί πολιτική κλειστών συνόρων και δεν την κατηγορεί κανείς γι' αυτό!
Για όσους σπεύσουν να μας πουν ότι το θέμα έχει γεωπολιτικές πτυχές και τα τοιαύτα, έχουμε να πούμε ότι αυτές τις περιγράψαμε, εν πολλοίς, στην αρχή του άρθρου μας. Όμως, θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι αυτές οι συνθήκες υπήρχαν και πριν αναλάβει αυτή η κυβέρνηση και φέτος οι ροές υπερτριπλασιάστηκαν, χωρίς να γίνει κάτι καινούργιο που να δικαιολογεί την επιδείνωση της κατάστασης. Το μόνο που έγινε είναι ότι η πατρίδα μας μετατράπηκε σε ξέφραγο αμπέλι. Και μπορεί για όσους έχουν ταξική ιδεολογία αυτό να μην έχει και μεγάλη σημασία, για όσους, όμως, πιστεύουν ότι το ελληνικό έθνος έχει δικαίωμα να επιβιώσει στον χώρο που λέγεται Ελλάδα, έχει τεράστια σημασία και δεν πρέπει να επιτρέψουμε ούτε τη δημογραφική αλλοίωση ούτε την αποσταθεροποίηση ούτε τη μετατροπή της πατρίδας μας σε μουσουλμανική χώρα.
Πηγή εφημ. "Δημοκρατία"
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου