Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
Τον φιλοξενήσαμε τον Οκτώβριο του 2013. Οι πράξεις του άφησαν και αφήνουν σημάδια σε ζωές χιλιάδων ανθρώπων. Μας δίδαξε και μας διδάσκει τι πάει να πει ανθρωπιά, αγάπη κι αλληλεγγύη , στον τερατόμορφο κόσμο του σήμερα. Τελικά ναι, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι… Άλλοι άνθρωποι, όμορφοι άνθρωποι, όπως ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος.
Ο άνεργος που μέχρι πρότινος τάιζε 3.000 άτομα το μήνα σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας και σήμερα το παρέχει για 6.000 άπορους το μήνα.«Δεν είναι συσσίτιο … Δεν είναι ελεημοσύνη… Είναι απλά ένα γεύμα, που το τρώνε όλοι μαζί στο δρόμο, όπως παλιά, που τρώγανε όλοι μαζί στις γειτονιές… Που δυστυχώς πια, τις πλείστες φορές, το βλέπουμε, μέσα από ασπρόμαυρες ταινίες…» Κι αυτές τις αξέχαστες κινηματογραφικές στιγμές, λοιπόν, ο σεφ της αγάπης, τις ζωντάνεψε, τους έδωσε, χρώμα, οσμή, γεύση, και τις συναντάμε στη γειτονιά , τη δικιά του αλλά και σε κάθε γειτονιά ή νησί που επισκέπτεται … και μαγειρεύει καθημερινά ζωντανά, και επί τόπου τρώνε όλοι μαζί…
Πάμε όμως να θυμηθούμε λίγο όλοι μαζί για το πώς ξεκίνησε η ιδέα της κοινωνικής κουζίνας αλλά και για το πώς έχει εξελιχθεί μέχρι σήμερα. Ο Κώσταντίνος Πολυχρόνοπουλος μέχρι το 2009, εργαζόταν για 25 χρόνια σε μία από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρείες στο τμήμα μάρκετινγκ και διαφήμιση, από τότε παραμένει άνεργος. Για ενάμιση χρόνο, ο όμορφος αυτός άνθρωπος, προσπαθούσε να σκοτώσει το σαράκι που λέγεται ανεργία, μα παρά το πλούσιο βιογραφικό του δεν τα κατάφερε. Οι πόρτες παρέμεναν κλειστές. Για αρκετούς μήνες ο Κωνσταντίνος κλείστηκε στο σπίτι του. Στο καβούκι του. Μετακόμισε στο πατρικό του και απογοητευμένος από τη ζωή, άρχισε να δίνει τη δική του μάχη, με το θεριό που λέγεται «κατάθλιψη»… Μόνο που το σκηνικό άλλαξε, όταν μια μέρα, γυρνώντας από τη λαϊκή, είδε δύο παιδάκια να «ανακατεύουν» μέσα στους κάδους των σκουπιδιών , για να βρουν φαγητό… Έτρεξε, αμέσως στο πατρικό του, έφτιαξε 10 τοστ, και μαζί με μια φίλη του, βγήκαν στο δρόμο, και έψαξαν να βρουν τα παιδάκια, έτσι ώστε να τους προσφέρουν, τροφή κι αγάπη… Τα μικρά, αρχικά φοβήθηκαν και δεν τα έπαιρναν… Όταν όμως είδαν τους δύο «νέους τους φίλους», να τρώνε τα σάντουιτς, τα δέχτηκαν και γευμάτισαν όλοι μαζί…. Κι έτσι από εκείνη τη μέρα, η άνοιξη ήρθε για τα καλά στη ζωή του Κωνσταντίνου Πολυχρονόπουλου. Τα χελιδόνια γύρισαν, τα κλαδιά ντύθηκαν με ανθούς και πέταξαν τη γύμνια και την παγωνιά του χειμώνα.
Δεν έχει σημασία, αν είσαι άνεργος, άπορος, το ποιος είσαι λέει…. Είναι ένα φαγητό που το τρώνε όλοι μαζί στο δρόμο… Σημασία, έχει περισσότερο, να φας μαζί με τον άλλο και να ανταλλάξεις δύο κουβέντες… Άλλωστε αυτό που μας λείπει περισσότερο, απ’ όλα είναι η επικοινωνία… Να ανταλλάξεις έστω κι ένα καλησπέρα μαζί με κάποιον άλλον άνθρωπο…Όσο παράξενο και να ακούγεται, αλλά ναι, πολλοί δεν έχουνε να ανταλλάξουνε μια ουσιαστική, καλησπέρα, καληνύχτα, καλημέρα…. Έχει τύχει, τόσο και σε σένα, τόσο και σε μένα, όσο κι αν φοβάσαι να το παραδεχτείς… Περίεργες οι σχέσεις των ανθρώπων… Και ναι στην τελική δεν είναι η οικονομική κρίση, που μας τσάκισε, μα η κρίση στις σχέσεις μας και στις αξίες μας…
Είναι πραγματικά απίστευτο. .. Το πώς αυτοί οι άνθρωποι, κατάφεραν να τρώνε καθημερινά μαζί, χωρίς καμία στήριξη, από κανένα χορηγό… Κανένας δεν έχει κάτι περισσότερο, από κάποιον άλλον.. Είναι όλοι ίσοι… Κι όμως έχουνε καταφέρει, και έχουνε δημιουργήσει, τη δική τους «αλυσίδα» και βάζουνε καθημερινά μέσα στο δικό κατσαρολάκι τους, μισό ευρώ, 20 λεπτά, 1 ευρώ, για να καλυφθούν οι ανάγκες του σουπερμάρκετ… Αυτό θα πει αλληλεγγύη, αυτό θα πει πραγματική υποστήριξη…
Ενάμιση χρόνο μετά, από την πρώτη μας φιλοξενία , «o μάγειρας της πείνας», όπως ο ίδιος αποκαλεί τον εαυτό του, παρέχει φαγητό σε 6.000 άπορους. Κατάφερε να πραγματοποιήσει το όνειρο του και να αποκτήσει το δικό του «σπίτι», ένα κέντρο ημέρας θα έλεγα, όπου το επισκέπτονται άστεγοι, μετανάστες, δάσκαλοι, ψυχολόγοι, εθελοντές, φίλοι και όλοι όσοι το έχουν ανάγκη. Ο άνθρωπος της αγάπης, φροντίζει, και αγκαλιάζει τα «λαβωμένα πουλιά της ζωής»… Στο σπίτι του άλλου ανθρώπου, οι άνθρωποι αυτοί, μπορούν πετάξουν έστω και για λίγο τη σκληρότητα και τη βρωμιά του δρόμου και να ζήσουν έστω και κάποιες στιγμές, τη ζεστασιά ενός σπιτιού… ( μπορούν να πλυθούν, να κουρευτούν, ψυχολογική και κοινωνική στήριξη από ειδικούς)…
«Ένας ακόμη στόχος της κοινωνικής κουζίνας, είναι μέσα από τη δράση της, να δίνει σε άνεργους ή άστεγους που ασχολούνται, ότι χρήματα περισσεύουν από το ταμείο…»
Η πόρτα της κοινωνικής κουζίνας είναι ανοιχτή για όλους. Με εξαίρεση, τις λουστραρισμένες εντυπώσεις, τα φλας, τις κάμερες, τα μεγάλα σουπερμάρκετ ή άλλες μεγάλες εταιρείες που πλησιάζουν, όχι για πραγματική αλληλεγγύη αλλά για λόγους κερδοσκοπίας και συμφερόντων…«Όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζε την για πόρνη…»
«Αλληλεγγύη σημαίνει θυσιάζω. Είμαι ίσος με τον άλλο. Δεν διαθέτω οίκτο για τον απέναντι μου, για το διπλανό μου. Ο οίκτος είναι χειριστικό συναίσθημα δεν είναι ωραίο. Όπως δε θες να σε λυπούνται μη λυπάσαι ούτε εσύ. Τα βασικά συστατικά της «επιτυχίας» αν θες, είναι η πραγματική αλληλεγγύη κι αγάπη.
Θα μείνω όσο αντέξω και θα αντέξω αφού δύναμη μου δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αγάπη και στήριξη του κόσμου. Του απλού κόσμου»…
Ένας άλλος άνθρωπος ανάμεσα μας. ‘Ενας όμορφος άνθρωπος. Τελικά υπάρχει ακόμα ελπίδα… «Μια αστραπή είναι η ζωή μας, μα προλαβαίνουμε»… Προλαβαίνομε, να γίνουμε άλλοι… Να παλέψουμε με το θεριό που θρέφουμε μέσα μας, και να το μετατρέψουμε σε ΕΜΕΙΣ.. Να ζωγραφίσουμε, το δικό μας παράδεισό, με αληθινά χρώματα, όχι μουσαντένια και σκοτεινά… Μα να είναι λουσμένα με το φως της αγάπης … Και να θυμάστε, πως « η πέτρα, το ατσάλι, το σίδηρο, δεν αντέχουν, μα ο άνθρωπος αντέχει»… και επιβιώνει…. όταν λέγεται αληθινός άνθρωπος…
http://mignatiou.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου