ΟΥΤΕ ΔΥΣΗ

Tweet

Οργάνωση συνωμοσιών για έλεγχο εκλεγμένων κυβερνήσεων

Μανώλης Κοττάκης

Οσοι έχουν διαβάσει το βιβλίο «Ποιος κινεί τα νήματα» και παρακολουθούν από κοντά τις εξελίξεις στην Ευρωπαική Ενωση έχουν μια σαφή γεύση του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί το κοινό μας... σπίτι τα τελευταία χρόνια: Ιντριγκα, καμαρίλα, Βυζάντιο, μέθοδοι που πολύ απέχουν από αυτό που ονομάζουμε κοινοτική μέθοδος του συμβιβασμού. Αυτό που μάθαμε την τελευταία εβδομάδα είναι ότι από αυτήν την ευρωπαϊκή ηγεσία, η οποία διαχειρίζεται την παρακμή της, λείπει και κάτι άλλο, θεμελιώδες: Η προσήλωση στη δημοκρατική αρχή.

Παρακολούθησα με προσοχή πώς φέρθηκαν στον εκλεγμένο πρωθυπουργό μιας χώρας τεχνοκράτες τύπου Τόμσεν, στους οποίους η Ευρώπη επέτρεψε να είναι στο παιχνίδι, και -να με συγχωρείτε- δικαιολόγησα απολύτως τον Τσίπρα, που έκλεισε ερμητικά τις πόρτες των υπουργείων σε τέτοια πρόσωπα. Αξιολόγησα την υποκρισία κορυφαίων αξιωματούχων που, ενώ ζητούσαν επιτακτικά μέτρα από τον Τσίπρα το πρηγούμενο διάστημα, μόλις τους τα έδωσε σήκωσαν τείχος, δεν τους έφταναν, ζητούσαν και άλλα, στην πραγματικότητα ο στόχος τους ήταν να περάσουν από πάνω του, να τον τιμωρήσουν παραδειγματικά που τους «ταλαιπώρησε» από τον Φεβρουάριο. Πιο πολύ όμως απογοητεύτηκα από την ανοικτή παρακάμερα: Πρωθυπουργοί όπως της Ολλανδίας και του Βελγίου παρεκάθησαν σε δείπνο με τα «ευρωπαϊκά κόμματα» που στήθηκαν σε Ελλάδα και Ισπανία προκειμένου να αποτελέσουν τους πρόθυμους εταίρους κάθε απείθαρχης στα γερμανικά κελεύσματα κυβέρνησης. Ηταν ένα θέαμα λυπηρό: Οργάνωση συνωμοσιών για ανατροπή ή έλεγχο εκλεγμένων κυβερνήσεων σε δημόσια θέα. Φθάνω στο σημείο να σκεφθώ ότι ίσως και να είχε δίκιο ο Γιώργος Παπανδρέου για όσα υποστηρίζει ότι συνέβησαν στις Κάννες, ασχέτως αν ο ίδιος έθεσε τον εαυτό του σε κατάσταση πτώσης.

Ανήκω σε μια γενιά που γνώρισε διαφορετικά την Ευρώπη, την οποία είχα, έχω και εξακολουθώ να έχω ως μεγάλο ιδεώδες στο μυαλό μου. Αν μεγαλώνεις με αναγνώσματα για τον Αντενάουερ, τον Ντε Γκολ, τη Θάτσερ, τον Καραμανλή, τον Ανδρέα, τον Ντελόρ, τον Κολ, τον Μιτεράν, τον Ζαν Μονέ και άλλες ηγετικές προσωπικότητες, σε πιάνει βαθιά απογοήτευση όταν ακούς μέτριους Γερούν και αδιάφορες Κριστίν να θέτουν τελεσίγραφα αυτού του είδους σε πρωθυπουργούς. Ο εθνικισμός μου δεν φτάνει βεβαίως στο σημείο να μην καταλαβαίνω ότι ο Τσίπρας πληρώνει τα επίχειρα των επιλογών του να υβρίζει και να κάνει μάθημα σε εκλεγμένες ηγεσίες επί τετράμηνο ώσπου να φτάσει στη μεγάλη ζαριά. Από την άλλη όμως η Ευρώπη, που επικαλείται τη δημοκρατία όποτε τη συμφέρει -«έχουμε εκλογές, μην ανοίγετε θέμα χρέους» μας έλεγαν οι Γερμανοί το 2013- αλλά την καταπατά όποτε γουστάρει, απλά δεν είναι ούτε Ευρώπη ούτε Δύση.

Μανώλης Κοττάκης
ΠΗΓΗ