Με το χαμόγελο στα χείλη

Tweet

“Δεν αναφέρεται το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, ως δικτατορία. Το βιβλίο παρουσιάζει τον Ιωάννη Μεταξά να αναλαμβάνει την εξουσία μετά από 'κοινωνική αναταραχή που εκφραζόταν με πορείες , διαδηλώσεις και απεργίες'. Η αφήγηση δίνει στους μαθητές να καταλάβουν πως ήταν κάτι σαν πατέρας του έθνους, που ήρθε για να επιλύσει 'την πολιτική αστάθεια' από την οποία 'η Ελλάδα ταλανιζόταν'. Ενώ υπόρρητα διατυπώνεται πως οι πορείες , οι διαδηλώσεις και οι απεργίες δεν αποτελούν μέσα πάλης του λαού για τα δίκια του, αλλά 'ταλανίζουν' τη χώρα , όταν εκδηλώνονται. [...] Ωσαύτως παραδίδονται στη λήθη όλα όσα ο ελληνικός λαός βίωσε και γνωρίζει για τους κυβερνήτες τυχοδιώκτες εκείνης της περιόδου, που στα δύσκολα παρέδωσαν το λαό και τη χώρα στους κατακτητές, συνεργαζόμενοι με τους Γερμανούς”.

Από την ερώτηση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ προς τον υπουργό Παιδείας για     το βιβλίο της Ιστορίας της Γ΄ Γυμνασίου “Ιστορία του νεότερου και σύγχρονου  κόσμου”.

Οι κ.κ. Αϊχάν Καραγιουσούφ, Γιώργος Πάντζας, Τάσος Κουράκης, Βαγγέλης    Διαμαντόπουλος, Μανώλης Γλέζος, Μαρία Κανελοπούλου, Ευγενία Βαμβακά,  Μιχάλης Κριτσωτάκης και Έφη Γεωργοπούλου-Σαλτάρη, που υπογράφουν την  παραπάνω ερώτηση, έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν. Αυτή η πράξη     βρίσκεται στα πλαίσια της άσκησης της υποχρέωσής τους να ασκούν   κοινοβουλευτικό έλεγχο και το περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων είναι, για το μέλλον του έθνους, κρισιμότερο θέμα σε σχέση με τις όποιες αποφάσεις   λαμβάνονται για τηνοικονομία. Μπορεί, μάλιστα, η ερώτησή τους να   τελεσφορήσει και το προαναφερθέν σχολικό εγχειρίδιο να αναθεωρηθεί επί το “εχθρικότερον” για το καθεστώς της4ης Αυγούστου και τον Ιωάννη Μεταξά.    Η πολιτική ορθότητα, όταν υψώνει το“ανάστημά” της στους κρατικούς   λειτουργούς είθισται να προκαλεί ενστικτώδεις γονυκλισίες εκείνων που δεν   είναι σίγουροι τι ακριβώς πιστεύουν και για ποιο λόγο το υπερασπίζονται. Η   φυλή των εφήμερων ανθρώπων, που περιέγραψε με χειρουργική ακρίβεια   ο Έβολα σε κείμενο του 1971, είναι πολυάριθμη και για την ώρα δείχνει κραταιά – αν και σαστισμένη.

Σαν αρχαία τραγωδία

Όμως, παρά τις φιλότιμες και εργώδεις προσπάθειες των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ  και τις επαναλαμβανόμενες -κατά κύματα- επιθέσεις που πραγματοποιούν οι  εκπρόσωποι της φυλής των εφήμερων ανθρώπων στο ίχνος που άφησε   ο Μεταξάς στην Ιστορία, το όνομα του “δικτάτορα” δεν μπορεί να αλλάξει.  Παραμένει απαράλλαχτο σαν την λέξη ΟΧΙ και την απρόσμενη (για τους πολλούς)  νίκη του εναντίον του Άξονα. Ο Μεταξάς, ζώντας όπως του όρισε η μοίρα και   η συνείδησή του, αποτελεί ένα κλασικό ελληνικό παράδοξο. Στην σταδιοδρομία  του συμπυκνώνονται οι εκπλήξεις, οι μεταβολές και οι αντιφάσεις της ίδιας της  ελληνικότητας. Η στάση του απέναντι στη ζωή, το θάνατο, τον πόλεμο και την  πολιτική, είναι σαν να έχουν βγει από το θησαυροφυλάκιο της αρχαίας τραγωδίας – και λειτουργούν σαν φρυκτωρίες που άναψαν πολλές χιλιετίες πίσω στον  χρόνο. Ήταν πρωθυπουργός, εκλεγμένος με συντριπτική πλειοψηφία από τη Βουλή του 1936 και κατέλυσε το πολίτευμα. Προερχόταν από αριστοκρατική   οικογένεια, εκπροσωπούσε την άρχουσα τάξη και έλυσε τα δεσμά των εργατών   και των ανήμπορων με νομοθεσίες που δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ούτε οι πιο ονειροπόλοι σοσιαλιστές. Ήταν γερμανοτραφής, γερμανοσπουδαγμένος,    γερμανόφιλος και διέλυσε τις ελπίδες των Γερμανών να κατακτήσουν τον κόσμο.  Ανακοίνωσε στους Έλληνες πόλεμο, το χειρότερο δεινό που μπορεί να βαρύνει   τους ώμους ενός λαού, κι εκείνοι ενθουσιάστηκαν. Βάδιζαν στα μαρμαρένια   αλώνιατου χαμού “με το χαμόγελο στα χείλη”. Πάνω στον κολοφώνα της δόξας  του, στην υπέρτατη ηθική, πολιτική, στρατιωτική ακμή του, συναντήθηκε με      τον θάνατο.

Τόσες παράξενες συντυχιές, τέτοια γυρίσματα της Τύχης και ιλλιγγιώδεις  ανατροπές μόνο σε Έλληνες λαχαίνουν. Κι ο Μεταξάς ήταν Έλληνας. Έζησε  ελληνικά, ένιωσε σε βάθος την ελληνικότητα και η θανή του γέμισε με Έλληνες  τους δρόμους από την Κηφισιά μέχρι το Α΄ Νεκροταφείο της Αθήνας, όπου     ετάφη.

Πολίτευμα

Αν και είναι δικαίωμά τους, παραμένει μέγα λάθος για τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, τοΠΑΣΟΚ (όσο θα υπάρχει), τη ΔΗΜ.ΑΡ. και τα λοιπά κόμματα και κομματίδια να  αναφέρονται θετικά ή αρνητικά στο όνομα του Ιωάννη Μεταξά. Απλά και μόνο η  υπενθύμιση της παρουσίας ενός νικητή-ηγέτη, ενός ανθρώπου που βρήκε το θάρρος να ξεστομίσει ΟΧΙ σε υπερδυνάμεις, προκαλεί συνειρμούς στην Κοινή   Γνώμη. Φίλα προσκείμενοι στο καθεστώς της 4ης Αυγούστου, σφοδροί πολέμιοί  του και αδιάφοροι περί τα πολιτικά, ακούγοντας το όνομα Μεταξάς, θέλοντας   και μη προβαίνουν σε συγκρίσεις με τους σημερινούς εφήμερους ηγέτες. Κι   αυτό υπονομεύει το... πολίτευμα (όπως το έχουν καταντήσει). 

ΠΗΓΗ