Κάποιοι τους ρόλους μπέρδευαν και δεν ήταν πολλοί
μα κάπου μας πληγώνανε και ήτανε ντροπή!
«Ιπτάμενοι και Νεαροί
Ανθυποσμηναγοί!
*Στυλιανός Κλαπάκης
*Αντώνιος Βενάκης!»
Η περίπτωση των δύο αυτών παλικαριών, ήταν μια από τις χειρότερες, που έχω βιώσει στο υπηρεσιακό μου οδοιπορικό και πιθανόν η χειρότερη!
 |
| Σπύρου Κίκερη |
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά, έτσι ώστε απ’τη μέχρι στιγμής σύγχυση, η σαφήνεια να βγει, όσο κι’αν είναι πικρή!
,
Πρώτη Αυγούστου 1975, Λάρισα. Ημέρα αποφράδα σαν τη βαριά κατάρα! Ένα ζεύγος Αεροσκαφών (Α/Φ) F-84F της 340 Μοίρας Διώξεως Βομβαρδισμού (Μ Δ/Β), που είχε μετασταθμεύσει στη Λάρισα από τη Σούδα Χανίων, λόγω επισκευής του Διαδρόμου, απογειώνεται περί την 08:15!
Αρχηγός σχηματισμού ήταν ο Ανθυποσμηναγός (Ανθσγος) Στυλιανός Κλαπάκης, ηλικίας 25 ετών, που σχετικά πρόσφατα είχε αξιοποιηθεί, σαν αρχηγός σχηματισμού ζεύγους Α/Φ, με 250 ώρες στον τύπο!
Νο2 στο σχηματισμό ήταν ο Ανθσγος Αντώνης Βενάκης, ηλικίας 24 ετών και ώρες επί του τύπου 65! Ελάχιστα πριν είχε αξιοποιηθεί σαν ετοιμοπόλεμος χειριστής, ήταν δηλαδή ένας κυριολεκτικά «νεογνός» κάτι σαν τα μωρά που πρωτοβγαίνουν απ’την «περπατούρα!»
Η αποστολή τους ήταν «Λάρισα – Αλεξανδρούπολη – Τανάγρα – Λάρισα» σε άσκηση εξομοίωσης εχθρικών Α/Φ με στόχο το Α/Δ Τανάγρας!
Η απαίτηση ήταν να πετούν χαμηλά – 500 πόδια (150 μέτρα), με ταχύτητα 330 ΚNTS (Ναυτικών Μιλίων), που ισοδυναμεί με 600 περίπου χιλιόμετρα, προκειμένου να μην είναι ευχερής ο εντοπισμός τους από τα ραντάρ και φυσικά η αναχαίτισή τους!
Ο καιρός ήταν νεφελώδης έως νεφοσκεπής, με περιορισμένη ορατότητα. Το σχετικά άπειρο πλήρωμα κινούμενο πάνω σ’ένα κάκιστο ίχνος – μια τεράστια ευθεία, πάνω από θαλάσσιο χώρο, συνάντησε άσχημες σχετικά καιρικές συνθήκες, από το ύψος του Αγίου Ευστρατίου και νοτιότερα!
Με τη διέλευση του σχηματισμού στο ύψος τη Σκύρου, οι καιρικές συνθήκες χειροτέρεψαν, λόγω ψιλόβροχου (αχλύος), που επιδείνωσε ακόμα παραπάνω την ήδη άσχημη ορατότητα!
Για την πείρα των πιλότων, χαμηλή νέφωση, περιορισμένη ορατότητα και αχλύς, σήμαιναν κατ’ελάχιστον σοβαρές αντιξοότητες και ίσως περιπέτειες, μια και δεν αποφασίστηκε έγκαιρα, η διακοπή της αποστολής και η επιστροφή στη βάση ή η ελεγχόμενη άνοδος εντός νεφών και η αίτηση βοήθειας από τα ραντάρ, εφόσον δεν υπήρχε προσφορότερη επιλογή!
Έλκει ακατανίκητα ο «Εγωϊσμός» κι’ακόμα πιο πολύ σαν στη νιότη του είναι! Τότε όμως, ακριβώς τότε είναι, που τούτος ο ιδιόρρυθμος πολυσυζητημένος «εχθρός» γίνεται θανάσιμα επικίνδυνος!
Ο νεαρός αρχηγός του σχηματισμού «κάρφωσε» στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Σκύρου και Κύμης Ευβοίας, 15 νμ Βορειοανατολικά από τις ακτές της Ευβοίας!
Η Αιτία κλασική παρόμοιων περιπτώσεων, παραισθήσεις, Vertigo, λόγω λανθασμένης εκτίμησης της στάσης του Α/Φ στο χώρο, σε σχέση με το φυσικό ορίζοντα, ένεκα έλλειψης σημείων συσχετισμού, με γενεσιουργό αιτία τις καιρικές συνθήκες σε συνδυασμό με την επιτακτική αναγκαιότητα ανόδου, λόγω προσέγγισης των ορεινών όγκων της Ευβοίας και τη σύγχυση του αρχηγού, περί του πρακτέου! Υπογραμμίζεται ότι στο ίχνος του σχηματισμού και σε ευθεία απόσταση 15 – 17 μιλίων, από το σημείο της πτώσης, υπήρχε ο ορεινός όγκος της Δίρφυς, ύψους 3.930 ποδών ή 1.300 μέτρων!
Έτσι ο νεαρός Αρχηγός έμελλε να τερματίσει, την επίγεια πορεία του στα νερά του Αιγαίου στα εικοσιπέντε του, σαν τόσους και τόσους συναδέλφους μας
Πράγματι πόσες φορές τούτη η σκηνή, δε στάθηκε αφορμή, για ανάληψη ουρανική! Κι’αν πω ότι ολοζώντανη έχω τη σκηνή, στα μάτια και το μυαλό των συναδέλφων την υστερνή στιγμή, ας τολμήσει κάποιος να με εναντιωθεί! Εσύ αγαπημένε μου Συνάδελφε Στέφανε Ξιφαρά, μήπως έχεις κάτι σχετικό να θυμηθείς και σ’άυτά που μόλις προείπα, να προστεθεί;
Ο Νο2 Ανθυποσμηναγός Αντώνιος Βενάκης, ένα εξαίρετο, ευγενέστατο, λεβεντόκορμο, στα είκοσι τέσσερά του παλικάρι γλύτωσε κυριολεκτικά, ως εκ θαύματος! Από άλλο του ήταν γραφτό να πάει ο καημένος ο Αντώνης!
Αφού είδε το Συνάδελφό του και Αρχηγό του να εξαφανίζεται βίαια, πιασμένος από το δόκανο του «Χάρου» στημένο εκεί ανάμεσα στη Σκύρο και τη Δίρφυ, άρχισε τον ενστικτώδη αγώνα δραπέτευσης, διαφυγής, από το άγριο κυνηγητό του «χάροντα», με απογοητευτικές προϋποθέσεις!
Τελικά γλύτωσε! Βγήκε από τα σύννεφα στα 12.500 πόδια (3.800 μέτρα) με ταχύτητα 155 μίλια και βόρεια, ελαφρώς βορειοανατολική πορεία 20ο περίπου, από 208ο που είχε αρχικά! Αυτό σημαίνει ότι κάτω από μία οικτρή ψυχολογική κατάσταση, εκτέλεσε μέσα σε συνεχή νέφωση μία στροφή ανόδου 172ο περίπου, δηλαδή γύρισε σε αντίθετο του αρχικού ίχνους! Η ταχύτητα των 155 μιλίων στα 12.500 πόδια είναι ταχύτητα απώλειας στηρίξεως, ταχύτητα στην οποία το Α/Φ έρχεται σε κατάσταση ελεύθερης πτώσης!
Για όσους φυσικά γνωρίζουν, αντιλαμβάνονται απόλυτα, τι σημαίνουν όλα αυτά! Για όσους δε γνωρίζουν ας αρκεσθούν στο χαρακτηρισμό ότι ο Βενάκης «έζησε το όποιο υπόλοιπο της Ζωής του παράνομα!» Γιατί αν σταθμιστούν όλοι οι παράγοντες, οι συνθήκες εξέλιξης και οι προϋποθέσεις, το αποτέλεσμα απ’όσες πράξεις και αν αποτολμηθούν, θα είναι ένα και το αυτό «θάνατος», με μόνη εξαίρεση την περίπτωση εγκατάλειψης, κάτι που δεν πέρασε από το μυαλό του νεαρού πιλότου!
Σαν κεραυνός έπεσε το άκουσμα του ατυχήματος στη Λάρισα! Το Βενάκη περιμέναμε στο υπόστεγο στάθμευσης, ο Ταξίαρχος Ιπτάμενος Διογένης Χαρλαύτης με καθήκοντα Ά Βοηθού Επιτελάρχη Αρχηγείου Τακτικής Αεροπορίας (ΑΤΑ), ο Διοικητής της Μονάδας 110 Πτέρυγας Μάχης Βασίλειος Δεληγεώργης και εγώ, σαν Αξιωματικός Ασφαλείας Πτήσεων της Μονάδας.
Καθώς τροχοδρομούσε ο Βενάκης, ένιωθα πως έβλεπα ένα «ταλαίπωρο» νωχελικά κινούμενο αεροπλάνο, σα να’ταν γέρικο, άρρωστο ή βαριά τραυματισμένο! Καθώς πλησίαζε άρχισα να ξεχωρίζω τα όποια χαρακτηριστικά του χειριστή, άφηναν να διακριθούν η κάσκα και η μάσκα του! Μου φαίνονταν χλωμά, κιτρινισμένα… Πάρκαρε, ο κινητήρας του τζετ σίγησε!
Άρπαξα τη σκάλα, την τοποθέτησα κι’ ανέβηκα γρήγορα! Εκείνος με κοίταξε με ύφος περίλυπο κι’απογοητευτικό, ύφος που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω! Ένιωσα πόσο χρειάζονταν τη στήριξη εκείνη τη στιγμή!
Τον χτύπησα στον ώμο, του’πα κουράγιο, η ζωή συνεχίζεται! Είδα τα νεαρά του ματάκια ανάκατα από ιδρώτα και δάκρυα, τα χαμήλωσε απ’το δυσβάσταχτο για την εμπειρία του βάρος! Του απαγκίστρωσα τη μάσκα του, από το ’να της άκρο, άδειασα τον ιδρώτα, που περιείχε κι’επιτάχυνα ακούγοντας τον Κο Ταξίαρχο να φωνάζει «Άντε τελειώνετε επιτέλους!»
Τον βάλαμε στο αυτοκίνητο του Διοικητού, ενεργώντας πάντα κατ’εντολή! Είχα κι’άλλες φορές υποδεχθεί εμπλεκόμενους σ’αεροπορικά ατυχήματα! Είχα συμμετάσχει πάμπολλες φορές σ’επιτροπές διερεύνησης μειζόνων και θανατηφόρων ατυχημάτων! Τούτη όμως η φορά, απ’την αρχή μου έμοιαζε διαφορετική!
Τον βάλαμε στο γραφείο του Διοικητού της Μοίρας Αντισμηνάρχου Δημόπουλου, τον οποίον ο Κος Ταξίαρχος απομάκρυνε με αυστηρή εντολή! Και αμέσως άρχισε, η πρωτόγνωρη για μένα, «ανακριτική τακτική», πέραν όλων των κανόνων και της δεοντολογίας για το ιδιαίτερο κεφάλαιο της Ασφαλείας πτήσεων, στον τομέα της Διερεύνησης και φυσικά της πρόληψης!
Παραλείψαμε να δώσουμε στο χειριστή ένα ποτήρι νερό, να τον αφήσουμε να πάει στην τουαλέτα, να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό του!
«Λέγε τί έγινε;» Βροντοφώναξε ο Κος Ταξίαρχος κατατρομάζοντας το χειριστή! Ένα των κύριων συμπτωμάτων της κόπωσης είναι το «ξάφνιασμα, η τρομάρα!» Ο χειριστής δεν απάντησε, έστεκε όρθιος δείχνοντας σε πλήρη κατάρρευση, κοιτώντας το δάπεδο!
Ποιος άραγε, ήξερε, πάνω σ’εκείνη τη νεκρή οθόνη του μωσαϊκού τί να έβλεπε; Και τα ταβάνια μιλούν και τα πατώματα δείχνουν και οι τοίχοι και τα κουφάρια ακούνε και ριγούν, λες κι’έχουν αισθήσεις μερικές φορές κι’ευαισθησίες καλύτερες απ’τους ανθρώπους!
«Λέγε ρε, τι έγινε; Μίλα επιτέλους, μίλα ρε» Ο Βενάκης κάτι προσπάθησε να πει, δε μπόρεσε… θαρρώ πως έκλαιγε βουβά!
«Λέγε πουλάκι μου, δεν θα σε παρακαλέσω, λέγε τι έγινε, μίλα!»
Ξανά προσπάθειες του χειριστή, εντονότερες από την προηγούμενη φορά, που φαίνονταν απ’τις συσπάσεις των χαρακτηριστικών του κι’απ’τις αντανακλαστικές κινήσεις του πανδαιμόνιου των συναισθημάτων του, όμως και πάλι στο κενό και λιγότερο πετυχημένες της προηγούμενης!
Όσο τα συναισθήματα εντείνονται σε τέτοιες περιπτώσεις, τόσο η σιωπή στοιχειώνει και θα’λεγα μουλαρώνει, σε πείσμα των υποτιθέμενων θελήσεών μας!
«Δε μιλάς πουλάκι μου, καλά, θα σε φτιάξω εγώ, εμπρός πάμε στο γραφείο Ασφαλείας Πτήσεων!»
Δε ξέρω αν στο υποσυνείδητο ή στο συνειδητό του υψηλά ιστάμενου άνδρα – Ταξίαρχος Ιπτάμενος την εποχή εκείνη σήμαινε πολλά – η λέξη «Ασφάλεια συγχέονταν με κάποια άλλη, χωρίς να γίνεται αντιληπτό, ότι πρόκειται γι’απλή συνωνυμία! Μα ούτε και γνωρίζω αν η λέξη ενέπνεε, αν και είχε περάσει εν έτος από την απόκατάσταση της «Δημοκρατίας!» Εκείνο που ξέρω είναι ότι εγώ με όλους τους χειριστές ένιωθα κοντά κι’εκείνοι θαρρώ το ίδιο, άλλωστε και’γω χειριστής γραμμής ακόμα ήμουν!
Τελικά βρεθήκαμε στο γραφείο μου – τον περιστερώνα – που έλεγαν – έναν χώρο 4Χ5 απομονωμένο στη οροφή του Διοικητηρίου της 110 ΠΜ της μεγαλύτερης πολεμικής Μονάδας του όπλου!
Εκείνος ο VIP κάθισε στη θέση μου, ο Διοικητής σε μία απόσταση 2.5 μέτρων διαγώνια προς τα δεξιά του και εγώ απέναντι του Διοικητού! Ο δύστυχος Βενάκης ανάμεσά μας, απέναντι του Κου Ταξιάρχου, όρθιος πάντα και πολύ πλησίον του.
«Λέγε τι έγινε, μην αργούμε! Λέγε βρε ηλίθιε, λέγε!» Ο άμοιρος Βενάκης, που φαίνεται ότι η Μοίρα του τον είχε εγκαταλείψει, εξουθενωμένος, άρχισε να κλαίει γοερά και ακατάπαυστα! Εκείνος εξακολουθούσε να τον πιέζει αφόρητα με φωνές και χειρονομίες, χάνοντας απολύτως τον έλεγχό του! Συναισθηματική σταθερότητα είναι αυτή, ίσως η βασικότερη ιδιότητα των Ηγετών!
Χωρίς να καταλάβω, ίσως από πίεση, ίσως από συνέγερση του φιλότιμού μου, ίσως από συναίσθηση του πως τα εύκολα δύσκολα γίνονται, ίσως από προσπάθεια διάνοιξης του πλήρους αδιεξόδου, είπα τη φράση «Ηρέμησε βρε Βενάκη, ηρέμησε!» Οπότε σαν κεραυνός με χτύπησε η «αβροφροσύνη» του Ηγήτορος δια σχιζοφρενικής εκτόξευσης της φράσης «Σκασμός! Μόκο! Όταν μιλάει Ταξίαρχος οι άλλοι κάνουν μόκο!»
Πόσα Θεέ μου, δε διήγειρε μέσα μου η υβριστική φράση «κεραυνός» του Κου Χαρλαύτη; Τεράστια κεφάλαια, γιγάντια θέματα κατέκλυσαν αίφνης το νου, κατάχρηση Εξουσίας, υπέρβαση καθήκοντος, καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων…..πληγές ξύστηκαν, πόνεσαν και σείστηκαν μέσα μου αρχίζοντας ακατάσχετα να πλημμυρίζουν τους εγκεφαλικούς μου νεύρωνες… Η συνείδησή μου άρχισε εκκωφαντικά μέσα μου ν’αντιδρά, υπαγορεύοντας επιτακτικά τη «φυγή» μου σαν την πιο ενδεδειγμένη τακτική! Στις επιταγές εκείνης ήμουν πάντοτε ιδανικός στρατιώτης!
Εγέρθηκα απότομα, στη πόρτα έτρεξα, την άνοιξα, βγήκα έξω και την κοπάνησα με όση δύναμη είχα! Απομακρυνόμενος, παρά τα νεύρα μου, άκουσα τον «παλικαρά» να φωνάζει «Πιάστον!»
Κατέβηκα γρήγορα τις σκάλες πήρα το αυτοκίνητό μου και πήγα στη Μοίρα μου την 348 ΜΤΑ! Κάθισα στο κυλικείο με τους άλλους χειριστές, μ’είδαν βλοσυρό κα συνοφρυωμένο, δε μου μίλησαν! Ελάχιστα μετά ήρθε ο Μοίραρχος, ο Αντώνης ο Αναστασίου, ασθμαίνοντας και λέγοντας «Σπύρο έλα γρήγορα, έλα γρήγορα στο τηλέφωνο, σε ζητάει ο Διοικητής»
-«Κε Μοίραρχε πείτε του σας παρακαλώ ότι δεν πάω πουθενά! Ότι θέλουν ας μου κάνουν, ας με ξηλώσουν, ας με διώξουν, ας με δικάσουν, ότι θέλουν ας κάνουν δε μ’ενδιαφέρει, εγώ εκεί δεν πάω!»
Με κοίταξε με απορία, ήξερε άριστα το χαρακτήρα μου, το’ξερα ότι με εκτιμούσε ιδιαίτερα, κατάλαβα τη θέση του, σηκώθηκα είπα τα ίδια πράγματα στο Διοικητή… Κι’εκείνος ήξερε το χαρακτήρα μου κι’εκείνος υπέρμετρα με εκτιμούσε! Ήταν τούτες κάποιες τραγικές μου συμπτώσεις, οι άνθρωποι που καλά με ήξεραν να με υπερεκτιμούν!
Όμως κατάλαβε ότι ήταν δύσκολο αν όχι αδύνατον να μεταπεισθώ! Ήρθε στη Μοίρα με πήραν με τον Κο Αναστασίου έξω, μ’εκλιπαρούσαν κυριολεκτικά να πάω, ίσως να σκέφτονταν τις θέσεις τους, ίσως λιγάκι και μένα! Αρχές και αξίες δε νομίζω να σκέφτονταν εκείνη την κρίσιμη στιγμή, ούτε πως υπερίσχυαν οι «Στρατιωτικές του μάλιστα, όχι, διατάξτε» έναντι οιωνδήποτε άλλων!
Τους επανέλαβα αρκετές φορές «Σας σέβομαι, σας εκτιμώ και τους δυο, όμως να πάω πίσω δε μπορώ, πείτε του ότι τρελάθηκα!» Από λύπη και οίκτο για εκείνους μεταπείσθηκα….!
Γυρίσαμε στο Γραφείο Ασφαλείας Πτήσεων, με το που μπήκαμε, εκείνος με άσχημο τρόπο και ηπιότερο κάπως τόνο ρώτησε «Γιατί έφυγες;» Κοιτάζοντάς τον κατάματα, με όλα τα απεχθή που τα μάτια μου έβγαζαν, σφίγγοντας τα δόντια μου του είπα «ΈΦΥΓΑ ΓΙΑΤΊ ΕΜΕΝΑ ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΔΕ ΜΕ ΣΗΚΩΝΕΙ ΤΟ ΚΛΙΜΑ!»
Κατάλαβε, πως πέρα από τα όρια δεν υπάρχουν περιθώρια! Μ’ένα σχετικά ήπιο «κάθισε κάτω» το επεισόδιο ας πούμε ότι έληξε! Γιατί στη συνέχεια όλα κύλησαν ας πούμε ομαλά!
Ο Δύστυχος Βενάκης, ένα κατά γενική ομολογία εξαίρετο παλικάρι, έντεκα (11) χρόνια αργότερα τέλειωσε την πρώτη του παρουσία στον παλιόκοσμο τούτο, από «Καρκίνο» στο κεφάλι, υπηρετώντας σαν επόπτης Ιπταμένων στη Σμηναρχία Ακαδημαϊκής Εκπαίδευσης της Σχολής Ικάρων!
Ήταν η ίδια Σμηναρχία που υπηρέτησα αργότερα σαν Διοικητής και από την οποία, η αγαπημένη μου Υπηρεσία με απέπεμψε, οριστικά και αμετάκλητα, στα πλαίσια της «αξιοκρατίας και της περαιτέρω βελτίωσης των συνθηκών λειτουργίας αυτού του ταλαίπωρου Έθνους!
Ο Κος Ταξιαρχος Διογένης Χαρλαύτης, που ευχαρίστως θα του έδινα τον τίτλο του «ανακριτή» δεν ήταν ο μόνος του είδους Αξιωματικός! Υπήρχαν και άλλοι «κλασικοί καριερίστες» και μάλιστα την υπόψη περίοδο, πρώτα έτη μεταπολίτευσης, είχαν επανέλθει και αρκετοί «παρείσακτοι» άλλοι σαν άσπονδοι Δημοκράτες, άλλοι σαν Σολιαλιστάδες, άλλοι σαν αντικινηματίες Βασιλικοί κτλ κτλ!
Όσο για μένα ελπίζω να μη βρεθεί ξανά συνάδελφος, που θα πει ότι η τακτική μου ήταν αυτοκαταστροφική! Γιατί για μένα ακριβώς αυτή η τακτική ήταν η υπερηφάνεια μου και η ξέχωρη τιμή μου!
Με Τιμή
Σπύρος Κίκερης
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Μήνυμα από τον "διαχειριστή" του ιστολογίου ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ : Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη. Ελπίζω να ωφεληθήκατε από αυτό που διαβάσατε. Δεν είμαι δημοσιογράφος, αλλά ένας απόστρατος αξιωματικός της Π.Α. που αποφάσισε να κάνει αυτό που δεν κάνουν οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι.
2 σχόλια:
Έχοντας υπηρετήσει σε πολεμικές μοίρες περίπου 25 χρόνια τρέφω απόλυτο σεβασμό στους ιπτάμενους αξιωματικούς και αγάπη, ακόμη και για τους αυστηρότερους από αυτούς . Ο κύριος που ανέφερες ήταν η μοναδική εξαίρεση και είσαι πολύ επιεικής όταν αναφέρεις σαν δικαιολογία ότι στα υψηλά επίπεδα Ιεραρχίας υπήρχε πλέον συνωστισμός, ίσως γι’αυτό να ήταν τόσο πολύ ζορισμένος, στο υπόψη περιστατικό. Ο εν λόγω κύριος μόνο για αξιωματικός των ΕΣές θα διέπρεπε. Το βλέμα μίσους που αναφέρεσθαι το δεχόταν καθημερινά από όλη την 114 Π.Μ. ως διοικητής, πράγμα που πιστεύω τον ικανοποιούσε, διότι δεν μπορώ να εξηγήσω την απόλυτη περιφρόνηση του στα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα των διοικουμένων του. Δεν θα αναφερθώ με λεπτομέρειες στις ταλαιπωρίες που καθημερινά μας επέβαλε και δεν μπορώ να καταλάβω πως η Αεροπορία μας του επέτρεπε αυτή την απάνθρωπη και σαδιστική συμπεριφορά και μάλιστα τον προήγαγε σε ταξίαρχο.
Γρηγόρη δυστυχώς δεν ήταν ο μόνος .....Γνωρίσαμε αρκετούς στην σταδιοδρομία μας παρανοϊκούς ή φαντασμένους που η εξουσία τους εδινε την δυνατότητα να ικανοποιούν την αλαζονία τους......Τον γνώρισα τον κύριο διότι στα υπόψη γεγονότα ήμουν εκεί..... Δεν θα παραλείψω βέβαια να πώ ότι και ο άλλος από τον οποίο παρέλαβε δεν ήταν καλλίτερος.....
Ανδρέας Στάβερης
Δημοσίευση σχολίου