Οι προκλήσεις Ερντογάν και η Κύπρος

Tweet

Του Γιώργου Καραμπελιά*

Ο Ερντογάν όχι μόνο συνεχίζει να απειλεί ευθέως την Ελλάδα και τις λοιπές γειτονικές χώρες με την αμφισβήτηση της Λωζάννης, αλλά και δυναμιτίζει τις συνομιλίες για το Κυπριακό, διότι διεκδικεί την παραμονή του τουρκικού στρατού στην Κύπρο και απειλεί μονίμως να ανοίξει τη στρόφιγγα του προσφυγικού,
την οποία έχει ήδη μισανοίξει, μια και οι προσφυγικές ροές αυξάνονται σχεδόν καθημερινά.

Η απάντηση της ελληνικής και της κυπριακής κυβέρνησης θα έπρεπε να είναι η καταγγελία της τουρκικής επιθετικότητας σε όλα τα διεθνή φόρα. Και όμως, αντί να διακηρύξουν πως οι τουρκικές διεκδικήσεις αποτελούν αιτία ρήξης με την Τουρκία, προσπαθούν για μια ακόμα φορά να εξευμενίσουν τον σουλτάνο. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Τζανακόπουλος «δεν άκουσε» (!) τις δηλώσεις Ερντογάν, αν και τις είδαν στην τηλεόραση όλοι οι Έλληνες, ο Τσίπρας επιμένει να προχωρήσει σε συνάντηση με τον Ερντογάν υπ’ αυτές τις συνθήκες, ο δε Αναστασιάδης κλαυθμηρίζει για την «τουρκική αδιαλλαξία». Έτσι η Τουρκία πραγματοποιεί ένα ακόμα βήμα στις διεκδικήσεις της και το κατοχυρώνει, μέσα από την ψοφοδεή στάση των Ελλήνων υπευθύνων σε Ελλάδα και Κύπρο.

Ακόμα χειρότερα, οι πλέον ενδοτικοί κύκλοι των ελίτ στην Ελλάδα και την Κύπρο εγκαλούν για «αδιαλλαξία» τον... Κοτζιά, και όχι την Τουρκία, επιθυμώντας «λύση» ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες: δηλαδή και την αποδοχή της παραμονής των τουρκικών στρατευμάτων στο νησί σε μια ήδη καταστροφική και στα υπόλοιπα σημεία της «λύση». Με συντονισμένες κινήσεις, η γνωστή τουρκολάτρις εφημερίδα «Πολίτης» της Λευκωσίας, που είχε χρηματοδοτηθεί αφειδώς για να στηρίξει το σχέδιο Ανάν, καθώς και το TVXS του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Στέλιου Κούλογλου, πρωτοστατούν στις επιθέσεις κατά του του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, που «βραχυκυκλώνει τους συναινετικούς Τσίπρα και Αναστασιάδη».

Όλα αυτά επιτείνουν εν τέλει την απομάκρυνση των Ελλαδιτών από την Κύπρο και την τύχη της. Διότι εάν το Κυπριακό αποτελεί απλώς και μόνο ένα σημείο μόνιμης τριβής με τους Τούρκους και τίποτε άλλο, γιατί εν τέλει να μην «αποδεσμευτούμε» από την Κύπρο, δηλαδή να την αφήσουμε στην τύχη της; «Δεν μας φτάνει η φτώχια μας, θα έχουμε και την Κύπρο στο κεφάλι μας»;

Και όμως αρκεί να κοιτάξει κανείς τον χάρτη για να διαπιστώσει την τεράστια γεωστρατηγική σημασία της Κύπρου, η οποία καθιστά τον ελληνισμό υπολογίσιμη δύναμη στην ανατολική Μεσόγειο. Αντίθετα η παράδοσή της στα χέρια των διαχρονικών αντιπάλων του ελληνισμού θα οδηγήσει στη μεταβολή της Ελλάδας σε συρρικνούμενο και ανίσχυρο βαλκανικό κρατίδιο.

Ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, επικεφαλής των σταυροφόρων του, κατέλαβε την Κύπρο το 1192 και οι Άγγλοι συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να διατηρούν τις μεγαλύτερες και τελευταίες σημαντικές βάσεις τους στην Κύπρο. Οι Αμερικανοί θεωρούν την Κύπρο αποφασιστικής σημασίας για τον έλεγχο της Μ. Ανατολής, ενώ και οι Ρώσοι έχουν καταδείξει σε αναρίθμητες ευκαιρίες, τα τελευταία εξήντα χρόνια, το ενδιαφέρον τους για το νησί. Και όμως, οι ελλαδικές ηγεσίες –συνεπικουρούμενες συχνά από κάποιες μικρόψυχες κυπριακές ελίτ– κάνουν ό,τι μπορούν για να «ξεφορτωθούν» την Κύπρο, αγνοώντας και το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα της με στόχο την Αυτοδιάθεση - Ένωση και την τεράστια γεωστρατηγική σημασία της.

Από υποχώρηση σε υποχώρηση φθάσαμε στην εισβολή του 1974 και στη συνέχεια στην εδραίωση της τουρκικής κατοχής. Από τότε μέχρι σήμερα πέρασαν σαράντα δύο χρόνια, στη διάρκεια των οποίων η Κύπρος απομακρύνεται όλο και περισσότερο από την Ελλάδα και οδηγείται στην αναπόφευκτη τουρκοποίησή της.

Το ελληνικό κράτος δεν τόλμησε ποτέ, ούτε για μία ημέρα, «έστω και για τα μάτια», να ανακαλέσει τον Έλληνα πρέσβη από την Άγκυρα, παρά την εισβολή και παρά τις αναρίθμητες τουρκικές προκλήσεις.

Τα τεκταινόμενα είναι προφανή. Οι μεγάλες δυνάμεις και κατ' εξοχήν οι Αγγλοαμερικανοί χρησιμοποιούν την Κύπρο τόσο ως βάση για τον έλεγχο της Μ. Ανατολής, όσο και ως ενέχυρο για την εξασφάλιση της πρόσδεσης της Τουρκίας στο δυτικό άρμα. Όσο πιο ισχυρή και επιθετική γίνεται η Τουρκία, τόσο περισσότερα της παραχωρούν, έτσι ώστε να μην στραφεί προς τη Ρωσία ή προς την Ασία. Το ίδιο είχε γίνει με το σχέδιο Ανάν, όταν οι Τούρκοι δεν είχαν συναινέσει στη χρήση των βάσεων τους από τις «συμμαχικές» δυνάμεις κατά την επίθεσή τους στο Ιράκ. Από τότε, η παραχώρηση της Κύπρου αποτελεί το μόνιμο αντάλλαγμα για την τουρκική δυτικοφροσύνη.

Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα, επί τα χείρω, μάλιστα. Η Τουρκία έχει ενισχυθεί ακόμα περισσότερο, η Ελλάδα βρίσκεται σε μια μακροχρόνια και καθολική κρίση, η Μ. Ανατολή φλέγεται και απειλείται με οριστική ρήξη ο άξονας Τουρκίας - Ισραήλ. Παράλληλα, ο Ερντογάν χρησιμοποιεί την απειλή της ενίσχυσης των σχέσεων με τη Ρωσία και της προσχώρησης στο ρωσοκινεζικό σύμφωνο της Σαγκάης, για να κερδίσει έναντι της Ελλάδας και του ελληνισμού, αρχικώς στην Κύπρο και εν συνεχεία στη Θράκη, το Αιγαίο και τα νησιά.

Και ίσως ο βασικότερος λόγος της επίσκεψης Ομπάμα στην Αθήνα ήταν η επίσπευση των επονείδιστων συνομιλιών μεταξύ ενός κυρίαρχου κράτους, όπως η Κυπριακή Δημοκρατία, που μεταβάλλεται σε μια εθνοτική κοινότητα, και των τουρκικών στρατευμάτων και των εποίκων, που εμφανίζονται ως «τουρκοκυπριακή κοινότητα».

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, επιχειρείται το τελευταίο βήμα στην τελεσίδικη απομάκρυνση του ελληνικού κράτους από την Κύπρο, έτσι ώστε να μπορούν ανενόχλητοι να την ελέγχουν οι Τούρκοι. Με κατάργηση της παρουσίας –έστω και ισχνής– του ελληνικού στρατού, ως εγγυήτριας δύναμης, από την Κύπρο, ενώ θα παραμένουν σε μια «μεταβατική περίοδο», οι τουρκικές δυνάμεις. Η Κύπρος θα παραδοθεί άμεσα στους Τούρκους και η Ελλάδα θα μεταβληθεί σε τουρκικό προτεκτοράτο, διακόσια χρόνια μετά την επανάσταση του 1821.

Αν οι Έλληνες στην Ελλάδα και την Κύπρο –και προπαντός οι ηγεσίες τους– διέθεταν κουκούτσι μυαλό, θα έκαναν τα πάντα για να διατηρηθούν και να ενισχυθούν οι δεσμοί των δύο ελληνικών κρατών. Διότι μόνο έτσι θα μπορούσαν να επιβιώσουν. Και όμως κάνουν το ακριβώς αντίθετο. Μήπως ο ελληνισμός κατέστη ένα ασήκωτο φορτίο για τους ώμους τους και βαδίζουν ασύγγνωστα προς την τελική πράξη: τη συρρίκνωση μέχρις εξαφανίσεως;

Και όμως, τα πράγματα είναι απλά. Η Τουρκία έχει διαπράξει στην Κύπρο εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, εισβολή, εθνοκάθαρση, εποικισμό. Αυτά έχουν αναγνωριστεί, ακόμα και από τον ΟΗΕ, και αποτελούν τη βάση πάνω στην οποία θα έπρεπε να εμμένουν τόσο οι Ελλαδίτες, όσο και οι Ελληνοκύπριοι. Και δεν θα πρέπει να αφήσουμε αυτήν την πραγματική βάση να την εκμηδενίσουν ανίκανοι και μικρονοϊκοί, που δεν θεωρούν την εξαφάνιση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως αφανισμό, αλλά ως «ευκαιρία».

* Ο κ. Γιώργος Καραμπελιάς είναι συγγραφέας, επικεφαλής του Κινήματος Άρδην.

 liberal.gr/