Πάντα υπάρχει η ευκολία στο να δεις κάτι κακοπροαίρετα. Θα μπορούσα να το κάνω κι εγώ με το άρθρο του κου Διονέλλη. Όμως, δεν έχει άδικο σε κάποια θέματα που θίγει. Βέβαια, το να πεις στα μικρά παιδιά τί είναι offshore και τί είναι "μίζα", είναι κομματάκι δύσκολο. Όμως γιατί να πάει ένας οποιοσδήποτε στα σχολεία κι να κάνει διαλέξεις για αυτά; Αυτονόητο είναι - για εμένα τουλάχιστον - πως αυτό είναι ευθύνη της οικογένειας. Το κατά πόσο πλέον, η παραδοσιακά εννοούμενη οικογένεια έχει διαλυθεί και δεν δύναται να διδάξει τα εξωσχολικά μαθήματα περί ζωής, είναι άλλο ζητούμενο. Θεωρώ ότι δεν πρέπει να τα περιμένουμε όλα από τρίτους, όπως το σχολείο.
Ας πιάσουμε αυτή την πλευρά του θέματος κι ας το δούμε πιο θετικά. Το ζητούμενο, δεν θα έπρεπε να είναι γιατί πήγε ο πιλότος, αλλά γιατί δεν παρουσιάζονται στα σχολεία κι άλλοι ήρωες, της καθημερινότητας, των τεχνών, των γραμμάτων, της βιοπάλης.
Αποτελεί γενίκευση να μιλάμε για μιλιταρισμό των στρατιωτικών. Εξ' ορισμού, στρατιωτικός και μιλιταριστής είναι δύο διαφορετικά πράγματα που δεν πρέπει να συγχέουμε. Το ίδιο είναι και η σύγχυση των θεατών μιας επίδειξης με στρατιωτικά αεροσκάφη με "εκμιλιταρισμό" του πλήθους. Δεν είναι μιλιταριστές όσοι πάνε στο Παρίσι, στην έκθεση του La Bourget, κάθε χρόνο για να θαυμάσουν από κοντά την τεχνολογία πτήσης και τις αεροπορικές επιδείξεις. Σωστά; Ακόμα κι εγώ που έχω ένα κακό προηγούμενο με τις στρατιωτικές δυνάμεις, αν είχα τα χρήματα, θα ήθελα να πάω μια φορά, για την εμπειρία, να χαρώ από κοντά την εξέλιξη της τεχνολογίας.
Αν μπει πάλι το θέμα των εξόδων της επίδειξης στο Ηράκλειο, εκτός του ότι αυτά δεν είναι έκτακτα αλλά προβλεπόμενα έξοδα, ακόμα κι αχρείαστα να τα πει κανείς, θα τα προτιμήσω από τα υπερ-πολλαπλάσια που κάνει ο Μπένι για χρήση του προεδρικού αεροσκάφους. Και όχι, δεν θέτω ψευτο-δίλημμα "το ένα ή το άλλο". Λέω ξεκάθαρα, ότι από τη στιγμή που γίνονται (και μέχρι να αλλάξουμε το πολιτικό και στρατιωτικό γίγνεσθαι, θα γίνονται) και τα δύο, προτιμώ αυτό που θα με κάνει να χαρώ αυτά τα "πεταμένα" λεφτά, μαζί με μερικές χιλιάδες άλλους κι ας ψωνίσω κι ένα αναμνηστικό από τον "πάγκο της λαϊκής" της αεροπορίας. Κι από τον πάγκο των Led Zeppelin ψώνισα, όταν ήρθαν στο Ηράκλειο και δεν το χρησιμοποίησα ως υποτιμητικό επιχείρημα εναντίων τους, ότι "ευτελίζουν" τη μπάντα. Memorabilia, τα λένε αλλού.
Θα συμφωνήσω, ότι στην πατριδοκαπηλεία, επιδίδονται πολλά πολιτικά κοράκια και πολλοί επιχειρηματίες, παρατρεχάμενοι δημοσιογράφοι, δήθεν καλλιτέχνες, λόγιοι και λοιποί μπερτόδουλοι. Όμως, το να παρομοιάζουμε με όργανο της πατριδοκαπηλείας τον σμηναγό, επειδή πληρώνουμε σαν λαός τις μίζες των βλημάτων, είναι το ίδιο με το να παρομοιάζουμε τους πυροσβέστες με όργανο πολιτικών σκοπιμοτήτων για τις μίζες ανταλλακτικών και οχημάτων πυρόσβεσης, των αστυνομικών για τις μίζες από τις κάμερες ταχύτητας, των οδοκαθαριστών για τις μίζες από τα απορριμματοφόρα και λοιπά. Όπως και να το κάνουμε, κάτι τέτοιο αποτελεί "τσουβάλιασμα".
Όπως, "τσουβάλιασμα" είναι, μία αεροπορική επίδειξη να θεωρείται "άρτος και θέαμα". Δέκα λεπτά επίδειξης το χρόνο, έστω, δεν μας προβατοποιούν περισσότερο από τα εβδομαδιαία ματς ποδοσφαίρου. Κι οι χούντες, για λόγους προβολής και εξιδανίκευσης της σωματικής ρώμης και υπεροχής της "φυλής", τα αθλητικά γεγονότα χρησιμοποιούσαν για αποχαύνωση και όχι τις στρατιωτικές επιδείξεις. Εξάλλου, στις χούντες, οι δυνάμεις καταστολής (αλλού ο στρατός κι εδώ οι "ειδικές μονάδες" της Ελ.Ασ.) έχουν άλλο "έργο" να "επιτελέσουν" και δεν αδειάζουν.
Για το αν το καθεστώς της Τουρκίας είναι ή όχι, στρατιωτική απειλή, το ξέρει η Κύπρος. Και το να αποστρατιωτικοποιηθεί η Ελλάδα, δεν είναι λύση. Δεν βρισκόμαστε στη θέση της Μάλτας, του Μονακό, της Ελβετίας. Βρισκόμαστε στην Ελλάδα. Λέτε, αν αύριο καταργήσουμε το στρατό, να το κάνουν κι όλες οι γείτονες χώρες ή απλά θα έρθουν να πάρουν το κομμάτι που θεωρούν ότι τους ανήκει;
Τέλος, δεν βλέπω το κακό στην εθνική υπερηφάνεια. Είτε για τους Έλληνες, είτε για τους Τούρκους, είτε για τους Ρώσους. Θεωρώ τον εαυτό μου περήφανο που γεννήθηκα σε αυτή τη χώρα και πιο περήφανο που, κατ' αρχήν ατομικά, δεν βλάπτω, δεν κλέβω και θέλω οι φιλοξενούμενοι μετανάστες, είτε περαστικοί είτε μόνιμοι, να μην τύχουν της "φιλοξενίας" που έτυχαν οι Μικρασιάτες πρόγονοί μου, από μια μερίδα Κρητικών. Δεν θέλω να γίνω ένα με αυτή τη μερίδα και είμαι περήφανος που μέχρι τώρα, το καταφέρνω.
Με περηφάνια και με τα μέσα που έχω (το πληκτρολόγιο για το ιντερνέτι και τα πόδια για τις πορείες), κάνω κι εγώ το κάτι λίγο που μπορώ για να διώξουμε τη μιζέρια που μας έχει υποδουλώσει. Έχω ελπίδα γι' αυτό το λαό και τη χώρα μου. Κι όταν φύγει αυτή η μαυρίλα και η τραπεζική χούντα με τα πολιτικά και φασιστικά τσιράκια που μας διαιρούν και βασιλεύουν, τότε σίγουρα, σταδιακά, όλα θα ομαλοποιηθούν για τους πολίτες, τους επισκέπτες και τους μετανάστες. Χωρίς όμως ελπίδα, χωρίς υπερηφάνεια, μόνο με τη μιζέρια συντροφιά, δεν ξεκινάς αγώνα.
Μετά από όλα αυτά, το κείμενο του κου Διονέλλη, θα πρότεινα να μην το διαβάσετε επιφανειακά. Έχει περισσότερο βάθος και δεν αποτελεί μια απλή και μίζερη κλάψα. Θεωρήστε το ως παραίνεση.
Ξαναδιαβάστε το, με ανοιχτό μυαλό.
