Αν μη τι άλλο, η «πρώτη (ελπίζω και τελευταία) φορά Αριστερά» δεν μας αφήνει να πλήξουμε.
Κάτι το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ, κάτι οι γεμιστές ντομάτες της Θεανώς, κάτι τα σπίτια του κ. Σταθάκη, κάτι τα ανύπαρκτα θαλάσσια σύνορα (ρε πόσο δίκιο είχε ο μπαγάσας) του Αλέξη, κάτι οι ηλιοθεραπείες της Τασούλας, κάτι ο οικονομικός σχεδιασμός του κ. Μάδρα περί επενδύσεων από τους λαθρό, κάτι οι κοτσάνες του Μουζάλα περί «Μακεδονίας», κάτι τα αιωρούμενα πέη του Φαμπρ, γεμίζουν και ομορφαίνουν την ζωή μας, προσφέροντάς μας άφθονο θέαμα, διότι από άρτον, μάλλον καλύτερα θα ήταν να στραφούμε προς το παντεσπάνι. Α ρε πόσο μπροστά ήταν το Μαράκι η Αντουανετίτσα.