ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ :
Ελλάδα, Κύπρος και κυρώσεις: γεωπολιτική (και οικονομική) αυτοκτονία του ελληνισμού.
Η Ελλάδα λαμπρύνεται γιατί υπήρξε μία από τις λίγες ευρωπαϊκές χώρες που είπε ‘Όχι στον ολοκληρωτισμό του 20ού αιώνα, του Χίτλερ και του Μουσολίνι, σε μια εποχή που ήταν παντοδύναμος και οι περισσότεροι θα στοιχημάτιζαν ότι θα επικρατούσε στον ευρωπαϊκό πόλεμο που ξεκίνησε. Αλλά και η μικρούλα Κύπρος λαμπρύνεται για την παραδειγματική εξέγερσή της κατά της Βρετανικής Αυτοκρατορίας που κέρδισε τον σεβασμό των πέντε ηπείρων.
Ακολουθώντας τέτοια πολιτική και σε πραγματικό παροξυσμό εθνικής υποτέλειας, Αθήνα και Λευκωσία στρέφονται ευθέως και κατά του σκληρού πυρήνα πολλαπλών ελληνικών εθνικών συμφερόντων (οικονομικών, πολιτικών, γεωπολιτικών, στρατηγικών), σε μια περίοδο μάλιστα οικονομικής καταστροφής και πρωτοφανούς εθνικής εξασθένησης. Και το κάνουν παρόλο που είχαν την ευχέρεια, όπως επεσήμανε ο συνταγματολόγος Κ. Χρυσόγονος, και «τρίτης λύσης», να μην αποτρέψουν μεν την λήψη απόφασης για τις κυρώσεις από την ΕΕ, να εξαιρεθούν όμως οι ίδιες.
Η καταστροφή των σχέσεων Ελλάδας-Ρωσίας και Κύπρου-Ρωσίας υπήρξε τα τελευταία χρόνια κεντρική επιδίωξη των δυτικών πρώτον για να αποκλείσουν τη Μόσχα από τα Βαλκάνια, τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, δεύτερο στα πλαίσια της πολλαπλής επίθεσης που εξαπέλυσαν εναντίον των δύο κρατικών υποστάσεων του ελληνικού λαού. Η επίθεση αυτή εναντίον του ίδιου του πυρήνα της ελληνικής, ελλαδικής και κυπριακής, εθνικής κυριαρχίας εκδηλώθηκε και γεωπολιτικά (σχέδια Ανάν, Αναστασιάδη-’Ερογλου) και οικονομικά (Δανειακές και Μνημόνια).
Οι εξωτερικοί «πνεύμονες» της ελληνικής ανεξαρτησίας
Το ίδιο το «σχέδιο» του νεώτερου ελληνισμού είναι σχέδιο των «ξεσηκωμένων» με τον «αντιστασιακό χαρακτήρα να διέπει ολόκληρη τη νεοελληνική ιστορία», όπως υπογραμμίζει ο σπουδαίος μαρξιστής ιστορικός Νίκος Σβορώνος σημειώνοντας: «Ο ελληνισμός ανήκει στην κατηγορία των μικρών λαών που κινούνται στην περιφέρεια του νεότερου κόσμου και που η σταδιακή ανάπτυξη της εθνικής τους συνείδησης και συγκρότησή τους σε καινούρια έθνη…συντελείται μέσα στην πάλη εναντίον υπερεθνικών αυτοκρατοριών στην αρχή, εναντίον υπερεθνικών ιμπεριαλιστικών οικονομικοκοινωνικών συγκροτημάτων στα νεότερα χρόνια» (Επισκόπηση της νεοελληνικής Ιστορίας, Θεμέλιο, Αθήνα 1976, σελ.12). (Δυστυχώς βέβαια, οι «αριστεροί» γραφειοκράτες δεν διαβάζουν, οι «αριστεροί» ιδεοληπτικοί δεν καταλαβαίνουν).
Ο νέος ελληνισμός στηρίχτηκε επί αιώνες σε δύο εξωτερικούς «πνεύμονες»: την «ομόδοξη» και γεωπολιτικά συγκλίνουσα Ρωσία αφενός, τον Ευρωπαϊκό διαφωτισμό αφετέρου. Γι’ αυτό η διάρρηξη των σχέσεων Αθήνας-Μόσχας και Λευκωσίας-Μόσχας, πολύ περισσότερο στην ούτως ή άλλως τόσο δυσμενή περίοδο ολοκληρωτικού μετασχηματισμού του ευρωπαϊκού σχεδίου και «κατάληψης» των ευρωπαϊκών ηγεσιών της Ευρώπης από Αμερικανούς και Τράπεζες, συνιστά είδος «γεωπολιτικής αυτοκτονίας» του ελληνισμού.
Η Ρωσία υπήρξε πάντα στην ιστορία μας από τα σημαντικότερα δυνητικά αντισταθμίσματα στις δυτικές πιέσεις, όπως κατάλαβαν καλά στον καιρό τους πολιτικοί από όλο το πολιτικό φάσμα Ελλάδας και Κύπρου, από τον Σπύρο Μαρκεζίνη στη δεκαετία του 1950 έως τον Τάσσο Παπαδόπουλο στη δεκαετία του 2000. Η ίδια η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα υπήρχε σήμερα χωρίς τη διπλωματική και στρατιωτική υποστήριξη που της παρείχε η Σοβιετική ‘Ενωση αρχικά, η Ρωσική Ομοσπονδία αργότερα, για να μη μιλήσουμε για την ιδιαίτερη συμβολή των ρωσο-κυπριακών σχέσεων στην ευημερία του νησιού. ‘Εως ότου το κούρεμα των καταθέσεων που αποφάσισαν ΔΝΤ, Γερμανία και Βρυξέλλες, σε συμμαχία με τις μεγάλες τράπεζες τύπου Goldman Sachs, πλήξουν τα ρωσικά κεφάλαια και τις οικονομικές σχέσεις Μόσχας-Λευκωσίας, οδηγώντας, σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, και σε μετατόπιση του άξονα των επενδεδυμένων στην Κύπρο ξένων κεφαλαίων από ρωσικά σε ισραηλινά.
Κύπρος: το αντιρωσικό μένος Αναστασιάδη-Δρουσιώτη
Σε ολόκληρο τον ελληνικό χώρο, Ελλάδα και Κύπρο, ο Νίκος Αναστασιάδης είναι ασφαλώς ο πολιτικός που έχει ταχθεί με τον πιο αποφασισμένο τρόπο στην υπηρεσία των αγγλοαμερικανικών συμφερόντων και στην καταστροφή του κράτους του. Προ δεκαετίας ηγήθηκε στην προσπάθεια διάλυσης του κυπριακού κράτους με το σχέδιο Ανάν, κάτι που θέλει να κάνει και τώρα με τις συνομιλίες.
Η καταστροφή των σχέσεων Λευκωσίας με Μόσχα είναι επίσης βασική του επιδίωξη. Τα ρωσικά συμφέροντα επλήγησαν ιδιαίτερα από το κούρεμα των καταθέσεων. Ο δε Πρόεδρος προσέλαβε ως σύμβουλό του τον Μακάριο Δρουσιώτη ώστε, όπως εξομολογήθηκε σε φιλικό του πρόσωπο, να μπορέσει χωρίς υλικές σκοτούρες να ολοκληρώσει το βιβλίο που έγραφε εναντίον του ΑΚΕΛ και της Σοβιετικής ‘Ενωσης. Το βιβλίο εκδόθηκε πρόσφατα προκαλώντας την έντονη δυσφορία της ρωσικής Πρεσβείας στη Λευκωσία. Αψηφώντας το γελοίο του πράγματος και καταστρέφοντας ακόμα και την προσωπική φιλοδοξία του να εμφανίζεται ως σπουδαίος «διανοούμενος» (τόσο σημαντικό κρίνεται να πληγούν οι σχέσεις με τη Μόσχα !), ο Δρουσιώτης υποστηρίζει, ούτε λίγο, ούτε πολύ τη θέση ότι οι … Σοβιετικοί έφταιγαν για το 1974! Κάτι που δεν σκέφτηκαν να ισχυριστούν ούτε και οι Αμερικανοί, οι πράκτορες και οι φίλοι τους επί 40 ολόκληρα χρόνια – αντιθέτως, Κλίντον και Χόλμπρουκ ζήτησαν συγγνώμη για όσα έκανε η Ουάσιγκτον στον ελληνικό λαό! (Αν ήξεραν φυσικά τον Δρουσιώτη, μάλλον θάλεγαν «λίγα τους κάναμε»!)
Δηλητηριώδης, ο κ. Αναστασιάδης υποστηρίζει ακόμα ότι η Ρωσία έχει ιδιαίτερα συμφέροντα με την Τουρκία που την εμποδίζουν να αναμειχθεί στο κυπριακό. Στην πραγματικότητα, αν κάποιος κάνει ότι μπορεί για να σπρώξει τη Μόσχα στην αγκαλιά της ‘Αγκυρας είναι η κυπριακή και ελλαδική διπλωματία. Η Τουρκία, αν και μέλος του ΝΑΤΟ, δεν εφαρμόζει τις αντιρωσικές κυρώσεις και επιχειρεί να διεισδύσει στο πολιτικο-οικονομικό κενό που αφήνει η τυφλή, πλήρης υποταγή Κύπρου και Ελλάδας στους δυτικούς, εις βάρος των ελληνικών εθνικών συμφερόντων.
Υποτέλεια ή ρεαλισμός;
Υπάρχει βέβαια το επιχείρημα ότι «δεν μας παίρνει» να διαφοροποιούμεθα από τους δυτικούς. Γιατί όμως δεν μας «παίρνει» εμάς, αλλά «παίρνει» την Τουρκία να αψηφά επανειλημμένως τα desiderata της Ουάσιγκτον, αρνούμενη τη χρήση του εδάφους της για την εισβολή στο Ιράκ, κατασκευάζοντας τον αγωγό Blue Stream, παρά τις αμερικανικές αντιρρήσεις, ή επικρίνοντας σφόδρα το Ισραήλ για τη Γάζα; Παραδόξως, την Τουρκία που τους δημιουργεί προβλήματα σέβονται, όπως σέβονταν και την Ελλάδα του Ανδρέα Παπανδρέου, των αστερίσκων στο ΝΑΤΟ, της αντίθεσης στις κυρώσεις για το Τζάμπο, Ελλάδα που κέρδιζε παγκόσμιο θαυμασμό και σεβασμό για την απελευθέρωση του Αραφάτ και για την «Πρωτοβουλία των ‘Εξη».
Θα μπορούσε το επιχείρημα των δουλόφρονων να μοιάζει τουλάχιστο ρεαλιστικό εάν έστω, σε αντάλλαγμα μιας αναξιοπρεπούς υποταγής, κερδίζαμε έστω την ησυχία μας και σωτηρία μας. Το αντίθετο όμως έχει συμβεί σε όλη την ιστορία μας και συμβαίνει και τώρα. Πολεμήσαμε στην Ουκρανία τους Μπολσεβίκους και «φτύσαμε» τους απεσταλμένους του Λένιν για να μας αφήσουν να σφαγούμε στη Μικρασία οι Αγγλογάλλοι. Γίναμε το αιματηρό και «θερμό» δοκιμαστήριο του Ψυχρού Πολέμου και πολεμήσαμε τον κομμουνισμό στην … Κορέα (!), για να δούμε να κρεμάνε τον Καραολή και τον Δημητρίου στην Κύπρο, να ενθαρρύνουν την εκδίωξη των Ελλήνων από την Πόλη και να οργανώνουν το πραξικόπημα και την εισβολή στην Κύπρο. Εφαρμόσαμε, πιστοί όσο και διεφθαρμένοι «ευρωλιγούρηδες» κατά γράμμα ότι μας έλεγαν οι Ευρωπαίοι, για να τους βλέπουμε τώρα να μας καταστρέφουν υποδειγματικά, με τα Μνημόνια και τις Δανειακές.
Είναι πολλοί που υπετάγησαν για να μην καταστραφούν, κατεστράφησαν για να μην υποταγούν. Αλλά εδώ καταφέραμε το ακατόρθωτο: Καταστρεφόμαστε υποτασσόμενοι, υποτασσόμεθα καταστρεφόμενοι.
(1) Σε κάποια στιγμή η Κύπρος εξέφρασε επιφυλάξεις για τις κυρώσεις, αργότερα όμως τις ψήφισε
(2) Μιας άκρας δεξιάς που, καλό είναι να το θυμίζουμε τώρα αυτό, διακρίνεται για την εθνική και κοινωνική δημαγωγία της, πάντα όμως μέχρι τώρα, στην ιστορία, κορόιδεψε και κατέστρεψε τα κοινωνικά στρώματα που πρόβαλαν σε αυτή τις προσδοκίες τους
(3) Η αναγόρευση τελευταίως από τη Λευκωσία των ΗΠΑ σε σπουδαίο «στρατηγικό εταίρο» της Κύπρου συνιστά υπόδειγμα «εθνομαζοχιστικής» εξωτερικής πολιτικής. Αφήνουμε το ότι ο υποτιθέμενος «στρατηγικός εταίρος» οργάνωσε το πραξικόπημα και την εισβολή του 1974, υποστήριξε συστηματικά την Τουρκία εις βάρος των ελληνικών συμφερόντων και άσκησε ασφυκτικές πιέσεις στους Κύπριους να διαλύσουν το κράτος τους υπερψηφίζοντας το σχέδιο Ανάν το 2004. Χωρίς το αμερικανικό «πράσινο φως» θα ήταν αδύνατο για το ΔΝΤ να πρωταγωνιστήσει στην εκπόνηση και εφαρμογή του σχεδίου καταστροφής των κυπριακών τραπεζών! Την επαύριο άλλωστε της επίθεσης, η αμερικανίδα Υφυπουργός Βικτόρια Νούλαντ, αρχιτέκτων του ναζιστικού πραξικοπήματος στην Ουκρανία, δήλωνε ότι η Κύπρος πρέπει να λύσει το κυπριακό πριν εκμεταλλευθεί τους υδρογονάνθρακες. Με τέτοιους «στρατηγικούς εταίρους» τι να τους κάνεις τους εχθρούς;
http://infognomonpolitics.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου