Κάποτε, κάποιος από αυτούς που αναφέρομαι, μου είχε πει πως το να έχει κάποιος άνθρωπος πολιτικές φιλοδοξίες, πολύ δε περισσότερο ένας συνδικαλιστής, δεν είναι πρωτότυπο. Συμφώνησα μαζί του, αλλά μόνο ως προς τους συνδικαλιστές άλλων επαγγελμάτων. Τις Ενώσεις Στρατιωτικών και την Ομοσπονδία τους, δεν μπορείς να τις εντάξεις στην ευρύτερη συνδικαλιστική έννοια. Ο Στρατιωτικός είναι και πρέπει να παραμείνει κάτι διαφορετικό. Αυτό όμως πρέπει να το καταλάβουν πρωτίστως αυτοί που έχουν αρχίσει να βλέπουν το πράγμα διαφορετικά και θεωρούν τους συναδέλφους σαν δικό τους “ακίνητο”.
Δεν αντιλέγω ότι κάποιοι μπορεί να έχουν κάνει πολύ μεγάλο αγώνα. Δεν μηδενίζω το πόσο πάλεψαν κάποιοι ώστε να φτάσουμε εδώ που είμαστε σήμερα. Το να πιστεύουν όμως ότι κρατάνε στη χούφτα τους ή έχουν εγκλωβισμένους τους Στρατιωτικούς στις δικές τους δεξαμενές, είναι ένας αλαζονικός τρόπος σκέψης, που βλέπει αυτούς που τους ανέδειξαν και τώρα τους πιστεύουν, ως ψηφοθηράματα. Αυτά τα ψηφοθηράματα τα θεωρούν πια δικό τους προσωπικό «στρατό» και με αυτόν στο χέρι, διαπραγματεύονται με κόμματα, πιθανόν ανταλλάσσοντας τον με μια μελλοντική βουλευτική ή κυβερνητική θέση.
Δεν πρέπει να ξεχνούν κάποιοι, ότι η δύναμη που τους έδωσαν οι συνάδελφοι είναι δανεική και οι Στρατιωτικοί δεν είναι πρόβατα για να τους μαντρώνεις. Αν βέβαια βλέπεις τους Στρατιωτικούς που σε πιστεύουν και σε στηρίζουν τόσα χρόνια σαν πρόβατα, είναι λογικό να αρχίζεις να συμπεριφέρεσαι κι εσύ σαν τσοπανόσκυλο και μετά αναγκαστικά να φωνάζεις όταν βλέπεις να πλησιάζει οποιοσδήποτε στο μαντρί σου.
Το διακύβευμα λοιπόν είναι μεγάλο και δεν έχει σχέση με τα συμφέροντα των Ελλήνων Στρατιωτικών, αλλά με την κομματική καρέκλα που θα αποκτήσουν αυτοί που θα πείσουν το “X” κόμμα, ότι θα τους οδηγήσουν να το ψηφίσουν. Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας το σχέδιο περιλαμβάνει και βοήθεια από κάποια Μ.Μ.Ε. Αυτά τους βοηθούν προκειμένου να κρατήσουν τους συναδέλφους σε ένα δωμάτιο αποκλεισμένο από τον έξω κόσμο. Τους παίζουν διαρκώς από εντοιχισμένα μεγάφωνα τα ίδια χιλιοειπωμένα συνθήματα. Έτσι, αναμασάνε τα ίδια και τα ίδια θέματα, τους έχουν μόνιμους θαμώνες στα τηλεοπτικά τους παράθυρα και συνεχώς προβάλλουν και οικειοποιούνται, ακόμα και το έργο που κάνουν άλλοι.
Αγαπητοί συνάδελφοι, ο αγώνας των Ενώσεων Στρατιωτικών για την ύπαρξη δυνατότητας συλλογικής έκφρασης είναι μεγάλος και δύσκολος. Κανείς όμως ατομικά δεν μπορεί να τον καπηλευτεί, να τον οικειοποιηθεί και να τον εξαργυρώσει με ανταλλάγματα. Λέμε ΝΑΙ στον αγώνα για τα προβλήματα των συναδέλφων, λέμε ΝΑΙ στην κάθε δίκαιη διεκδίκηση για το καλό όλων. Φωνάζουμε όμως ΟΧΙ στον στρατιωτικό συνδικαλισμό του τηλεπαραθύρου, των συνεντεύξεων και της φωτογραφίας, αλλά ΝΑΙ στη συλλογική έκφραση των Στρατιωτικών, επίλυση των προβλημάτων, προβολή του έργου τους και της ουσίας.
Οι επικεφαλής των Ενώσεων Στρατιωτικών και της Ομοσπονδίας, πρωτίστως πρέπει είναι θεματοφύλακες του κύρους και του θεσμικού ρόλου του επαγγέλματος του στρατιωτικού, μακριά από στενά συντεχνιακά συμφέροντα αλλά κυρίως από κομματικούς επηρεασμούς και προσωπικές βλέψεις. Αν κάποιος θέλει να εξαργυρώσει τον αγώνα του, τη δημοφιλία του, την προβολή του, να το κάνει με άλλο τρόπο. Να μην διαπραγματεύεται την ψήφο των Στρατιωτικών σαν να την έχει δεδομένη και κατευθυνόμενη από τον ίδιο. Ο Στρατιωτικός δεν είναι πρόβατο όσο κι αν κάποιοι έχουν γίνει πλέον πολύ… λύκοι.
Υ.Γ. Όσες φορές επιχείρησα κι εγώ αλλά και άλλοι συνάδελφοι να εκφράσουμε τις προσωπικές μας απόψεις στο συγκεκριμένο θέμα, δεχτήκαμε την επίθεση από τους «ακόλουθους» κάποιων… λύκων. Για να τους προλάβω όμως αυτή τη φορά, θα ήθελα να τους ρωτήσω μόνο αυτό. Θα δεχόσασταν αγαπητοί μου συνάδελφοι να σας «τσουβαλιάσει» κάποιος και παρουσιάζοντας ότι σας κρατάει και μπορεί να κατευθύνει την ψήφο σας προς το ένα ή το άλλο κόμμα, να διαπραγματεύεται την μελλοντική του θέση στην κεντρική πολιτική σκηνή;;; Αν το δέχεστε, ΝΑΙ επιτεθείτε μου. Η ώρα, που θα φανεί αν έχουν βάση οι αιτιάσεις, μα κυρίως οι φόβοι μου, πλησιάζει!!!
Δημήτρης Καμπουρίδης
Γεν. Γραμ. Ε.Σ.ΠΕ.Κ.Μ.