Ανεξαρτήτως εξελίξεων, λαϊκός παράγων και αστικός χώρος πρέπει να γεφυρώσουν τις διαφορές τους
To τριήμερο του Αγίου Πνεύματος προσφέρεται για περισυλλογή. Για ακόμη μια φορά μέσα σε αυτήν την ταραγμένη πενταετία βρισκόμαστε σε ένα δύσκολο σταυροδρόμι. Κανείς δεν ξέρει τι έρχεται. Ενα μεγάλο και ισχυρό τμήμα της κοινής γνώμης έχει συσπειρωθεί γύρω από τον Τσίπρα πιστεύοντας πως, ό,τι και αν συμβεί, δεν έχει να χάσει τίποτε, αφού ήδη τα έχει χάσει όλα. Ενα άλλο τμήμα της κοινής γνώμης, εξίσου ισχυρό, φοβάται ότι τα χειρότερα είναι μπροστά μας και προσπαθεί να ετοιμάσει τις άμυνές του εν όψει των επερχομένων.
Η πολιτική ηγεσία της χώρας είναι διχασμένη. Οι μισοί (πολιτειακοί παράγοντες, πρόεδρος της κυβέρνησης, μερίδα βουλευτών) έχουν την εδραία πεποίθηση ότι τελικώς θα υπάρξει συμφωνία. Είτε γιατί οι Γερμανοί μετρούν τον γεωπολιτικό κίνδυνο στα Βαλκάνια είτε γιατί οι Αμερικανοί φοβούνται ότι η Ελλάδα θα γίνει νέα Lehman Brother.
Οι άλλοι μισοί (τμήμα της ηγεσίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τραπεζικοί παράγοντες, μερίδα βουλευτών, παλαιά διαπλοκή), οι έχοντες άκρες στο γερμανικό πολιτικό κατεστημένο, στις Βρυξέλλες και αλλαχού, είναι πεπεισμένοι ότι ο Σόιμπλε δεν θα δώσει στον Τσίπρα τη λύση που θέλει, ότι αν του δώσει κάτι αυτό θα έχει ως τελικό στόχο «να σαπίσει πολιτικά» και ότι γενικώς είμαστε ενώπιον «ραγδαίων εξελίξεων». Ακούω με προσοχή και τις δύο εκδοχές χωρίς δογματισμό, γιατί τα τελευταία εικοσιτετράωρα γίνεται πάλη κανονική για το σενάριο που θα επικρατήσει. Θα επιχειρήσω μια λογική υπέρβαση κάνοντας απλώς υποθέσεις και μόνο υποθέσεις. Πρώτα τα δεδομένα όμως:
Οπως φαίνεται μέχρι στιγμής, αυτοί που έχουν το λαϊκό έρεισμα δεν ξέρουν πώς να κλείσουν - εφαρμόσουν την όποια συμφωνία (πόσο μάλλον να διαχειριστούν περιορισμό ελέγχου κεφαλαίων), ενώ αυτοί που -υποτίθεται- ξέρουν να εφαρμόσουν τη συμφωνία δεν έχουν λαϊκό έρεισμα. Αυτό το οξύμωρο σχήμα πρέπει να λυθεί οπωσδήποτε, όποια πλευρά και αν επικρατήσει, γιατί στην περίπτωση της πατρίδας μας ο λαός είναι το κλειδί της λύσης. Ηγεσία χωρίς εμπιστοσύνη από τον λαό δεν μπορεί να σταθεί, ακόμη και αν έχει 100 προστάτες πάνω από το κεφάλι της, 1.000 διμοιρίες ΜΑΤ έξω από το Μαξίμου. Τούτων δοθέντων, είναι «λεπτομέρεια» της Ιστορίας ποιος θα επικρατήσει.
Αν πέσει η εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας και οριστεί δοτός πρωθυπουργός από την παρούσα Βουλή, το ζήτημα δεν λύεται. Αυτός που θα υλοποιήσει το όνειρό του να γίνει πρωθυπουργός μιας τέτοιας κυβέρνησης θα έχει την τύχη του Νικολάι Τσαουσέσκου. Θα τον βρουν σε χαντάκι. Ανεξαρτήτως εξελίξεων, σήμερα, αύριο, σε έναν χρόνο, λαϊκός παράγων και αστικός χώρος πρέπει να γεφυρώσουν τις διαφορές τους, να καταστούν νέα πλειοψηφία και να βρεθούν υπό τη σκέπη μιας ισχυρής ηγεσίας, στην οποία να εμπιστευτούν τις τύχες τους. Θα το γράψω για ακόμη μία φορά: Το μεγάλο πρόβλημα της χώρας δεν είναι οικονομικό· είναι πολιτικό. Χωρίς ηγεσία με γνώση του ιστορικού γεωπολιτικού βάρους της χώρας, με γνώση των διεθνών συσχετισμών και με την εμπιστοσύνη των πολιτών, αυτή η πατρίδα θα δυσκολευτεί για χρόνια να βρει τον εαυτό της, είτε με ευρώ είτε με δραχμή.
Η πολιτική ηγεσία της χώρας είναι διχασμένη. Οι μισοί (πολιτειακοί παράγοντες, πρόεδρος της κυβέρνησης, μερίδα βουλευτών) έχουν την εδραία πεποίθηση ότι τελικώς θα υπάρξει συμφωνία. Είτε γιατί οι Γερμανοί μετρούν τον γεωπολιτικό κίνδυνο στα Βαλκάνια είτε γιατί οι Αμερικανοί φοβούνται ότι η Ελλάδα θα γίνει νέα Lehman Brother.
Οι άλλοι μισοί (τμήμα της ηγεσίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τραπεζικοί παράγοντες, μερίδα βουλευτών, παλαιά διαπλοκή), οι έχοντες άκρες στο γερμανικό πολιτικό κατεστημένο, στις Βρυξέλλες και αλλαχού, είναι πεπεισμένοι ότι ο Σόιμπλε δεν θα δώσει στον Τσίπρα τη λύση που θέλει, ότι αν του δώσει κάτι αυτό θα έχει ως τελικό στόχο «να σαπίσει πολιτικά» και ότι γενικώς είμαστε ενώπιον «ραγδαίων εξελίξεων». Ακούω με προσοχή και τις δύο εκδοχές χωρίς δογματισμό, γιατί τα τελευταία εικοσιτετράωρα γίνεται πάλη κανονική για το σενάριο που θα επικρατήσει. Θα επιχειρήσω μια λογική υπέρβαση κάνοντας απλώς υποθέσεις και μόνο υποθέσεις. Πρώτα τα δεδομένα όμως:
Οπως φαίνεται μέχρι στιγμής, αυτοί που έχουν το λαϊκό έρεισμα δεν ξέρουν πώς να κλείσουν - εφαρμόσουν την όποια συμφωνία (πόσο μάλλον να διαχειριστούν περιορισμό ελέγχου κεφαλαίων), ενώ αυτοί που -υποτίθεται- ξέρουν να εφαρμόσουν τη συμφωνία δεν έχουν λαϊκό έρεισμα. Αυτό το οξύμωρο σχήμα πρέπει να λυθεί οπωσδήποτε, όποια πλευρά και αν επικρατήσει, γιατί στην περίπτωση της πατρίδας μας ο λαός είναι το κλειδί της λύσης. Ηγεσία χωρίς εμπιστοσύνη από τον λαό δεν μπορεί να σταθεί, ακόμη και αν έχει 100 προστάτες πάνω από το κεφάλι της, 1.000 διμοιρίες ΜΑΤ έξω από το Μαξίμου. Τούτων δοθέντων, είναι «λεπτομέρεια» της Ιστορίας ποιος θα επικρατήσει.
Αν πέσει η εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας και οριστεί δοτός πρωθυπουργός από την παρούσα Βουλή, το ζήτημα δεν λύεται. Αυτός που θα υλοποιήσει το όνειρό του να γίνει πρωθυπουργός μιας τέτοιας κυβέρνησης θα έχει την τύχη του Νικολάι Τσαουσέσκου. Θα τον βρουν σε χαντάκι. Ανεξαρτήτως εξελίξεων, σήμερα, αύριο, σε έναν χρόνο, λαϊκός παράγων και αστικός χώρος πρέπει να γεφυρώσουν τις διαφορές τους, να καταστούν νέα πλειοψηφία και να βρεθούν υπό τη σκέπη μιας ισχυρής ηγεσίας, στην οποία να εμπιστευτούν τις τύχες τους. Θα το γράψω για ακόμη μία φορά: Το μεγάλο πρόβλημα της χώρας δεν είναι οικονομικό· είναι πολιτικό. Χωρίς ηγεσία με γνώση του ιστορικού γεωπολιτικού βάρους της χώρας, με γνώση των διεθνών συσχετισμών και με την εμπιστοσύνη των πολιτών, αυτή η πατρίδα θα δυσκολευτεί για χρόνια να βρει τον εαυτό της, είτε με ευρώ είτε με δραχμή.
Mανώλης Κοττάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου