Είτε έχουν αποφασίσει να ρίξουν στα βράχια τον Τσίπρα και να εκβιάσουν τον επόμενο είτε θέλουν να τον τελειώσουν πολιτικά
Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Τις τελευταίες μέρες τα πράγματα μοιάζουν πολύ μπερδεμένα, φοβάμαι όμως ότι είναι εξαιρετικά απλά. Απλούστατα. Για την Αθήνα έντιμη συμφωνία είναι μια «πολιτικά διαχειρίσιμη συμφωνία». Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Αυτά που προσφέρουν οι δανειστές, τουλάχιστον στην αφετηρία του τελικού γύρου της διαπραγμάτευσης, δεν είναι διαχειρίσιμα ούτε από πολιτικής ούτε από επικοινωνιακής σκοπιάς. Αντιθέτως, ισοδυναμούν με χαρακίρι του Ελληνα πρωθυπουργού. Επομένως τα περιθώρια του Τσίπρα είναι πολύ στενά. Για την ακρίβεια, ασφυκτικά. Θα προσπαθήσει να γυρίσει το παιχνίδι ως το τέλος του μήνα, προσδοκώντας να φτάσει σε έναν σχετικά εύπεπτο συμβιβασμό. Αμφιβάλλω όμως αν θα τα καταφέρει γιατί, ενδίδοντας στην παρελκυστική τακτική των θεσμών, η Ελλάδα έχει βρεθεί να καλύπτει τουλάχιστον τη μισή διαδρομή σε κρίσιμα θέματα όπως το φορολογικό - φοροεισπρακτικό, ενώ οι δανειστές όχι μόνο δεν συμπράττουν, αλλά αρχίζουν ξανά τη συζήτηση από μηδενική βάση, ρίχνοντας στο τραπέζι τις πιο υπερβολικές αξιώσεις τους που θα έκαναν πράγματι το e-mail Χαρδούβελη... ευχάριστο ραβασάκι.
Η εκ πρώτης όψεως παράλογη αυτή ακαμψία από την πλευρά των θεσμών έχει δύο προφανείς εξηγήσεις: Είτε έχουν αποφασίσει να ρίξουν στα βράχια τον Τσίπρα για να εκβιάσουν με Grexit τον επόμενο είτε έχουν βαλθεί να τον εξουδετερώσουν πολιτικά, διασύροντάς τον με μια επαίσχυντη συνθηκολόγηση. Σε κάθε περίπτωση ο σκληρός πυρήνας των δανειστών έχει προαποφασίσει να τιμωρήσει τον ΣΥΡΙΖΑ για το «θράσος» του να πάει κόντρα στις εμμονικές προσταγές τους και να καταδείξει διεθνώς τη λανθασμένη στρατηγική τους. Πιστεύουν ότι με την προσφιλή στη γερμανική ιδιοσυγκρασία «μέθοδο του παραδειγματισμού» θα καταπνίξουν και άλλα κινήματα αμφισβήτησης του δόγματος της λιτότητας, όπως οι Podemos στην Ισπανία.
Σε αυτή την ισοπεδωτική εις βάρος της Ελλάδας προσέγγιση ασφαλώς και υπάρχουν φωνές αντίστασης. Ελάχιστες όμως και εξαιρετικά αδύναμες. Οπως αυτή του Γιούνκερ, ο οποίος δεν θέλει να χρεωθεί την έξωση μιας χώρας από την Ενωση στη διάρκεια της θητείας του, αλλά έχει πολύ μικρό ειδικό βάρος για να επιβάλει τις απόψεις του.
Κατά συνέπεια η ανατροπή της εικόνας χρηματοδοτικού στραγγαλισμού της κυβέρνησης Τσίπρα που σήμερα κυριαρχεί, πολύ δύσκολα θα ανατραπεί. Γι' αυτό σας λέω ότι τα πράγματα είναι απλά. Ο πρωθυπουργός βάσει Συντάγματος δεν μπορεί να προκαλέσει εκλογές με επίκληση εθνικού θέματος προτού περάσει ένας χρόνος από την ανάληψη των καθηκόντων του. Αρα καλείται να υποβάλει την παραίτησή του. Θεωρητικά αυτό θα έδινε τη δυνατότητα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να προχωρήσει σε διερευνητικές εντολές με τους υπολοίπους. Ποιος όμως θα κρατούσε στα χέρια του μια τέτοια διερευνητική εντολή, υπό συνθήκες άγριας οικονομικής ασφυξίας, κλειστών ΑΤΜ, περιορισμών κεφαλαίων και άλλων τρομολαγνικών καταστάσεων που θα συνοδεύσουν τη ρήξη με τους δανειστές μέσω παραιτήσεως Τσίπρα;
Αβυσσος, θα μου πείτε, η ψυχή του ανθρώπου. Ο Σταύρος, για παράδειγμα, θα μπορούσε να την κρατήσει και να την πηγαίνει βόλτα τρεις μέρες, παριστάνοντας τον ρυθμιστικό παράγοντα για να έρθει ουρανοκατέβατη η πολυπόθητη «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας». Ωραία η σκέψη, αλλά τα κουκιά δεν βγαίνουν, οπότε σκεφτείτε κάτι καλύτερο αγαπητοί.
Εκλογές λοιπόν, αλλά το θέμα είναι μέσα σε ποιες συνθήκες, με ποια διλήμματα και, βεβαίως, με τι χρήματα; Οσο απλή μπορεί να είναι η διαδικασία για να φτάσουμε έως εκεί τόσο πολύπλοκη και αστάθμητη μπορεί να αποδειχτεί η έξοδος. Γι' αυτό καλύτερα θα ήταν μια τέτοια περιπέτεια να αποφευχθεί. Ομως αυτό εναπόκειται στους δανειστές.
Να θυμηθείτε λοιπόν πως, έτσι και πάμε σε εκλογές, τα διάφορα τρομολαγνικά θα προκύψουν μεν, ελέω Ντράγκι και ΕΚΤ, που θα κόψουν αυτόματα τη διασωλήνωση του μηχανισμού ρευστότητας, αλλά οι δανειστές δεν θα μας αφήσουν να πτωχεύσουμε ούτε φυσικά θα μας πετάξουν έξω από την ευρωζώνη. Θα αναλάβουν να καλύψουν με τα πρώην «δικά μας» λεφτά του ΤΧΣ (δηλαδή τα 11 δισ. που μεταφέρθηκαν στον ΕSM κάτω από τη μύτη του Βαρουφάκη) τις εξωτερικές μας υποχρεώσεις, προσδοκώντας να εκλεγεί με τις ευλογίες τους ένα κυβερνητικό σχήμα με περισσότερη... κατανόηση στις επιταγές του Μνημονίου και των συναφών πολιτικών.
Ε, ονόματα «προθύμων» δεν χρειάζεται να πούμε. Τα ξέρετε...
Πηγή "Δημοκρατία"
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Τις τελευταίες μέρες τα πράγματα μοιάζουν πολύ μπερδεμένα, φοβάμαι όμως ότι είναι εξαιρετικά απλά. Απλούστατα. Για την Αθήνα έντιμη συμφωνία είναι μια «πολιτικά διαχειρίσιμη συμφωνία». Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Αυτά που προσφέρουν οι δανειστές, τουλάχιστον στην αφετηρία του τελικού γύρου της διαπραγμάτευσης, δεν είναι διαχειρίσιμα ούτε από πολιτικής ούτε από επικοινωνιακής σκοπιάς. Αντιθέτως, ισοδυναμούν με χαρακίρι του Ελληνα πρωθυπουργού. Επομένως τα περιθώρια του Τσίπρα είναι πολύ στενά. Για την ακρίβεια, ασφυκτικά. Θα προσπαθήσει να γυρίσει το παιχνίδι ως το τέλος του μήνα, προσδοκώντας να φτάσει σε έναν σχετικά εύπεπτο συμβιβασμό. Αμφιβάλλω όμως αν θα τα καταφέρει γιατί, ενδίδοντας στην παρελκυστική τακτική των θεσμών, η Ελλάδα έχει βρεθεί να καλύπτει τουλάχιστον τη μισή διαδρομή σε κρίσιμα θέματα όπως το φορολογικό - φοροεισπρακτικό, ενώ οι δανειστές όχι μόνο δεν συμπράττουν, αλλά αρχίζουν ξανά τη συζήτηση από μηδενική βάση, ρίχνοντας στο τραπέζι τις πιο υπερβολικές αξιώσεις τους που θα έκαναν πράγματι το e-mail Χαρδούβελη... ευχάριστο ραβασάκι.
Η εκ πρώτης όψεως παράλογη αυτή ακαμψία από την πλευρά των θεσμών έχει δύο προφανείς εξηγήσεις: Είτε έχουν αποφασίσει να ρίξουν στα βράχια τον Τσίπρα για να εκβιάσουν με Grexit τον επόμενο είτε έχουν βαλθεί να τον εξουδετερώσουν πολιτικά, διασύροντάς τον με μια επαίσχυντη συνθηκολόγηση. Σε κάθε περίπτωση ο σκληρός πυρήνας των δανειστών έχει προαποφασίσει να τιμωρήσει τον ΣΥΡΙΖΑ για το «θράσος» του να πάει κόντρα στις εμμονικές προσταγές τους και να καταδείξει διεθνώς τη λανθασμένη στρατηγική τους. Πιστεύουν ότι με την προσφιλή στη γερμανική ιδιοσυγκρασία «μέθοδο του παραδειγματισμού» θα καταπνίξουν και άλλα κινήματα αμφισβήτησης του δόγματος της λιτότητας, όπως οι Podemos στην Ισπανία.
Σε αυτή την ισοπεδωτική εις βάρος της Ελλάδας προσέγγιση ασφαλώς και υπάρχουν φωνές αντίστασης. Ελάχιστες όμως και εξαιρετικά αδύναμες. Οπως αυτή του Γιούνκερ, ο οποίος δεν θέλει να χρεωθεί την έξωση μιας χώρας από την Ενωση στη διάρκεια της θητείας του, αλλά έχει πολύ μικρό ειδικό βάρος για να επιβάλει τις απόψεις του.
Κατά συνέπεια η ανατροπή της εικόνας χρηματοδοτικού στραγγαλισμού της κυβέρνησης Τσίπρα που σήμερα κυριαρχεί, πολύ δύσκολα θα ανατραπεί. Γι' αυτό σας λέω ότι τα πράγματα είναι απλά. Ο πρωθυπουργός βάσει Συντάγματος δεν μπορεί να προκαλέσει εκλογές με επίκληση εθνικού θέματος προτού περάσει ένας χρόνος από την ανάληψη των καθηκόντων του. Αρα καλείται να υποβάλει την παραίτησή του. Θεωρητικά αυτό θα έδινε τη δυνατότητα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να προχωρήσει σε διερευνητικές εντολές με τους υπολοίπους. Ποιος όμως θα κρατούσε στα χέρια του μια τέτοια διερευνητική εντολή, υπό συνθήκες άγριας οικονομικής ασφυξίας, κλειστών ΑΤΜ, περιορισμών κεφαλαίων και άλλων τρομολαγνικών καταστάσεων που θα συνοδεύσουν τη ρήξη με τους δανειστές μέσω παραιτήσεως Τσίπρα;
Αβυσσος, θα μου πείτε, η ψυχή του ανθρώπου. Ο Σταύρος, για παράδειγμα, θα μπορούσε να την κρατήσει και να την πηγαίνει βόλτα τρεις μέρες, παριστάνοντας τον ρυθμιστικό παράγοντα για να έρθει ουρανοκατέβατη η πολυπόθητη «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας». Ωραία η σκέψη, αλλά τα κουκιά δεν βγαίνουν, οπότε σκεφτείτε κάτι καλύτερο αγαπητοί.
Εκλογές λοιπόν, αλλά το θέμα είναι μέσα σε ποιες συνθήκες, με ποια διλήμματα και, βεβαίως, με τι χρήματα; Οσο απλή μπορεί να είναι η διαδικασία για να φτάσουμε έως εκεί τόσο πολύπλοκη και αστάθμητη μπορεί να αποδειχτεί η έξοδος. Γι' αυτό καλύτερα θα ήταν μια τέτοια περιπέτεια να αποφευχθεί. Ομως αυτό εναπόκειται στους δανειστές.
Να θυμηθείτε λοιπόν πως, έτσι και πάμε σε εκλογές, τα διάφορα τρομολαγνικά θα προκύψουν μεν, ελέω Ντράγκι και ΕΚΤ, που θα κόψουν αυτόματα τη διασωλήνωση του μηχανισμού ρευστότητας, αλλά οι δανειστές δεν θα μας αφήσουν να πτωχεύσουμε ούτε φυσικά θα μας πετάξουν έξω από την ευρωζώνη. Θα αναλάβουν να καλύψουν με τα πρώην «δικά μας» λεφτά του ΤΧΣ (δηλαδή τα 11 δισ. που μεταφέρθηκαν στον ΕSM κάτω από τη μύτη του Βαρουφάκη) τις εξωτερικές μας υποχρεώσεις, προσδοκώντας να εκλεγεί με τις ευλογίες τους ένα κυβερνητικό σχήμα με περισσότερη... κατανόηση στις επιταγές του Μνημονίου και των συναφών πολιτικών.
Ε, ονόματα «προθύμων» δεν χρειάζεται να πούμε. Τα ξέρετε...
Πηγή "Δημοκρατία"
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου