Πόσο ικανά και ηθικά είναι τα στελέχη του Ελληνικού Στρατού;
Πώς μπορούν κατώτερα στελέχη να προστατευθούν από επιθέσεις ανίκανων αξιωματικών που ατιμάζουν την στολή τους; Σε καιρούς πονηρούς, που η πατρίδα μας αντιμετωπίζει μια σειρά από κινδύνους και δεν βρίσκεται σε διόλου πλεονεκτική θέση, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, αντιλαμβανόμενοι την σοβαρότητα της περιόδου, θεωρούμε πως ο Στρατός και συγκεκριμένα τα στελέχη του (όλων των βαθμίδων παρά την οικονομική δυσπραγία που βιώνουν), απαιτείται να καλύψουν όχι μόνο τις πάγιες αλλά και τις επιπρόσθετες ανάγκες που προκύπτουν. Ιδιαίτερα, δε, αυτές τις ομοψυχίας και, κυρίως, της ηθικής.
Γνωρίζοντας πως το πολιτικό προσωπικό της χώρας έχει αποτύχει παταγωδώς να αποδώσει μία σειρά από χαρακτηριστικά που θα εμπνεύσουν τους πολίτες, το ελληνικό στράτευμα, το οποίο συγκεντρώνει την εμπιστοσύνη της μεγαλύτερης μερίδας των πολιτών, καλείται σήμερα να γίνει ο άτυπος πυλώνας και υπέρμαχος εκείνων των χαρακτηριστικών που έχουν εκλείψει ή τείνουν να εκλείψουν.
Έτσι, αναγκαστικά προκύπτει το ερώτημα: Πόσο ηθικοί, μεμπτοί και αξιόπιστοι είναι τα σημερινά στελέχη του Ελληνικού Στρατού και συγκεκριμένα τα ανώτατα και ανώτερα στελέχη, δηλαδή οι αξιωματικοί που είναι υπεύθυνοι να υπεραμυνθούν της πατρίδας, γενόμενοι οι ίδιοι εμπνευστές και μέντορες προς την κατεύθυνση όχι μόνο του νόμιμου και του ηθικού, αλλά, κυρίως, της συναδελφικότητας και –κυρίως- της αντικειμενικότητας (προς υφισταμένους και προϊσταμένους) που πρέπει να διέπει όλη τους την πορεία στο στράτευμα;
Φυσιολογικά σκεπτόμενοι, και αποδεχόμενοι στατιστικά στοιχεία, αντιλαμβανόμαστε πως (όπως σε όλα τα άλλα επαγγέλματα) υπάρχουν και «στοιχεία» τα οποία δεν θα λέγαμε ότι λαμπρύνουν το στράτευμα. Όταν, μάλιστα, στα «στοιχεία» αυτά περιλαμβάνονται και αξιωματικοί, τότε αρχίζουν και δημιουργούνται μείζονα προβλήματα όχι μόνο στο προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά και στην κάλυψη της θεσμικής ευθύνης που είναι υποχρεωμένοι να προσφέρουν οι αξιωματικοί στην πατρίδα.
Δεν θα μείνουμε στις περιπτώσεις αξιωματικών που συμμετείχαν ή συνέργησαν στην πολιτική διαφθορά μέσω της αγοράς ή παραλαβής προβληματικών οπλικών συστημάτων με υπέρογκα αντίστοιχα οικονομικά τιμήματα. Προσπαθώντας να προσεγγίσουμε τον πυρήνα του προβλήματος, θα ασχοληθούμε με εκείνους τους αξιωματικούς (που ποτέ δεν περνάνε ούτε από την πρώτη κρίση των αξιωματικών), σαφέστατων ελλείψεων στην ικανότητα διοίκησης, με προβληματικές κοινωνικές συμπεριφορές, αλλά και με ποινικές παραβάσεις, οι οποίοι ενώ μπορεί να είναι από άτυχοι έως λίαν προβληματικοί ακόμη και στο ηθικό τους μέρος, γίνονται ανεκτοί από το στράτευμα που τους προσφέρει μία παρατεταμένη δεύτερη ευκαιρία, έως ότου φθάσουν στην προσωπική τους κρίση και αποστρατευθούν (λαμβάνοντας τις ανάλογες αποδοχές που τους προσφέρουν την δυνατότητα να επιζήσουν).
Όλοι μας –όσοι τουλάχιστον έχουμε υπηρετήσει την θητεία μας στον Ελληνικό Στρατό- έχουμε συναντήσει αξιωματικούς που δεν θα έπρεπε να είναι αξιωματικοί. Με συμπεριφορές προκλητικές προς τους κατωτέρους, με προσωπικές επιθέσεις, εξευτελισμούς και αναίτιες τιμωρίες που απόδειξη της ύπαρξής τους ήταν απλά και μόνο η καταγγελία - μαρτυρία του ανάξιου αξιωματικού. Μερικές φορές, κάποιοι από εμάς συνάντησαν συμπεριφορές λίαν εχθρικές, με συστηματικές προσωπικές προσβολές που οδηγούσαν έφεδρους στρατιώτες στην αίτηση διακοπής της στρατιωτικής τους θητείας, ενώ σε κάποιες άλλες –τραγικές- περιπτώσεις, υπήρξαν αυτοκτονίες εφέδρων (ή και ΕΠΟΠ) εξαιτίας ακραίων συμπεριφορών αξιωματικών, που όμως ποτέ δεν τιμωρήθηκαν για τις πράξεις τους που εξευτέλιζαν και μείωναν το σύνολο των αξιωματικών του στρατεύματος.
Επειδή ο στρατός στις ημέρες μας έχει αλλάξει άρδην, και αποτελείται ως επί το πλείστον από μόνιμα στελέχη, διαπιστώνουμε πως η ύπαρξη ανίκανων (ουσιαστικά επικίνδυνων για το στράτευμα) αξιωματικών, όχι μόνο συνεχίζει να υφίσταται (και να καλύπτεται από τους υπόλοιπους αξιωματικούς, με το αιτιολογικό «αν διωχθεί από το στράτευμα πως θα ζήσει;) αλλά και γίνεται λίαν επικίνδυνη για εκείνα τα στελέχη του Στρατού που έχουν χρονικές συμβάσεις εργασίας (ΕΠΟΠ κ.α.). Αυτοί οι ανίκανοι, λοιπόν, αξιωματικοί, λόγω έλλειψης διοικητικών ικανοτήτων και λειτουργώντας παράτυπα, δημιουργούν ελεγχόμενες από τους ίδιους ομάδες υφισταμένων και ασκούν μία ιδιότυπη εξουσία, της οποίας αποκορύφωμα είναι η στόχευση συμβασιούχων στελεχών, που οδηγούνται στην έξοδο από το στράτευμα (είτε λόγω παραιτήσεων είτε εξαιτίας των κρίσεων που γίνονται με βάση τις ποινές που έχουν φροντίσει να φορτώσουν οι ανίκανοι προς διοίκηση αξιωματικοί), αφού προηγουμένως αποτυπωθεί η περιφορά τους σε διάφορα πολιτικά γραφεία, επιδιώκοντας την παραμονή τους. Είναι οι ίδιοι που κατέστρεψαν άλλους (πολλές φορές αδίκως) και θέλουν να διασώσουν τους εαυτούς τους αδικώντας άλλους συναδέλφους τους...
Κακά τα ψέματα, σε αυτού του είδους την ανικανότητα έχουμε γίνει πολλές φορές μάρτυρες. Μόνο που κανείς δεν νοιάζεται για το πώς θα επιζήσουν (ιδιαίτερα αυτή την περίοδο) τα θύματα αυτών των «λεκέδων» αξιωματικών. Κανείς δεν νοιάζεται για το πώς και το γιατί… Όλοι αποδεχόμαστε την κρίση ανίκανων (αποδεικνύεται στην πρώτη τους κρίση) αξιωματικών, ως λογικό αποτέλεσμα μίας διεργασίας της οποίας τα μέρη κανείς δεν γνωρίζει…
Σε μία ρητορική ερώτηση για το πώς μπορούν να εμπνεύσουν ή να επιβληθούν στους κατώτερους οι συγκεκριμένου τύπου αξιωματικοί, σε κάποια κρίσιμη στιγμή για την πατρίδα, η απάντηση είναι γνωστή... Το μέγα ζητούμενο είναι πως πριν βρεθούν ενώπιοι των ευθυνών τους, έχουν φροντίσει να καταστρέψουν ζωές άλλων, μόνο με το αξίωμά τους...
Δυστυχώς, αυτή η γάγγραινα του στρατεύματος υπάρχει. Και μάλιστα έχουσα πολλαπλασιαστικά αριθμητικά χαρακτηριστικά. Τα θύματά της, παραμένουν πάντα άγνωστα, ως θύματα ενός σκιώδους πολέμου των ανίκανων έναντι των ικανών. Των επικίνδυνων έναντι των χρήσιμων. Και –επειδή το έχω βιώσει προσωπικά σε μία περίοδο ελληνοτουρκικής κρίσης- κάποιες φορές, των κρυπτόμενων δειλών έναντι των θαρραλέων πατριωτών…
Εν κατακλείδι: Υπάρχουν αξιωματικοί του ελληνικού στρατού που στοχοποιούν κατώτερους καταστρέφοντάς τους την επαγγελματική καριέρα και εν γένει την ζωή τους; Και γιατί αυτοί οι ανάξιοι αξιωματικοί παραμένουν στο στράτευμα κηλιδώνοντας τον επαγγελματισμό και την ηθική των υπολοίπων; Πώς και ποιός μπορεί να αντιδράσει όταν τον "τυλίγουν σε μία κόλλα χαρτί" κάποιοι που δεν διαθέτουν τα προσόντα του αξιωματικού και ιδιαίτερα την ικανότητα της κρίσης;
ΥΓ: Το απαύγασμα της ύπαρξης αυτών των άθλιων αξιωματικών είναι πως τους δίνεται το δικαίωμα να κρίνουν κατώτερους και στη συνέχεια (όντας δειλοί οι ίδιοι) να κρύβονται πίσω από την γραφειοκρατία η οποία αναλαμβάνει την οργανωμένη καταδίωξη και τελικά εκδίωξη από το στράτευμα στελεχών, τα οποία στις πλείστες όσες των περιπτώσεων είναι κατά πολύ ικανότερα από τους θρασύδειλους κρυπτόμενους διώκτες τους… Και, δυστυχώς, το είδος αυτών των άθλιων υποκειμένων έχει τα χαρακτηριστικά των κατσαρίδων και επιζεί κάτω από όλες τις συνθήκες εις βάρος όλων των υπολοίπων. Αν χρειαστεί, δεν διστάζουν να καταστρέψουν άλλους, αρκεί αποφεύγοντας τις δικές τους ευθύνες (που προκύπτουν από τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους) να διασωθούν οι ίδιοι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου