Γράφει ο Δ. Βουλγαρίδης
Ο Σεπτέμβριος είναι παραδοσιακά ο μήνας που ανοίγουν τα σχολεία. Έτσι αυτήν τη βδομάδα αρχίζει το σχολείο για τους μαθητές και την άλλη εβδομάδα δίνουν εξετάσεις οι πολίτες. Βέβαια οι πολίτες είναι σε μία διαρκή διαδικασία εξετάσεων πέντε χρόνια τώρα. Άλλωστε στη χώρα μας πιο συχνά δίνουν εξετάσεις οι πολίτες, παρά οι μαθητές.Όμως, οι πολίτες, εκτός από το να δίνουν εξετάσεις, σαν παιδιά τους αρέσουν και τα παιδικά παιχνίδια. Βέβαια αν και οι κηδεμόνες τους προτιμούν να παίζουν ακίνδυνα παιχνίδια, όπως το «Αγαλματάκια, ακίνητα κι αγέλαστα», «το Κορόιδο» ή ακόμα και την «κολοκυθιά», αυτοί προτιμούν άλλα... επικίνδυνα. Τους αρέσει να παίζουν «Κυνηγητό», «Κλέφτες και αστυνόμοι» και είναι βέβαιο ότι στο τέλος θα παίξουν και «Μπιζ».
Είναι αλήθεια ότι από τότε που οι πολίτες άρχισαν αυτά τα επικίνδυνα παιχνίδια κοντεύει να εξολοθρευτεί μία ολόκληρη οικογένεια. Μια τρισευτυχισμένη οικογένεια η οποία πέρασε σχεδόν σαράντα ανέμελα χρόνια, το τελευταίο διάστημα, έχει κυριολεκτικά ξεκληριστεί.
Ο χαζούλης ο Γιωργάκης, δεν είναι πια κοντά μας... Κανείς δεν τόλμησε να μιλήσει καθαρά. Μόνο κάποια μισόλογα. Χάθηκε είπαν, με το κανό του μέσα στη θάλασσα... Άλλοι είπαν, έπεσε από το ποδήλατό του. Αν είναι δυνατόν...
Ο χοντρούλης ο Βαγγελάκης και αυτός εξαφανίστηκε. Κάποιοι επιμένουν ότι τον είδαν να ρητορεύει μόνος του σε κάποια πλατεία. Κάποιοι άλλοι, προφανώς φαντασιόπληκτοι, είπαν ότι τον είδαν σε ένα υποβρύχιο, που μάλιστα έγερνε.
Ο ενορατικός Αντωνάκης, χάθηκε κι αυτός χωρίς να αφήσει ίχνη. Ο καημένος μιλούσε με το Θεό και επιπλέον είχε χάρισμα να αισθάνεται το μέλλον. Την τελευταία φορά που τον είχαν δει κάποιοι, ισχυρίζονται ότι τους είχε πει: «το αισθάνομαι». Υπέθεσαν ότι εννοούσε πως θα κερδίσει τις εκλογές. Μάλλον κάτι άλλο ερχόταν που αισθανόταν ο κακομοίρης ο Αντωνάκης.
Η καημένη η Αννούλα, εξαφανίστηκε, με συνοπτικές διαδικασίες. Οι φήμες λένε ότι κάποιοι την τύλιξαν σε μια κόλλα χαρτί... φωτοτυπικού.
Ο Φωτάκος, προσπαθούσε να απαγκιστρωθεί όπως έπαιζε με κάτι αγκίστρια. Πώς έγινε και μπερδεύτηκε με τα αγκίστρια και τις πετονιές, ο καημενούλης ο Φωτάκος ούτε που το κατάλαβε. Ποτέ δεν τον ξαναείδε κανείς... εξαφανίστηκε.
Ο στρουμπουλός Γιωργάκης, πάνω στο παιχνίδι, έβαλε τα πόδια του σε δύο βάρκες. Οι βάρκες χώρισαν... Τραγικό τέλος. Κάποιοι αναφέρουν ότι ψέλλισε πριν το τέλος του, μια λέξη, κάτι σαν «σπουδαρχίδης». Κανείς δεν ξέρει αν μέσα στην αγωνία και τον πόνο του, ήταν δύο λέξεις, που ακούστηκαν σαν μια.
Ο Θόδωρος, ίσως είχε το χειρότερο τέλος από όλους. Πραγματικά φρικτό. Για κάποιους ανθρώπους το χειρότερο τέλος είναι η απαξίωση. Και ο Θοδωρής είναι ένας τέτοιος άνθρωπος. Γυρνάει λοιπόν από κανάλι σε κανάλι, απεγνωσμένα, μήπως και τον προσέξει κανείς. Αναγκάζεται, ο καημένος, να λέει όλο και μεγαλύτερες ανοησίες, μήπως και του δώσουν σημασία. Αστέρω της πολιτικής.
Η λίστα είναι μεγάλη, πραγματικά δεν έχει τέλος. Και συνεχώς θα μεγαλώνει, όσο αποκαλύπτονται συνεχώς καινούργια μέλη της οικογένειας. Και δεν θα έχει τέλος, όσο το πολιτικό σύστημα επιμένει να διαβάζει το μάθημά του από το αλφαβητάρι «τα καλά παιδιά». Και δεν πρόκειται να έχει τέλος, όσο το πολιτικό σύστημα δίνει διαρκώς προαγωγικές εξετάσεις, στους επικυρίαρχους της χώρας.
Όμως σε δυο βδομάδες έχουμε εμείς, οι πολίτες εξετάσεις. Και είναι βέβαιο ότι αυτή τη φορά είμαστε πανέτοιμοι και θα το περάσουμε επιτέλους το μάθημα.
Σαράντα χρόνια μετεξεταστέοι... Δεν πάει άλλο.
Καλή σχολική χρονιά λοιπόν, σε όλα τα παιδιά και καλή λευτεριά για την πατρίδα μας, σε όλα τα μεγάλα παιδιά!
Σημείωση: Στην εικόνα τα ψάρια που τρώει η οικογένεια είναι χάννοι και κοκωβιοί.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Ο Σεπτέμβριος είναι παραδοσιακά ο μήνας που ανοίγουν τα σχολεία. Έτσι αυτήν τη βδομάδα αρχίζει το σχολείο για τους μαθητές και την άλλη εβδομάδα δίνουν εξετάσεις οι πολίτες. Βέβαια οι πολίτες είναι σε μία διαρκή διαδικασία εξετάσεων πέντε χρόνια τώρα. Άλλωστε στη χώρα μας πιο συχνά δίνουν εξετάσεις οι πολίτες, παρά οι μαθητές.Όμως, οι πολίτες, εκτός από το να δίνουν εξετάσεις, σαν παιδιά τους αρέσουν και τα παιδικά παιχνίδια. Βέβαια αν και οι κηδεμόνες τους προτιμούν να παίζουν ακίνδυνα παιχνίδια, όπως το «Αγαλματάκια, ακίνητα κι αγέλαστα», «το Κορόιδο» ή ακόμα και την «κολοκυθιά», αυτοί προτιμούν άλλα... επικίνδυνα. Τους αρέσει να παίζουν «Κυνηγητό», «Κλέφτες και αστυνόμοι» και είναι βέβαιο ότι στο τέλος θα παίξουν και «Μπιζ».
Είναι αλήθεια ότι από τότε που οι πολίτες άρχισαν αυτά τα επικίνδυνα παιχνίδια κοντεύει να εξολοθρευτεί μία ολόκληρη οικογένεια. Μια τρισευτυχισμένη οικογένεια η οποία πέρασε σχεδόν σαράντα ανέμελα χρόνια, το τελευταίο διάστημα, έχει κυριολεκτικά ξεκληριστεί.
Ο χαζούλης ο Γιωργάκης, δεν είναι πια κοντά μας... Κανείς δεν τόλμησε να μιλήσει καθαρά. Μόνο κάποια μισόλογα. Χάθηκε είπαν, με το κανό του μέσα στη θάλασσα... Άλλοι είπαν, έπεσε από το ποδήλατό του. Αν είναι δυνατόν...
Ο χοντρούλης ο Βαγγελάκης και αυτός εξαφανίστηκε. Κάποιοι επιμένουν ότι τον είδαν να ρητορεύει μόνος του σε κάποια πλατεία. Κάποιοι άλλοι, προφανώς φαντασιόπληκτοι, είπαν ότι τον είδαν σε ένα υποβρύχιο, που μάλιστα έγερνε.
Ο ενορατικός Αντωνάκης, χάθηκε κι αυτός χωρίς να αφήσει ίχνη. Ο καημένος μιλούσε με το Θεό και επιπλέον είχε χάρισμα να αισθάνεται το μέλλον. Την τελευταία φορά που τον είχαν δει κάποιοι, ισχυρίζονται ότι τους είχε πει: «το αισθάνομαι». Υπέθεσαν ότι εννοούσε πως θα κερδίσει τις εκλογές. Μάλλον κάτι άλλο ερχόταν που αισθανόταν ο κακομοίρης ο Αντωνάκης.
Η καημένη η Αννούλα, εξαφανίστηκε, με συνοπτικές διαδικασίες. Οι φήμες λένε ότι κάποιοι την τύλιξαν σε μια κόλλα χαρτί... φωτοτυπικού.
Ο Φωτάκος, προσπαθούσε να απαγκιστρωθεί όπως έπαιζε με κάτι αγκίστρια. Πώς έγινε και μπερδεύτηκε με τα αγκίστρια και τις πετονιές, ο καημενούλης ο Φωτάκος ούτε που το κατάλαβε. Ποτέ δεν τον ξαναείδε κανείς... εξαφανίστηκε.
Ο στρουμπουλός Γιωργάκης, πάνω στο παιχνίδι, έβαλε τα πόδια του σε δύο βάρκες. Οι βάρκες χώρισαν... Τραγικό τέλος. Κάποιοι αναφέρουν ότι ψέλλισε πριν το τέλος του, μια λέξη, κάτι σαν «σπουδαρχίδης». Κανείς δεν ξέρει αν μέσα στην αγωνία και τον πόνο του, ήταν δύο λέξεις, που ακούστηκαν σαν μια.
Ο Θόδωρος, ίσως είχε το χειρότερο τέλος από όλους. Πραγματικά φρικτό. Για κάποιους ανθρώπους το χειρότερο τέλος είναι η απαξίωση. Και ο Θοδωρής είναι ένας τέτοιος άνθρωπος. Γυρνάει λοιπόν από κανάλι σε κανάλι, απεγνωσμένα, μήπως και τον προσέξει κανείς. Αναγκάζεται, ο καημένος, να λέει όλο και μεγαλύτερες ανοησίες, μήπως και του δώσουν σημασία. Αστέρω της πολιτικής.
Όμως σε δυο βδομάδες έχουμε εμείς, οι πολίτες εξετάσεις. Και είναι βέβαιο ότι αυτή τη φορά είμαστε πανέτοιμοι και θα το περάσουμε επιτέλους το μάθημα.
Σαράντα χρόνια μετεξεταστέοι... Δεν πάει άλλο.
Καλή σχολική χρονιά λοιπόν, σε όλα τα παιδιά και καλή λευτεριά για την πατρίδα μας, σε όλα τα μεγάλα παιδιά!
Σημείωση: Στην εικόνα τα ψάρια που τρώει η οικογένεια είναι χάννοι και κοκωβιοί.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου