Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Ο Ταγίπ Ερντογάν είναι αυτόν τον καιρό πολύ ασταθής και πολύ νευρικός. Είναι επικίνδυνος όσο και ένα πληγωμένο ζώο. ‘Εχει μεγάλη ανάγκη να δείξει ότι υπερασπίζεται σθεναρά το έθνος του, για να διατηρηθεί στην εξουσία και είναι εύκολα χειραγωγήσιμος από διεθνείς δυνάμεις. Μεταξύ των εξωφρενικών που ακούμε αυτές τις μέρες είναι ότι θέλει να παρενοχλήσει αεροπορικά την επίσκεψη Πούτιν στο ‘Αγιο ‘Ορος!
Η Ελλάδα βρίσκεται σε ακόμα χειρότερη κατάσταση από την Τουρκία. Διαλυμένη οικονομικά και κοινωνικά, με κράτος-μπάχαλο, με ασυνάρτητη ηγεσία, τόσο σε επίπεδο κυβέρνησης όσο και αντιπολίτευσης. Στην μνημονιακή καταστροφή και την δια του μνημονίου κατάλυση της λαϊκής, κρατικής και εθνικής της κυριαρχίας, ήρθε τώρα να προστεθεί το προσφυγικό-μεταναστευτικό, ενώ έρχονται μεγάλες και άμεσες γεωπολιτικές απειλές (και κίνδυνοι τρομοκρατίας, αληθινής ή φτιαχτής). Η κοινωνική, κρατική και εθνική υπόσταση του ελληνισμού, στην Ελλάδα και στην Κύπρο, αντιμετωπίζει απειλή που μπορεί να αποδειχθεί θανάσιμη. Σε όλα αυτά το τελευταίο βέβαια που χρειάζεται είναι και μια κρίση με την Τουρκία.
Το διεθνές περιβάλλον είναι πιο επικίνδυνο και ασταθές από ποτέ άλλοτε. Η ΕΕ που υπήρξε ο “πολικός αστέρας” της Ελλάδας μετά το 1974 απειλείται με διάλυση, προς ώφελος όχι αναγκαστικά μιας καλύτερης, αλλά ίσως και μιας πολύ χειρότερης ευρωπαϊκής τάξης. Αλλά και διατηρούμενη η ΕΕ, έχει ήδη μετατραπεί, με τη συγκατάθεση των ελληνικών “κυβερνήσεων” (!), σε μοχλό καταστροφής και υποδούλωσης της χώρας. Κάποιοι λένε να φύγουμε από κει μέσα, γιατί όμως να φύγουμε πριν χρηισμοποιήσουμε (σε λίγο βέβαια δεν θα υπάρχουν πια), τα πολιτικά και θεσμικά εργαλεία που μας προσφέρει; Πιθανώς πρέπει να φύγουμε, αλλά είναι απλοποίηση να νομίζουμε ότι έτσι θα λυθούν μαγικά τα προβλήματα ενός έθνους-κράτους που τρεκλίζει και απειλείται στην υπόστασή του.
Υπάρχουν βέβαια και σοβαρές πηγές ελπίδας, όπως η επανεμφάνιση της Ρωσίας ως γεωπολιτικού αντιβάρου, η τρομερή σύγκρουση στους κόλπους του αμερικανικού και εν μέρει και του ισραηλινού κατεστημένου, μεταξύ των “εξτρεμιστών” και των πιο “φυσιολογικών” ιμπεριαλιστών, η εμφάνιση ισχυρών λαϊκών σοσιαλιστικών ρευμάτων στις τελευταίες χώρες που θα περίμενε κανείς να τα δει, τις Ηνωμένες Πολιτείες (Σάντερς) και την Βρετανία (Κόρμπιν).
Αλλά ακόμα κι αυτές τις ελπιδοφόρες εξελίξεις πρέπει να υπάρχεις ως υποκείμενο για να τις εκμεταλλευθείς. Η προσχώρηση ΠΑΣΟΚ και δεξιάς στη μνημονιακή τάξη πραγμάτων και η συνθηκολόγηση και μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν τώρα αποκεφαλίσει την ελληνική κοινωνία, την στέρησαν από πολιτικά υποκείμενα.
Υπάρχουν και πολλοί άλλοι που θα ήθελαν να βάλουν “μπουρλότο”. Νεοσυντηρητικοί που θέλουν να ανατρέψουν τη συνεννόηση Ομπάμα-Πούτιν στη Μέση Ανατολή ή να σπρώξουν στη διάλυση της ΕΕ και να καθορίσουν τη “μεταφιλελεύθερη” πολιτικο-οικονομική τάξη στην Ευρώπη, χρησιμοποιώντας τις προσφυγικές κρίσεις, την τρομοκρατία, γιατί όχι και την ένταση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Υπάρχουν επίσης οι ΝΑΤΟϊκοί κύκλοι που απεργάζονται τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο κατά της Ρωσίας (και χρειάζονται το ελληνικό στρατηγικό φιλέτο, το Αιγαίο, για τα σχέδιά τους).
Ενδοτικοί και εθναμύντορες
Στην Ελλάδα υπάρχουν δύο κατηγορίες “πολιτικών” και “αναλυτών”.
Οι μεν πιστεύουν ότι πρέπει να κάνουμε αύριο το πρωί πόλεμο με την Τουρκία. Οι δε ότι πρέπει να τα δώσουμε όλα στην Τουρκία για να μη γίνει πόλεμος! (1)
Φαίνονται τελείως διαφορετικές αυτές οι δύο “σχολές”. Μόνο φαινομενικά όμως. ‘Εχουν τρία κοινά χαρακτηριστικά. Πρώτον σκέπτονται ελάχιστα, αν δηλαδή σκέπτονται. Δεύτερον, βοηθούντος και του πρώτου χαρακτηριστικού, είναι σχετικά πανεύκολο να χειραγωγηθούν απ’ έξω. Τρίτον, υποτάσσουν τη στρατηγική σε μικρο-τακτικές πολιτικάντικες σκοπιμότητες. Βλάπτουν και οι δύο εξίσου τη Δανιμαρκία.
Συχνά άλλωστε πρόκειται για αντικειμενικό καταμερισμό εργασίας. Αυξάνουμε δραματικά την ένταση στα ‘Ιμια, για να είναι πιο μεγαλοπρεπές το ξεβράκωμα μετά. Φέρνουν οι μεν πανηγυρικά τον Οτσαλάν στην Ελλάδα και μετά το ελληνικό κράτος, με οδηγίες του πρέσβη των ΗΠΑ, τον παραδίδει στην Τουρκία. Δεν ξέρω πολλές χώρες που μπορούν να συμβούν αυτά τα πράγματα.
Τώρα η παρούσα κυβέρνηση κάνει κοινά Υπουργικά Συμβούλια με την Τουρκία (ενώ δεν κάνει με την Κύπρο), γιατί αυτό επιβάλλει η Ουάσιγκτων. Ανοίγει κεφάλαια της ευρωτουρκικής διαπραγμάτευσης, ως μη όφειλε, αφού η ‘Αγκυρα κατέχει στρατιωτικά έδαφος της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης και απειλεί στρατιωτικά την Ελλάδα! Αλλά ταυτόχρονα, ακούμε και διάφορα παράξενα για το πως πρέπει να απαντήσει η Αθήνα στην ‘Αγκυρα.
Αν η Ελλάδα θέλει να σταματήσει την τουρκική επιθετική δραστηριότητα έχει ένα ισχυρό χαρτί στο χέρι της. Να εξηγήσει στην τουρκική ηγεσία (και στον στρατό και την όλη πολιτική ελίτ της γείτονος) ότι μια ελληνοτουρκική ένταση θα βοηθήσει μόνο τρίτους. Αυτό είναι το καρότο. Το μπαστούνι είναι να απειλήσει και στη συνέχεια να το κάνει, αν η απειλή δεν φέρει αποτέλεσμα, ότι θα χρησιμοποιήσει όλες τις δυνατότητες που έχει για να αντικρούσει την τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο. Αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα χρησιμοποιήσει σε βάθος και το κουρδικό χαρτί. Δεν χρειάζεται να καταρρίψει κανένα αεροσκάφος.
Τώρα θα μου πείτε μπορεί να τα κάνει αυτά κανένας στην Αθήνα; Επ’ αυτού δεν έχω απάντηση
Σημείωση
(1) Ο Κώστας Σημίτης το διατύπωσε με το περίφημο δίλημμα που έθεσε μετά την κρίση των Ιμίων: “Πόλεμος ή Ειρήνη;”. Το καταπληκτικό μάλιστα είναι ότι τον κατακεραύνωσε τότε, από τις στήλες της εφημερίδας “Νέα”, ο πιο … διεθνιστής που θα μπορούσε να υπάρξει, ο αείμνηστος Μιχάλης Ράπτης (Pablo), διάδοχος του Τρότσκι στην ηγεσία της Δ’ Διεθνούς, που έφαγε όλη του τη ζωή στα “μέτωπα” της “παγκόσμιας επανάστασης”, από την Αλγερία στη Παλαιστίνη και από τη Γαλλία της αντίστασης στη Χιλή του Αλλιέντε! Δεν είναι τρόπος αυτός να τίθεται το ζήτημα, του απάντησε ο Πάμπλο, τονίζοντας, από τότε, στο τελευταίο κείμενο που έγραψε πριν φύγει, ότι χρειάζεται “ενιαίο εθνικό μέτωπο” για την υπεράσπιση της χώρας.
Δημοσιεύτηκε στο ”ΠΑΡΟΝ” την Κυριακή 17 Απριλίου 2016
Πηγή MIgnatiou
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Ο Ταγίπ Ερντογάν είναι αυτόν τον καιρό πολύ ασταθής και πολύ νευρικός. Είναι επικίνδυνος όσο και ένα πληγωμένο ζώο. ‘Εχει μεγάλη ανάγκη να δείξει ότι υπερασπίζεται σθεναρά το έθνος του, για να διατηρηθεί στην εξουσία και είναι εύκολα χειραγωγήσιμος από διεθνείς δυνάμεις. Μεταξύ των εξωφρενικών που ακούμε αυτές τις μέρες είναι ότι θέλει να παρενοχλήσει αεροπορικά την επίσκεψη Πούτιν στο ‘Αγιο ‘Ορος!
Η Ελλάδα βρίσκεται σε ακόμα χειρότερη κατάσταση από την Τουρκία. Διαλυμένη οικονομικά και κοινωνικά, με κράτος-μπάχαλο, με ασυνάρτητη ηγεσία, τόσο σε επίπεδο κυβέρνησης όσο και αντιπολίτευσης. Στην μνημονιακή καταστροφή και την δια του μνημονίου κατάλυση της λαϊκής, κρατικής και εθνικής της κυριαρχίας, ήρθε τώρα να προστεθεί το προσφυγικό-μεταναστευτικό, ενώ έρχονται μεγάλες και άμεσες γεωπολιτικές απειλές (και κίνδυνοι τρομοκρατίας, αληθινής ή φτιαχτής). Η κοινωνική, κρατική και εθνική υπόσταση του ελληνισμού, στην Ελλάδα και στην Κύπρο, αντιμετωπίζει απειλή που μπορεί να αποδειχθεί θανάσιμη. Σε όλα αυτά το τελευταίο βέβαια που χρειάζεται είναι και μια κρίση με την Τουρκία.
Το διεθνές περιβάλλον είναι πιο επικίνδυνο και ασταθές από ποτέ άλλοτε. Η ΕΕ που υπήρξε ο “πολικός αστέρας” της Ελλάδας μετά το 1974 απειλείται με διάλυση, προς ώφελος όχι αναγκαστικά μιας καλύτερης, αλλά ίσως και μιας πολύ χειρότερης ευρωπαϊκής τάξης. Αλλά και διατηρούμενη η ΕΕ, έχει ήδη μετατραπεί, με τη συγκατάθεση των ελληνικών “κυβερνήσεων” (!), σε μοχλό καταστροφής και υποδούλωσης της χώρας. Κάποιοι λένε να φύγουμε από κει μέσα, γιατί όμως να φύγουμε πριν χρηισμοποιήσουμε (σε λίγο βέβαια δεν θα υπάρχουν πια), τα πολιτικά και θεσμικά εργαλεία που μας προσφέρει; Πιθανώς πρέπει να φύγουμε, αλλά είναι απλοποίηση να νομίζουμε ότι έτσι θα λυθούν μαγικά τα προβλήματα ενός έθνους-κράτους που τρεκλίζει και απειλείται στην υπόστασή του.
Υπάρχουν βέβαια και σοβαρές πηγές ελπίδας, όπως η επανεμφάνιση της Ρωσίας ως γεωπολιτικού αντιβάρου, η τρομερή σύγκρουση στους κόλπους του αμερικανικού και εν μέρει και του ισραηλινού κατεστημένου, μεταξύ των “εξτρεμιστών” και των πιο “φυσιολογικών” ιμπεριαλιστών, η εμφάνιση ισχυρών λαϊκών σοσιαλιστικών ρευμάτων στις τελευταίες χώρες που θα περίμενε κανείς να τα δει, τις Ηνωμένες Πολιτείες (Σάντερς) και την Βρετανία (Κόρμπιν).
Αλλά ακόμα κι αυτές τις ελπιδοφόρες εξελίξεις πρέπει να υπάρχεις ως υποκείμενο για να τις εκμεταλλευθείς. Η προσχώρηση ΠΑΣΟΚ και δεξιάς στη μνημονιακή τάξη πραγμάτων και η συνθηκολόγηση και μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν τώρα αποκεφαλίσει την ελληνική κοινωνία, την στέρησαν από πολιτικά υποκείμενα.
Υπάρχουν και πολλοί άλλοι που θα ήθελαν να βάλουν “μπουρλότο”. Νεοσυντηρητικοί που θέλουν να ανατρέψουν τη συνεννόηση Ομπάμα-Πούτιν στη Μέση Ανατολή ή να σπρώξουν στη διάλυση της ΕΕ και να καθορίσουν τη “μεταφιλελεύθερη” πολιτικο-οικονομική τάξη στην Ευρώπη, χρησιμοποιώντας τις προσφυγικές κρίσεις, την τρομοκρατία, γιατί όχι και την ένταση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Υπάρχουν επίσης οι ΝΑΤΟϊκοί κύκλοι που απεργάζονται τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο κατά της Ρωσίας (και χρειάζονται το ελληνικό στρατηγικό φιλέτο, το Αιγαίο, για τα σχέδιά τους).
Ενδοτικοί και εθναμύντορες
Στην Ελλάδα υπάρχουν δύο κατηγορίες “πολιτικών” και “αναλυτών”.
Οι μεν πιστεύουν ότι πρέπει να κάνουμε αύριο το πρωί πόλεμο με την Τουρκία. Οι δε ότι πρέπει να τα δώσουμε όλα στην Τουρκία για να μη γίνει πόλεμος! (1)
Φαίνονται τελείως διαφορετικές αυτές οι δύο “σχολές”. Μόνο φαινομενικά όμως. ‘Εχουν τρία κοινά χαρακτηριστικά. Πρώτον σκέπτονται ελάχιστα, αν δηλαδή σκέπτονται. Δεύτερον, βοηθούντος και του πρώτου χαρακτηριστικού, είναι σχετικά πανεύκολο να χειραγωγηθούν απ’ έξω. Τρίτον, υποτάσσουν τη στρατηγική σε μικρο-τακτικές πολιτικάντικες σκοπιμότητες. Βλάπτουν και οι δύο εξίσου τη Δανιμαρκία.
Συχνά άλλωστε πρόκειται για αντικειμενικό καταμερισμό εργασίας. Αυξάνουμε δραματικά την ένταση στα ‘Ιμια, για να είναι πιο μεγαλοπρεπές το ξεβράκωμα μετά. Φέρνουν οι μεν πανηγυρικά τον Οτσαλάν στην Ελλάδα και μετά το ελληνικό κράτος, με οδηγίες του πρέσβη των ΗΠΑ, τον παραδίδει στην Τουρκία. Δεν ξέρω πολλές χώρες που μπορούν να συμβούν αυτά τα πράγματα.
Τώρα η παρούσα κυβέρνηση κάνει κοινά Υπουργικά Συμβούλια με την Τουρκία (ενώ δεν κάνει με την Κύπρο), γιατί αυτό επιβάλλει η Ουάσιγκτων. Ανοίγει κεφάλαια της ευρωτουρκικής διαπραγμάτευσης, ως μη όφειλε, αφού η ‘Αγκυρα κατέχει στρατιωτικά έδαφος της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης και απειλεί στρατιωτικά την Ελλάδα! Αλλά ταυτόχρονα, ακούμε και διάφορα παράξενα για το πως πρέπει να απαντήσει η Αθήνα στην ‘Αγκυρα.
Αν η Ελλάδα θέλει να σταματήσει την τουρκική επιθετική δραστηριότητα έχει ένα ισχυρό χαρτί στο χέρι της. Να εξηγήσει στην τουρκική ηγεσία (και στον στρατό και την όλη πολιτική ελίτ της γείτονος) ότι μια ελληνοτουρκική ένταση θα βοηθήσει μόνο τρίτους. Αυτό είναι το καρότο. Το μπαστούνι είναι να απειλήσει και στη συνέχεια να το κάνει, αν η απειλή δεν φέρει αποτέλεσμα, ότι θα χρησιμοποιήσει όλες τις δυνατότητες που έχει για να αντικρούσει την τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο. Αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα χρησιμοποιήσει σε βάθος και το κουρδικό χαρτί. Δεν χρειάζεται να καταρρίψει κανένα αεροσκάφος.
Τώρα θα μου πείτε μπορεί να τα κάνει αυτά κανένας στην Αθήνα; Επ’ αυτού δεν έχω απάντηση
Σημείωση
(1) Ο Κώστας Σημίτης το διατύπωσε με το περίφημο δίλημμα που έθεσε μετά την κρίση των Ιμίων: “Πόλεμος ή Ειρήνη;”. Το καταπληκτικό μάλιστα είναι ότι τον κατακεραύνωσε τότε, από τις στήλες της εφημερίδας “Νέα”, ο πιο … διεθνιστής που θα μπορούσε να υπάρξει, ο αείμνηστος Μιχάλης Ράπτης (Pablo), διάδοχος του Τρότσκι στην ηγεσία της Δ’ Διεθνούς, που έφαγε όλη του τη ζωή στα “μέτωπα” της “παγκόσμιας επανάστασης”, από την Αλγερία στη Παλαιστίνη και από τη Γαλλία της αντίστασης στη Χιλή του Αλλιέντε! Δεν είναι τρόπος αυτός να τίθεται το ζήτημα, του απάντησε ο Πάμπλο, τονίζοντας, από τότε, στο τελευταίο κείμενο που έγραψε πριν φύγει, ότι χρειάζεται “ενιαίο εθνικό μέτωπο” για την υπεράσπιση της χώρας.
Δημοσιεύτηκε στο ”ΠΑΡΟΝ” την Κυριακή 17 Απριλίου 2016
Πηγή MIgnatiou
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου