Η παραίτηση του Nigel Farage από την θέση του προέδρου του UKIP, έχει ήδη σπείρει τον πανικό σε όλον τον κόσμο. Έχοντας συνηθίσει τον μανιχαϊστικό τρόπο σκέψης εντός της χώρας μας η οποία έχει την ατυχία να έχει πολιτικούς χομπίστες, ξεχνούμε οτι υπάρχουν χώρες στην οποία η πολιτική είναι τρόπος ζωής.
Ήδη, η παραίτηση Farage, αξιολογείται συναισθηματικά από «ευρώφιλους» και προκαλεί στεναχώρια σε «αντευρωπαίους». Η πολιτική, είναι όμως τέχνη και πάντα, κάθε κίνηση, έμμεσα ή άμεσα έχει στόχο την απόκτηση ή γεφύρωση των συμφερόντων. Κατά έναν μεγάλο ρεαλιστή στοχαστή, τον Hans Morgenthau, η μέθοδος πολιτικής δράσης, καθορίζεται από τους στόχους που καλείται εκείνη να επιτύχει (Politics Among Nations: The Struggle for Power and Peace, 1965).
Μια άλλη, πολύ σημαντική προϋπόθεση της –όσο είναι δυνατόν- καλής ανάγνωσης ενός πολιτικού γεγονότος, είναι να προσπαθούμε να αγνοήσουμε όσο περισσότερο γίνεται, τις επίσημες δηλώσεις κάποιου πολιτικού προσώπου. Οι λόγοι, είναι ευνόητοι. Η πολιτική, δεν έχει –διαχρονικά- ισχυρούς δεσμούς με το αληθές, πόσο μάλλον με το ηθικά αληθές. «Θα γυρίσω πίσω στη ζωή μου, αφού εξετελέστη η αποστολή μου» λέει ο Farage. Ας κάνουμε απόπειρα να εξηγήσουμε τη «μικροπολιτική» και αν αυτή εξυπηρετεί τη «μακρο-πολιτική».
Γιατί ένα Full Brexit, δε συμφέρει κανέναν;
Το δημοψήφισμα, ήταν η αρχή μιας διαπραγμάτευσης. Ο «πόνος» των Βρυξελλών, λαμβάνει χώρα γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο. Με την ψήφο στο Bremain, η Βρετανία θα είχε μόνο όσα είχε κατοχυρώσει ο πρωθυπουργός Κάμερον από τον Φλεβάρη. Και αυτό, δε θα ήταν σίγουρο καθώς οι Βρυξέλλες, με σύμμαχο το «Ναι» θα ήταν σε θέση ισχύος στις διαπραγματεύσεις. Το «Όχι», και το πώς αντιμετωπίζεται από γραφειοκράτες στις Βρυξέλλες, μόνο ειρωνικό μηδείαμα μπορεί να προκαλέσει (σκίσιμο εγγράφων-ταμπελων που αναφέρουν το UK, κτλ.).
Η Μεγάλη Βρετανία, όποια πολιτική κρίση και αν περνά, λειτουργεί για πολιτικά θέματα «ζωής και θανάτου» ως ενιαία –το κατά δύναμην- χώρα. Δεν έχουνόλοι τα ελληνικά προβλήματα συνεννόησης και συνεργασίας σε κρίσιμες στιγμές. Ξαφνικά, οι Βρετανοί πολίτες δεν αποφάσισαν πως θέλουν να απομονωθούν από τον υπόλοιπο κόσμο. Η αρνητική ψήφος για παραμονή της Μ. Βρετανίας στην Ε.Ε, δόθηκε ως αίτημα για έναν επαναπροσδιορισμό της σχέσης της χώρας με την Ε.Ε. Το Λονδίνο, δεν θέλει να αποκοπεί από τα ευρωπαϊκά πράγματα. Απλώς, θέλει να τα καθορίζει με βάση τα συμφέροντά του. Είναι αυτό κάποιο ταμπού στη γερμανική Ευρώπη; Επιπρόσθετα, ο αμερικανικός παράγοντας, σαφώς και θα ήθελε μια Ε.Ε στην οποία θα μπορεί να παρεμβαίνει και μια Ε.Ε η οποία δε θα έχει αδιαμφισβήτητο ηγεμόνα, όπως είχε μέχρι σήμερα.
Η Μ. Βρετανία με την ειδική σχέση που διατηρεί με τις ΗΠΑ, θα μπορούσε να εγγυηθεί περαιτέρω την αμερικανική παρουσία. Με τη διαφορά, οτι αυτή πρέπει να γίνει πιο ενεργητική και όχι τόσο διακριτική όσο ήταν. Για τις ΗΠΑ, η ιδανική περίπτωση είναι Ε.Ε και Μ. Βρετανία να βρουν ένα modusvivendiμε την Μ. Βρετανία εντός Ε.Ε που όμως, οι όροι της συμφωνίας να μπορούν να αγγίξουν και άλλα κράτη. Ο λόγος, οφείλεται στα παραπάνω. Οι ΗΠΑ, δεν επιθυμούν μια Ε.Ε χειραφετημένη η οποία θα έχει ξεκάθαρο ηγεμόνα. Όπως και η Μ. Βρετανία, επιθυμεί να είναι και εντός Ε.Ε αλλά και να απολαμβάνει εξαιρέσεις και μάλιστα περισσότερες και από αυτές που της παραχώρησαν οι Βρυξέλλες κατά τον Φεβρουάριο. Η Ε.Ε και ειδικά η Γερμανία, δεν επιθυμούν επίσης ένα FullBrexit, όσο και αν αξιωματούχοι Βρυξελλών και Βερολίνο, προσπαθούν –επικοινωνιακά- να πείσουν για το αντίθετο. Αυτό, δεν το λένε μόνο οι δείκτες των αγορών, αλλά και άλλα, σημαντικά πράγματα.
Η Ε.Ε που χάνει, το ΝΑΤΟ που απειλείται σαν συνοχή και η Μ. Βρετανία που είναι το κλειδί.
Η υπερψήφιση της εξόδου της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) θα μπορούσε ίσως να σημάνει τη διάλυση της ΕΕ αλλά με προϋποθέσεις και του ΝΑΤΟ, καθώς οι Βρετανοί είναι μια μεγάλη χώρα (μέλος των οικονομικά ισχυρότερων του πλανήτη G7, σημαντικός σύμμαχος στο ΝΑΤΟ, ένα από τα πέντε μόνιμα μέλη του συμβουλίου ασφαλείας στον ΟΗΕ), με σημαντική ισχύ που μπορεί να μας οδηγήσει στο αποτέλεσμα της σκέψης μας.
Το Brexit μπορεί να ενθαρρύνει τις μικρότερες χώρες, οι οποίες είναι θύματα της αδίστακτης εκμετάλλευσης, όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ιταλία και η Ισπανία. Στην ΕΕ φαίνεται ότι πλέον υπάρχει έλλειμμα δημοκρατίας. Υπάρχει ένα κοινοβούλιο μάλλον για το θεαθήναι, που δεν έχει καμία εξουσία. Υπάρχει μια μη εκλεγμένη Επιτροπή που παίρνει τις αποφάσεις. Έτσι, οι ιθύνοντες της ΕΕ απομακρύνονται από τους λαούς της Ευρώπης. Και αυτός είναι ο βασικός λόγος που οι γερμανικές και ολλανδικές τράπεζες μπορούν να έχουν τον πρώτο λόγο σαν ρυθμιστικοί παράγοντες εξελίξεων, σε καταχρεωμένες χώρες όπως είναι η Ελλάδα.
Επίσης, αν η ΕΕ διαλυθεί, στη συνέχεια, μπορεί να ακολουθήσει το ΝΑΤΟ. Σκεφτείτε ότι το ΝΑΤΟ λειτούργησε ως ο μανδύας με τον οποίο οι ΗΠΑ ήταν σε θέση να επέμβουν στη Λιβύη στο Ιράκ και το Αφγανιστάν και προσπάθησαν να εισβάλουν στη Συρία και να επιτεθούν στο Ιράν, που εντέλει κατάφεραν να επιβάλουν κυρώσεις, όχι μόνο στο Ιράν αλλά και στη Ρωσία. Οι μόνοι λόγοι που η Ουάσιγκτον μπορούσε να το κάνει αυτό είναι λόγω του ΝΑΤΟ. Έτσι, αν το ΝΑΤΟ διαλυόταν, θα έχανε την κάλυψη της η Ουάσινγκτον για την “επιθετικότητά” που προτάσσει ως παγκόσμιος ρυθμιστής και “Πλανητάρχης”, καθώς δεν θα μπορούσε πλέον να χρησιμοποιήσει τον πολιτικοστρατιωτικό βραχίονα του ΝΑΤΟ για να οδηγήσει τους Ευρωπαίους σε σύγκρουση με τη Ρωσία και το Ιράν.
Εκτιμάται, ότι θα γίνουν λυσσαλέες προσπάθειες για την αποφυγή εξόδου της Βρετανίας από την ΕΕ με την παραίνεση της σωτηρίας της ανθρωπότητας από Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς η στρατηγική των ΗΠΑ είναι προσανατολισμένη προς την κατεύθυνση να ανακτούν τον έλεγχο σε ολόκληρο τον κόσμο όποτε απαιτηθεί, που σημαίνει πιθανός πόλεμος με τη Ρωσία, την Κίνα και το Ιράν. Η Ουάσιγκτον δεν θα εγκαταλείψει το στόχο αυτό, και ο μόνος τρόπος είναι να έχει μια ενωμένη ΕΕ και το ΝΑΤΟ ισχυρό. Έτσι, ελπίζουνε ότι η βρετανική έξοδος δεν θα επιτευχθεί και θα βρεθεί τρόπος προσέγγισης. Η Ε.Ε και η Γερμανία, γνωρίζουν οτι επέκταση κυρώσεων κατά της Ρωσίας σε συνδυασμό με το Brexit, το προσφυγικό και την προβληματική ΕΖ και όλα αυτά με την άνοδο της ακροδεξιάς και το πρόβλημα ασφάλειας που βιώνουν τα ευρωπαϊκά κράτη στα οποία διεισδύουν πυρήνες του ΙΚ, δεν θα ήταν η καλύτερη λύση.
Συμπεράσματα
Όπως αναφέραμε παραπάνω, μπορούμε να υποθέσουμε με βάση τα όσα έχει δείξει η πορεία του ζητήματος Brexit-Bremain, ο Farage έχει συνεννοηθεί για την απόφαση αυτή με πολλά πρόσωπα από όλο το πολιτικό φάσμα της Μ. Βρετανίας. Όντως, όσο κυνικό και αν ακούγεται, η αποστολή του έλαβε τέλος εδώ. Γιατί όμως αυτή η κίνηση βοηθά τη Μ. Βρετανία και δεν αποτελεί όπως αρεκτοί λένε «τον θάνατο του ευρωσκεπτικισμού»;
Αρχικά, τίποτε δεν «πεθαίνει», καθώς τα αίτια του ευρω-σκεπτικισμού, δεν έχουν τη βάση τους στον Farage, αλλά στην κακοδόμηση της Ε.Ε.
Δεύτερον, ο Farage, πιθανόν να συνεχίσει να «χτυπά» την Ε.Ε σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Τρίτον και πιο σημαντικό, η Μ. Βρετανία θα αφαιρέσει πλέον το δικαίωμα από τις Βρυξέλλες, να κατηγορούν τη Μ. Βρετανία για ύπαρξη ακραίων πολιτικών προσώπων (σύμφωνα με τις Βρυξέλλες) τα οποία ζητούν «γην και ύδωρ» από την «έντιμη Ε.Ε που έδειξε από τον Φλεβάρη διάθεση να ικανοποιήσει τα βρετανικά αιτήματα». Το επικοινωνιακό πλεονέκτημα αυτό, η Ε.Ε θα μπορούσε να το χρησιμοποιήσει δημιουργώντας ένα υπέρ της κλίμα στις επερχόμενες διαπραγματεύσεις. Τώρα, μετριοπαθέστεροι πολιτικοί (άγνωστο το ποιοί θα είναι ακόμη) θα μπορέσουν να εκμεταλλευτούν την «ακραία» (σύμφωνα με τις Βρυξέλλες) απόφαση που πήρε ο βρετανικός λαός και να αδράξουν περισσότερα οφέλη από αυτά που κατάφερε να αποσπάσει τον Φλεβάρη ο Κάμερον. Αυτή, είναι η πολιτική. Διακριτοί ρόλοι σε επίσης διαφορετικό –κάθε φορά- timing.
Με άλλα λόγια, η τάση του βρετανικού ζητήματος, φαίνεται πως θα είναι επικερδής για το Λονδίνο. Η Ε.Ε, κατά πάσα πιθανότητα, θα αλλάξει ριζικά, τόσο σε θεσμικό όσο και σε νομικό επίπεδο. Κάτι που σημαίνει, πως η πολιτική αλλαγή, βρίσκεται προ των πυλών. Χώρες όπως η Ελλάδα αλλά και η Ισπανία, η Ιταλία και η Πορτογαλία, έχουν συμφέρον να θεωρείται πως η Μ. Βρετανία είναι εντός Ε.Ε, με τους όποιους όρους τελικά συμφωνήσουν Βρυξέλλες και Λονδίνο, να συνεχίσουν την πορεία τους. Η Μ. Βρετανία, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, ολοκληρώνει σε μακρο-επίπεδο, αυτό που είδαμε 12 Ιουλίου 2015 στο Eurogroup (για ζήτημα ΕΖ τότε) για το ζήτημα της Ελλάδας. Να φέρει μια σαφή πολιτική διαφοροποίηση πολλών χωρών, με αυτό που επιθυμούν Βρυξέλλες και Βερολίνο. Αυτό δηλαδή, που δεν κατάφερε η Γαλλία.
Ήδη, η παραίτηση Farage, αξιολογείται συναισθηματικά από «ευρώφιλους» και προκαλεί στεναχώρια σε «αντευρωπαίους». Η πολιτική, είναι όμως τέχνη και πάντα, κάθε κίνηση, έμμεσα ή άμεσα έχει στόχο την απόκτηση ή γεφύρωση των συμφερόντων. Κατά έναν μεγάλο ρεαλιστή στοχαστή, τον Hans Morgenthau, η μέθοδος πολιτικής δράσης, καθορίζεται από τους στόχους που καλείται εκείνη να επιτύχει (Politics Among Nations: The Struggle for Power and Peace, 1965).
Μια άλλη, πολύ σημαντική προϋπόθεση της –όσο είναι δυνατόν- καλής ανάγνωσης ενός πολιτικού γεγονότος, είναι να προσπαθούμε να αγνοήσουμε όσο περισσότερο γίνεται, τις επίσημες δηλώσεις κάποιου πολιτικού προσώπου. Οι λόγοι, είναι ευνόητοι. Η πολιτική, δεν έχει –διαχρονικά- ισχυρούς δεσμούς με το αληθές, πόσο μάλλον με το ηθικά αληθές. «Θα γυρίσω πίσω στη ζωή μου, αφού εξετελέστη η αποστολή μου» λέει ο Farage. Ας κάνουμε απόπειρα να εξηγήσουμε τη «μικροπολιτική» και αν αυτή εξυπηρετεί τη «μακρο-πολιτική».
Γιατί ένα Full Brexit, δε συμφέρει κανέναν;
Το δημοψήφισμα, ήταν η αρχή μιας διαπραγμάτευσης. Ο «πόνος» των Βρυξελλών, λαμβάνει χώρα γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο. Με την ψήφο στο Bremain, η Βρετανία θα είχε μόνο όσα είχε κατοχυρώσει ο πρωθυπουργός Κάμερον από τον Φλεβάρη. Και αυτό, δε θα ήταν σίγουρο καθώς οι Βρυξέλλες, με σύμμαχο το «Ναι» θα ήταν σε θέση ισχύος στις διαπραγματεύσεις. Το «Όχι», και το πώς αντιμετωπίζεται από γραφειοκράτες στις Βρυξέλλες, μόνο ειρωνικό μηδείαμα μπορεί να προκαλέσει (σκίσιμο εγγράφων-ταμπελων που αναφέρουν το UK, κτλ.).
Η Μεγάλη Βρετανία, όποια πολιτική κρίση και αν περνά, λειτουργεί για πολιτικά θέματα «ζωής και θανάτου» ως ενιαία –το κατά δύναμην- χώρα. Δεν έχουνόλοι τα ελληνικά προβλήματα συνεννόησης και συνεργασίας σε κρίσιμες στιγμές. Ξαφνικά, οι Βρετανοί πολίτες δεν αποφάσισαν πως θέλουν να απομονωθούν από τον υπόλοιπο κόσμο. Η αρνητική ψήφος για παραμονή της Μ. Βρετανίας στην Ε.Ε, δόθηκε ως αίτημα για έναν επαναπροσδιορισμό της σχέσης της χώρας με την Ε.Ε. Το Λονδίνο, δεν θέλει να αποκοπεί από τα ευρωπαϊκά πράγματα. Απλώς, θέλει να τα καθορίζει με βάση τα συμφέροντά του. Είναι αυτό κάποιο ταμπού στη γερμανική Ευρώπη; Επιπρόσθετα, ο αμερικανικός παράγοντας, σαφώς και θα ήθελε μια Ε.Ε στην οποία θα μπορεί να παρεμβαίνει και μια Ε.Ε η οποία δε θα έχει αδιαμφισβήτητο ηγεμόνα, όπως είχε μέχρι σήμερα.
Η Μ. Βρετανία με την ειδική σχέση που διατηρεί με τις ΗΠΑ, θα μπορούσε να εγγυηθεί περαιτέρω την αμερικανική παρουσία. Με τη διαφορά, οτι αυτή πρέπει να γίνει πιο ενεργητική και όχι τόσο διακριτική όσο ήταν. Για τις ΗΠΑ, η ιδανική περίπτωση είναι Ε.Ε και Μ. Βρετανία να βρουν ένα modusvivendiμε την Μ. Βρετανία εντός Ε.Ε που όμως, οι όροι της συμφωνίας να μπορούν να αγγίξουν και άλλα κράτη. Ο λόγος, οφείλεται στα παραπάνω. Οι ΗΠΑ, δεν επιθυμούν μια Ε.Ε χειραφετημένη η οποία θα έχει ξεκάθαρο ηγεμόνα. Όπως και η Μ. Βρετανία, επιθυμεί να είναι και εντός Ε.Ε αλλά και να απολαμβάνει εξαιρέσεις και μάλιστα περισσότερες και από αυτές που της παραχώρησαν οι Βρυξέλλες κατά τον Φεβρουάριο. Η Ε.Ε και ειδικά η Γερμανία, δεν επιθυμούν επίσης ένα FullBrexit, όσο και αν αξιωματούχοι Βρυξελλών και Βερολίνο, προσπαθούν –επικοινωνιακά- να πείσουν για το αντίθετο. Αυτό, δεν το λένε μόνο οι δείκτες των αγορών, αλλά και άλλα, σημαντικά πράγματα.
Η Ε.Ε που χάνει, το ΝΑΤΟ που απειλείται σαν συνοχή και η Μ. Βρετανία που είναι το κλειδί.
Η υπερψήφιση της εξόδου της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) θα μπορούσε ίσως να σημάνει τη διάλυση της ΕΕ αλλά με προϋποθέσεις και του ΝΑΤΟ, καθώς οι Βρετανοί είναι μια μεγάλη χώρα (μέλος των οικονομικά ισχυρότερων του πλανήτη G7, σημαντικός σύμμαχος στο ΝΑΤΟ, ένα από τα πέντε μόνιμα μέλη του συμβουλίου ασφαλείας στον ΟΗΕ), με σημαντική ισχύ που μπορεί να μας οδηγήσει στο αποτέλεσμα της σκέψης μας.
Το Brexit μπορεί να ενθαρρύνει τις μικρότερες χώρες, οι οποίες είναι θύματα της αδίστακτης εκμετάλλευσης, όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ιταλία και η Ισπανία. Στην ΕΕ φαίνεται ότι πλέον υπάρχει έλλειμμα δημοκρατίας. Υπάρχει ένα κοινοβούλιο μάλλον για το θεαθήναι, που δεν έχει καμία εξουσία. Υπάρχει μια μη εκλεγμένη Επιτροπή που παίρνει τις αποφάσεις. Έτσι, οι ιθύνοντες της ΕΕ απομακρύνονται από τους λαούς της Ευρώπης. Και αυτός είναι ο βασικός λόγος που οι γερμανικές και ολλανδικές τράπεζες μπορούν να έχουν τον πρώτο λόγο σαν ρυθμιστικοί παράγοντες εξελίξεων, σε καταχρεωμένες χώρες όπως είναι η Ελλάδα.
Επίσης, αν η ΕΕ διαλυθεί, στη συνέχεια, μπορεί να ακολουθήσει το ΝΑΤΟ. Σκεφτείτε ότι το ΝΑΤΟ λειτούργησε ως ο μανδύας με τον οποίο οι ΗΠΑ ήταν σε θέση να επέμβουν στη Λιβύη στο Ιράκ και το Αφγανιστάν και προσπάθησαν να εισβάλουν στη Συρία και να επιτεθούν στο Ιράν, που εντέλει κατάφεραν να επιβάλουν κυρώσεις, όχι μόνο στο Ιράν αλλά και στη Ρωσία. Οι μόνοι λόγοι που η Ουάσιγκτον μπορούσε να το κάνει αυτό είναι λόγω του ΝΑΤΟ. Έτσι, αν το ΝΑΤΟ διαλυόταν, θα έχανε την κάλυψη της η Ουάσινγκτον για την “επιθετικότητά” που προτάσσει ως παγκόσμιος ρυθμιστής και “Πλανητάρχης”, καθώς δεν θα μπορούσε πλέον να χρησιμοποιήσει τον πολιτικοστρατιωτικό βραχίονα του ΝΑΤΟ για να οδηγήσει τους Ευρωπαίους σε σύγκρουση με τη Ρωσία και το Ιράν.
Εκτιμάται, ότι θα γίνουν λυσσαλέες προσπάθειες για την αποφυγή εξόδου της Βρετανίας από την ΕΕ με την παραίνεση της σωτηρίας της ανθρωπότητας από Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς η στρατηγική των ΗΠΑ είναι προσανατολισμένη προς την κατεύθυνση να ανακτούν τον έλεγχο σε ολόκληρο τον κόσμο όποτε απαιτηθεί, που σημαίνει πιθανός πόλεμος με τη Ρωσία, την Κίνα και το Ιράν. Η Ουάσιγκτον δεν θα εγκαταλείψει το στόχο αυτό, και ο μόνος τρόπος είναι να έχει μια ενωμένη ΕΕ και το ΝΑΤΟ ισχυρό. Έτσι, ελπίζουνε ότι η βρετανική έξοδος δεν θα επιτευχθεί και θα βρεθεί τρόπος προσέγγισης. Η Ε.Ε και η Γερμανία, γνωρίζουν οτι επέκταση κυρώσεων κατά της Ρωσίας σε συνδυασμό με το Brexit, το προσφυγικό και την προβληματική ΕΖ και όλα αυτά με την άνοδο της ακροδεξιάς και το πρόβλημα ασφάλειας που βιώνουν τα ευρωπαϊκά κράτη στα οποία διεισδύουν πυρήνες του ΙΚ, δεν θα ήταν η καλύτερη λύση.
Συμπεράσματα
Όπως αναφέραμε παραπάνω, μπορούμε να υποθέσουμε με βάση τα όσα έχει δείξει η πορεία του ζητήματος Brexit-Bremain, ο Farage έχει συνεννοηθεί για την απόφαση αυτή με πολλά πρόσωπα από όλο το πολιτικό φάσμα της Μ. Βρετανίας. Όντως, όσο κυνικό και αν ακούγεται, η αποστολή του έλαβε τέλος εδώ. Γιατί όμως αυτή η κίνηση βοηθά τη Μ. Βρετανία και δεν αποτελεί όπως αρεκτοί λένε «τον θάνατο του ευρωσκεπτικισμού»;
Αρχικά, τίποτε δεν «πεθαίνει», καθώς τα αίτια του ευρω-σκεπτικισμού, δεν έχουν τη βάση τους στον Farage, αλλά στην κακοδόμηση της Ε.Ε.
Δεύτερον, ο Farage, πιθανόν να συνεχίσει να «χτυπά» την Ε.Ε σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Τρίτον και πιο σημαντικό, η Μ. Βρετανία θα αφαιρέσει πλέον το δικαίωμα από τις Βρυξέλλες, να κατηγορούν τη Μ. Βρετανία για ύπαρξη ακραίων πολιτικών προσώπων (σύμφωνα με τις Βρυξέλλες) τα οποία ζητούν «γην και ύδωρ» από την «έντιμη Ε.Ε που έδειξε από τον Φλεβάρη διάθεση να ικανοποιήσει τα βρετανικά αιτήματα». Το επικοινωνιακό πλεονέκτημα αυτό, η Ε.Ε θα μπορούσε να το χρησιμοποιήσει δημιουργώντας ένα υπέρ της κλίμα στις επερχόμενες διαπραγματεύσεις. Τώρα, μετριοπαθέστεροι πολιτικοί (άγνωστο το ποιοί θα είναι ακόμη) θα μπορέσουν να εκμεταλλευτούν την «ακραία» (σύμφωνα με τις Βρυξέλλες) απόφαση που πήρε ο βρετανικός λαός και να αδράξουν περισσότερα οφέλη από αυτά που κατάφερε να αποσπάσει τον Φλεβάρη ο Κάμερον. Αυτή, είναι η πολιτική. Διακριτοί ρόλοι σε επίσης διαφορετικό –κάθε φορά- timing.
Με άλλα λόγια, η τάση του βρετανικού ζητήματος, φαίνεται πως θα είναι επικερδής για το Λονδίνο. Η Ε.Ε, κατά πάσα πιθανότητα, θα αλλάξει ριζικά, τόσο σε θεσμικό όσο και σε νομικό επίπεδο. Κάτι που σημαίνει, πως η πολιτική αλλαγή, βρίσκεται προ των πυλών. Χώρες όπως η Ελλάδα αλλά και η Ισπανία, η Ιταλία και η Πορτογαλία, έχουν συμφέρον να θεωρείται πως η Μ. Βρετανία είναι εντός Ε.Ε, με τους όποιους όρους τελικά συμφωνήσουν Βρυξέλλες και Λονδίνο, να συνεχίσουν την πορεία τους. Η Μ. Βρετανία, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, ολοκληρώνει σε μακρο-επίπεδο, αυτό που είδαμε 12 Ιουλίου 2015 στο Eurogroup (για ζήτημα ΕΖ τότε) για το ζήτημα της Ελλάδας. Να φέρει μια σαφή πολιτική διαφοροποίηση πολλών χωρών, με αυτό που επιθυμούν Βρυξέλλες και Βερολίνο. Αυτό δηλαδή, που δεν κατάφερε η Γαλλία.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Μήνυμα από τον "διαχειριστή" του ιστολογίου ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ : Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη. Ελπίζω να ωφεληθήκατε από αυτό που διαβάσατε. Δεν είμαι δημοσιογράφος, αλλά ένας απόστρατος αξιωματικός της Π.Α. που αποφάσισε να κάνει αυτό που δεν κάνουν οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου