}

10 Οκτωβρίου, 2014

«Βόμβα» από παχύσαρκο ! 

Το πρώτο Μνημόνιο μας το υπαγόρεψαν! 

1Βόμβα μεγατόνων έριξε από τη Βουλή ο Ευάγγελος Βενιζέλος αφήνοντας βαρύς υπαινιγμούς κατά του προκατόχου του στο ΠΑΣΟΚ και πρώην Πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου.
«Το πρώτο Μνημόνιο είχε πράγματι κενά. Μας το υπαγόρευσαν!» αποκάλυψε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης από του βήματος της Βουλής. Δίνοντας έτσι συνέχεια στην αντιπαράθεσή του με τον Γιώργο Παπανδρέου, όπως έδειξε και χθες, στην εκρηκτική συνεδρίαση της Κ.Ο του ΠΑΣΟΚ.

[olympia.gr]

ΑΠΟΨΕΙΣ


Χωρίς αξιοπρέπεια

Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος 


Σε τροχιά αντίθεσης προς το Βερολίνο φαίνεται να εισέρχεται ο νεόκοπος άξονας Παρισιού – Ρώμης, όπως έδειξε η προχθεσινή έκτακτη σύνοδος κορυφής στο Μιλάνο. Εκεί, όπου η Ελλάδα δυστυχώς υπεραμύνθηκε εκ νέου της πορείας της μέσα από το πρόγραμμα «διάσωσης» και καλλιέργησε ξανά φρούδες ελπίδες, ο Γάλλος πρόεδρος Ολάντ δήλωσε ότι αν η ΕΕ δεν προχωρήσει σε χαλάρωση, η οικονομία της θα εξακολουθήσει να παραπαίει, ενώ ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Ρέντσι επισήμανε ότι χωρίς ανάπτυξη δεν υπάρχει δουλειά, χωρίς δουλειά δεν υπάρχει αξιοπρέπεια και χωρίς αξιοπρέπεια, δεν υπάρχει Ευρώπη...

Ετσι είναι. Εκείνο όμως που ξέχασε να πει ο Ρέντσι, είναι το πώς φτάσαμε ως εδώ: μέσα από την απουσία κάθε αξιοπρέπειας στις ευρωπαϊκές ηγεσίες που τρέμουν μπροστά στο Βερολίνο. Που επέτρεψαν στους Γερμανούς να πατήσουν σε μία ελεγχόμενη κρίση χρέους, να τη μεγιστοποιήσουν και να κυριαρχήσουν στην Ευρώπη. Επιτέθηκαν μετωπικά στις πιο αδύναμες χώρες (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος), αλλά, φυσικά, έκαναν πίσω όταν η Ισπανία τους σταμάτησε απειλώντας να αντιδράσει – ίσως πολλοί δεν θυμούνται ότι ο ίδιος ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε πήγε να στήσει αντίστοιχη ιστορία και στη Μαδρίτη αλλά, τελικά, δεν τα κατάφερε.

Με ηγεσίες που δεν τολμούν όμως, όπως ήταν φυσικό, όλα αυτά που είπαν οι Ολαντ και Ρέντσι, έμειναν ξανά στα λόγια: πάλι τίποτα δεν έγινε που να «στρίψει» τα πράγματα προς μια άλλη κατεύθυνση. Αν πάντως συνυπολογίσει κανείς ότι μέχρι πολύ πρόσφατα οι ηγεσίες των δύο αυτών – όπως και πολλών άλλων – χωρών δεν τολμούσαν ούτε να αρθρώσουν λέξη έναντι του Βερολίνου, τότε, ασφαλώς, πρόκειται για μία κάποια πρόοδο, την οποία, δυστυχώς, εμείς δεν ακολουθούμε: προκειμένου η κυβέρνηση να πείσει ότι έχει πάει καλά, έχει μετατρέψει την Ελλάδα στον θερμότερο διαφημιστή της γερμανικής πολιτικής.

Η αντίδραση της Γερμανίας σε όλα αυτά, ήταν φυσικά μια απόλυτη, παγερή αδιαφορία: κατέστησε εκ νέου σαφές, ότι ούτε που συζητάει αλλαγή πολιτικής. Στο Βερολίνο κάνουν το μεγάλο σφάλμα να πιστεύουν ότι τα αποτελέσματα των πρόσφατων ευρωεκλογών, τα οποία κατατρόμαξαν τη γαλλική ιδίως ηγεσία αλλά και εκείνη άλλων χωρών, δεν τους αφορούν, ότι είναι… εσωτερική γαλλική υπόθεση.

Φυσικά, κατά βάθος ξέρουν. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι το πολιτικό τοπίο που διαμορφώνεται στην καρδιά πλέον της Ευρώπης είναι ικανό να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Όμως επιμένουν. Και θα συνεχίσουν να επιμένουν. Όχι για δήθεν λόγους «οικονομικής ορθοδοξίας» ή κουλτούρας προτεσταντισμού όπως πολλοί θέλουν ακόμα να πιστεύουν, αλλά επειδή αυτή η πολιτική έχει καταστήσει τη Γερμανία μοναδική ηγέτιδα δύναμη της Ευρώπης. Αυτό θέλουν και αυτό έχουν πετύχει.

Μέχρι στιγμής βέβαια. Γιατί, αργά αλλά σταθερά, τα πράγματα αλλάζουν. Και εκείνο που δεν έκαναν ως τώρα οι ηγέτες των κρατών, αφήνοντας τα ίδια και τους λαούς τους να βουλιάξουν σε ένα κόσμο χωρίς αξιοπρέπεια, θα το κάνουν στο εξής οι ίδιοι οι λαοί.

Αυτό κατάλαβαν επιτέλους στο Παρίσι και στη Ρώμη και τρέχουν τώρα να προλάβουν. Μακάρι. Αλλά κι αν δεν προλάβουν, αν πάλι μείνουν στα λόγια κι αν πάλι κάνουν πίσω, η λύση στην Ευρώπη της αναξιοπρέπειας θα δοθεί απ’ τους λαούς. Είναι, πλέον, νομοτέλεια… 

Πηγή "Το Βήμα"


ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ...


Αιδώς… μανδαρίνοι, διορθώστε αυτή τη λέξη για τους ΕΜΘ


Το θαύμα της κάνει η ελληνική μοναδικότητα, που καταφέρνει να σε ταλαιπωρήσει, ακόμα κι αν σου έχει λύσει επί της ουσίας το πρόβλημα, αναγνωρίζοντας την ύπαρξή του! Γίνεται αυτό; Βεβαίως, στην Ελλάδα ζούμε…
Ας δούμε όμως την υπόθεση: Στις 4 Σεπτεμβρίου 2014 ψηφίστηκε από τη Βουλή τροπολογία η οποία αίρει την αδικία της μη χορήγησης εφάπαξ βοηθήματος σε όσους Εθελοντές Μακράς Θητείας (ΕΜΘ) αποστρατεύονται πριν τα 25 έτη πραγματικής υπηρεσίας. Έτσι λοιπόν και οι ΕΜΘ έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους υπόλοιπους συναδέρφους τους στη χορήγηση εφάπαξ πριν την 25ετία…
Με την τροπολογία αυτή αντικαθίσταται η παρ. 3 του άρθρου 11 του ν. 2936/2001 (Α’ 166), ως εξής:
«3α. Το δικαίωμα λήψης εφάπαξ βοηθήματος από τους Ειδικούς Λογαριασμούς Αλληλοβοήθειας Στρατού, Ναυτικού και Αεροπορίας θεμελιώνεται με τη συμπλήρωση δεκαετούς τουλάχιστον μετοχικής σχέσης και ειδικά για τους παραιτούμενους, τους τιθέμενους σε απόταξη και οριστικά εξερχόμενους του στρατεύματος συνεπεία καταδίκης, με ή χωρίς έκπτωση από το βαθμό τους, απαιτείται πρόσθετα η προσκόμιση πράξης κανονισμού σύνταξης από το Δημόσιο ή άλλο συνταξιοδοτικό φορέα κύριας ασφάλισης κ.λπ.»
Όλα έμοιαζαν λοιπόν να παίρνουν το δρόμο τους για τους ΕΜΘ μετά από δικαστικούς αγώνες. Όμως για άλλη μια φορά βρεθήκανε στο κενό…
Αυτό γιατί αμέσως μετά την ανάρτηση του ΦΕΚ A 190/2014 ο φορέας ΕΛΟΑΣ, που αντιστοιχεί στο «ΕΙΔΙΚΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΣ ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑΣ ΣΤΡΑΤΟΥ», τους ενημέρωσε ότι εφόσον δεν αναγράφετε στην τροπολογία η λέξη «αναδρομικότητα» δεν δικαιούνται το εφάπαξ! Έλεος κύριοι…
Εν ολίγοις, μετά την τροποποίηση δηλαδή παρατηρείται το εξής κωμικοτραγικό, τραγελαφικό, γελοίο, ανώμαλο, τουρλουμπούκι… πείτε το όπως θέλετε ο καθένας: Στρατιωτικοί του ίδιου θεσμού (ΕΜΘ) να έχουν πληρώσει όλοι τις ίδιες εισφορές στο ταμείο τους (ΕΛΟΑΣ), πλην όμως να χωρίζονται και πάλι σε 3 κατηγορίες…
α. Σε αυτούς που συνταξιοδοτήθηκαν ως το 2010 και πήρανε ΕΦΑΠΑΞ,
β. Σε αυτούς που βγήκαν σε σύνταξη από το 2010 έως τον Σεπτέμβριο 2014 και δεν παίρνουν παράμόνο της εισφορές τους, και τέλος,
γ. Σε αυτούς που θα βγούνε σε σύνταξη μετά τις 10 Σεπτεμβρίου 2014 και παίρνουν εφάπαξ κανονικά.
Μετά από όλα αυτά σε επικοινωνία που είχαν με το υπουργείο Εθνικής Άμυνας (ΥΠΕΘΑ),ενημερώθηκαν ότι το πρόβλημα οφείλεται στο υπουργείο Οικονομικών, λόγω της μη εγγραφής της αναδρομικότητας, αποφασίζοντας έτσι απλά να γράψουν στα παλιά τους τα παπούτσια και τη σχετική έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους που είχε γνωμοδοτήσει θετικά υπέρ του αιτήματος των ΕΜΘ.
Ρε ευαίσθητοι των υπουργείων και κυβερνητικοί – κομματικοί προϊστάμενοι δεν ντρέπεστε; Δεν βλέπει κανείς ότι εδώ υπάρχει μια ΑΔΙΚΙΑ αφού είναι οι μοναδικοί που τόσα χρόνια πληρώνανε και αποδεικνύεται ότι μόνο γι’ αυτούς οι εισφορές δεν είναι ΑΝΤΑΠΟΔΟΤΙΚΕΣ; Όπως ενημερωθήκαμε, πάνω από 170 οικογένειες πλήττονται από το νέο λάθος των μανδαρίνων σε τέτοιες εποχές. Αν έχουν φιλότιμο στο Άμυνας και το Οικονομικών, ας σηκώσουν τα κωλοτηλέφωνα κι ας το λύσουν σε μια μέρα.
Άει σιχτίρ βραδιάτικα…

DEFENCE POINT

ΠΑ – ΣΧΟΛΗ ΙΚΑΡΩΝ: 

Ορκωμοσία πρωτοετών (ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ)


Την Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2014, παρουσία του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας (ΓΕΑ), Αντιπτεράρχου (Ι) Ευάγγελου Τουρνά, πραγματοποιήθηκε η ορκωμοσία των πρωτοετών της Σχολής Ικάρων. Συνολικά ορκίστηκαν εξήντα (60) Ίκαροι, από τους οποίους πενήντα (50) από την Ελλάδα, πέντε (5) από την Κύπρο, δύο (2) από τη Λιβύη, ένας (1) από την Ιορδανία και δύο (2) από το Μαυροβούνιο.
Στην τελετή παρευρέθησαν ο Β΄ Υπαρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού,Αντιστράτηγος Αλέξανδρος Οικονόμου, ως εκπρόσωπος του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Στρατού, ο Διοικητής της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων, Υποναύαρχος Γεώργιος Λεβέντης ΠΝ, ως εκπρόσωπος του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού, ο Διοικητής της Διοίκησης Αεροπορικής Υποστήριξης, Υποπτέραρχος (Ι) Χρήστος Χριστοδούλου.
Επίσης, ο Επιχειρησιακός Συντονιστής Πειραιώς και Νήσων, Υποστράτηγος ΠΣ Βασίλειος Φλοκάς, ως εκπρόσωπος του Αρχηγού του Πυροσβεστικού Σώματος, ο Διευθυντής της Αστυνομικής Ακαδημίας, Υποστράτηγος Βασίλειος Κοντογιάννης, ως εκπρόσωπος του Αρχηγού της Ελληνικής Αστυνομίας, αντιπροσωπείες των Κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας,εκπρόσωποι των τοπικών πολιτειακών και θρησκευτικών Αρχών καθώς και συγγενείς και φίλοι των πρωτοετών.
Η ορκωμοσία των πρωτοετών Ικάρων αφιερώθηκε στη μνήμη των τριών Πεζοναυτών της 32ης Ταξιαρχίας Πεζοναυτών, που έπεσαν στην εκτέλεση του καθήκοντος την Τρίτη και παράλληλα τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή και αποδόθηκαν Στρατιωτικές Τιμές.

ΑΠΟΨΕΙΣ


Ρωσία: Ιλιγγιώδεις εξοπλισμοί τέλος, υπό διαμόρφωση ισορροπίες & Ελλάδα


Η αδήριτη οικονομική πραγματικότητα που καθορίζεται από τη σημαντική πτώση της τιμής του «μαύρου χρυσού» στις διεθνείς αγορές, βάζει «θηλιά» στον «λαιμό» της ρωσικής οικονομίας, με αποτέλεσμα το υπουργείο Οικονομικών της χώρας, να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, δια του υπουργού Αντόν Σιλουάνοφ.

Του ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Όπως ανέφερε ο υπουργός, η νέα κατάσταση που έχει ανακύψει το τελευταίο διάστημα επιβάλει την αναθεώρηση των σχεδίων. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε για τον τομέα της άμυνας, σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα του διεθνούς ειδησεογραφικού πρακτορείου Reuters, «θέλουμε να επανεξετάσουμε την ποσότητα των πόρων που θα δαπανηθούν από τον προϋπολογισμό ώστε να είμαστε πιο ρεαλιστικοί».
Εν ολίγοις, το ταμείο δεν αντέχει να χρηματοδοτήσει το εξοπλιστικό πρόγραμμα εκατοντάδων δισεκατομμυρίων που είχε εξαγγείλει ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Εκτός κι αν ο Ρώσος πρόεδρος για μια ακόμη φορά δεν ακούσει το υπουργείο Οικονομικών, κάτι που επίσης θα έχει μεσο-μακροπρόθεσμα σοβαρές συνέπειες, ΄πως θα εξηγηθεί παρακάτω.
Μόλις προχθές, το «defence-point.gr» αναδημοσίευσε μεταφρασμένη στα ελληνικά, ανάλυση για το δίλημμα που αντιμετωπίζει ο Βλαντιμίρ Πούτιν, για τον αν θα διατηρήσει τις δαπάνες ως έχουν μειώνοντας όμως τα συναλλαγματικά αποθέματα της χώρας, ή πατώντας φρένο στις δαπάνες, ώστε τα αποθέματα συναλλάγματος να αποτελέσουν το «μαξιλάρι» σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης (βλ.http://www.defence-point.gr/news/?p=112933).
Και αυτή την έκτακτη ανάγκη, οι Ρώσοι την είχαν προσδιορίσει, σύμφωνα με τα προσχέδια προϋπολογισμού που είχαν δει το φως της δημοσιότητας και σχετικά δημοσιεύματα στα ρωσικά μέσα ενημέρωσης, ως τιμή πετρελαίου κάτω από τα 100 δολάρια ανά βαρέλι.
Ήδη βρίσκεται πιο χαμηλά, ενώ μακροπρόθεσμες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για 80-90 δολάρια ανά βαρέλι, αν όχι χαμηλότερα, καθώς αναμένεται να υπάρξει αύξηση της προσφοράς του προϊόντος. Επίσης, προέβλεπε ρυθμό ανάπτυξης για την οικονομία 6% για την επόμενη δεκαετία, μια πρόβλεψη που αποδεικνύεται με τα σημερινά δεδομένα, τουλάχιστον άστοχη.
Όπως είναι γνωστό, ο επανεξοπλισμός των ενόπλων δυνάμεων της χώρας, με τον εκσυγχρονισμό και την ανανέωση των οπλικών συστημάτων που αξιοποιούν επιχειρησιακά, αποτέλεσε προτεραιότητα για τον Ρώσο πρόεδρο, Βλαντιμίρ Πούτιν. Ωστόσο, παρότι ανέκαθεν τέτοιες ρωσικές κινήσεις «κινούσαν υποψίες» στη Δύση που ανησυχούσε για τις ρωσικές φιλοδοξίες, όλα έβαιναν καλώς, όσο οι σχέσεις μεταξύ της Ουάσιγκτον και της Μόσχας βρισκόντουσαν σε ύφεση.
Παρά τις συνήθειες διαφωνίες, οι υπουργοί Εξωτερικών των δυο χωρών έβρισκαν τρόπο για να συνεννοηθούν, με αποτέλεσμα τα διεθνή κεφάλαια να εισρέουν στη Μόσχα που είχε αναδειχθεί σε σημαντικό επενδυτικό προορισμό, παράλληλα με την «επένδυση» στον επανεξοπλισμό του οπλοστασίου της χώρας, που λάμβανε κυρίως τη μορφή οικονομικής δραστηριότητας:
Οι αμυντικές βιομηχανίες εργάζονταν στην κατασκευή νέων οπλικών συστημάτων και τα ερευνητικά κέντρα, διαθέτοντας σημαντική χρηματοδότηση, αφού η κυβέρνηση επιδίωκε με κάθε τρόπο, μέσω της καινοτομίας να αποφύγει τις παγίδες της μονοδιάστατης εξάρτησης της οικονομίας από τους υδρογονάνθρακες, ιδρύοντας τη «ρωσική Σίλικον Βάλεϊ», το Σκόλκοβο, είχαν σε εξέλιξη πολύ φιλόδοξα προγράμματα, που θα μπορούσαν δυνητικά να έχουν σημαντικότατες επιπτώσεις στην παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων.
Φαίνεται όμως, ότι η περιπέτεια της Ουκρανίας και η προσάρτηση της Κριμαίας δεν θα έχει αίσιο τέλος, αν και από στρατηγικής απόψεως, η προσάρτησή της έχει μεγάλη σημασία στην «αμυντική εξίσωση» της Μαύρης Θάλασσας. Εξ αρχής, οι Ηνωμένες Πολιτείες έδειξαν απολύτως απρόθυμες να εμπλακούν σε ένα θέατρο επιχειρήσεων τόσο απομακρυσμένο και δύσκολο να υποστηριχτεί σε επίπεδοδιοικητικής μέριμνας, αφού θα αποδεικνυόταν οικονομική «πληγή» σε καιρούς χαλεπούς.
Στη στρατηγική τους ήταν ξεκάθαρο – όπως είχε κατ’ επανάληψη γράψει και το «defence-point.gr» – ότι θα έκαναν αυτό που αποδείχθηκε ισχυρότερο και από την πιο εξελιγμένη πυρηνική βόμβα. Θα στόχευαν την οικονομία της.
Η Σοβιετική Ένωση είχε εισέλθει αργά και βασανιστικά στον δρόμο της χρεοκοπίας, όταν το βαρέλι πετρελαίου είχε κατακρημνιστεί στην απίστευτη τιμή των 9 δολαρίων, κάτι που σταδιακά οδήγησε την ΕΣΣΔ σε αδιέξοδο και απώλεια ελέγχου στο «Σιδηρούν Παραπέτασμα», στο αποκαλούμενο ωςΑνατολικό Μπλοκ, τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, τις οποίες τα αδιέξοδα του κομουνιστικού οικονομικού συστήματος οδήγησαν σε απόλυτη εξάρτηση από τη χρηματοδότηση του «πατερούλη», δηλαδή της Μόσχας.
Φαίνεται ότι η Μόσχα ενεργοποίησε αντανακλαστικά που οδηγούν σταδιακά σε επανάληψη του φαινομένου. Τώρα πλέον καλείται να διαχειριστεί με σύνεση τη νέα κατάσταση προτού αυτή ξεφύγει από κάθε έλεγχο, βρίσκοντας γλώσσα συνεννόησης με τις Ηνωμένες Πολιτείες, όσο αυτές έχουν ακόμα κίνητρο να επιθυμούν την εκ νέου προσέγγιση με τη Μόσχα.
Βέβαια, θεωρητικά πάντα, υπάρχει η «διέξοδος» της αναζήτησης των συνθηκών εκείνων που θα οδηγήσουν σε άνοδο της τιμής του πετρελαίου στις διεθνείς αγορές. Κάτι που γίνεται όμως κυρίως με το ξέσπασμα συγκρούσεων που επηρεάζουν τον τομέα της προσφοράς του προϊόντος. Ακόμα κι αυτό να γίνει όμως, η πρόβλεψη για το 6% ανάπτυξη σε ετήσια βάση θα εξακολουθήσει να προβληματίζει και το ταμείο θα παραμένει ελλειμματικό.
Εάν υπολογίσει μάλιστα κανείς, ότι όπως οι Ρώσοι θα επιχειρούσαν ενδεχομένως να χειραγωγήσουν την τιμή του πετρελαίου για αν εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους, με το ίδιο ακριβώς σκεπτικό οι αντίπαλοί τους θα επιχειρούσαν να πλήξουν την οικονομία τους, διαθέτοντας μάλιστα περισσότερα όπλα στη «φαρέτρα» τους.
Πέραν του να «πλημμυρίσει» η αγορά με πετρέλαιο, η απώλεια μέρους της αγοράς των χωρών-μελών της ΕΕ, σε συνδυασμό με την ανάδυση νέων τεχνολογιών ενεργειακής τροφοδοσίας που είναι ήδη ώριμες και διαθέσιμες προς αξιοποίηση, η «μονιμοποίηση» της αποστέρησης των διεθνών κεφαλαίων που είναι ζωτικά για την ανάπτυξη της ρωσικής οικονομίας (100 δισ. δολάρια εκροή εξαιτίας της Ουκρανίας), μπορεί να αποδειχτεί εξίσου αποτελεσματική, ενώ γνωστά είναι και τα «παιχνίδια» με την απόπειρα εσωτερικής αποσταθεροποίησης του αντιπάλου (π.χ. υποδαύλιση αναταραχής στις Δημοκρατίες του Καυκάσου), εάν η Μόσχα επιχειρούσε να «παγιδεύσει» τις ΗΠΑ σε νέα μακροχρόνια περιπέτεια στη Μέση Ανατολή, με αφορμή την ανάδυση επικίνδυνων ισλαμιστών.
Το τελευταίο διάστημα, υπάρχουν ενδείξεις ότι γίνεται μια παρασκηνιακή απόπειρα εξεύρεσης ενός στρατηγικού modus vivendi ανάμεσα στη Ρωσία και τις ΗΠΑ, που θα αποτρέψει την ανάδυση του ανωτέρων χείριστου για τη διεθνή ασφάλεια σεναρίου, όπου ο ένας θα υπονομεύει τον άλλο.
Αυτό, όπως έχουμε εξηγήσει πολλάκις, αποτελεί και το βέλτιστο σενάριο για την Ελλάδα, υπό την έννοια της υποχώρησης της γεωστρατηγικής σημασίας της Τουρκίας, η οποία λόγω γεωγραφικής θέσης, έχει κομβική θέση στον αμυντικό σχεδιασμό του ΝΑΤΟ, αν και οι Ερντογάν και Νταβούτογλου κάνουν… φιλότιμες προσπάθειες να αναιρέσουν ακόμα και αυτό το καταφανές τουρκικό στρατηγικό πλεονέκτημα, πάντα μιλώντας σε σχέση με την Ελλάδα.
Η Ελλάδα, όπως έχουμε ξαναπεί, έχει κάθε συμφέρον να διατηρεί εξαιρετικά θερμές σχέσεις με τη Μόσχα και να επιχειρεί να παίζει τον ρόλο «γέφυρας» ανάμεσα στη Μόσχα και την Ουάσιγκτον.Έχει στρατηγικούς λόγους που τη φέρνουν κοντά στη Μόσχα, όπως η ανάγκη αποφυγής άσκησης μονοδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, αφού η ελληνική ιστορία βρίθει παραδειγμάτων για τη συμπεριφορά του ισχυρού, όταν σε θεωρεί δεδομένο.
Από την άλλη πλευρά όμως, πέραν του γεγονότος ότι η χώρα ήταν ανέκαθεν μια «ναυτική» και όχι «ηπειρωτική» δύναμη με όρους γεωπολιτικής, δεν μπορεί παρά να αντιληφθεί αφενός τη σημερινή – και για τουλάχιστον μία ακόμη δεκαετία – αδυναμία της Ρωσίας να εμπλακεί στρατιωτικά στην περιοχή, αλλά και το ότι η Μόσχα είναι εν μέρει δυνητικός ανταγωνιστής, εάν προχωρήσει η αξιοποίηση των ελληνικών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων.
Όταν είσαι προμηθευτής, το συμφέρον σου βρίσκεται σε υψηλές τιμές ώστε να μεγιστοποιείται το κέρδος, ενώ ο αγοραστής έχει μεγαλύτερη εκροή συναλλάγματος και επηρεάζεται αρνητικά η ανάπτυξή του, σε ένα κλασικό «παίγνιο μηδενικού αθροίσματος» (zero sum game).
Αυτή είναι η σχέση Ελλάδας-Ρωσίας τα τελευταία χρόνια, βοηθούντων και συγκεκριμένων παραγόντων που φρόντιζαν να καθιστούν το ρωσικό φυσικό αέριο πιο ακριβό κι από ότι ήταν,πλουτίζοντας οι ίδιοι, μαζί με τους κυβερνητικούς και πολιτικούς παράγοντες που γνώριζαν την κατάσταση και την ανεχόντουσαν, όντας χορτάτοι και αυτοί…
Έχει όμως ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε, ότι εάν η Ελλάδα περάσει στη θέση του προμηθευτή, πάλι θα έχει σε συνθήκες υπερπροσφοράς ανταγωνιστικά συμφέροντα με τη Ρωσία για την εξασφάλιση αγορών, αν και η προφανής επιλογή της τροφοδοσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (μαζί με Κύπρο, Ισραήλ και Αίγυπτο τουλάχιστον), επιλύει εν μέρει το πρόβλημα. Αυτό είναι πρόβλημα για τη Μόσχα, που θα χάσει μερίδιο αγοράς που κάποτε της ανήκε.
Και όσο πιο πολύ μειώνονται τα έσοδα της Μόσχας, τόσο πιο επιθετική – όχι απαραιτήτως στρατιωτικά – θα είναι η στρατηγική της, αφού αυτό που θα κρίνεται είναι η οικονομική της επιβίωση. Υπάρχει όμως και εμμέσως ένα κοινό συμφέρον. Όλη αυτή η ανάλυση, στόχο έχει να καταδείξει, ότι συμφέρον της Ελλάδας είναι να αποφύγει με κάθε τρόπο υπερβολικές εντάσεις ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία, αφού το κίνητρο να χτυπηθεί η Μόσχα με χαμηλές τιμές θα καθιστά από λιγότερο κερδοφόρα έως μη εκμεταλλεύσιμα τα ελληνικά κοιτάσματα που έχουν υψηλό κόστος αξιοποίησης.
Παρεμπιπτόντως, αυτός είναι ένας από τους λόγους που δεν επέτρεπε και την αξιοποίησή τους πολύ νωρίτερα, αν και δεν θα έχανε προφανώς η χώρα να είχε προετοιμαστεί, ας πούμε προσδιορίζοντάς το χρονικά, παράλληλα με την αντίστοιχη δραστηριοποίηση στην Κύπρο, όταν κάποιοι λοιδορούσαν τον σημερινό πρωθυπουργικό σύμβουλο της Ελλάδας, Κύπριο Σόλωνα Κασσίνη. Αλλά ας όψονται οι «καρχαρίες» και οι εγχώριοι πολιτικοί υποτακτικοί τους…
Εν ολίγοις, και η Ελλάδα, όπως η Ρωσία, έχει σε κάποιο βάθος χρόνου συμφέρον οι τιμές του πετρελαίου να είναι πέριξ των 100 δολαρίων ανά βαρέλι τουλάχιστον, αν και σήμερα που οι Έλληνες δεν μπορούν να ζεσταθούν, αυτό ακούγεται παράταιρο… Επίσης, δεν θα έχει κανένα συμφέρον να απεξαρτηθεί η ανθρωπότητα από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, άρα τα συμφέροντα πάλι ταυτίζονται.
Οπότε, όσο ΗΠΑ και Ρωσία κατορθώνουν να βρίσκουν έναν κοινό παρονομαστή, αποφεύγοντας αχρείαστες εντάσεις οι οποίες στο τέλος της ημέρας αποδεικνύονται αντιπαραγωγικές εκατέρωθεν, η Ελλάδα μπορεί να αισθάνεται ασφαλής, σε πολλαπλά επίπεδα.
Η δε Ρωσία, θα ενισχύσει την εθνική της ασφάλεια, εάν αντιληφθεί σε όλη του τη διάσταση, το ότι η έννοια της ασφάλειας είναι πολύ ευρύτερη από τη στρατιωτική και ότι οι υπερβολικοί εξοπλισμοί επηρεάζουν το «δίλημμα ασφαλείας» άλλων, οδηγώντας μακροπρόθεσμα στο αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.

DEFENCE POINT

ΝΤΡΟΠΗ: 

Οι Τούρκοι εμποδίζουν ενίσχυση των Κούρδων

ΝΤΡΟΠΗ: Οι Τούρκοι εμποδίζουν ενίσχυση των ΚούρδωνΔεν είναι ρεαλιστικό να περιμένει κανείς ότι η Τουρκία θα διεξαγάγει μονομερή χερσαία επιχείρηση για τη σωτηρία της συριακής κουρδικής πόλης Κομπάνι”, δήλωσε σήμερα ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου (φωτογραφία) σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο (AFP). Σύμφωνα με πληροφορίες η Τουρκία ελέγχεται και για το γεγονός ότι δεν επέτρεψε την ενίσχυση των Κούρδων που παλεύουν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν την Κομπάνι.
“…Διεξάγουμε συνομιλίες…Όταν θα υπάρξει κοινή απόφαση, η Τουρκία δεν θα αποστεί από το να διαδραματίσει τον ρόλο που τής αντιστοιχεί”, δήλωσε ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών κατά τη διάρκεια κοινής συνέντευξης Τύπου με τον γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ που επισκέπτεται την Κωνσταντινούπολη.
Από την πλευρά του, ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ διευκρίνισε ότι η δημιουργία ζώνης ασφαλείας ή απαγόρευσης των πτήσεων στο έδαφος της Συρίας δεν βρίσκεται “ακόμη” στο μενού των συζητήσεων.
“Θεωρώ ότι δεν υπάρχει απλή και ευθεία απάντηση στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε”, δήλωσε ο Γενς Στόλτενμπεργκ. Η δημιουργία ζώνης ασφαλείας στη βόρεια Συρία την οποία θα υπερασπίζεται η Τουρκία δεν βρίσκεται “ακόμη” στο μενού των συνομιλιών των συμμάχων της στο ΝΑΤΟ”, δήλωσε ο γενικός γραμματέας της Συμμαχίας.
Από τη Δευτέρα, η Τουρκία συγκλονίζεται από βίαιες διαδηλώσεις Κούρδων που κατηγορούν την κυβέρνηση ότι δεν αναλαμβάνει στρατιωτική δράση για να προλάβει την κατάληψη της πόλης Κομπάνι από τις δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους. Τουλάχιστον 22 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί και δεκάδες τραυματιστεί κατά την άγρια καταστολή των κουρδικών διαδηλώσεων από τις τουρκικές δυνάμεις ασφαλείας.
Ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου δήλωσε επίσης σήμερα ότι οι αεροπορικές επιδρομές του υπό τις ΗΠΑ διεθνούς συνασπισμού εναντίον θέσεων των δυνάμεων του Ισλαμικού Κράτους είναι “επιτυχημένες”.
“Ωστόσο πρέπει να εξετασθεί το ενδεχόμενο και όλων των άλλων στρατιωτικών επιχειρήσεων, περιλαμβανομένης μίας χερσαίας επιχείρησης”, πρόσθεσε.
Το τουρκικό κοινοβούλιο ενέκρινε πριν από μία εβδομάδα τη διεξαγωγή τουρκικής στρατιωτικής επιχείρησης κατά του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία και το Ιράκ. Ωστόσο, η τουρκική κυβέρνηση έχει μέχρι στιγμής αρνηθεί να οργανώσει τέτοια επιχείρηση, φοβούμενη, μεταξύ άλλων, ότι θα ενισχύσει το καθεστώς του Μπασάρ αλ-Ασαντ.
“Η ειρήνη δεν θα επικρατήσει ποτέ πραγματικά στη Συρία χωρίς την αποχώρηση του Μπασάρ αλ-Ασαντ και του καθεστώτος του”, επανέλαβε σήμερα ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

ΑΠΟΨΕΙΣ

Οι Κούρδοι πολεμούν και για μας

Του Γιώργου Καραμπελιά 

Όπως έχουμε συχνά επαναλάβει –ίσως καθ’ υπερβολήν– ο μόνος σταθερός σε βάθος χρόνου σύμμαχος του ελληνισμού στην περιοχή είναι το μαχόμενο κουρδικό έθνος. Και αυτό όχι μόνον γιατί έχουμε έναν κοινό αντίπαλο, τον τουρκικό ιμπεριαλισμό, αλλά και γιατί με τους Κούρδους μοιραζόμαστε και κοινές αξίες, κάτι εξαιρετικά σπάνιο στη Μ. Ανατολή.

Οι Κούρδοι, επειδή παλεύουν για την εθνική τους ανεξαρτησία υπερβαίνοντας τις εθνοτικές και θρησκευτικές διαιρέσεις (περιλαμβάνουν σουνίτες, σιίτες, αλεβίτες και γεζιντί, καθώς και πολλές φυλές από το ιρανικό Κουρδιστάν έως τα παράλια της Μεσογείου), αποτελούν έναν παράγοντα αυθεντικού εκσυγχρονισμού της παράδοσης στη Μ. Ανατολή. Γι’ αυτό και μπορούν να προβάλλουν αξίες όπως η δημοκρατία, η ισότητα ανδρών -γυναικών και η κοινωνική δικαιοσύνη έξω και πέρα απ’ οποιαδήποτε θρησκευτική αναφορά. Από την άλλη, οι Κούρδοι για να αποκτήσουν ένα ενιαίο έθνος κράτος είναι υποχρεωμένοι να βρίσκονται στην αιχμή του δόρατος της πάλης για τη δημοκρατία σ’ όλη τη Μ. Ανατολή. Στο παρελθόν συγκρούστηκαν με τον Σαντάμ, και είχαν χιλιάδες νεκρούς από τα χημικά και τις βόμβες ναπάλμ, ακόμα παλιότερα, στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, είχαν συμμαχήσει με τις σοβιετικές δυνάμεις εναντίον των ναζί στη Μ. Ανατολή. Για δεκαετίες αντιμετώπισαν, με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, τους Τούρκους κεμαλιστές και Οθωμανούς, ενώ από τη δεκαετία 1990 γνώρισαν και τις διώξεις του καθεστώτος Άσαντ. Και τώρα, έρχονται σε σύγκρουση και με το υποκινούμενο από τις πετρομοναρχίες και τον Ερντογάν τέρας του ισλαμοφασισμού, που εκπροσωπεί το ισλαμικό κράτος. Επομένως, η εθνική τους ανεξαρτησία δεν μπορεί να θεμελιωθεί παρά μόνο ως δημοκρατική, κοσμικού χαρακτήρα και κοινωνιστική.

Έτσι, ο άνισος αγώνας των Κούρδων του Κομπάνι, που θυμίζει το δικό μας Μεσολόγγι, αποκτά μία τεράστια συμβολική σημασία σε πολλαπλά επίπεδα:

Πρώτον, αναδεικνύει το κουρδικό έθνος ως τη μόνη δύναμη που αντιμετωπίζει αποφασιστικά τους ισλαμοφασίστες, όπως είχε ήδη γίνει και στο ιρακινό Κουρδιστάν, όπου οι Κούρδοι με τους μαχητές του ΠΚΚ εξεδίωξαν τους τζιχαντιστές από τις κουρδικές πόλεις που είχαν καταλάβει. Έτσι οι Κούρδοι αποκτούν έναν αυξημένο και αποφασιστικό ρόλο σ’ όλη την περιοχή. Αλλά και στην παγκόσμια σκακιέρα.

Δεύτερον, διότι ο αγώνας τους ενάντια στους τζιχαντιστές βάζει φραγμό στα σχέδια του Ερντογάν, του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας. Πράγματι αυτοί, σε συμφωνία και με τη Δύση και το Ισραήλ, ήθελαν να δημιουργήσουν μία ενδιάμεση ζώνη, από τα τουρκικά σύνορα μέχρι τον Κόλπο. Αυτή η ζώνη όχι μόνο θα έκοβε στη μέση το «σιιτικό τόξο», αλλά θα επέτρεπε την απρόσκοπτη ροή πετρελαίου και φυσικού αερίου από τον Κόλπο στην Τουρκία, καθιστώντας την Τουρκία και το Ισλαμικό Κράτος κεντρικό παίκτη στη διακίνηση των υδρογονανθράκων, τη στιγμή ιδιαίτερα που εξελίσσεται η σύγκρουση της Δύσης με τη Ρωσία. Επειδή όμως μεταξύ Τουρκίας και Αράβων σουνιτών βρίσκονται οι Κούρδοι, θα έπρεπε να εξοντωθούν και να περιθωριοποιηθούν. Γι’ αυτό εξάλλου η Τουρκία όχι μόνο εξόπλισε και οργάνωσε τους τζιχαντιστές, αλλά και προσπαθεί να εμποδίσει οποιαδήποτε βοήθεια των Κούρδων της Τουρκίας στους μαχητές του Κομπάνι.

Τρίτον, η σύγκρουση των Κούρδων με τους ισλαμιστές οδηγεί σε ανάφλεξη στο εσωτερικό της Τουρκίας, με πολλαπλές συνέπειες. Θέτει υπό αμφισβήτηση τη διαδικασία ψευδοειρήνευσης που είχε αρχίσει μεταξύ Ερντογάν και Οτσαλάν, οδηγώντας σε εξέγερση των Κούρδων σ’ όλη την τουρκική επικράτεια. Το αποτέλεσμα είναι, μετά τις περσινές κινητοποιήσεις ενάντια στον Ερντογάν με αφετηρία το πάρκο Γκιεζί στην Κωνσταντινούπολη, και την αυξανόμενη αντίθεση των Αλεβιτών με τον Ερντογάν, να προστεθούν και οι Κούρδοι στο στρατόπεδο της ενεργού αντιπολίτευσης εναντίον του, εξασθενίζοντας ακόμα περισσότερο τις εσωτερικές και διεθνείς συμμαχίες του. Έχει ήδη έρθει σε σύγκρουση με τον Γκιουλέν, τον πνευματικό πατέρα του τουρκικού Ισλάμ, βρίσκεται σ’ αντίθεση με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, ενώ επιδεινώνονται αδιάκοπα οι σχέσεις του με τις ΗΠΑ. Επομένως, μία πολιτική διεύρυνσης των συμμαχιών του στο εσωτερικό και το εξωτερικό γίνεται ακόμα πιο ανέφικτη και τον οδηγεί αποκλειστικά σε στήριξη στα ισλαμικά στοιχεία. Αν δε, στο τέλος, υποχρεωθεί να επέμβει και κατά των τζιχαντιστών, τότε θα έχει καταφέρει να έρθει σε σύγκρουση με τους πάντες. Πάντως, το βέβαιο είναι ότι η αναταραχή στην ευρύτερη περιοχή οδήγησε την Τουρκία, από τα μηδενικά προβλήματα με τους «γείτονες», σχεδόν σε σύγκρουση με όλους. Διότι είναι προφανές ότι αυτές οι εξελίξεις επιδεινώνουν και τις σχέσεις της με το σιιτικό Ιράκ και προφανώς με το Ιράν και την Τεχεράνη.

Τέταρτον, ο ηρωικός αγώνας των Κούρδων, τόσο στο Ιράκ όσο και κυρίως στο Κόμπανι εναντίον των τζιχαντιστών, οδηγεί σε μια καθολική αναβάθμιση της εικόνας και του ρόλου των Κούρδων στη διεθνή κοινή γνώμη και ιδιαίτερα στη Δύση, όπου εντείνονται οι φοβίες εναντίον του εξτρεμιστικού Ισλάμ, και βεβαίως σε όλα τα προοδευτικά και αντι-παγκοσμιοποιητικά κινήματα. Εξ αντιθέτου, αποκαλύπτει όλο και πιο πολύ το πραγματικό πρόσωπο της Τουρκίας, που δεκαετίες προπαγάνδας και συμπόρευσης με το εβραϊκό λόμπι στο παρελθόν, είχαν εξωραΐσει σ’ όλη τη Δύση. Τώρα πια η Τουρκία επιστρέφει στην πραγματικότητα της φυλακής των λαών.

Πέμπτον, ο αγώνας των Κούρδων αποτελεί ίσως την απαρχή της αντίστροφης μέτρησης για την αποθρησκειοποίηση και αποϊσλαμοποίηση των κοινωνιών και των κινημάτων της Μ. Ανατολής. Διότι πράγματι ο ισλαμισμός, ως πολιτικό κίνημα αντίστασης στη Δύση, πριν από τριάντα ή σαράντα χρόνια, είχε πολλές και σημαντικές διαστάσεις, μια και συνέδεε τα πολιτικά κινήματα με την εγχώρια παράδοση, με την ισλαμική επανάσταση του Ιράν να συνιστά το απόγειο αυτής της διαδικασίας. Ταυτόχρονα όμως, είχε και ένα έντονα οπισθοδρομικό και αντιδραστικό στοιχείο, δευτερεύον στην πρώτη φάση, κυρίαρχο ήδη σήμερα. Αυτό το στοιχείο οδήγησε σταδιακά σε μια λογική ιερού πολέμου εναντίον κάθε αντιφρονούντα, και ιδιαίτερα σε μια οξύτατη σύγκρουση μεταξύ σουνιτών και σιιτών, οι οποίοι, στην περιοχή της Μ. Ανατολής, φθάνουν ίσως το 30% του μουσουλμανικού πληθυσμού. Και, βέβαια, αυτή την αρνητική εξέλιξη την τροφοδοτούσαν και την ενίσχυαν κατ’ εξοχήν οι Αμερικανοί και οι Ισραηλίτες. Έτσι, φτάσαμε σήμερα, ο ισλαμισμός να μεταβληθεί από δύναμη απελευθέρωσης σε δύναμη οπισθοδρόμησης και αποσύνθεσης του αραβικού και μουσουλμανικού κόσμου. Είναι προφανές, πως η μόνη διέξοδος για τις χώρες της Μ. Ανατολής είναι η σταδιακή απομάκρυνση από την ταύτιση θρησκευτικής ταυτότητας και πολιτικής η οποία οδηγεί σε έναν γενικευμένο εμφύλιο πόλεμο και αδυναμία συγχρωτισμού και συμπόρευσης με τα κινήματα όλων των υπόλοιπων λαών του κόσμου. Έτσι, το κουρδικό κίνημα, ως το πρώτο μη θρησκευτικό κίνημα της Ανατολής, ανοίγει τον δρόμο για μια αντίστροφη κίνηση επαναπολιτικοποίησης των κινημάτων και των λαών. Και ήδη κινήματα όπως η Χεσμπολάχ, παρ’ ότι θρησκευτικής έμπνευσης, συνεργάζεται συστηματικά και με χριστιανικές και σουνιτικές οργανώσεις στον Λίβανο, σε μια προσπάθεια διάσωσης της ειρήνης στη χώρα τους.

Όσο για μας στην Ελλάδα και την Κύπρο, είναι προφανές πως έχουμε κάθε συμφέρον στην ενίσχυση και τη νίκη των Κούρδων αδελφών μας όπως προείπαμε, όχι μόνο γιατί απειλούν τους Τούρκους νεοθωμανούς, αλλά ίσως, ακόμα περισσότερο, γιατί αποτελούν τον βασικότερο φορέα δημοκρατικών αξιών στην περιοχή της Μ. Ανατολής και εκείνων που αντιστρατεύονται τη φασιστικοποίηση του ισλαμικού φαινομένου που εκπροσωπούν οι τζιχαντιστές. Η ήττα των τζιχαντιστών και του ισλαμοφασισμού αποτελεί νίκη για το δημοκρατικό κίνημα του ελληνικού λαού. Και, εξ άλλου, όπως έχουμε επαναλάβει πολλές φορές τα τελευταία τριάντα χρόνια, οι Κούρδοι πολεμούν για μας και κάποτε ανθ’ ημών.

Tο Άρδην προγραμματίζει τη Δευτέρα 20 Οκτωβρίου να κάνει μια μεγάλη εκδήλωση ενημέρωσης για το Κουρδικό και τον αγώνα που δινουν σε Συρία, Ιράκ και Τουρκία.

ΑΠΟΨΕΙΣ


Το ανατολίτικο παζάρι και η τουρκική επιθετική «έξαψη» στην ΑΟΖ της Κύπρου

Του Όθωνα Κουμαρέλλα 

Τη στιγμή που στην Ελλάδα, οι «μονομάχοι» γύρω από μια παράλυτη εξουσία, παραδομένη απολύτως στους ξένους επικυρίαρχους και δανειστές της χώρας, που όπως σωστά επισημάνθηκε, ασκούνται στο κοινοβούλιο σε πρόζες με προκαθορισμένους τους ρόλους σκέτου αποπροσανατολισμού από τα πραγματικά διακυβεύματα. Και με προφανή σκοπό να ρίξουν κι άλλη στάχτη στα μάτια του χειμαζόμενου λαού, υποβαθμίζουν γεγονότα και εξελίξεις που θα μας φέρουν προ νέων τετελεσμένων. Αυτή ακριβώς τη στιγμή, οι προκλήσεις της Τουρκίας λαμβάνουν νέες εξαιρετικά κρίσιμες για τη σταθερότητα της περιοχής διαστάσεις σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων κατ’ αρχήν της Κύπρου, αλλά ευρύτερα του Ελληνισμού.
Συγκεκριμένα, η απόφαση της Άγκυρας, επαναφέροντας σκηνικό Ιμίων, να εκδώσει οδηγία προς ναυτιλλόμενους (NAVTEX) με την οποία δεσμεύει περιοχές στο νότιο τμήμα της Κύπρου και εντός της κυπριακής ΑΟΖ, σε συνδυασμό με την αποστολή του ερευνητικού σκάφος «Μπαρμπαρός», με συνοδεία πολεμικών σκαφών, επιζητώντας ακόμα και θερμό επεισόδιο, καθιστά σαφές ότι η τουρκική προκλητικότητα και επιθετικότητα έχει ξεπεράσει κάθε όριο, στην προσπάθειά της να παραμείνει ενεργός και κυρίαρχος «παίχτης» στις εξελίξεις της ευρύτερης περιοχής.
Με τις τελευταίες αυτές προκλητικές ενέργειες της η Τουρκία, που καθόλου τυχαίες δεν είναι, ως προς τη χρονική στιγμή, που η ίδια επέλεξε να δρομολογήσει, επιδιώκει:
1. Να επεκτείνει την κατοχή του κυπριακού εδάφους και στη νότια θαλάσσια περιοχή της Κύπρου, καθιστάμενη συνδιεκδικήτρια και τελικά συνεκμεταλλεύτρια των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στα «οικόπεδα» της κυπριακής ΑΟΖ.
2. Με τις μονομερείς ενέργειές της η Άγκυρα επιδιώκει επίσης, να καταστεί ξανά προνομιακός συνομιλητής των ΗΠΑ και των άλλων δυνάμεων που επιχειρούν στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, με πρόσχημα την επέκταση του Ισλαμικού κράτους, αυτή τη φορά, και την ανάγκη για περιορισμό, αν όχι για το πλήρες «ξερίζωμα» του. Μια προνομία, που για χρόνια απολάμβανε και που φαίνεται σταδιακά να χάνει η Τουρκία σήμερα. Όχι μόνο εξ αιτίας της επαμφοτερίζουσας στάσης της απέναντι στους τζιχαντιστές. Αλλά ταυτόχρονα με την ενίσχυση του άξονα Ισραήλ - Κύπρου και Ελλάδας με αφορμή και ευκαιρία τα αποθέματα φυσικού αερίου στη θάλασσα στα νότια της μεγαλονήσου. Πληθαίνουν όντως οι φωνές που θέλουν την Τουρκία παράγοντα αποσταθεροποίησης και ενδεχομένως καθιστούν τα τουρκικά στρατεύματα στην Κύπρο, εν μέρει τουλάχιστον, άχρηστα στη δυτική συμμαχία, στο μέτρο που διατηρεί βαθμούς ανεξαρτησίας σε σχέση με τις επιδιώξεις της Δύσης στην ευρύτερη περιοχή. Από την άλλη και ταυτόχρονα, να πείσει έμπρακτα, ότι χωρίς τη δική της συμμετοχή τίποτα δεν μπορεί να δρομολογηθεί θετικά για τον άξονα των δυτικών συμφερόντων, όπως αυτά εκφράζονται στην ολότητα της Εγγύς Ανατολής.
3. Να εξάγει την εσωτερική της κρίση και να αποπροσανατολίσει από το κουρδικό ζήτημα, που ήδη προσλαμβάνει εξαιρετικά επικίνδυνες διαστάσεις για τη συνοχή της τουρκικής επικράτειας. 
Στις προσπάθειες αυτές της Τουρκίας, οι δυτικοί «σύμμαχοί» μας, φαίνεται να μην έχουν ακόμα επιλέξει με «ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν» σε αυτή τη νέα μεγάλη τους «σταυροφορία» στη Μέση Ανατολή. Αυτή επείγει και με βάση αυτή θα προχωρήσουν τις κινήσεις τους, θυσιάζοντας «φίλους», «συμμάχους» και «πρόθυμους» υποστηρικτές. Βέβαια και την Τουρκία δεν εμπιστεύονται, λόγω της στάσης της, και θα έβλεπαν με καλό μάτι ένα «κούρεμα» του μεγαλοϊδεατισμού της, αλλά και χωρίς αυτήν δυσκολεύονται να προχωρήσουν. Ενώ, το κουρδικό ζήτημα μέλει να εξελιχθεί ως ο καταλύτης των απ’ εδώ και εμπρός εξελίξεων.
Έτσι, φαντάζει ως πιο εύκολο το «ξεπούλημα» στην Άγκυρα ακόμα και ολόκληρης της Κύπρου, σε αντιστάθμισμα μιας ενδεχόμενης λελογισμένης «υποχώρησής» της στο κουρδικό και προκειμένου να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις της σε βάρος του Ισλαμικού κράτους, διευκολύνοντας τους νέους «σταυροφόρους». Ενώ το Αιγαίο μπορεί να ακολουθήσει σε ένα επόμενο αλισβερίσι μεταξύ κυρίως των ΗΠΑ και της Τουρκίας.
Έτσι εξηγούνται και τα «ήξεις - αφήξεις» των Αμερικανών, αλλά και του ίδιου του ΟΗΕ στον ρόλο του «επιτήδειου» ουδέτερου, σε σχέση με το πρόβλημα που προέκυψε με τις τουρκικές επιθετικές ενέργειες και τις προκλήσεις στην ΑΟΖ της Κύπρου.
Η Τουρκία αντιλαμβάνεται πολύ καλά τους κινδύνους που δημιουργούνται για την ίδια και τις βλέψεις της με την έκρυθμη κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή και φαίνεται, ότι αποφάσισε να παίξει πολύ σκληρά το παιγνίδι, προσπαθώντας να αντιστρέψει τους όρους προς όφελός της και δεν φαίνεται προς το παρόν να αποτυγχάνει.
Έτσι, παραμένει λειτουργικά αμέτοχη στις επιθετικές ενέργειες εναντίον των τζιχαντιστών, αν δεν τους υποστηρίζει κιόλας στο παρασκήνιο, αφήνοντας να καταληφθεί από αυτούς το μαρτυρικό κουρδικό Κομπάνι στα σύνορά της με τη Συρία, εξαπολύοντας ανελέητο πόλεμο καταστολής σε βάρος των Κούρδων στο εσωτερικό της με πάνω από 40 νεκρούς μέχρι τώρα. 
Το μήνυμα που στέλνει στη Δύση είναι σαφές. Χωρίς την Τουρκία ο πόλεμος για τον έλεγχο της περιοχής και των ενεργειακών της πηγών, από το Ιράν και το Ιράκ μέχρι τη Συρία, με προεκτάσεις σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, θα είναι ιδιαίτερα δύσκολος και πανάκριβος για τους δυτικούς. Πολύ περισσότερο όσο οι τελευταίοι θα στηρίζουν την παρέμβασή τους στη συμμαχία τους με τους Κούρδους. 
Παράλληλα με τις επιθετικές της ενέργειες στην κυπριακή ΑΟΖ δείχνει, ότι μια πιο «ευέλικτη» στάση απέναντι στο ζήτημα της εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων, από την πλευρά της «Δύσης» και την έστω μερική αποδοχή των θέσεών της εκεί, μπορεί και να την οδηγήσει να πάρει μια πιο ξεκάθαρη στάση απέναντι στο Ισλαμικό κράτος, διευκολύνοντας τη «σταυροφορία», αφού ταυτόχρονα «στεγανοποιηθεί» απέναντι στην απειλή της διαφαινόμενης δημιουργίας κουρδικού κράτους. 
Κανονικό ανατολίτικο παζάρι, απούσης της χώρας μας, αλλά πάντα παζάρι σε βάρος, όχι μόνο των Κούρδων, αλλά κυρίως των ελληνικών και των κυπριακών εθνικών συμφερόντων. 
Ένα παζάρι που οι δυτικοί «σταυροφόροι» δεν φαίνονται καθόλου διατεθειμένοι να απόσχουν, με την ελληνική και κυπριακή πλευρά στην «κοσμάρα» τους, ενώ η Άγκυρα δίνει ρεσιτάλ υποδείγματος εξωτερικής πολιτικής προς διασφάλιση των συμφερόντων της.
Οι μέχρι τώρα χλιαρές ελληνικές αντιδράσεις -και μόνο για τα μάτια του κόσμου-, δεν προοιωνίζουν σε τίποτα καλό και όσο παραμένουμε, τόσο η Ελλάδα, όσο και η Κύπρος, στο ρόλο των «προκεχωρημένων φυλακίων» του δυτικού ιμπεριαλισμού, τόσο οι «σφαλιάρες» θα ακολουθούν η μια μετά την άλλη. 
Αλλά, φωνή βοώντος…
Τώρα άλλες είναι οι προτεραιότητες.
Πως θα μαζέψουμε στα κομματικά μαντριά τους… απολωλότες…

Η ΘΡΑΚΗ ΜΑΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ

Η ΘΡΑΚΗ ΜΑΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ