Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος πάντα επίκαιρος, στις μέρες μας με καινούργιους παίκτες, έρχεται να επιβεβαιώσει ακόμα μια φορά το πασιφανές συμπέρασμα ότι τα κράτη δεν έχουν φίλους αλλά συμφέροντα. Αυτό το γεγονός μένει αναμφίβολο από τα αρχαία μέχρι και τα τωρινά χρόνια. Στα τωρινά χρόνια οι παίκτες, ναι μεν έχουν αλλάξει, αλλά το παιχνίδι και τα συμφέροντα έχουν παραμείνει τα ίδια.
Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος λοιπόν διεξάγεται μεταξύ Αθήνας και Σπάρτης αλλά κυρίως μεταξύ των συμμαχικών τους δυνάμεων και των ζωνών επιρροής τους. Οι Αθηναίοι( Ίωνες) και οι Σπαρτιάτες (Δωριείς) οι μεγάλες τότε δυνάμεις ανταγωνίζονταν για 30 περίπου χρόνια ποιά από τις δύο θα επικρατούσε στον Ελληνικό χώρο και θα παρέμενε κυρίαρχη σε όλη την επικράτεια του τότε Ελληνικού πολιτισμού.
Το 427 π.Χ και ενώ ο πόλεμος βρισκόταν ακόμα στην αφετηρία του, είχε ξεσπάσει ανάμεσα στους Συρακούσιους και τους Λεοντίνους πόλεμος. Οι Συρακούσιοι είχαν αποκλείσει από στεριά και θάλασσα τους Λεοντίνους. Οι μεν Συρακούσιοι ήταν Δωρικό φύλο οι δε Λεοντίνοι ήταν Ιωνικό φύλο και έτσι με την έναρξη του πολέμου έκλιναν αναλόγως σε ποιά παράταξη θα ανήκε η κάθε μια από αυτές. Οι Λεοντίνοι λοιπόν καλούν τους Αθηναίους για βοήθεια και οι Αθηναίοι ανταποκρίνονται στην έκκληση τους για βοήθεια. Εδώ μας πληροφορεί καλά ο Θουκυδίδης ότι οι Αθηναίοι ποσώς ενδιαφέρονταν αν οι Λεοντίνοι ήταν Ίωνες και τους βοήθησαν παλαιότερα σε άλλες διαμάχες. Οι Αθηναίοι νοιάζονταν μόνο για τα δικά τους συμφέροντα που εκείνη τη στιγμή του πολέμου συνέκλιναν με το να βοηθήσουν τους Λεοντίνους. Στην πραγματικότητα οι Αθηναίοι επιδίωκαν να μην εισάγεται στάρι από τα μέρη αυτά στην Πελοπόννησο αλλά και συγχρόνως θα δοκίμαζαν να υποτάξουν τη Σικελία που κρατούσε κάπως μια ουδέτερη στάση μιας και βρισκόταν μακριά από αυτή τη διαμάχη.
Οι Λακεδαιμόνιοι δε που είχαν πολεμήσει σθεναρά τους Πέρσες πριν χρόνια, τώρα καλούν το Πέρση βασιλιά για βοήθεια σε πολεμικό ναυτικό κάτι που Λακεδαιμόνιοι υστερούσαν πάρα πολύ σε σύγκριση με τους Αθηναίους εχθρούς τους. Κάτι που θα ευχαριστούσε πολύ τους Πέρσες αφού πάντα είχαν μεγαλεπήβολα σχέδια ανάμιξης τους στον Ελληνικό χώρο.
Στις μέρες μας, παρόμοιο γεγονός έχει εξελιχτεί μεταξύ Ευρώπης, Αμερικής, Ρωσίας και πολλών άλλων χωρών που είναι οι σφαίρες επιρροής τους. Το γεγονός αυτό μαίνετε ακόμη και έχει στοιχήσει το θάνατο σε χιλιάδες ανθρώπους όπου παραμένει αλάγιαστος μέχρι και οι δύο πλευρές να μείνουν ικανοποιούμενες. Τα κύρια θύματα τους η Συρία και η Ουκρανία που θέλοντας και μη είναι το πεδίο αναμέτρησης, (η σκακιέρα θα μπορούσε να την ονομάσει κανείς) που αναμετρούνται μεταξύ τους οι μεγάλες δυνάμεις.
Το 2009 η Συρία αρνείται να υπογράψει συνθήκη με το Κατάρ για τη διέλευση φυσικού αερίου μέσω Σαουδικής Αραβίας, Ιορδανίας, Συρίας και Τουρκίας με έξοδο προς την Ευρώπη. Η Συρία είχε σαφώς άλλα σχέδια, αλλά είναι και επί χρόνια σύμμαχος της Ρωσίας, αφού εδώ και χρόνια παρέχει στη Ρωσία λιμάνι για ανεφοδιασμό αλλά και αγοράζει από αυτήν πολεμικό εξοπλισμό. Αν υπογραφόταν λοιπόν η συνθήκη θα στενοχωρούσε τους Ρώσους που είναι οι κύριοι προμηθευτές φυσικού αερίου στην Ευρώπη. Έτσι μετά από λίγα χρόνια βλέπουμε τα δυσάρεστα γεγονότα στη Συρία να μην έχουν τέλος. Μέχρι αυτή τη στιγμή η Ρωσία παρέχει βοήθεια στη Συρία για να μην πέσει το Ρώσο-φιλικό καθεστώς της Συρίας και χάσει τη πρόσβαση της προς τη Μεσόγειο, λόγω διευκολύνσεως αλλά και λόγω της τήρησης συμφωνηθέντων φυσικού αερίου από το ανταγωνίσιμο προς τη Ρωσία Κατάρ. Τα επόμενα χρόνια ακόμα ένα πιόνι έρχεται να προστεθεί στην σκακιέρα αφού βρίσκεται ακριβώς στο πεδίο μεταξύ αντίπαλων οντοτήτων αλλά και λόγο της γεωγραφικής του θέση δεν θα μπορούσε να μείνει αμέτοχο θέλοντας και μη. Όσοι από εσάς έχουν διαβάσει το περιβόητο βιβλίου Του Ζ. Μπρεζίνσκι η μεγάλη σκακιέρα θα έχουν καταλάβει το σημαντικό ρόλο της Ουκρανίας στο γεωπολιτικό χάρτη. Ο Μπρεζίνσκι λοιπόν πίστευε ότι η Ρωσία μέχρι και το 2010 δεν θα μπορούσε να παίξει κάποιο σημαντικό ρόλο στη διεθνή σκακιέρα και θα ήταν πολύ εύκολο για της ΗΠΑ να περισυλλέξουν την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ, αποκλείοντας την Ρωσία στη Μαύρη Θάλασσα αλλά και περικυκλώνοντας την για να μην μπορέσει στο μέλλον να διεκδικήσει θέση στην Ευρασία. Να μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε ότι ο Μπρεζίνσκι στο βιβλίο του αναφέρει ότι όποιος ελέγχει την Ευρασία ελέγχει και τον κόσμο όλο. Παρεμπιπτόντως να αναφέρω ότι στην Ευρασία βρίσκονται οι πιο πλούσιες πηγές φυσικού αερίου και πετρελαίου. Κάπου εδώ λοιπόν τα σχέδια του Μπρεζίνσκι έχουν πάρει διαφορετικές διαστάσεις, με τη Ρωσία να απάντα στους δυτικούς ότι δεν πτοείτε άλλα και ούτε είναι διαθετημένη να χάσει την Ουκρανία. Όχι γιατί προέρχονται ιστορικά από το ίδιο φύλο και έχουν κοινή ιστορία, αλλά για να μην χάσουν την προμήθεια φυσικού αερίου προς την Ευρώπη, που αφήνει στη Ρωσία ένα πολύ σημαντικό κέρδος, και επίσης καμία μεγάλη δύναμη δεν θα δεχόταν τους πυραύλους του ΝΑΤΟ στη γειτονική της χώρας. Η Ρωσία για να προλάβει μία πιθανή απώλεια προμήθειας προς την Ευρώπη, πρόσφατα έχει υπογράψει με την Κίνα συμβόλαιο προμήθειας φυσικού αερίου, για να προλάβει τα τεκταινόμενα που μπορεί να συμβούν. Κλείνοντας, θα ήθελα να παραθέσω ένα απόσπασμα από το Θουκυδίδη που θα μείνει για πάντα διαχρονικό και όλοι μας πρέπει να έχουμε κατά νου. "... γιατί γνωρίζουμε καλά ότι ούτε φιλία μεταξύ ανθρώπων μένει σταθερή, ούτε συμμαχία ανάμεσα σε κράτη ωφελεί σε τίποτε, εκτός και αν άνθρωποι και κράτη συμβιβαστούν μεταξύ τους, εν γνώσει τους ότι δεν υπάρχει ειλικρίνεια και αν γενικά δεν σκέφτονται και δεν δρουν με τον ίδιο τρόπο. Γιατί από τη διαφορά των αντιλήψεων προέρχεται και η διαφορά στον τρόπο δράσης των ανθρώπων."
Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος πάντα επίκαιρος, στις μέρες μας με καινούργιους παίκτες, έρχεται να επιβεβαιώσει ακόμα μια φορά το πασιφανές συμπέρασμα ότι τα κράτη δεν έχουν φίλους αλλά συμφέροντα. Αυτό το γεγονός μένει αναμφίβολο από τα αρχαία μέχρι και τα τωρινά χρόνια. Στα τωρινά χρόνια οι παίκτες, ναι μεν έχουν αλλάξει, αλλά το παιχνίδι και τα συμφέροντα έχουν παραμείνει τα ίδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου