Η Τουρκία έχει ανάγκη τις ΗΠΑ, αλλά οι Αμερικανοί απλά κοιμούνται…
Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου
Το τελευταίο διάστημα επικρατεί μία «εκκωφαντική» σιωπή για τις σχέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και της Τουρκίας. Από την επίσκεψη του αντιπροέδρου Τζόζεφ Μπάιντεν στην Κωνσταντινούπολη, το Νοέμβριο, και την τετράωρη συνάντησή του με τον Ταγίπ Ερντογάν, οι σχέσεις έχουν επιδεινωθεί.
Ο «απόλυτος» ηγέτης Ερντογάν απέρριψε όλα τα θέματα που έθεσε ο κ. Μπάιντεν, είτε αυτά αφορούσαν τους τζιχαντιστές, είτε τις περίεργες σχέσεις της Άγκυρας με το Ιράν και τη Χαμάς, είτε το Κυπριακό, όπου του πρόσφερε έξοδο διαφυγής. Αυτή τη φορά, η επίσκεψη ήταν διαφορετική από τις άλλες, όταν οι Αμερικανοί έφευγαν από τις συναντήσεις και πίστευαν πως, με λίγο στρίψιμο του αγκώνα, οι Τούρκοι θα υποχωρούσαν. Ο Πρόεδρος της Τουρκίας δεν έκρυψε τα λόγια του -άλλωστε τα ίδια λέει δημόσια, τα ίδια και ιδιωτικά. Η θέση του είναι ότι η Αμερική είναι αυτή που έχει ανάγκη την Τουρκία, όχι η Άγκυρα την Ουάσιγκτον. Ουδέν αναληθέστερον βεβαίως. Εάν ποτέ οι ΗΠΑ τερματίσουν τον αυτο-εξευτελισμό τους και αποφασίσουν τη «μεγάλη απόσυρση» και την αλλαγή του στρατηγικού τους δόγματος, η Τουρκία θα βρεθεί στα όρια της κατάρρευσης.
Αλλά ας το θέσουμε διαφορετικά. Το λεγόμενο τουρκικό «οικονομικό θαύμα» δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η οικονομική στήριξη των ΗΠΑ, του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας. Η Τουρκία, ούτε μπορούσε τότε, όταν κατέφυγε στο ΔΝΤ, ούτε δύναται τώρα, να σταθεί γερά στα πόδια της. Είναι ένα κράτος «προαγωγός» και τα «παίρνει» από δεξιά και αριστερά για να προσφέρει τις «υπηρεσίες» της. Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει χωρίς τον κίνδυνο να διαψευστεί πως είναι μία χώρα-μπορντέλο. Όποιος πληρώσει…
Τα τελευταία χρόνια λαμβάνει απροσδιόριστο αριθμό δισεκατομμυρίων δολαρίων (μεταξύ 14-20 το χρόνο) από τη Σαουδική Αραβία, η οποία έχει και το γενικό πρόσταγμα στα θρησκευτικά θέματα. Η επιβολή της θρησκείας στις κρατικές υποθέσεις, στα πανεπιστήμια, στην καθημερινή ζωή, ακόμα και στις ένοπλες δυνάμεις, οφείλεται στο «συμβόλαιο» με το Ριάντ. Βεβαίως αποτελεί και επιθυμία του κ. Ερντογάν η εθνικιστική ισλαμοποίηση της Τουρκίας, καθώς με τον τρόπο αυτό ο ίδιος και οι ισλαμιστές θα είναι οι απόλυτοι άρχοντες στη χώρα. Το επόμενο του βήμα-επίτευγμα θα είναι η αποκαθήλωση του Κεμάλ Ατατούρκ, και είναι ένα σχέδιο που επίσης δεν το κρύβει… Η απουσία του πορτρέτου του Ατατούρκ από την επίσημη φωτογραφία του Προέδρου Ερντογάν είναι η αρχή…
Αυτό, όμως, που θα ήθελα να υπογραμμίσω για τον Ταγίπ Ερντογάν είναι η συνέπεια στην υλοποίηση των στόχων του. Επίσης, ότι δεν είναι χαμαιλέων και δεν αλλάζει απόψεις από τη μία στιγμή στην άλλη. Ενώ γνωρίζει πως θα έλυνε πολλά προβλήματα ο τερματισμός της διαμάχης του με το Ισραήλ, εν τούτοις, παραμένει πιστός στην ιδεολογία του. Δεν έχει καμία σχέση με τη μουσίτσα και τον ασπόνδυλο Νταβούτογλου, ο οποίος συμμετείχε στα πανηγύρια με την ηγεσία της Χαμάς, χωρίς να πιστεύει στο «σκοπό», όπως τον καθόρισε ο Ερντογάν. Ήταν εκτός τόπου και χρόνου, αλλά δεν του είχε απομείνει καμία επιλογή, παρά να παίξει το ρόλο του, όπως τον σχεδίασε ο πρόεδρος της Τουρκίας. Φαντάζομαι την αμηχανία του όταν του ζήτησε εξηγήσεις ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Τζον Κέρι.
Σύμφωνα με τις προβλέψεις των ειδικών, το 2015 θα είναι έτος νέων ρήξεων για τον Ταγίπ Ερντογάν. Η σύγκρουση με το Ισραήλ αναμένεται να λάβει άλλες χειρότερες διαστάσεις, καθώς ανέλαβε πολύ σοβαρά το ρόλο του «νονού» των Παλαιστινίων. Ο πρόεδρος της Τουρκίας είναι στη φάση που πιστεύει πως αποτελεί την ηγετική προσωπικότητα του ισλαμικού κόσμου και ότι είναι ταγμένος από τον Αλλάχ για να ηγηθεί ενός παν-ισλαμικού πολέμου εξόντωσης με το Ισραήλ.
Στην Κύπρο θα δημιουργήσει και άλλα προβλήματα και θα αυξήσει κατακόρυφα την ένταση. Οι απαντήσεις που έλαβε η Λευκωσία μέσω της Αθήνας δεν επιτρέπουν την παραμικρή αισιοδοξία, και θα είναι προσωπική (ίσως και καταλυτική) η ήττα του Προέδρου Αναστασιάδη, εάν συναινέσει στην επανέναρξη των διαπραγματεύσεων, χωρίς ξεκαθάρισμα της υπόθεσης. Διότι η μετακίνηση του «Μπαρμπαρός» και η επιστροφή του στην «προηγουμένη κατάσταση» είναι ζήτημα ωρών. Ήδη λέγεται πως εξέδωσε νέα παράνομη οδηγία NAVTEX.
Η στρατηγική του Τούρκου Προέδρου για την Αμερική είναι ένα μείγμα περαιτέρω ανεξαρτησίας και μείωσης των υποχρεώσεων της Τουρκίας έναντι των συμμάχων της και συνέχισης του «αρμέγματος» στο όνομα των (ανύπαρκτων) υπηρεσιών που προσφέρει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Με τον τρόπο αυτό, καλύπτει πολλές στρατιωτικές, οικονομικές και άλλες ανάγκες της και, την ίδια στιγμή, παρουσιάζεται στον όχλο ως ένας ανεξάρτητος, ισχυρός (και αντι-αμερικανός) ηγέτης.
Η αμερικανική γραφειοκρατία είναι στην πραγματικότητα δειλή και φοβισμένη να λαμβάνει σημαντικές αποφάσεις. Αντί να κόβει τον γόρδιο δεσμό, αφήνει ηγέτες όπως ο Ερντογάν να ανδρώνονται στην πλάτη της και να της βγάζουν επιδεικτικά τη γλώσσα…
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Η στάση του ΑΚΕΛ και γενικά οι ανακοινώσεις του για την υπόθεση της Δρομολαξιάς δείχνουν την παράνοια του κυπριακού πολιτικού κατεστημένου. Ένα ανώτερο στέλεχος, που ανέλαβε τη «βρόμικη δουλειά» για το κόμμα, καταδικάστηκε σε φυλάκιση και αντί οι ηγέτες του να αναλάβουν τις ευθύνες τους, ρίχνουν πέτρες στο γυάλινο σπίτι τους. Τόσο η υπόθεση αυτή, όσο και το σκάνδαλο στην Πάφο, αποτελούν «μνημεία» λαμογιάς του κομματικού συστήματος της Κύπρου, το οποίο στα θέματα αυτά ξεχνά τις ιδεολογικές διαφορές του. Είναι ένας βρόμικος κόσμος…
Πηγή MIgnatiou
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου
Το τελευταίο διάστημα επικρατεί μία «εκκωφαντική» σιωπή για τις σχέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και της Τουρκίας. Από την επίσκεψη του αντιπροέδρου Τζόζεφ Μπάιντεν στην Κωνσταντινούπολη, το Νοέμβριο, και την τετράωρη συνάντησή του με τον Ταγίπ Ερντογάν, οι σχέσεις έχουν επιδεινωθεί.
Ο «απόλυτος» ηγέτης Ερντογάν απέρριψε όλα τα θέματα που έθεσε ο κ. Μπάιντεν, είτε αυτά αφορούσαν τους τζιχαντιστές, είτε τις περίεργες σχέσεις της Άγκυρας με το Ιράν και τη Χαμάς, είτε το Κυπριακό, όπου του πρόσφερε έξοδο διαφυγής. Αυτή τη φορά, η επίσκεψη ήταν διαφορετική από τις άλλες, όταν οι Αμερικανοί έφευγαν από τις συναντήσεις και πίστευαν πως, με λίγο στρίψιμο του αγκώνα, οι Τούρκοι θα υποχωρούσαν. Ο Πρόεδρος της Τουρκίας δεν έκρυψε τα λόγια του -άλλωστε τα ίδια λέει δημόσια, τα ίδια και ιδιωτικά. Η θέση του είναι ότι η Αμερική είναι αυτή που έχει ανάγκη την Τουρκία, όχι η Άγκυρα την Ουάσιγκτον. Ουδέν αναληθέστερον βεβαίως. Εάν ποτέ οι ΗΠΑ τερματίσουν τον αυτο-εξευτελισμό τους και αποφασίσουν τη «μεγάλη απόσυρση» και την αλλαγή του στρατηγικού τους δόγματος, η Τουρκία θα βρεθεί στα όρια της κατάρρευσης.
Αλλά ας το θέσουμε διαφορετικά. Το λεγόμενο τουρκικό «οικονομικό θαύμα» δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η οικονομική στήριξη των ΗΠΑ, του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας. Η Τουρκία, ούτε μπορούσε τότε, όταν κατέφυγε στο ΔΝΤ, ούτε δύναται τώρα, να σταθεί γερά στα πόδια της. Είναι ένα κράτος «προαγωγός» και τα «παίρνει» από δεξιά και αριστερά για να προσφέρει τις «υπηρεσίες» της. Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει χωρίς τον κίνδυνο να διαψευστεί πως είναι μία χώρα-μπορντέλο. Όποιος πληρώσει…
Τα τελευταία χρόνια λαμβάνει απροσδιόριστο αριθμό δισεκατομμυρίων δολαρίων (μεταξύ 14-20 το χρόνο) από τη Σαουδική Αραβία, η οποία έχει και το γενικό πρόσταγμα στα θρησκευτικά θέματα. Η επιβολή της θρησκείας στις κρατικές υποθέσεις, στα πανεπιστήμια, στην καθημερινή ζωή, ακόμα και στις ένοπλες δυνάμεις, οφείλεται στο «συμβόλαιο» με το Ριάντ. Βεβαίως αποτελεί και επιθυμία του κ. Ερντογάν η εθνικιστική ισλαμοποίηση της Τουρκίας, καθώς με τον τρόπο αυτό ο ίδιος και οι ισλαμιστές θα είναι οι απόλυτοι άρχοντες στη χώρα. Το επόμενο του βήμα-επίτευγμα θα είναι η αποκαθήλωση του Κεμάλ Ατατούρκ, και είναι ένα σχέδιο που επίσης δεν το κρύβει… Η απουσία του πορτρέτου του Ατατούρκ από την επίσημη φωτογραφία του Προέδρου Ερντογάν είναι η αρχή…
Αυτό, όμως, που θα ήθελα να υπογραμμίσω για τον Ταγίπ Ερντογάν είναι η συνέπεια στην υλοποίηση των στόχων του. Επίσης, ότι δεν είναι χαμαιλέων και δεν αλλάζει απόψεις από τη μία στιγμή στην άλλη. Ενώ γνωρίζει πως θα έλυνε πολλά προβλήματα ο τερματισμός της διαμάχης του με το Ισραήλ, εν τούτοις, παραμένει πιστός στην ιδεολογία του. Δεν έχει καμία σχέση με τη μουσίτσα και τον ασπόνδυλο Νταβούτογλου, ο οποίος συμμετείχε στα πανηγύρια με την ηγεσία της Χαμάς, χωρίς να πιστεύει στο «σκοπό», όπως τον καθόρισε ο Ερντογάν. Ήταν εκτός τόπου και χρόνου, αλλά δεν του είχε απομείνει καμία επιλογή, παρά να παίξει το ρόλο του, όπως τον σχεδίασε ο πρόεδρος της Τουρκίας. Φαντάζομαι την αμηχανία του όταν του ζήτησε εξηγήσεις ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Τζον Κέρι.
Σύμφωνα με τις προβλέψεις των ειδικών, το 2015 θα είναι έτος νέων ρήξεων για τον Ταγίπ Ερντογάν. Η σύγκρουση με το Ισραήλ αναμένεται να λάβει άλλες χειρότερες διαστάσεις, καθώς ανέλαβε πολύ σοβαρά το ρόλο του «νονού» των Παλαιστινίων. Ο πρόεδρος της Τουρκίας είναι στη φάση που πιστεύει πως αποτελεί την ηγετική προσωπικότητα του ισλαμικού κόσμου και ότι είναι ταγμένος από τον Αλλάχ για να ηγηθεί ενός παν-ισλαμικού πολέμου εξόντωσης με το Ισραήλ.
Στην Κύπρο θα δημιουργήσει και άλλα προβλήματα και θα αυξήσει κατακόρυφα την ένταση. Οι απαντήσεις που έλαβε η Λευκωσία μέσω της Αθήνας δεν επιτρέπουν την παραμικρή αισιοδοξία, και θα είναι προσωπική (ίσως και καταλυτική) η ήττα του Προέδρου Αναστασιάδη, εάν συναινέσει στην επανέναρξη των διαπραγματεύσεων, χωρίς ξεκαθάρισμα της υπόθεσης. Διότι η μετακίνηση του «Μπαρμπαρός» και η επιστροφή του στην «προηγουμένη κατάσταση» είναι ζήτημα ωρών. Ήδη λέγεται πως εξέδωσε νέα παράνομη οδηγία NAVTEX.
Η στρατηγική του Τούρκου Προέδρου για την Αμερική είναι ένα μείγμα περαιτέρω ανεξαρτησίας και μείωσης των υποχρεώσεων της Τουρκίας έναντι των συμμάχων της και συνέχισης του «αρμέγματος» στο όνομα των (ανύπαρκτων) υπηρεσιών που προσφέρει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Με τον τρόπο αυτό, καλύπτει πολλές στρατιωτικές, οικονομικές και άλλες ανάγκες της και, την ίδια στιγμή, παρουσιάζεται στον όχλο ως ένας ανεξάρτητος, ισχυρός (και αντι-αμερικανός) ηγέτης.
Η αμερικανική γραφειοκρατία είναι στην πραγματικότητα δειλή και φοβισμένη να λαμβάνει σημαντικές αποφάσεις. Αντί να κόβει τον γόρδιο δεσμό, αφήνει ηγέτες όπως ο Ερντογάν να ανδρώνονται στην πλάτη της και να της βγάζουν επιδεικτικά τη γλώσσα…
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Η στάση του ΑΚΕΛ και γενικά οι ανακοινώσεις του για την υπόθεση της Δρομολαξιάς δείχνουν την παράνοια του κυπριακού πολιτικού κατεστημένου. Ένα ανώτερο στέλεχος, που ανέλαβε τη «βρόμικη δουλειά» για το κόμμα, καταδικάστηκε σε φυλάκιση και αντί οι ηγέτες του να αναλάβουν τις ευθύνες τους, ρίχνουν πέτρες στο γυάλινο σπίτι τους. Τόσο η υπόθεση αυτή, όσο και το σκάνδαλο στην Πάφο, αποτελούν «μνημεία» λαμογιάς του κομματικού συστήματος της Κύπρου, το οποίο στα θέματα αυτά ξεχνά τις ιδεολογικές διαφορές του. Είναι ένας βρόμικος κόσμος…
Πηγή MIgnatiou
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου