Γράφει ο Μελέτης Μελετόπουλος
Μπροστά μας, ακριβώς μπροστά μας, βρίσκονται σήμερα αποφάσεις που θα κρίνουν την ιστορική πορεία της πατρίδας μας για δεκαετίες. Το δίλημμα συμπυκνώνεται στην επιλογή ανάμεσα σε δύο σενάρια.
Σενάριο πρώτο, η παραμονή στο ευρώ με την αποδοχή ενός νέου μνημονίου πολύ σκληρότερου από τα προηγούμενα, άρα οριστική υπαγωγή της χώρας μας στην σφαίρα επιρροής του Βερολίνου, οριστική απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, μετατροπή του ελληνικού κράτους σε υποβαθμισμένη αποικία και συνέχιση εις το διηνεκές της μνημονιακής πολιτικής.
Σενάριο δεύτερο: επιστροφή στην δραχμή, παραγωγική ανασυγκρότηση εκ του μηδενός με δικές μας δυνάμεις, και η αναγκαία ριζική πολιτική ανανέωση και εξυγίανση που την προϋποθέτει. Σενάριο ασφαλώς που προϋποθέτει σκληρή εργασία και υπευθυνότητα, αλλά οδηγεί στην ανάκτηση της ελευθερίας μας.
Αντιλαμβάνεται κανείς ότι αυτήν την ιστορική απόφαση δεν μπορεί να την επωμιστεί μία κυβέρνηση συνεργασίας, που εκπροσωπεί περίπου το 40% του εκλογικού σώματος, όσο κι αν περιβάλλεται σήμερα από ευρεία αποδοχή. Ούτε μία κυβέρνηση ευρύτερης σύνθεσης, ούτε κάν μία οικουμενική κυβέρνηση.
Για μία τόσο σοβαρή απόφαση, πρέπει να αποφανθεί ο ίδιος ο ελληνικός λαός. Διότι αυτός θα επωμιστεί το βάρος της υλοποίησής της, αυτός θα υποστεί τις συνέπειες, οπότε αυτός πρέπει αναλάβει και την ευθύνη.
Το ερώτημα δεν πρέπει να τεθεί στον λαό με την προκήρυξη νέων εκλογών.
Διότι στην προεκλογική εκστρατεία κάθε πλευρά θα συσκευάσει την πολιτική της με το κατάλληλο επικοινωνιακό περιτύλιγμα, ώστε να αποσπάσει την συγκατάθεση των ψηφοφόρων.
Εξάλλου, προεκλογικά ο πολιτικός λόγος είναι εσκεμμένα ασαφής, παραπλανητικός και αντιφατικός.
Το ερώτημα πρέπει να τεθεί στον ελληνικό λαό με δημοψήφισμα. Και μάλιστα όσο γίνεται σαφέστερο, ώστε να είναι ξεκάθαρο το διακύβευμα.
Ο Ελληνικός λαός θα πρέπει να επιλέξει μεταξύ της παραμονής στην ευρωζώνη με πλήρη αποδοχή των όρων των δανειστών μας και της επιστροφής στην δραχμή.
Κατά το διάστημα που θα προηγηθεί του Δημοψηφίσματος, θα διεξαχθεί ανοιχτή δημόσια συζήτηση με τεκμηριωμένα επιχειρήματα.
Οι υποστηρικτές των δύο εναλλακτικών απόψεων θα έχουν το δικαίωμα να παρουσιάσουν επί ίσοις όροις τις θέσεις τους. Ίσως μάλιστα τα κόμματα θα ήταν καλό να αφήσουν τα στελέχη τους να αποφασίσουν ελεύθερα τι θα ψηφίσουν.
Να μην είναι μία κομματική αντιπαράθεση, αλλά μία ανοιχτή συλλογική διαδικασία σαν την Εκκλησία του Δήμου.
Η κυβέρνηση θα περιοριστεί στον ρόλο του συντονιστή αυτής της διαδικασίας. Όταν ο κυρίαρχος λαός αποφασίσει, τότε η κυβέρνηση θα εφαρμόσει την απόφασή του.
Αυτό σημαίνει δημοκρατία.
Μέχρι σήμερα, σε όλη την διάρκεια της Μεταπολίτευσης, και παρ’ όλο που το Σύνταγμα προβλέπει την διεξαγωγή του Δημοψηφίσματος για μείζονα εθνικά ζητήματα, δεν έγινε ούτε ένα δημοψήφισμα.
Ενώ ελήφθησαν δεκάδες κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον της χώρας, οι κυβερνήσεις απέφυγαν σαν «τον διάολο το λιβάνι» να απευθυνθούν στον λαό.
Αντιθέτως, στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, το δημοψήφισμα είναι κοινή πρακτική.
Εδώ, φαίνεται, ο λαός θεωρείται ανώριμος ή επικίνδυνος, ενώ οι πολιτικοί μας πάνσοφοι.
Ο Ελληνικός λαός δεν ερωτήθηκε αν επιθυμούσε να ενταχθεί στην Ευρωζώνη. Ας ερωτηθεί τουλάχιστον εάν επιθυμεί να παραμείνει, υπό τις προϋποθέσεις που τίθενται.
Όλοι θα σεβαστούμε την απόφασή του.
Πηγή KontraNews
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Μπροστά μας, ακριβώς μπροστά μας, βρίσκονται σήμερα αποφάσεις που θα κρίνουν την ιστορική πορεία της πατρίδας μας για δεκαετίες. Το δίλημμα συμπυκνώνεται στην επιλογή ανάμεσα σε δύο σενάρια.
Σενάριο πρώτο, η παραμονή στο ευρώ με την αποδοχή ενός νέου μνημονίου πολύ σκληρότερου από τα προηγούμενα, άρα οριστική υπαγωγή της χώρας μας στην σφαίρα επιρροής του Βερολίνου, οριστική απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, μετατροπή του ελληνικού κράτους σε υποβαθμισμένη αποικία και συνέχιση εις το διηνεκές της μνημονιακής πολιτικής.
Σενάριο δεύτερο: επιστροφή στην δραχμή, παραγωγική ανασυγκρότηση εκ του μηδενός με δικές μας δυνάμεις, και η αναγκαία ριζική πολιτική ανανέωση και εξυγίανση που την προϋποθέτει. Σενάριο ασφαλώς που προϋποθέτει σκληρή εργασία και υπευθυνότητα, αλλά οδηγεί στην ανάκτηση της ελευθερίας μας.
Αντιλαμβάνεται κανείς ότι αυτήν την ιστορική απόφαση δεν μπορεί να την επωμιστεί μία κυβέρνηση συνεργασίας, που εκπροσωπεί περίπου το 40% του εκλογικού σώματος, όσο κι αν περιβάλλεται σήμερα από ευρεία αποδοχή. Ούτε μία κυβέρνηση ευρύτερης σύνθεσης, ούτε κάν μία οικουμενική κυβέρνηση.
Για μία τόσο σοβαρή απόφαση, πρέπει να αποφανθεί ο ίδιος ο ελληνικός λαός. Διότι αυτός θα επωμιστεί το βάρος της υλοποίησής της, αυτός θα υποστεί τις συνέπειες, οπότε αυτός πρέπει αναλάβει και την ευθύνη.
Το ερώτημα δεν πρέπει να τεθεί στον λαό με την προκήρυξη νέων εκλογών.
Διότι στην προεκλογική εκστρατεία κάθε πλευρά θα συσκευάσει την πολιτική της με το κατάλληλο επικοινωνιακό περιτύλιγμα, ώστε να αποσπάσει την συγκατάθεση των ψηφοφόρων.
Εξάλλου, προεκλογικά ο πολιτικός λόγος είναι εσκεμμένα ασαφής, παραπλανητικός και αντιφατικός.
Το ερώτημα πρέπει να τεθεί στον ελληνικό λαό με δημοψήφισμα. Και μάλιστα όσο γίνεται σαφέστερο, ώστε να είναι ξεκάθαρο το διακύβευμα.
Ο Ελληνικός λαός θα πρέπει να επιλέξει μεταξύ της παραμονής στην ευρωζώνη με πλήρη αποδοχή των όρων των δανειστών μας και της επιστροφής στην δραχμή.
Κατά το διάστημα που θα προηγηθεί του Δημοψηφίσματος, θα διεξαχθεί ανοιχτή δημόσια συζήτηση με τεκμηριωμένα επιχειρήματα.
Οι υποστηρικτές των δύο εναλλακτικών απόψεων θα έχουν το δικαίωμα να παρουσιάσουν επί ίσοις όροις τις θέσεις τους. Ίσως μάλιστα τα κόμματα θα ήταν καλό να αφήσουν τα στελέχη τους να αποφασίσουν ελεύθερα τι θα ψηφίσουν.
Να μην είναι μία κομματική αντιπαράθεση, αλλά μία ανοιχτή συλλογική διαδικασία σαν την Εκκλησία του Δήμου.
Η κυβέρνηση θα περιοριστεί στον ρόλο του συντονιστή αυτής της διαδικασίας. Όταν ο κυρίαρχος λαός αποφασίσει, τότε η κυβέρνηση θα εφαρμόσει την απόφασή του.
Αυτό σημαίνει δημοκρατία.
Μέχρι σήμερα, σε όλη την διάρκεια της Μεταπολίτευσης, και παρ’ όλο που το Σύνταγμα προβλέπει την διεξαγωγή του Δημοψηφίσματος για μείζονα εθνικά ζητήματα, δεν έγινε ούτε ένα δημοψήφισμα.
Ενώ ελήφθησαν δεκάδες κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον της χώρας, οι κυβερνήσεις απέφυγαν σαν «τον διάολο το λιβάνι» να απευθυνθούν στον λαό.
Αντιθέτως, στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, το δημοψήφισμα είναι κοινή πρακτική.
Εδώ, φαίνεται, ο λαός θεωρείται ανώριμος ή επικίνδυνος, ενώ οι πολιτικοί μας πάνσοφοι.
Ο Ελληνικός λαός δεν ερωτήθηκε αν επιθυμούσε να ενταχθεί στην Ευρωζώνη. Ας ερωτηθεί τουλάχιστον εάν επιθυμεί να παραμείνει, υπό τις προϋποθέσεις που τίθενται.
Όλοι θα σεβαστούμε την απόφασή του.
Πηγή KontraNews
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου