Κι αυτή δεν είναι άλλη από το θανατηφόρο έλλειμμα ηγεσίας της χώρας-σε μια συγκυρία που "παίζεται" η επιβίωσή της.
Τίποτε λιγότερο.
Σε μια συγκυρία που η συμμορία των αγραμμάτων της δραχμής και ο φόβος των Γερμανών ότι η Ελλάδα αποτελεί ανεξέλεγκτη απειλή για την Ευρώπη, "ομονοούν" στην έξοδό μας από την ζώνη του ευρώ.
Τώρα λοιπόν, περισσότερο από ποτέ, και καθώς η κυβέρνηση Τσίπρα έχει μπει στον επιταχυντή της ανηκέστου βλάβης καλείται η  αξιωματική αντιπολίτευση να προκαλέσει ένα θετικό σοκ στους πολίτες.
Κι αυτό περνάει μέσα από την επιλογή ενός προσώπου, η παρουσία του οποίου από μόνη της θα πυροδοτεί συζητήσεις, αντεγκλήσεις, έναυσμα για διάλογο-έστω αλά ελληνικά.
Το πρόσωπο αυτό δεν είναι ο Μειμαράκης.
Τον Μειμαράκη απλά βαριέσαι να τον σχολιάσεις.
Το κακό χάλι της Νέας Δημοκρατίας αλλά και την φθορά του ΣΥΡΙΖΑ σχολιάζει και ο Αλέξης Παπαχελάς στο πολύ ενδιαφέρον άρθρο που αναδημοσιεύουμε από την Καθημερινή.
Πριν από αυτό όμως κρίνουμε σκόπιμο να σας αποκαλύψουμε τα δύο πρόσωπα  που μπορούν να βάλουν σε εγρήγορση τον κόσμο της Νέας Δημοκρατίας αλλά και της Δεξιάς γενικότερα.
Αυτά είναι ο Αδωνης Γεωργιάδης και ο Κώστας Καραμανλής του Αχιλλέα ο   οποίος  -παρότι νέος στη Βουλή-δείχνει να ασφυκτιά στη Νέα Δημορατία του Μειμαράκη. (Κι αυτό δεν είναι μόνο δική μας εκτίμηση).
Ας δούμε τώρα το άρθρο του Αλέξη Παπαχελά>
Η χώρα χρειάζεται επειγόντως εναλλακτικές πολιτικές λύσεις. Εχουμε ακόμη μία μικρή ελπίδα ο κ. Τσίπρας να στραφεί προς το Κέντρο και να κυβερνήσει για ένα διάστημα χωρίς ακρότητες και με στοιχειώδη επάρκεια. Εχουμε, όμως, το δικαίωμα, με βάση την εμπειρία των τελευταίων μηνών, να είμαστε πάρα πολύ επιφυλακτικοί για το αν το θέλει και -το κυριότερο- αν μπορεί να το καταφέρει αυτό. Ο χρόνος, εν τω μεταξύ, τελειώνει. Οι Βορειοευρωπαίοι δεν είναι διατεθειμένοι να δώσουν πολύ χρόνο και άλλες ευκαιρίες. Η αντιπολίτευση είναι διασπασμένη, ακέφαλη και δεν αποτελεί αυτή την ώρα αξιόπιστη εναλλακτική λύση. Αυτό πρέπει να αλλάξει σύντομα.
Οι πιθανές λύσεις είναι προφανείς. Η Νέα Δημοκρατία μοιάζει να έχει ολοκληρώσει τον πολιτικό της κύκλο. Και μόνο μια ματιά στα χρέη της και τις ανύπαρκτες οργανωτικές δυνατότητες δείχνει ότι έχει φτάσει στο τέλος της. Οι «δελφίνοι» είναι πολλοί για την ηγεσία της αλλά, όπως λέει ένας έμπειρος φίλος, «δεν υπάρχει ιδιαίτερη βοή για κάποιον». Μία λύση θα ήταν η επανίδρυσή της με άλλο όνομα, με ένα σαφές ιδεολογικό στίγμα και πιθανώς με στελέχη από άλλους πολιτικούς χώρους. Η χώρα θα χρειασθεί να περάσει από μία κεντροδεξιά διακυβέρνηση μετά το «επεισόδιο ΣΥΡΙΖΑ». Η Ν.Δ. με τη σημερινή της μορφή δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο ιστορικό αίτημα. Είναι ταυτισμένη σε μεγάλο βαθμό με το παλιό που θέλει να ξεχάσει ο κόσμος. Χρειάζεται νέα πρόσωπα, ένα νέο brand και μια σαφή διεύρυνση.
Υπάρχει και η άλλη λύση που προκρίνουν κάποιοι, αυτή του μεγάλου φιλοευρωπαϊκού συνασπισμού. Η ιδέα συζητείται ευρέως και βασίζεται στη συνένωση της Ν.Δ. με το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Η εμπειρία του δημοψηφίσματος και ο κίνδυνος του Grexit την ξαναέφεραν στο τραπέζι. Πρόκειται για λύση με πολλά προβλήματα. Πρώτα απ’ όλα, δεν φαίνεται στον ορίζοντα κάποιος αδιαμφισβήτητος ηγέτης που θα μπορούσε να τεθεί επικεφαλής αυτού του σχήματος. Υπάρχουν λύσεις για το ποιος θα μπορούσε να είναι ο υποψήφιος πρωθυπουργός που θα πρότεινε ένας τέτοιος συνασπισμός. Δεν βρίσκεται όμως εύκολα ο ηγέτης που θα τον εξέφραζε πολιτικά και επικοινωνιακά. Πολλές είναι επίσης οι ενστάσεις για το αν ένα τέτοιο σχήμα θα εξασφάλιζε συσσωρευτικά περισσότερες ψήφους από ό,τι τα τρία κόμματα μαζί.
Υπάρχει και η άλλη λύση, να μη συμβεί τίποτα απολύτως. Σοβαροί άνθρωποι, με μεγάλη εμπειρία και ένστικτο, θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνθλιβεί στα αδιέξοδά του και ο κ. Τσίπρας θα είναι πολύ φθαρμένος έως τα τέλη του έτους. Κατά την εκτίμησή τους, το Ποτάμι θα αντέξει πολιτικά, η Ν.Δ. θα σταθεί όρθια και το ΠΑΣΟΚ δεν θα καταρρεύσει. «Αφού κανείς δεν μπορεί να κερδίσει τον Τσίπρα στις επόμενες εκλογές, γιατί να μην ετοιμασθούμε για τις μεθεπόμενες;», υποστηρίζουν.
Ισως να έχουν δίκιο. Φοβάμαι, όμως, ότι η χώρα δεν έχει πολύ χρόνο και πως οι εξελίξεις δεν θα περιμένουν την πολιτική μας ωρίμανση. Οι στιγμές είναι ιστορικές, από εκείνες που απαιτούν ρήξεις και γενναίες αποφάσεις, από εκείνες που γέννησαν παλαιότερα τον Ελευθέριο Βενιζέλο ή τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανταποκρίθηκε στο οργισμένο, και εν μέρει δικαιολογημένο, αίτημα των νέων για κάτι ριζοσπαστικά καινούργιο. Αν και ο αστικός πολιτικός κόσμος κινηθεί νωχελικά και δεν απαντήσει με κάτι σαρωτικά ανανεωμένο και πειστικό η χώρα θα οδηγηθεί στο χάος και την ακυβερνησία. Θέλει σκέψη ποιος δρόμος είναι ο καλύτερος. Το στάτους κβο, πάντως, δεν αποτελεί λύση.

 ΠΗΓΗ