Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται ένα αξιοπερίεργο φαινόμενο που χρήζει ψυχιατρικής αναλύσεως ή τουλάχιστον ιατρικού παρεμβατισμού.
Αρκετά στελέχη των ΕΔ και των ΣΑ δηλώνουν «αριστεροί» ή «κομμουνιστές» ή τέλος πάντων, προοδευτικοί γενικώς.
Υπηρετούν και συνδράμουν επικουρικά έργα εξυπηρέτησης «προοδευτικών» πολιτικών συμφερόντων , τα προπαγανδίζουν και επαίρονται γι’ αυτά. Εντυπωσιακό!!
Άλλοι δηλώνουν «αντιστασιακοί», άλλοι δηλώνουν «συνδικαλιστές», άλλοι «αντιδραστικοί» και πάει λέγοντας.
Οι περισσότεροι δε εξ αυτών φοίτησαν σε παραγωγικές σχολές στις οποίες εκπαιδεύτηκαν επί σειρά ετών να σέβονται και να τιμούν την Ορθοδοξία, την Πατρίδα και γενικά τα Εθνικά ιδεώδη που προέρχονται από την παράδοση και τη λαμπρή ιστορία μας
Στρατεύτηκαν στις ΕΔ ή τα ΣΑ επί δεκαετίες υπακούοντας στον όρκο που έδωσαν, που δόξα τω Θεώ είναι πλήρης, περιεκτικός και σαφής.
Και ξαφνικά αντιδρούν μ’ έναν τρόπο που μοιάζει ανεξήγητος. Δικαιολογείται βέβαια με τον χρυσό κανόνα της υποκρισίας και του απαιτούμενου ελιγμού, όμως αναλύοντας λίγο το όλο θέμα , ούτε κι αυτός φαντάζει αρκετός.
Για ποιο λόγο κάποιος να έχει καταπιεστεί τόσα χρόνια να εφαρμόσει πράγματα που ΔΕΝ πίστευε, πράγματα που του προκαλούσαν αλλεργία, πράγματα στα οποία διαφωνούσε ΚΑΘΕΤΑ, είναι ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα, ένα ερώτημα χωρίς απάντηση.
Οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να ήταν βαθιά δυστυχισμένοι επί δεκαετίες. Βαθιά καταπιεσμένοι ζώντας στα όρια της κατάθλιψης, αφού η πίεση στον ίδιο τους τον εαυτό ήταν ΑΦΟΡΗΤΗ και ΒΑΣΑΝΙΣΤΙΚΗ.
Υπάρχει βεβαίως η εύκολη δικαιολογία του βιοπορισμού και της υποχωρητικότητας που γεννά η ανάγκη, όμως εδώ μιλάμε για τον υπέρτατο βαθμό καταπίεσης σε σημείο αυτοεξόντωσης.
Να υπηρετείς έναν στρατό που αποστολή έχει να αποτρέψει οποιαδήποτε επιβουλή στα κυριαρχικά μας δικαιώματα και εσύ να είσαι ΔΙΕΘΝΙΣΤΗΣ και να πιστεύεις στα ανοιχτά σύνορα και στο «Προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε». Να πιστεύεις ότι ο ντόπιος αστικός και συνάμα ταξικός σου εχθρός είναι ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ από τον αντίστοιχο φτωχό του αντιπάλου σου. Να εκπαιδεύεσαι για να πολεμήσεις όποιον αντίπαλο σου επιτεθεί και να αντεπιτεθείς κιόλας εφόσον απαιτηθεί, κι εσύ να πιστεύεις με όλο σου το «είναι» ότι θα τον αποκρούσεις με λουλούδια και ότι η αντεπίθεση είναι ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ.
Να ορκίζεσαι και στη συνέχεια να κάνεις το σταυρό σου στην Εκκλησία λαμβάνοντας τη στάση της «προσοχής» επί σειρά ετών ,στην ανάγνωση του Ιερού Ευαγγελίου και του Ακάθιστου Ύμνου όταν όντας «αριστερός», είσαι εξ ορισμού άθεος.
Να διδάσκεις λογχομαχία και το μεσημέρι να «κλαις» για το μάθημα που σε υποχρέωσαν να κάνεις. Να απευθύνεσαι στους στρατιώτες και τα μικρότερα στελέχη που διοικείς και να ΜΗΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ στην ίδια τη διοίκηση αφού οι απόψεις σου και ο εσωτερικός σου κόσμος φωνάζει ότι οι ΔΙΟΙΚΗΤΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΚΛΕΓΟΝΤΑΙ από τη βάση!!!! Να ταξιδεύεις στην πανέμορφη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ μας και να πιστεύεις ότι πατάς χώματα που κατακτήθηκαν με ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Και τέλος το πιο τραγικό. Να μετατίθεσαι σε θέση εξωτερικού στο ΝΑΤΟ και να υπηρετείς, ευδοκίμως μάλιστα, ό,τι σιχαίνεσαι , ό,τι μισείς , ό,τι αντιπαθείς περισσότερο στη ζωή σου.
Αυτές οι βασανιστικές εσωτερικές φωνές που ουρλιάζουν μέσα στη συνείδησή σου δυστυχώς ξυπνούν ερινύες και ενοχές. Αυτές είναι που σε μαστιγώνουν αλύπητα και δεν σ’ αφήνουν να χαρείς τη ζωή σου. Είναι ασύμβατο το «έξω» με το «μέσα» σου κι εσύ συνεχίζεις να πορεύεσαι αφόρητα συμβιβασμένος και τελικά δυστυχής.
Δεν είναι ένα ΔΡΑΜΑ που θα μπορούσε να εμπνεύσει ακόμη κι έναν Αρχαίο τραγωδό μας, όπως το δράμα του Οιδίποδα;
Πολλές εξηγήσεις ή ερμηνείες θα μπορούσα να καταθέσω για τις παραπάνω συμπεριφορές, εκείνο όμως που με θλίβει πραγματικά είναι η καταρρακωμένη ψυχή αυτών των ανθρώπων, αυτών των καταπιεσμένων που μια ζωή κατέπνιγαν τα πραγματικά τους συναισθήματα και τις απόψεις τους και συνέτριβαν τον εαυτό τους και προφανώς και τους γύρω τους.
Σήμερα ξεσπούν και συμπεριφέρονται ρεβανσιστικά για τα δικά τους χρόνια που πήγανε στράφι. Για τα χρόνια της καταπίεσης και του τσαλακώματος της ψυχής τους. Εκφράζουν ανθρωπισμό και αλληλεγγύη, όμως η φωνή τους χάνεται μέσα στην αυτολύπησή τους γιατί βγαίνει νευρωσική και απολογητική.
Σε ότι με αφορά τους λυπάμαι. Τους λυπάμαι γιατί τυραννίστηκαν για πολλά χρόνια. Γιατί βασάνισαν τους «εαυτούς τους» στο βωμό του … δεν ξέρω κι εγώ τι.
Όλα τα παραπάνω βέβαια καταλήγουν ως θεωρία στον κάλαθο των αχρήστων αν αποδειχθεί ότι οι νεοπαγείς «αριστεροί» ή «κομμουνιστές» Αξιωματικοί απλά δεν είναι νεοπαγείς .Ήταν από την αρχή της καριέρας τους προσηλωμένοι στην αποστολή που είχαν ταχθεί, που είχαν ιδεολογικά στρατευτεί.
Να υπομένουν μαρτυρικά μεν ,στωικά δε τα πάνδεινα μέχρις ότου ανελιχθούν στρατιωτικά, κοινωνικά ή και πολιτικά επιτελώντας μια ύψιστη αποστολή της οποίας το είδος, που λειτουργεί ως κατευθυντήριος φάρος, μόνο οι ίδιοι μπορούν να το προσδιορίσουν.
Αυτό όμως είναι μια αναπόδεικτη εικασία και θα παραμείνει ως τέτοια εκτός αν οι συγγραφείς της ιστορίας στο μέλλον αναζητήσουν και βρουν τεκμηρίωση.
Όπως και να’ χει ας είναι καλά και εύχομαι ολοψύχως, ο πανδαμάτωρ χρόνος να τους χαρίσει γαλήνη και ηρεμία που τόσο τους έλλειψε στην ταλαίπωρη ζωή τους είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο.
Χρήστος Γ. Χρηστίδης
Ανχης ε.α
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου