Βγήκαν πάλι τα φαντάσματα. Δεν είναι κρυμμένα. Είναι μόνιμα μέσα μας. Κάθε τόσο ξυπνάνε.
Τα ξυπνάμε.
Νιώθουμε ότι πρέπει να
φωνάξουμε δυνατά «είμαι πατριώτης, είμαστε πατριώτες».
Έτσι μπορώ να σταθώ ήσυχος και όρθιος πια απέναντι στους άλλους.
Για να τους ερωτώ. Εσείς λοιπόν;
Τέτοιες σκέψεις που δεν μένουν μόνο μέσα μας, κάθε τόσο γίνονται τα συνθήματα της ζωής μας. Της κοινωνικής, της φιλικής και ακόμη συχνότερα της πολιτικής.
Πάλι κάπου τα μπερδεύουμε. Συχνά άλλωστε τα μπερδεύουμε.
Ναι για το Κυπριακό ο λόγος. Προσπαθώ να συμμαζέψω τις σκέψεις μου.
Τι σημαίνει Κυπριακό για την δική μου γενιά;
Κάποιες λέξεις ορόσημα. Γεμάτες με την ιστορία εξήντα χρόνων ονόματα και λέξεις.
Τις γράφω όπως τις θυμάμαι: Αποικιοκρατία, Χάρντινγκ, ΕΟΚΑ, Καραολής, Δημητρίου, Αυξεντίου, Γρίβας, Μακάριος, Συλλαλητήρια, Διεθνοποίηση, Ένωση, Αυτοδιάθεση, Εξορία, Ζυρίχη, Λονδίνο, Καραμανλής, Ανεξαρτησία, Ντέντας, Τζόνσον, Αδέσμευτοι, Άγιος Ιλαρίωνας, Κοφίνου, Χούντα, Παπαδόπουλος, Μεραρχία, Ιωαννίδης, Πραξικόπημα, Σαμψών, Τουρκία, Ετσεβίτ, Αττίλας, Κατοχή, Αγνοούμενοι, Κυπριανού, Κληρίδης, Ευρωπαϊκή Ένωση, Παπαδόπουλος, Σχέδιο Ανάν, Ταλάτ, Αναστασιάδης, Ακιντζί, Ερντογάν…
Ανάμεσά μας, άραγε, σε ποια στρατόπεδα στην διαδρομή αυτή ήσαν οι πατριώτες και σε ποια οι άλλοι, οι ενδοτικοί και οι μειοδότες;
Ξεχάσαμε λοιπόν τόσο γρήγορα!
Πόσες φορές στην ιστορία αυτή των εξήντα χρόνων περάσαμε ή μας πήγαν από την μια μεριά στην άλλη. Πάντοτε όμως φωνάζαμε «εμείς είμαστε οι αληθινοί πατριώτες».
Ναι, όπως σωστά έγραψε ο εθνικός μας ποιητής «Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικόν ό, τι είναι αληθές».
Σκέπτομαι, μήπως τελικά το δικό μας πρόβλημα είναι η σχέση μας με την αλήθεια.
Βλέπω τρεις δρόμους:
O πρώτος δρόμος είναι να υποτάξουμε την αλήθεια στο εγωκεντρικό μας πιστεύω ταυτίζοντας το κατά κανόνα με τον αληθινό πατριωτισμό.
Ο δεύτερος δρόμος είναι να θεωρούμε οπωσδήποτε ότι το εθνικό δεν μπορεί παρά να είναι και αληθές, ή καλύτερα το μόνο αληθές.
Ο τρίτος και δυσκολότερος είναι να δεχθούμε ότι ούτε τα δικά μας οράματα ούτε και οι αδηφάγες χίμαιρες υπηρετούν το εθνικό συμφέρον αν δεν στηρίζονται στην αλήθεια.
Ω, μην μας παρεξηγείτε. Τόσες και τόσες φορές έχουμε βαφτίσει την ήττα σαν επιτυχία, αλλά και την επιτυχία σαν ήττα.
Ξέρετε πολλές χώρες που έχουν στο καθημερινό τους λεξιλόγιο τις λέξεις πατριωτισμός, με στολή παραλλαγής μάλιστα, μειοδοσία, προδοσία, εθνική ντροπή, εθνική νίκη, εθνική ήττα, διπλωματικός θρίαμβος, διπλωματική νίκη…
Χωρίς περιστροφές.
Θεωρώ ως μεγαλύτερο πατριώτη εκείνον που υποθηκεύει το όνομα του και την τιμή του στον βωμό αναζήτησης μιας λύσης, που στηρίζεται στο αληθές, άρα στις πραγματικές συνθήκες, παρά εμένα που κάθομαι στην πολυθρόνα και τον αμφισβητώ.
Να μην ξεχνάμε ότι εμείς, ναι το δικό μας σύστημα, σεις και εγώ δηλαδή, θεωρούμε και χειροκροτούμε ως λύση τι άραγε; To γεγονός ότι χρησιμοποιούμε σήμερα σαν σωσίβιο το μέλλον των παιδιών και των εγγονιών μας.
Στην χώρα που δοξάζεται η πολιτική της διαιώνισης των προβλημάτων και διαχρονικά λατρεύονται οι πολιτικοί των ψευδαισθήσεων, πάντοτε με καχυποψία και ανασφάλεια βλέπουμε όποιον είναι έτοιμος να σηκώσει μόνος του στους ώμους του την ιστορική ευθύνη της επίλυσης τους.
Γι’ αυτόν η στιγμή της απόφασης είναι η στιγμή της μοναξιάς.
Ξέρει ότι είναι και θα είναι μόνος του απέναντι στον εαυτόν του, απέναντι στη συνείδηση του και απέναντι στην ιστορία.
Αυτή είναι η στιγμή της απόλυτης μοναξιάς για κάθε ηγέτη.
φωνάξουμε δυνατά «είμαι πατριώτης, είμαστε πατριώτες».
Έτσι μπορώ να σταθώ ήσυχος και όρθιος πια απέναντι στους άλλους.
Για να τους ερωτώ. Εσείς λοιπόν;
Τέτοιες σκέψεις που δεν μένουν μόνο μέσα μας, κάθε τόσο γίνονται τα συνθήματα της ζωής μας. Της κοινωνικής, της φιλικής και ακόμη συχνότερα της πολιτικής.
Πάλι κάπου τα μπερδεύουμε. Συχνά άλλωστε τα μπερδεύουμε.
Ναι για το Κυπριακό ο λόγος. Προσπαθώ να συμμαζέψω τις σκέψεις μου.
Τι σημαίνει Κυπριακό για την δική μου γενιά;
Κάποιες λέξεις ορόσημα. Γεμάτες με την ιστορία εξήντα χρόνων ονόματα και λέξεις.
Τις γράφω όπως τις θυμάμαι: Αποικιοκρατία, Χάρντινγκ, ΕΟΚΑ, Καραολής, Δημητρίου, Αυξεντίου, Γρίβας, Μακάριος, Συλλαλητήρια, Διεθνοποίηση, Ένωση, Αυτοδιάθεση, Εξορία, Ζυρίχη, Λονδίνο, Καραμανλής, Ανεξαρτησία, Ντέντας, Τζόνσον, Αδέσμευτοι, Άγιος Ιλαρίωνας, Κοφίνου, Χούντα, Παπαδόπουλος, Μεραρχία, Ιωαννίδης, Πραξικόπημα, Σαμψών, Τουρκία, Ετσεβίτ, Αττίλας, Κατοχή, Αγνοούμενοι, Κυπριανού, Κληρίδης, Ευρωπαϊκή Ένωση, Παπαδόπουλος, Σχέδιο Ανάν, Ταλάτ, Αναστασιάδης, Ακιντζί, Ερντογάν…
Ανάμεσά μας, άραγε, σε ποια στρατόπεδα στην διαδρομή αυτή ήσαν οι πατριώτες και σε ποια οι άλλοι, οι ενδοτικοί και οι μειοδότες;
Ξεχάσαμε λοιπόν τόσο γρήγορα!
Πόσες φορές στην ιστορία αυτή των εξήντα χρόνων περάσαμε ή μας πήγαν από την μια μεριά στην άλλη. Πάντοτε όμως φωνάζαμε «εμείς είμαστε οι αληθινοί πατριώτες».
Ναι, όπως σωστά έγραψε ο εθνικός μας ποιητής «Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικόν ό, τι είναι αληθές».
Σκέπτομαι, μήπως τελικά το δικό μας πρόβλημα είναι η σχέση μας με την αλήθεια.
Βλέπω τρεις δρόμους:
O πρώτος δρόμος είναι να υποτάξουμε την αλήθεια στο εγωκεντρικό μας πιστεύω ταυτίζοντας το κατά κανόνα με τον αληθινό πατριωτισμό.
Ο δεύτερος δρόμος είναι να θεωρούμε οπωσδήποτε ότι το εθνικό δεν μπορεί παρά να είναι και αληθές, ή καλύτερα το μόνο αληθές.
Ο τρίτος και δυσκολότερος είναι να δεχθούμε ότι ούτε τα δικά μας οράματα ούτε και οι αδηφάγες χίμαιρες υπηρετούν το εθνικό συμφέρον αν δεν στηρίζονται στην αλήθεια.
Ω, μην μας παρεξηγείτε. Τόσες και τόσες φορές έχουμε βαφτίσει την ήττα σαν επιτυχία, αλλά και την επιτυχία σαν ήττα.
Ξέρετε πολλές χώρες που έχουν στο καθημερινό τους λεξιλόγιο τις λέξεις πατριωτισμός, με στολή παραλλαγής μάλιστα, μειοδοσία, προδοσία, εθνική ντροπή, εθνική νίκη, εθνική ήττα, διπλωματικός θρίαμβος, διπλωματική νίκη…
Χωρίς περιστροφές.
Θεωρώ ως μεγαλύτερο πατριώτη εκείνον που υποθηκεύει το όνομα του και την τιμή του στον βωμό αναζήτησης μιας λύσης, που στηρίζεται στο αληθές, άρα στις πραγματικές συνθήκες, παρά εμένα που κάθομαι στην πολυθρόνα και τον αμφισβητώ.
Να μην ξεχνάμε ότι εμείς, ναι το δικό μας σύστημα, σεις και εγώ δηλαδή, θεωρούμε και χειροκροτούμε ως λύση τι άραγε; To γεγονός ότι χρησιμοποιούμε σήμερα σαν σωσίβιο το μέλλον των παιδιών και των εγγονιών μας.
Στην χώρα που δοξάζεται η πολιτική της διαιώνισης των προβλημάτων και διαχρονικά λατρεύονται οι πολιτικοί των ψευδαισθήσεων, πάντοτε με καχυποψία και ανασφάλεια βλέπουμε όποιον είναι έτοιμος να σηκώσει μόνος του στους ώμους του την ιστορική ευθύνη της επίλυσης τους.
Γι’ αυτόν η στιγμή της απόφασης είναι η στιγμή της μοναξιάς.
Ξέρει ότι είναι και θα είναι μόνος του απέναντι στον εαυτόν του, απέναντι στη συνείδηση του και απέναντι στην ιστορία.
Αυτή είναι η στιγμή της απόλυτης μοναξιάς για κάθε ηγέτη.
- Ο πρέσβης επί τιμή Αλέξανδρος Μαλλιάς, είναι συγγραφέας του βιβλίου «Οράματα και Χίμαιρες – διαδρομές ενός διπλωμάτη» (Εκδόσεις Ι. ΣΙΔΕΡΗΣ)
- http://mignatiou.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου