Παρακολουθούμε όλοι μας τα τελευταία χρόνια μια συστηματική συρίκνωση της εθνικής μας υπόστασης από αυτούς που μας κυβερνούν. Αποτυχημένες ιδεοληψίες ανοχής και υποχώρησης διεκδικούν να αποτελέσουν την κεντρικη γραμμη της εθνικής μας πορείας. Ακούγονται από επίσημα χείλια των μοιρακίων της πολιτικής σκηνής ανεύθυνα σλόγκαν του είδους "το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του" και "η θάλασσα δεν έχει σύνορα" και η "ξυνή" κυρία που οικογενειακώς μετά του συζύγου έχουν καταλάβει υπουργικούς θώκους δεν διστάζουν να χαρακτηρίζουν ρατσιστές όσους αντιδρούν στον βίαιο εξισλαμισμό της χώρας.
Εντελώς ερασιτεχνικά και αυταρχικά η Τασία Χριστοδουλοπούλου επέβαλε μια πολιτική φιλοξενίας που την ακολούθησε άνευ αλλαγών (το δήλωσε άλλωστε και ο ίδιος) ο Γιάννης Μουζάλας. Αποτέλεσμα αυτής της ασυνάρτητης πολιτικής είναι ότι το κέντρο της Αθήνας έχει καταληφθεί από ένα απροσδιόριστο αριθμό μουσουλμάνων μεταναστών που έχουν μετατρέψει την Ομόνοια και τους περί την Ομόνοια δρόμους σε Καράτσι. Και οι ιδεοληπτικοί της κυβέρνησης εκεί... Να ψηφίζουν νομοσχέδια που θα πολιτογραφήσoυν όλους αυτούς που εισέβαλαν "ειρηνικά" με βάρκες και να ετοιμάζονται να κτίσουν τζαμί πάνω ακριβώς από τους τάφους των ηρώων του Μαραθώνα, στον Κεραμεικό. Εκεί ακριβώς που εκφώνησε τον Επιτάφιο ο Περικλής
Μια ζωή τα ίδια και τα ίδια. Δεν μας έμαθαν στο σχολείο ότι οι παπούδες μας άφησαν δια της βίας τις προαιώνιες εστίες τους και τις περιουσίες τους, με μόνο κριτήριο ότι ήταν ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, αλλά εμείς το ξέρουμε. Πολλοί από αυτούς, κι εγώ τους έχω γνωρίσει, γιαγιάδες με σαλβάρια και παπούδες με φέσια , που δεν ήξεραν ούτε μια λέξη ελληνικά, που άφησαν τα πατρογονικά τους στην Καπαδοκία, την Καισάρεια, την Ατάλεια, την Μπάφρα επειδή το αποφάσισαν οι μεγάλες δυνάμεις με την ευγενή συνεισφορά του "διορατικά δουλοπρεπή" μεγάλου Εθνάρχη.Και που η δουλοπρέπεια του, έφτασε στο σημείο να προτείνουμε τον σφαγέα του ελληνισμού της Μικράς Ασίας και του Πόντου τον Μουσταφά Κεμάλ για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.
Και η ανοχή και η δουλοπρέπεια των πολιτικών μας στη συνέχεια έδωσε το δικαίωμα στον Μεντερές και τον Τζελάλ Μπαγιάρ, λίγους μήνες μετά την επίσημη επίσκεψη του δεύτερου στην Αθήνα, να οργανώσουν το πογκρόμ του ελληνισμού της Πόλης και να διώξουν με διάφορες μεθοδεύσεις δεκάδες χιλιάδες ελληνικές οικογένειες από την Πόλη. Κι εμείς εκεί "υπεράνω". Τα καλά παιδιά. Να μη στενοχωρήσουμε κανένα και μας κακοχαρακτηρίσουν ... οι Σύμμαχοι. Κι ας σοδόμισαν οι Τούρκοι αγανακτισμένοι πολίτες κάποιους από τους Έλληνες αξιωματικούς που υπηρετούσαν στο αρχηγείο του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη. Ε, και τι έγινε. Να μας κακοχαρακτηρίσουν οι σύμμαχοι!!!
Αλήθεια δεν γνώριζε ή δεν γνωρίζει η πολική ηγεσία ότι η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας είναι βασισμένη στο δόγμα, εμείς απαιτούμε, διεκδικούμε, προκαλούμε και ότι πετύχουμε, όπως κάνουν και σήμερα στην Ολλανδία και αλλού. Γιατί στο τέλος αυτός που απαιτεί, κάτι κερδίζει.Διαδίδεται και παραμένει στον διεθνή περίγυρο η διεκδίκηση, η απαίτηση, κι όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες τότε η ήδη υπάρχουσα διεκδίκηση θα αποφέρει οφέλη. Αναρωτιέμαι, αυτή τη στιγμή ποιο είναι το δόγμα της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας;
«Δεν παραχωρούμε, δεν διεκδικούμε».
Η παγκόσμια αλλά και η δική μας ιστορία μας διδάσκει ότι όταν δεν διεκδικείς πάντα βγαίνεις χαμένος.
Όταν διεκδικείς έστω και αν οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές, στο τέλος κάτι θα κερδίσεις. Οι συνθήκες αλλάζουν. Αν δεν διεκδικείς και κάποιος άλλος διεκδικεί από ‘σένα τότε όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν θα αναγκαστείς να παραδώσεις, να υποχωρήσεις στις απαιτήσεις του άλλου που διεκδικεί. Τόσο δύσκολο είναι για να το αντιληφθούν οι εκάστοτε κυβερνόντες;
Δεν θα τρελαθούμε επειδή οι δικοί μας πολιτικάντηδες προσπαθούν να «μπαλώσουν» την υποχωρητικότητά τους, τον ενδοτισμό τους και την εθελοδουλεία τους με το νόθο και αντεθνικό δόγμα «δεν παραχωρούμε, δεν διεκδικούμε».
Έθνος που δεν βρίσκεται σε εγρήγορση, δεν διεκδικεί, δεν παλεύει για τα εθνικά του δίκαια, είναι καταδικασμένο να υποστεί εθνικές συμφορές. Λαός που βρίσκεται «εν υπνώσει», αποχαυνωμένος και «καναπεδάτος», λαός που δεν διεκδικεί, που δεν παλεύει για το δίκιο του, είναι καταδικασμένος να ζει στην φτώχεια και την μιζέρια, είναι καταδικασμένος να ζει σαν δούλος αφεντάδων, ξένων και ντόπιων.
Η διεκδίκηση είναι συνυφασμένη με την λογική των Τούρκων, είναι μέσα στο DNA τους. Δυστυχώς, για εμάς τους Έλληνες, παρά τα παθήματα αιώνων, δεν εννοούμε να το συνειδητοποιήσουμε. Αιώνες τώρα, στρέφουμε και την ‘’άλλη παρειά’’ κάθε φορά που μας ραπίζουν. "Σφάξε με Αγά μ' ν'αγιάσω."
Και για να καταλάβετε καλύτερα την λογική των Τούρκων, θα σας αφηγηθώ μια χαρακτηριστική ιστορία που μου είχε διηγηθεί ο πρόσφυγας παππούς μου που προσδιορίζει, όμως, την τουρκική λογική.
“Σ’ ένα χωριό της Ανατολής υπήρχε μια πολύ όμορφη γυναίκα η Φατμέ που όλοι θα ήθελαν να την κάνουν δική τους, αλλά εκείνη ερωτεύθηκε τον Αλή που την παντρεύτηκε. Σε λίγο καιρό βούιξε όλο το χωριό από το νέο, ότι ένας άλλος συγχωριανός, ο Μουσταφά είχε κάνει αγωγή ζητώντας από τον Κατή, που δίκαζε μια φορά τον μήνα, να του παραχωρήσει την Φατμέ να την έχει κι εκείνος μια φορά την εβδομάδα. Πολλοί συγχωριανοί το πλησίασαν και του είπαν ότι αυτό που ζητούσε ήταν πρωτάκουστο και δεν υπήρχε περίπτωση να το πετύχει. Τελικά έπιασε τον Μουσταφά και ο πατέρας του για να πάρει την απάντηση: Άκουσε να σου πω πατέρα, το ξέρω ότι είναι πρωτάκουστο, αλλά εγώ κάθε μήνα θα κάνω αγωγή και θα ζητάω από τον κατή το ίδιο πράγμα. Μια, δυο, τρείς, τι θα κάνει κι ο Κατής θα ζητήσει συμβιβασμό. Εγώ και μόνο μια φορά να την πάρω την Φατμέ, μου φτάνει …"
Αυτή είναι, λοιπόν η λογική της Τουρκίας και του Ερντογάν, όπως και των Αλβανών και των Σκοπιανών.
Άσε τους μπουνταλάδες τους Έλληνες να επικαλούνται την λογική και να μη διεκδικούν, εγώ θα διεκδικώ και στο τέλος όλο και κάτι θα πάρω.
Την επιμόρφωση των ελληνίδων που και των τσόγλανων που θα πλαισιώσουν τα νεώτερα χαρέμια έχει αναλάβει ο λαϊκός βάρδος Γιώργος Μαργαρίτης. Για όσους δεν το είδατε το "Στην υγειά μας ρε παιδιά¨" στις 4/3/2017 μπορείτε να επιμορφωθείτε ''κατ' οίκον''.Προσέξτε ιδιαίτερα τα σημεία¨05:10, 45:10 και 50:03. Και για να μην αναρωτιέσται τη σημασία του τελευταίου τραγουδιού που το ξέρει όλος ο κόσμος ... Ο τίτλος του τραγουδιού σημαίνει : Είναι πολύ αργά ...
Εύχομαι ΟΧΙ!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου