Τρομοκράτης, μέλος της πιο αιμοσταγούς τρομοκρατικής οργάνωσης στην Ελλάδα, δραπέτευσε γιατί του δόθηκε άδεια να βγει απ’ τη φυλακή! Θα μπορούσε να είναι τίτλος σατυρικής εκπομπής ή κάποιου αστείου θέματος για να κλείσει ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα. Δυστυχώς όμως πρόκειται για μια πραγματική κατάσταση η οποία επαναλαμβάνεται με διάφορους τρόπους, αποδεικνύοντας ότι σε ένα κράτος με διαστρεβλωμένους θεσμούς και πεποιθήσεις τίποτα δεν μπορεί να είναι αυτονόητο.
Η ανάπτυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον φιλελεύθερο δυτικό κόσμο αποτελεί μια κατάκτηση για την ανθρωπότητα.
Ότι δηλαδή υπάρχει σε ένα σημαντικό κομμάτι του πλανήτη η ελευθερία να απολαμβάνεις δικαιώματα και αν αυτά καταπατώνται να τα διεκδικείς, ακόμη κι αν απέναντί σου έχεις το κράτος. Πώς όμως μπορεί να διασφαλίσει κανείς ότι πάνω σε αυτές τις ελευθερίες δεν θα υπάρξει εκμετάλλευση από αυτούς που δεν σέβονται τη ζωή και τα δικαιώματα των άλλων; Εκεί δεν μπορεί κανείς να απαντήσει πειστικά.
Δικαιούται ένας τρομοκράτης να παίρνει άδεια και να σουλατσάρει αμέριμνος στους δρόμους; Για κάποιους αυτό είναι και θεμιτό και απαραίτητο. Το ίδιο πιστεύουν και για ανθρώπους που έκλεβαν τράπεζες με αυτόματα όπλα απειλώντας τη ζωή συμπολιτών τους ενώ παράλληλα είναι ύποπτοι για συμμετοχή σε τρομοκρατική ομάδα.
Η φύση της φυλακής για τέτοιες κατηγορίες εγκληματιών δεν μπορεί να είναι ούτε η επανακοινωνικοποίηση του ατόμου ούτε η απόλαυση των ελευθεριών που έχουν οι υπόλοιποι πολίτες. Η φυλακή από τη φύση της περιορίζει τις ανθρώπινες ελευθερίες. Ιδιαίτερα για όσους έχουν διαπράξει σοβαρά αδικήματα, η φυλακή μπορεί να γίνει το σπίτι τους για πολλές δεκαετίες. Εκχωρούν την ιδιωτικότητα τους αφού παντού είναι κάτω από επιτήρηση. Η ελευθερία κινήσεων ειναι περιορισμένη στο κτιριακό περιβάλλον της φυλακής. Αυτή η εξέλιξη συντελείται για όλους εκείνους που επέλεξαν με τις πράξεις τους να πάρουν αυτό το ρίσκο.
Η φυλακή όμως παραμένει φυλακή. Και πρέπει να παραμείνει φυλακή. Διαφορετικά θα μπορούσε να μετονομαστεί σε κέντρο διερχομένων.
Δεν γίνεται λοιπόν να υπάρχουν υποστηρικτές των ελευθεριών που έχουν οι κοινοί εγκληματίες την ώρα που οι ίδιοι επέλεξαν να μπουν φυλακή. Για εκείνους δε που με τις πράξεις τους και τη συμπεριφορά τους παραμένουν αμετανόητοι, το σωφρονιστικό σύστημα καλείται να εξαντλήσει όλα τα νόμιμα μέσα προκειμένου η κοινωνία να μην απειληθεί.
Στην Ελλάδα, υπάρχει μια στρέβλωση. Το ιδιαίτερο πολιτικό πρόσημο ορισμένων τρομοκρατών, τους δίνει την ευχέρεια να επικαλεστούν πολιτικούς λόγους για τον εγκλεισμό τους ενώ τους παρέχεται πολιτική κάλυψη και υπεράσπιση προκειμένου να έχουν την καλύτερη δυνατή μεταχείριση. Δημιουργούν τεχνητές κρίσεις είτε μέσω απεργιών πείνας είτε μέσω “ανταρσιών” μέσα στις φυλακές. Μιμούμενοι μοντέλα διαχείρισης εγκλεισμού από παλαιότερους πολιτικούς κρατουμένους, προσπαθούν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις και να εμφανιστούν ως ήρωες στα μάτια της κοινωνίας. Παραμένουν αμετανόητοι και έτοιμοι για δράση όποτε τους δοθεί η ευκαιρία. Κι αυτό είναι πολύ επικίνδυνο!
Η φυλακή όμως παραμένει φυλακή. Και πρέπει να παραμείνει φυλακή. Διαφορετικά θα μπορούσε να μετονομαστεί σε κέντρο διερχομένων. Κι αυτό δεν μπορεί να είναι επιλογή για καμία πολιτισμένη κοινωνία. Πουθενά στον πολιτισμένο δυτικό κόσμο δεν αντιμετωπίζονται τόσο χαλαρά όσο στην Ελλάδα τα θέματα κράτησης τρομοκρατών και οπλισμένων εγκληματιών με στόχο την δολοφονία. Κι όλα αυτά γιατί δεν μπορούν ακόμα κάποιες μεγάλες πολιτικές ομάδες να συγχρονιστούν με το σήμερα και να παραδεχτούν ότι κάποιοι τρομοκράτες είναι εγκληματίες κι όχι ρεβολουνιονάριοι της Γαλλικής Επανάστασης. Ας το δεχτούν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου